Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Από τη Ρώμη για τον Alpha...

Ο δημοσιογράφος και ανταποκριτής του Alpha, Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, με αφορμή την αυτοκτονία ενός 20χρονου Ιταλού ομοφυλόφιλου, έγραψε ένα άρθρο για την <<Εφημερίδα των συντακτών>> όπου -μεταξύ άλλων- καταδικάζει την ομοφοβία και τον ρατσισμό απέναντι στους ομοφυλόφιλους, καθιστώντας σαφές πως και ο ίδιος είναι ομοφυλόφιλος, σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσει τον κόσμο ενάντια στις φασιστικές συμπεριφορές.

<<Δεν είμαι ήρωας, ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας>> σημειώνει ο ίδιος στο τέλος του άρθρου του.

Η -ομολογουμένως γενναία- κίνηση του Έλληνα δημοσιογράφου προκάλεσε αίσθηση στη χώρα μας.

Στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα του ρατσισμού, του ναζισμού και της αμορφωσιάς, μια τέτοια κίνηση φυσικά και θα προκαλούσε αίσθηση.

Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, με αφορμή το θλιβερό γεγονός της αυτοκτονίας ενός νέου ανθρώπου, βγήκε και είπε -ή μάλλον έγραψε- τα αυτονόητα. Κι όμως, στη σημερινή Ελλάδα, ακόμα και όταν λέγονται -ή γράφονται- τα πιο αυτονόητα πράγματα, δημιουργείται ντόρος. Μιλάμε για πολύ καθυστερημένη χώρα. Κατάντια.

Αν και δεν είμαι ομοφυλόφιλος -μου αρέσει να με θηλάζουν δημόσια οι φίλες μου-, φαντάζομαι πως το να βγεις και να αποκαλύψεις πως είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο - ειδικά αν είσαι γνωστός. Θέλει τσαγανό. Βέβαια, αν έχεις απέναντί σου έναν λαό όπως οι Έλληνες, δεν θέλει απλώς τσαγανό. Θέλει αρχίδια.

Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης αποδείχτηκε ένας γενναίος άνθρωπος. Και οι γενναίοι άνθρωποι σπανίζουν στην εποχή μας. Έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

Το θέμα είναι αν θα μιμηθούν και άλλοι την κίνηση του Έλληνα δημοσιογράφου. Αν θα δείξουν και άλλοι ομοφυλόφιλοι -γνωστοί και μη- την ίδια γενναιότητα.

Η αγριότητα της εποχής δεν απαιτεί να κρύβεσαι. Απαιτεί να <<φανερώνεσαι>>. Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης <<φανερώθηκε>>. Και αυτό είναι προς τιμήν του.

Το θάρρος και η γενναιότητα λείπουν στις μέρες μας.

Η ελληνική κοινωνία πλέον απαρτίζεται από άβουλες κότες και φοβισμένα ανθρωπάκια. Αυτός μάλλον πρέπει να είναι ο λόγος που όταν συναντάμε ανθρώπους γεμάτους θάρρος και γενναιότητα ενθουσιαζόμαστε. Εγώ τουλάχιστον ενθουσιάζομαι. Και κάνω τα πάντα για να μοιάσω σε αυτούς τους ανθρώπους.

Εν πάση περιπτώσει, τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς ομοφυλόφιλους και αυτό που παρατηρώ είναι πως αρκετοί από αυτούς κρύβονται και δεν αποκαλύπτουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καταπιέζονται. Και όταν ένας άνθρωπος καταπιέζεται, δεν περνάει καλά - μαραίνεται. Ζει μια ζωή κόλαση.

Ακόμα, έχω την εντύπωση πως όταν ένας άνθρωπος κρύβεται και δεν δείχνει αυτό που πραγματικά είναι, πάνω από όλα δεν σέβεται τον εαυτό του. Κι όταν κάποιος δεν σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να κερδίσει τον σεβασμό των άλλων. Στο κάτω-κάτω, δεν τον αξίζει.

Βέβαια, γνωρίζω και πολλούς ομοφυλόφιλους που είναι περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι. Που όχι μόνο δεν κρύβονται, αλλά αυτό που είναι το φωνάζουν. Αυτοί μου εμπνέουν σεβασμό. Γιατί είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Ελεύθεροι κι ωραίοι.

Εν κατακλείδι, ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης έδειξε το δρόμο. Άραγε θα υπάρξουν άλλοι που θα τον ακολουθήσουν; Θα καταφέρει ένας Έλληνας δημοσιογράφος να εμπνεύσει κόσμο; Ή θα συνεχίσουν όλοι να κρύβονται στα καβούκια τους, ενώ όλο και περισσότεροι φασίστες θα έρχονται στο προσκήνιο; Ο καιρός θα δείξει.

(Η εποχή αυτή απαιτεί θάρρος. Η εποχή αυτή απαιτεί ανθρώπους που δεν φοβούνται να <<βγουν από τη ντουλάπα>>. Οι υπόλοιποι ας καθίσουν στα αυγά τους. Κο-κο-κο!).

(Το ξαναγράφω: η κίνηση του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελάκη -αν και θα έπρεπε- δεν θεωρείται αυτονόητη. Αυτό λέει πολλά για την κατάντια μας).