Για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας από τους καλύτερους μουσικούς καλλιτέχνες που διαθέτει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα. Μόνο που δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος, ούτε η Ελλάδα. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μάλλον θα πρέπει να πεθάνει πρώτα για να αναγνωρίσει η Ελλάδα το μεγαλείο του - έτσι συμβαίνει συνήθως με τους μεγάλους καλλιτέχνες. Sad but true.

Θαυμάζω τον Θανάση Παπακωνσταντίνου γιατί είναι ένας καλλιτέχνης με στυλ. Δηλαδή, η μουσική του ξεχωρίζει - κοινώς, ο άνθρωπος έχει στάμπα. Εκτιμώ πολύ τους μουσικούς σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου - που καταλαβαίνεις τα τραγούδια τους από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Τέτοιοι καλλιτέχνες σπανίζουν στις μέρες μας. Ακόμα, θαυμάζω τον Θανάση Παπακωνσταντίνου γιατί -απ' όσο ξέρω τουλάχιστον- δεν έχει εμφανιστεί ποτέ σε κανέναν ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό. Προφανώς είναι ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του.

Υπάρχουν τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου που είναι ικανά να σε οδηγήσουν στον απόλυτο διονυσιασμό. Ακούστε πχ την <<Ανδρομέδα>>. 

Άιντε μες της γης το πυρωμένο κέντρο,
Άιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο

Καλά, αν -ακούγοντας αυτό το τραγούδι- πιείτε και κάνα ποτηράκι κρασί παραπάνω, θα φτάσετε στην έκσταση. Ασυγκράτητοι θα γίνετε.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στον Τύρναβο του νομού Λάρισας - είναι γείτονας κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή, ο Τύρναβος, πέρα από εξαιρετικό τσίπουρο -και εξαιρετικά ομοιώματα φαλλών-, βγάζει και εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Μπράβο στον Τύρναβο - σηκώνω το ποτήρι μου.

Και τώρα θα σας πω μια μικρή ιστορία.

Στα τέλη της δεκαετίας του 80 ο πατέρας μου είχε ένα ξυλουργείο - κρίμα που δεν ζούσα τότε γιατί θα μπορούσα να περηφανεύομαι πως είμαι γιος ξυλουργού, σαν το Χριστό. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, που τότε ήταν γύρω στα 25 και δεν τον ήξερε κανείς, πήγαινε συχνά στο ξυλουργείο κουβαλώντας κομμάτια ξύλου, ώστε να του τα κόψει ο πατέρας μου με την κορδέλα (σ.σ. ξυλουργικό εργαλείο) και μετά να τα μετατρέψει σε μουσικά όργανα - μπουζούκια, κλασικές κιθάρες, τζουράδες κλπ.

Εκείνη την περίοδο, η μάνα μου ήταν με την κοιλιά στο στόμα. Είχε εμένα μέσα της - μαμά, αν ήξερες τότε τι θα έφερνες στον κόσμο, θα την έκανες την αμαρτία. Λίγες μέρες αφότου γεννήθηκα, ο πατέρας μου βρισκόταν στο ξυλουργείο -ο αναίσθητος- μαζί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο πατέρας μου τότε, που -όπως μου είπε η μαμά αργότερα- κόντευε να τα κάνει πάνω του από τη χαρά του που μετά από δυο κόρες έβγαλε επιτέλους κι έναν γιο, ζήτησε από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να φτιάξει ένα βιολί για τον νεογέννητο κανακάρη του (δηλαδή για μένα). Δεν ξέρω γιατί ο μπαμπάς επέλεξε το βιολί συγκεκριμένα και όχι ας πούμε ένα μπαγλαμαδάκι που είναι και πιο μερακλίδικο. Υποθέτω πως ήθελε να μεγαλώσει έναν Παγκανίνι και όχι έναν Τσιτσάνη. Όπως και να χει, το βιολί δεν ήρθε ποτέ - Θανάση, ακόμα το περιμένω.

Έγραψα αυτή την σύντομη ιστορία για να σας δώσω να καταλάβετε ότι με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μας συνδέουν πολλά - μαλακίες, ούτε που με 'χει δει ποτέ ο άνθρωπος. Πάντως, εγώ τον αγαπώ και τον εκτιμώ - κι ας μην τον γνωρίζω προσωπικά. Και μπορώ να τον διαβεβαιώσω -αν και το ξέρει ήδη- πως εδώ στη Λάρισα κόβουν φλέβες για πάρτη του. Τα τραγούδια του παίζουν παντού.

Τα τελευταία χρόνια ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι μόνιμος κάτοικος Μεταξοχωρίου. Το Μεταξοχώρι είναι το χωριό από το οποίο κατάγομαι. Βρίσκεται μισή ώρα έξω από τη Λάρισα και είναι ένα πανέμορφο χωριό. Μπορεί να μην πηγαίνω συχνά, αλλά το ξέρω σαν την παλάμη μου και το αγαπάω - αλίμονο, εκεί έτρεχα με τις πάνες. Επίσης, θέλω να σας πω πως το Μεταξοχώρι έχει τα μεγαλύτερα σουβλάκια που έχω δει ποτέ. Θα πάθετε την πλάκα σας. Και λουκούμια σκέτα - σουβλάκια είναι δηλαδή, απλώς είναι πολύ νόστιμα.

Στην επόμενη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Μεταξοχώρι, θα είμαι εκεί. Και αν ξεπεράσω και τις ντροπές μου, ίσως να γνωριστούμε. Καλά, αν είναι και η μαμά μαζί -που σίγουρα θα είναι γιατί λατρεύει τη μουσική του Θανάση- οπωσδήποτε θα γνωριστούμε. Θα με πάει μπροστά του με το ζόρι. <<Θανάση, αυτός είναι ο γιος μου. Γράφει κιόλας!>>. Ρόμπα θα με κάνει.

Ο πατέρας μου πριν λίγες μέρες μου αποκάλυψε πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου φτιάχνει στούντιο σε ένα χωριό λίγο πάνω από το Μεταξοχώρι. Ενθουσιάστηκα. Σκέφτηκα πως όταν ολοκληρωθεί το στούντιο, θα πλακώσουν καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα - θα γίνει το χωριό μας έδρα καλλιτεχνών. Θανάση, αν διαβάζεις, μπορείς να φέρεις τον Γιάννη Αγγελάκα στο στούντιο; Τον εκτιμώ πολύ -όχι όσο εσένα φυσικά- και θα θελα να τον γνωρίσω. Ευχαριστώ. Και τον Νότη Σφακιανάκη αν μπορείς φέρε. Είμαι σίγουρος πως είστε φίλοι. Ευχαριστώ και πάλι. 

Κουράγιο

Ο Πέτρος Κωστόπουλος εμφανίστηκε σήμερα λίγο μετά τις 10:00 το πρωί στη Γ.Α.Δ.Α, όπου και συνελήφθη για χρέη προς το Δημόσιο. Σύμφωνα με δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, ο τηλεπαρουσιαστής και πρώην εκδότης παρουσιάστηκε αυτοβούλως στη Γ.Α.Δ.Α γιατί είναι πολύ σκληρό αρσενικό και οι αστυνομικοί φοβόντουσαν να πάνε να τον πάρουν.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος φέρεται να οφείλει περίπου 500.000 ευρώ προς το ελληνικό Δημόσιο και εντός της ημέρας αναμένεται να παρουσιαστεί ενώπιον του εισαγγελέα.

Εν τω μεταξύ, με αφορμή την σύλληψη του Πέτρου Κωστόπουλου, στο πρωινό του Mega έγινε ο κακός χαμός και τα τηλέφωνα της εκπομπής δεν σταμάτησαν να χτυπάνε. Πνευματικά ανάπηρες νοικοκυρές από όλη την επικράτεια ρωτούσαν να μάθουν το λόγο της απουσίας του αγαπημένου τους κουραδόμαγκα -μόνο σ' αυτές είναι πια συμπαθής ο Πετράν-, με αποτέλεσμα να αναγκάσουν τη σύζυγό του, Τζένη Μπαλατσινού, να σπάσει τη σιωπή της και να αποκαλύψει πως ο Πέτρος Κωστόπουλος <<είχε κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις>>.

Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ένα από τα πρόσωπα που ξέσκιζαν τη χώρα επί χρόνια να οδηγείται τώρα στη Δικαιοσύνη. Ανακουφίζεσαι κάπως. Βέβαια, δεν μπορούμε ακόμα να ξέρουμε αν ο Πέτρος Κωστόπουλος θα πάρει αυτό που του αξίζει -δηλαδή μια ισόβια κάθειρξη-, αλλά όπως και να το κάνουμε, και μόνο στο άκουσμα της είδησης ότι ένας άνθρωπος που συγκεντρώνει πάνω του ολόκληρη τη λαμογιά και τη σαπίλα που κυριάρχησαν τα προηγούμενα χρόνια συνελήφθη, μια χαρά τη νιώθεις. Ανεβαίνει η ψυχολογία σου.

Αν τελικά γίνει το θαύμα και αποδοθεί επιτέλους Δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα και ο Πέτρος Κωστόπουλος πάει φυλακή -μιας και καταλήστεψε τα πάντα-, θέλω πολύ να δω αν θα διατηρήσει αυτό το μάγκικο ύφος του πολλά βαρύ και ασήκωτου -που πλέον πουλάει μόνο σε καθυστερημένους που γουστάρουν Σφακιανάκη- ή αν θα αποδειχτεί μια κοτούλα που τα 'χει κάνει πάνω της.

Και επειδή στη φυλακή το ντεμέκ ζοριλίκι του Πέτρου Κωστόπουλου δεν θα περνάει -η φυλακή δεν είναι τηλεοπτικό στούντιο-, είμαι σίγουρος πως θα συμβεί το δεύτερο.

Η πιο αισιόδοξη σκέψη που μπορεί να κάνει ο Πέτρος Κωστόπουλος -αν τελικά καταδικαστεί-, είναι πως σε λίγο καιρό θα μοιράζεται το κελί με κάποιο φιλαράκι του από το ΠΑΣΟΚ.

Κουράγιο, Πετράν. 

Το καραβάνι της Χαλκιδικής στο καρναβάλι της Λάρισας

Μετά την Κατερίνη, το καραβάνι αλληλεγγύης και ενημέρωσης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής έφτασε και στη Λάρισα. Χθες ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που είδα τόσο πολύ κόσμο στους δρόμους και στις πλατείες της Λάρισας. Η πλατεία Ταχυδρομείου -που ήταν ο τόπος συνάντησης των Λαρισαίων με τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής- ήταν κατάμεστη από το μεσημέρι και στο σημείο πραγματικά δεν έπεφτε καρφίτσα. Επίσης, πρώτη φορά είδα όλες τις καφετέριες του κέντρου άδειες - στα Mikel δεν πάτησε ψυχή. Αξίζει ένα μεγάλο, συλλογικό μπράβο στους χιλιάδες κατοίκους της Λάρισας που κατέκλυσαν την πόλη χθες το απόγευμα, γεμίζοντας αισιοδοξία τους αγωνιστές της Χαλκιδικής, που αντίκρισαν μαγεμένοι το μέγα πλήθος της Θεσσαλικής πρωτεύουσας να τους υποδέχεται με ενθουσιασμό και ζεστά χαμόγελα. Venceremos, σύντροφοι!

Εντάξει, αστειεύομαι.

Έφτασα στην πλατεία Ταχυδρομείου γύρω στις 17:30 - το ραντεβού με το καραβάνι της Χαλκιδικής ήταν στις 18:00. Με λύπη μου διαπίστωσα πως στην πλατεία είχαν μαζευτεί το πολύ 30 άτομα - οι μισοί ήταν κάτι ραμολιμέντα του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, σκέφτηκα, ψιχαλίζει κιόλας. Είναι και Σάββατο - μην πάει τζάμπα το πιστολάκι.

Όταν έφτασαν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής -με συνθήματα και φουλ αγωνιστικό πνεύμα- η πλατεία ξαφνικά πήρε χρώμα. Ζωντάνεψε. Πάλι καλά, γιατί λίγο πριν θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή.

Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής άπλωσαν τα πανό τους, ύψωσαν στον αέρα τις σημαίες τους, μοίρασαν τα ενημερωτικά φυλλάδια και, γενικά, δεν σου έδιναν την εντύπωση πως απογοητεύτηκαν από το γεγονός ότι στο κάλεσμά τους ανταποκρίθηκαν ελάχιστοι - αντιθέτως. Αυτό με παραξένεψε, οπότε άρχισα να κόβω βόλτες ανάμεσά τους μπας και πιάσω κουβέντα με κάποιον.

Κάποια στιγμή πλησίασα μια κυρία μεγάλης ηλικίας και τη ρώτησα πώς της φαίνεται που όλη η Λάρισα είναι στο πόδι για χάρη της Χαλκιδικής. Γέλασε και με περιπαικτική διάθεση μου είπε πως μάλλον οι Λαρισαίοι αγαπούν τον Μπόμπολα. Γέλασα κι εγώ και της είπα πως η συντριπτική πλειοψηφία των Λαρισαίων δεν έχει ιδέα ποιος είναι αυτός ο εθνικός ευεργέτης - απλώς είναι στον κόσμο της. Μου έσφιξε το χέρι χαμογελώντας και απομακρύνθηκε γιατί οι δικοί της είχαν αρχίσει τα συνθήματα και ήθελε να πάει να φωνάξει κι αυτή. Θεά.

Μετά από λίγο έγιναν κάποιες ομιλίες. Άκουσα με προσοχή κάποιους ομιλητές των ενεργών πολιτών της Λάρισας -τα είπαν πολύ ωραία, με νεύρο και τσαμπουκά- και άκουσα και μια εκπαιδευτικό. Η εκπαιδευτικός ξεσκίστηκε να εκφράζει <<την αμέριστη συμπαράσταση των Λαρισαίων στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής>>. Ναι, την είδαμε τη συμπαράσταση - έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα με τέτοια λαοθάλασσα. Εν πάση περιπτώσει, η καλύτερη ομιλία δόθηκε στο τέλος από ένα παλικάρι με μούσια - ήταν από τους ελάχιστους νέους που βρέθηκαν εκεί. Ενθάρρυνε αρκετά τους Χαλκιδικιώτες - και δεν έλεγε ό,τι του κατέβαινε. Άσε που μου φάνηκε έτοιμος για αντάρτικο πόλεων. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκε.

Κάπου έπιασα την κουβέντα με δύο κυρίους - κι αυτοί μεγάλης ηλικίας. Μου εξομολογήθηκαν πως στην Κατερίνη ήταν πιο ζεστά τα πράγματα και πως ο κόσμος εκεί ήταν περισσότερος. Δεν ξαφνιάστηκα - τους είπα ότι και στη Γυάρο ακόμα περισσότεροι θα ανταποκρινόντουσαν. <<Δεν πειράζει, μωρέ>> είπε ο ένας <<κι εδώ κάποια στιγμή θα καταλάβουν>>. <<Θα καταλάβουν>> επανέλαβε κουνώντας το κεφάλι του κι ο άλλος. Τους είπα πως είναι πολύ επιεικείς και πως δεν είναι ανάγκη να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους Λαρισαίους - οι Λαρισαίοι αδιαφορούν γιατί σκέφτονται μόνο την πάρτη τους. <<Εντάξει, δεν πειράζει>> είπαν κι οι δυο με μια φωνή. Γλυκύτατοι άνθρωποι - εγώ στη θέση τους θα έλεγα τα χειρότερα.

Κάναμε μια πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Λάρισας -για να εκφραστεί η αλληλεγγύη και από τις καφετέριες- και μετά επιστρέψαμε στην πλατεία Ταχυδρομείου για να αποχαιρετήσουμε τους κατοίκους της Χαλκιδικής. Ενώ ήταν ώρα να φύγουν, αρκετοί καθυστερούσαν να επιβιβαστούν στα λεωφορεία γιατί από την τόση Λαρισαϊκή αλληλεγγύη συγκινήθηκαν και δεν ήθελαν να πάνε πουθενά. Τελικά, έκαναν την καρδιά τους πέτρα, ανέβηκαν στα λεωφορεία και έφυγαν.

(Μη δίνετε και πολλή σημασία στη Λάρισα και μην απογοητεύεστε - αν και δεν σας είδα να απογοητεύεστε ιδιαίτερα. Εδώ στη Λάρισα δεν είναι και πολύ διαδεδομένοι οι κοινωνικοί αγώνες - σε αντίθεση με τα μπουζούκια και τα κλαμπ που έχουν τρελό σουξέ. Έχετε πολύ κόσμο στο πλευρό σας και το γνωρίζετε - δεν έχετε ανάγκη τη Λάρισα. Καλό αγώνα και καλή λευτεριά).

Η Λάρισα στον δρόμο της καταξίωσης

Μετά την επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, ακόμα ένας θρίαμβος έρχεται να ζεστάνει τις καρδιές των περήφανων Ελλήνων: σύμφωνα με δημοσίευμα του ΣΚΑΪ.gr, η Λάρισα είναι υποψήφια Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2016!

Το βραβείο για την Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης απονέμεται κάθε χρόνο σε πόλεις που πρωτοπορούν στην φιλοπεριβαλλοντική αστική διαχείριση -αλλά και σε όσες εφαρμόζουν ουσιαστικές λύσεις για την αντιμετώπιση της ρύπανσης-, οπότε είναι πολύ λογικό η Λάρισα να είναι υποψήφια για τον τίτλο της Πράσινης Πρωτεύουσας, αφού η Θεσσαλική πόλη -σε αντίθεση με τις άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις που μποχάνε- αποτελεί πρότυπο καθαριότητας.

Μαζί με τη Λάρισα θα είναι υποψήφιες η Σαντατέρ και η Σαραγόσα της Ισπανίας -η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε στα προημιτελικά-, ενώ το στέμμα της Πράσινης Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας διεκδικεί με αξιώσεις και το Βλαδιβοστόκ - το Βλαδιβοστόκ δεν είναι Ευρωπαϊκή πόλη αλλά επειδή είμαι μπλόγκερ μπορώ να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στην καρκάλα. 

Οι πολίτες της Λάρισας -γνωστοί σε ολόκληρη την Ευρώπη για την αγάπη τους για το περιβάλλον- ενθουσιάστηκαν που η πόλη τους διεκδικεί μια τέτοια διάκριση -από τότε που ο Αλέξης Γεωργούλης αποφάσισε να κάνει διεθνή καριέρα είχαν να δουν τέτοια χαρά-, ενώ η υποψηφιότητα της Λάρισας για τον τίτλο της Πράσινης Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας έκανε τους Λαρισαίους να ξεχάσουν για λίγο το δυσάρεστο γεγονός ότι στο Μουντιάλ θα πάει η εθνική Ελλάδος αντί για την Α.Ε.Λ αμάνικο ρετσίνα και λουκάνικο. 

Εν τω μεταξύ, στο άκουσμα της είδησης ότι η πόλη τους διεκδικεί τον τίτλο της Πράσινης Πρωτεύουσας, πολλοί Λαρισαίοι πίστεψαν ότι ο διαγωνισμός αφορά πόλεις που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ -με συνέπεια να δυσανασχετήσουν γιατί η Λάρισα ψηφίζει μαζικά Νέα Δημοκρατία-, ενώ κάποιοι άλλοι αρχικά είχαν την εντύπωση πως ο διαγωνισμός έχει να κάνει με πόλεις που είναι τίγκα στο μπάφο - καλά, εκεί θα ήμασταν το μεγαλύτερο φαβορί. 

Η νικήτρια πόλη θα ανακοινωθεί τον Ιούνιο του 2014 στην Κοπεγχάγη -νικήτρια του διαγωνισμού για το 2014-, και σύμφωνα με πληροφορίες στην μεγαλειώδη εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί θα παρευρεθεί ο Δήμαρχος Λαρισαίων Κώστας Τζανακούλης, συνοδευόμενος από άλλους επιφανείς καράβλαχους της Νέας Δημοκρατίας. 

Αν η πόλη μας τελικά κερδίσει τον διαγωνισμό και το 2016 είμαστε η Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης, θα γίνει ένα μεγάλο πάρτι στο αρχαίο θέατρο με μουσική, χορό, καφέδες Mikel και δωρεάν Wi-Fi, ενώ στα πλαίσια των εορτασμών θα καεί και το άλσος Μεζούρλου. 

Πάμε μωρή Λαρισάρα!

Από τη Ρώμη για τον Alpha...

Ο δημοσιογράφος και ανταποκριτής του Alpha, Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, με αφορμή την αυτοκτονία ενός 20χρονου Ιταλού ομοφυλόφιλου, έγραψε ένα άρθρο για την <<Εφημερίδα των συντακτών>> όπου -μεταξύ άλλων- καταδικάζει την ομοφοβία και τον ρατσισμό απέναντι στους ομοφυλόφιλους, καθιστώντας σαφές πως και ο ίδιος είναι ομοφυλόφιλος, σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσει τον κόσμο ενάντια στις φασιστικές συμπεριφορές.

<<Δεν είμαι ήρωας, ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας>> σημειώνει ο ίδιος στο τέλος του άρθρου του.

Η -ομολογουμένως γενναία- κίνηση του Έλληνα δημοσιογράφου προκάλεσε αίσθηση στη χώρα μας.

Στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα του ρατσισμού, του ναζισμού και της αμορφωσιάς, μια τέτοια κίνηση φυσικά και θα προκαλούσε αίσθηση.

Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, με αφορμή το θλιβερό γεγονός της αυτοκτονίας ενός νέου ανθρώπου, βγήκε και είπε -ή μάλλον έγραψε- τα αυτονόητα. Κι όμως, στη σημερινή Ελλάδα, ακόμα και όταν λέγονται -ή γράφονται- τα πιο αυτονόητα πράγματα, δημιουργείται ντόρος. Μιλάμε για πολύ καθυστερημένη χώρα. Κατάντια.

Αν και δεν είμαι ομοφυλόφιλος -μου αρέσει να με θηλάζουν δημόσια οι φίλες μου-, φαντάζομαι πως το να βγεις και να αποκαλύψεις πως είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο - ειδικά αν είσαι γνωστός. Θέλει τσαγανό. Βέβαια, αν έχεις απέναντί σου έναν λαό όπως οι Έλληνες, δεν θέλει απλώς τσαγανό. Θέλει αρχίδια.

Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης αποδείχτηκε ένας γενναίος άνθρωπος. Και οι γενναίοι άνθρωποι σπανίζουν στην εποχή μας. Έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

Το θέμα είναι αν θα μιμηθούν και άλλοι την κίνηση του Έλληνα δημοσιογράφου. Αν θα δείξουν και άλλοι ομοφυλόφιλοι -γνωστοί και μη- την ίδια γενναιότητα.

Η αγριότητα της εποχής δεν απαιτεί να κρύβεσαι. Απαιτεί να <<φανερώνεσαι>>. Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης <<φανερώθηκε>>. Και αυτό είναι προς τιμήν του.

Το θάρρος και η γενναιότητα λείπουν στις μέρες μας.

Η ελληνική κοινωνία πλέον απαρτίζεται από άβουλες κότες και φοβισμένα ανθρωπάκια. Αυτός μάλλον πρέπει να είναι ο λόγος που όταν συναντάμε ανθρώπους γεμάτους θάρρος και γενναιότητα ενθουσιαζόμαστε. Εγώ τουλάχιστον ενθουσιάζομαι. Και κάνω τα πάντα για να μοιάσω σε αυτούς τους ανθρώπους.

Εν πάση περιπτώσει, τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς ομοφυλόφιλους και αυτό που παρατηρώ είναι πως αρκετοί από αυτούς κρύβονται και δεν αποκαλύπτουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καταπιέζονται. Και όταν ένας άνθρωπος καταπιέζεται, δεν περνάει καλά - μαραίνεται. Ζει μια ζωή κόλαση.

Ακόμα, έχω την εντύπωση πως όταν ένας άνθρωπος κρύβεται και δεν δείχνει αυτό που πραγματικά είναι, πάνω από όλα δεν σέβεται τον εαυτό του. Κι όταν κάποιος δεν σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να κερδίσει τον σεβασμό των άλλων. Στο κάτω-κάτω, δεν τον αξίζει.

Βέβαια, γνωρίζω και πολλούς ομοφυλόφιλους που είναι περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι. Που όχι μόνο δεν κρύβονται, αλλά αυτό που είναι το φωνάζουν. Αυτοί μου εμπνέουν σεβασμό. Γιατί είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Ελεύθεροι κι ωραίοι.

Εν κατακλείδι, ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης έδειξε το δρόμο. Άραγε θα υπάρξουν άλλοι που θα τον ακολουθήσουν; Θα καταφέρει ένας Έλληνας δημοσιογράφος να εμπνεύσει κόσμο; Ή θα συνεχίσουν όλοι να κρύβονται στα καβούκια τους, ενώ όλο και περισσότεροι φασίστες θα έρχονται στο προσκήνιο; Ο καιρός θα δείξει.

(Η εποχή αυτή απαιτεί θάρρος. Η εποχή αυτή απαιτεί ανθρώπους που δεν φοβούνται να <<βγουν από τη ντουλάπα>>. Οι υπόλοιποι ας καθίσουν στα αυγά τους. Κο-κο-κο!).

(Το ξαναγράφω: η κίνηση του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελάκη -αν και θα έπρεπε- δεν θεωρείται αυτονόητη. Αυτό λέει πολλά για την κατάντια μας).

Άνευ τίτλου

Χθες βράδυ πήγα στο θέατρο <<Τζένη Καρέζη>> για να δω την παράσταση <<Η Ανάκριση>>. Η <<Ανάκριση>> είναι ένα έργο του Πέτερ Βάις, βασισμένο στην πρώτη μεγάλη δίκη σημαντικών στελεχών του στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης Άουσβιτς. (Η παράσταση είναι εξαιρετική -σου γρατζουνάει τη μνήμη ενώ, παράλληλα, σου υπενθυμίζει σε πόσο μεγάλο κτήνος είναι ικανός να μετατραπεί ο άνθρωπος- και όσοι μπορείτε να πάτε οπωσδήποτε να τη δείτε).

Λίγες ώρες μετά την παράσταση -και ακόμα συγκλονισμένος από τις δονήσεις που μου πρόσφερε- έμαθα για τη δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο. Ένιωσα σύγχυση. Σαστιμάρα. Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι.

Σκέφτηκα πως όση ώρα εγώ παρακολουθούσα μια παράσταση-βαρύ κατηγορώ κατά του ναζισμού, έξω δολοφονούνταν ναζιστές.

Είναι απίστευτες οι φάρσες που μας σκαρώνει καμιά φορά το σύμπαν.

Και έρχομαι στο δια ταύτα.

Δυο άτομα που επέβαιναν σε μια μοτοσικλέτα σταμάτησαν έξω από τα γραφεία των ναζί στο Νέο Ηράκλειο. Η ώρα γύρω στις 7 το απόγευμα. Ο συνεπιβάτης της μοτοσικλέτας κατεβαίνει από τη μηχανή, πλησιάζει προς τα γραφεία και πυροβολεί στην ψύχρα. Σκοτώνει δυο Χρυσαυγίτες και αφήνει έναν τραυματία. Ύστερα -όπως λένε οι πληροφορίες των εγχώριων Μ.Μ.Ε- οι δράστες με απόλυτη ψυχραιμία ανεβαίνουν στην μοτοσικλέτα και εξαφανίζονται. Με απόλυτη ψυχραιμία, το τονίζω.

Είναι ξεκάθαρο πως οι δυο δράστες φέρθηκαν με επαγγελματισμό.

Κανένας ερασιτέχνης και κανένας... όψιμος δολοφόνος δεν θα ήταν ικανός να διαπράξει τέτοιο έγκλημα. Σε αυτό συμφωνούν οι πάντες.

Μετά το γεγονός της δολοφονίας, φούντωσαν οι φήμες που ήθελαν άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου να είναι υπεύθυνα για τη δολοφονία.

Δεν θυμάμαι ποτέ -στο πρόσφατο παρελθόν τουλάχιστον- να έχουν δράσει με τέτοιον επαγγελματισμό ομάδες αντιεξουσιαστών. Και το βασικότερο, δεν θυμάμαι ποτέ αντιεξουσιαστές ή αναρχικοί ή <<ακραίοι αριστεροί>> -όπως θέλετε πείτε τους- να έχουν στην κατοχή τους όπλα. Όπλα έχουν μόνο οι μπάτσοι και οι ναζί. Και οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Που στην Ελλάδα έχουν πλέον εξαρθρωθεί - άρα αποκλείεται αυτομάτως το ενδεχόμενο η δολοφονία να διαπράχθηκε από τρομοκρατική οργάνωση.

Όσοι από χθες το βράδυ στηρίζουν την άποψη πως για το έγκλημα ευθύνονται άτομα του αντιεξουσιαστού ή αναρχικού χώρου, είναι εντελώς βλαμμένοι -εκτός βέβαια κι αν είναι δημοσιογράφοι καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, οπότε πάσο- και φυσικά επικίνδυνοι.

Αρχικά, τι όφελος θα είχαν οι αντιεξουσιαστές να προβούν σε μια τέτοια πράξη;

Αρκετοί υποστηρίζουν πως ήταν μια πράξη εκδίκησης για τη δολοφονία Φύσσα.

Μα, και έτσι να είναι τα πράγματα, γιατί να πάρεις εκδίκηση σκοτώνοντας δυο νεαρά παιδιά, που στο κάτω-κάτω βρίσκονται στο τελευταίο σκαλί της ιεραρχίας των Χρυσαυγιτών;

Αν ήθελες να εκδικηθείς για τα εγκλήματα των ναζί, δεν θα στόχευες στην ηγεσία τους;

Επίσης, έχουν περάσει κοντά δυο μήνες από τη δολοφονία του Φύσσα. Για ποιον πούστη λόγο οι ομάδες των αντιεξουσιαστών να περιμένουν δυο ολόκληρους μήνες για να δράσουν;

Γιατί δηλαδή δεν έδρασαν όταν πριν από μερικούς μήνες οι ναζί δολοφονούσαν μετανάστες στην Αθήνα;

Την έπεφταν ντάγκλα από τους μπάφους;  

Ας μη γελιόμαστε.

Ο ηγέτης της Χρυσής Αυγής είναι στη φυλακή, το κόμμα δημοσκοπικά πνέει τα λοίσθια, η πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος εδώ και καιρό δεν χαίρει καμιάς ασυλίας και, γενικά, όλα δείχνουν πως η Χρυσή Αυγή -ως πολιτικό κόμμα πάντα- βουλιάζει. Οπότε, το αντιεξουσιαστικό στρατόπεδο δεν είχε κανένα -μα κανένα- λόγο να τη <<χτυπήσει>>.

Φυσικά, όλα αυτά από χθες το βράδυ άλλαξαν.

Σήμερα η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα που πενθεί νεκρούς. Είναι ένα κόμμα με ήρωες. Με ήρωες που <<έπεσαν>>.

Δυο φέρετρα αρκούν για να <<αναστήσουν>> τη Χρυσή Αυγή.

Και σε αυτό φυσικά θα συνδράμουν σημαντικά τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και οι παπαγάλοι τους.

Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει από δω και πέρα.

Αυτό που ξέρω είναι πως το πράγμα βρωμάει. Και βρωμάει πολύ.

Σηκώνουν τη Χρυσή Αυγή από τον <<τάφο>>. Κάποιο σοβαρό λόγο θα έχουν.

Φυσικά, η θεωρία των δυο άκρων θα ξαναζωντανέψει στις οθόνες μας. Θα παρακολουθήσουμε ένα άθλιο και απαράδεκτο σίκουελ. Στη σκέψη και μόνο μου ρχεται αναγούλα.

Δεν χωράει αμφιβολία πως η συγκεκριμένη δολοφονία βολεύει όσο τίποτα την πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας αλλά και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. Κουτί τους ήρθε. Βούτυρο στο ψωμί τους.

Τις ημέρες που έρχονται θα παρακολουθήσουμε νταβραντισμένους ναζιστές που θα κλαίγονται στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης για τον θάνατο των δυο συντρόφων τους -ήδη από χθες το βράδυ ξεκίνησε η κλάψα στα κανάλια και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς-, ενώ δουλοπρεπείς δημοσιογράφοι θα τους σιγοντάρουν και θα τους... παρηγορούν - δεν αποκλείεται ο Σταύρος Θεοδωράκης να φιλοξενήσει στην εκπομπή του κάναν Καιάδα, προσφέροντάς του τον δημοσιογραφικό του ώμο για να βουρκώσει, ενώ από πίσω θα σέρνεται απαλά η μουσική μιας ροκ μπαλάντας.

Ετοιμαστείτε για τη μεγάλη αθλιότητα που έρχεται. Ετοιμαστείτε να νιώσετε ασφυξία.

Καλού κακού, ετοιμαστείτε να ετοιμάσετε και τις βαλίτσες σας.

Αυτή η χώρα δεν παλεύεται άλλο.

(Σε αυτό το κείμενο έχω αραδιάσει -κάπως άγαρμπα και αδέξια- ό,τι έχω μέσα στο κεφάλι μου. Η σύγχυση δεν κρύβεται. Αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω να γράψω κάτι τελευταίο: η Ελλάδα πλέον είναι ένα επικίνδυνο μέρος να ζεις. Επικίνδυνο για την ψυχική σου υγεία. <<Στο τέλος δεν θα μείνει σκεπτόμενος Έλληνας που να μην περνάει από το μυαλό του η μετανάστευση>> είπα χθες σε μια φίλη. Αυτό την τρόμαξε. Εμένα με τρομάζει πιο πολύ).