Η ταινία του Άγγλου σκηνοθέτη Κεν Λόουτς «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» -που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο 69ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών και την οποία είδα χτες- είναι η καλύτερη ταινία του 2016 και μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ. Λίγες ταινίες με έχουν κάνει να κλάψω τόσο πολύ όσο το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ». Υπήρχαν στιγμές που πάλευα να πνίξω τα αναφιλητά.
Επίσης, λίγες ταινίες με έχουν κάνει να θυμώσω έτσι.
Με θύμωσε η ιστορία του Ντάνιελ Μπλέικ και της φίλης του Κέιτ, της νεαρής μητέρας που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη της τα δυο της παιδιά.
Η σκηνή με την Κέιτ στο κοινωνικό παντοπωλείο είναι μια σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Κεν Λόουτς, το σινεμά σου με θύμωσε.
Και σινεμά που σε θυμώνει, δεν μπορεί παρά να είναι καλό σινεμά.
Κεν Λόουτς, σε αγαπάω.
Και σε αγαπάω γιατί -μέσα από αυτό το αριστούργημα- έγινες η φωνή εκατομμυρίων συνανθρώπων μας που παλεύουν να παραμείνουν αξιοπρεπείς και άνθρωποι ενώ οι ζωές τους διαλύονται.
Φωνάζει ο Κεν Λόουτς μέσα από το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ».
Τι φωνάζει ο Κεν Λόουτς;
«Σταματήστε να δημιουργείτε άλλους εξαθλιωμένους και κοινωνικά αποκλεισμένους ανθρώπους».
Αυτό φωνάζει.
«Όταν έχεις χάσει τον αυτοσεβασμό σου, δεν σου έχει μείνει τίποτα άλλο να χάσεις» λέει ο υπέροχος Ντάνιελ Μπλέικ σε μια σκηνή μέσα στην ταινία, μιλώντας σε μια υπάλληλο ιδιωτικής εταιρείας.
Να τους φοβάστε αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν.
Εσείς που τους δημιουργήσατε, να τους τρέμετε.
Αυτοί θα σας φάνε.
