Σημειώσεις ενός Έλληνα νεομετανάστη

Γράφω αυτές τις γραμμές μην έχοντας ακόμη ανακτήσει στο 100% την ακοή μου και την ψυχραιμία μου. Η πτήση από το Ελ. Βενιζέλος για το αεροδρόμιο της Αρλάντα ήταν σκέτος εφιάλτης. 

Δεν ήθελα το πρώτο μου κείμενο σε σουηδικό έδαφος να ξεκινάει με κράξιμο -ήθελα να ξεκινάει με το πόσο πικρό είναι το ποτήρι της ξενιτιάς και άλλα τέτοια γραφικά που λένε οι Έλληνες- αλλά με κράξιμο θα ξεκινήσει.

Συνηθισμένοι είστε να μου πεις, οπότε σιγά. 

Με τον Ν. μπήκαμε στο αεροπλάνο στις 8. Η πτήση μας έφευγε στις 8:30. Εξαιτίας της κακοκαιρίας, το αεροπλάνο παρουσίασε πρόβλημα -μας ενημέρωσε γι' αυτό ο πιλότος σε πολύ κακά ελληνικά-, με αποτέλεσμα να μείνουμε καθηλωμένοι στις θέσεις μας για πάνω από μια ώρα. 

Όπως καταλαβαίνετε, τα νεύρα είχαν χτυπήσει ταβάνι. Ήμασταν και τέρμα άυπνοι, οπότε γάμησέ τα. 

Λόγω της καθυστέρησης, το ταξίδι από Ελλάδα για Σουηδία διήρκεσε 5 ώρες. Λες και πετούσαμε από Λονδίνο για Νέα Υόρκη. Αχ, τι καλά που θα ήταν να σας έγραφα τώρα από Νέα Υόρκη. Η Κάρι Μπράντσο από τα Lidl. 

Δεν ήταν όμως μόνο η καθυστέρηση που μας έκανε έξαλλους.  

Λίγο πριν την προσγείωση -εκεί που το αεροπλάνο πέφτει από τα σύννεφα (σαν τους Έλληνες κάθε τόσο)-, τα αυτιά μας άρχισαν να βουλώνουν και το κεφάλι μας να πονάει τόσο, που νομίζαμε πως θα σπάσει. 

Σιγά, ρε Ντόνι, πάντα συμβαίνει αυτό στο αεροπλάνο. 

Ναι, δεν αμφιβάλλω πως το βούλωμα των αυτιών και η συμπίεση που νιώθεις το κεφάλι σου είναι κάτι σύνηθες στα ταξίδια με αεροπλάνο, αλλά ακούστε κι αυτό: 

Καθώς είχε αρχίσει η διαδικασία της προσγείωσης, ο Ν. -που είναι τρομερός κουτσομπόλης- άκουσε μια από τις αεροσυνοδούς του αεροπλάνου (οι αεροσυνοδοί καθόντουσαν ακριβώς πίσω μας) να ρωτάει μια άλλη αεροσυνοδό «Είσαι καλά; Πρώτη φορά αισθάνομαι τέτοια πίεση». 

Ε, εκεί ήταν που κατάλαβα πως, τελικά, η δυσφορία που μου προκάλεσε η πτήση -όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλο το επιβατικό πλήρωμα- δεν ήταν και τόσο συνηθισμένη. 

Σας μιλάω ειλικρινά: 

Η ακοή μου είχε χαθεί πλήρως, το κεφάλι μου κόντευε να εκραγεί, ενώ το σώμα μου ανέβαζε τρελές θερμοκρασίες, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι πως έχω πυρετό. Δεν ξέρω, μπορεί και να είχα. 

Εκεί ήταν που κατάλαβα -μια για πάντα- τον Γιώργο Σεφέρη που έγραψε πως «Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει». Πού να δεις πώς με πλήγωσε εμένα η Aegean, Γιώργο μου. 

Μόνη αχτίδα φωτός στον όλο εφιάλτη μια αεροσυνοδός με καστανά μαλλιά και μπλε μάτια, την οποία ερωτεύτηκα για το χαμόγελό της και για την ευγένειά της. 

Εντάξει, και για τον κώλο της. 

Επειδή δεν έμαθα ποτέ το όνομα της αεροσυνοδού, θα την βαφτίσω Αριάδνη -σαν την κακοκαιρία που σαρώνει αυτές τις μέρες την Ελλάδα- και θα της πω τα εξής: 

Αριάδνη, αν διαβάζεις, εσύ ήσουν ο λόγος που δεν άνοιξα το παράθυρο να πέσω από το αεροπλάνο, να με μαζεύουν οι Σουηδοί με τα κουταλάκια. 

Αριάδνη, καλή μου, πες σε αυτόν τον μαλάκα τον πιλότο ότι μετέτρεψε το ταξίδι μας σε κόλαση. Έλληνας ήταν βέβαια, οπότε σε τι θα το μετέτρεπε; Σε παιδική χαρά; 

Επίσης, Αριάδνη, αν ποτέ ξαναβρεθείς Σουηδία, κάλεσε με στο Σουηδικό νούμερο να πιούμε κανέναν φρέντου ισπρέσου. 

Επειδή στην Σουηδία παίζει να μην έχουν φρέντου ισπρέσου, φέρε εσύ από Ελλάδα. Σε πλαστικό. 

Α, τον αριθμό μου δεν σου έδωσα. 

Γράψε: 011375560.

(Από το Νόρσεπινγκ για το προτεκτοράτο, Γιόνας Γιόνανσον Ντάρκο.)