Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Σίσα

Τραγικές είναι οι συνέπειες της οικονομικής κρίσης για τη χώρα μας, αφού οι περισσότεροι ναρκομανείς το έχουν ρίξει στο σίσα -την <<κοκαΐνη των φτωχών>> όπως το αποκαλούν-, με αποτέλεσμα να πλήττεται ανεπανόρθωτα η εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό και να μας κοροϊδεύουν οι ξένοι πρεζάκηδες που πίνουμε ό,τι βρούμε. 

Το σίσα είναι ένα μείγμα μεθαμφεταμίνης με υγρά μπαταρίας, λάδια μηχανής ακόμη και σαμπουάν, το οποίο μπορεί είτε να εισπνευσθεί είτε να χορηγηθεί με σύριγγα, γεγονός πολύ θετικό γιατί, αν είσαι τελειωμένος και θες να την ακούσεις στέρεο, βαράς εκεί μια ενδοφλέβια και δεν ξεμαστουρώνεις ούτε του χρόνου. 

Οι παρενέργειες του σίσα είναι άμεσες και άκρως επικίνδυνες, αφού σύμφωνα με μαρτυρίες χρηστών σε κάνει επιθετικό και είσαι ικανός να σκοτώσεις χωρίς καν να το πάρεις χαμπάρι, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, αυτό δεν είναι και τόσο κακό γιατί οι Έλληνες θα μπορούσαν πριν τις πορείες να πέφτουν με τα μούτρα στο σίσα μπας και φουντώσει το πάθος για τη λευτεριά που είναι δυνατότερο απ' όλα τα κελιά. 

Το σίσα γεννήθηκε μέσα στην ελληνική χρεοκοπία κι αυτό είναι αρκετά ελπιδοφόρο για την χώρα μας, γιατί, αφενός αποδεικνύει πως εν καιρώ βαθιάς κρίσης ανθίζει ο πολιτισμός και αφετέρου κατακεραυνώνει όλους όσους υποστηρίζουν πως το μόνο νέο που γνώρισε η Ελλάδα μέσα στη χρεοκοπία είναι η Πάολα, ο Παντελίδης και τα Mikel. 

Σύμφωνα με ρεπορτάζ -κυρίως από ξένους ανταποκριτές-, οι λόγοι που έχουν οδηγήσει τους νέους στο σίσα είναι η ανεργία και το αίσθημα της αβεβαιότητας, γεγονός το οποίο μας οδηγεί αυτόματα στο συμπέρασμα πως με τις παλαιότερες κυβερνήσεις οι συνθήκες ήταν καλύτερες αφού -μιας και όλα ήταν ρόδινα- οι περισσότεροι το ρίχναν στην κόκα και την ηρωίνη - γνώριμα πράγματα. Ωστόσο, ο κυριότερος λόγος που οι νέοι έχουν στραφεί στο σίσα είναι η εξευτελιστική του τιμή, αφού μια δόση κοστίζει μόνο 2-3 ευρώ και αρκεί για να σε κάνει εντελώς γκάου. 

Βέβαια, οι ξένοι δημοσιογράφοι θα πρέπει να αγκαλιάσουν με περισσότερη ευαισθησία το θέμα και να συμπονέσουν τους Έλληνες χρήστες του σίσα γιατί, δεν είναι δυνατόν να ζεις σε μια χώρα όπου έχουν υπουργοποιηθεί άτομα σαν τον Βορίδη και τον Στουρνάρα και να κάθεσαι με τα χέρια σταυρωμένα - μόνο που το σκέφτεσαι σου 'ρχεται να πας να καπνίσεις όλο το σίσα. 

Τέλος, αυτό που δεν μπορούμε να παραβλέψουμε είναι ότι το σίσα έχει τη δυνατότητα να προκαλέσει στον οργανισμό μέσα σε ελάχιστο διάστημα τις ζημιές που προκαλεί η ηρωίνη μέσα σε είκοσι χρόνια, οπότε μπορούμε εύκολα να συμπεράνουμε πως το σίσα είναι ένα ναρκωτικό που σε βγάζει γρήγορα νοκ-άουτ -δεν καταλαβαίνεις για πότε τα κακαρώνεις-, άρα ας πέσουμε όλοι με τα μούτρα στο σίσα γιατί η κατάσταση στη χώρα είναι απελπιστική. 

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δεν θ' αλλάξει ποτέ

Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που προωθήθηκε σήμερα στη βουλή από τους Ε. Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη φαίνεται ήδη να έχει αποτελέσματα, αφού σύμφωνα με γραπτές μαρτυρίες μιας εκπαιδευτικού, γονιός ενός μαθητή της Ε΄ Δημοτικού παραπονέθηκε στη διευθύντρια του σχολείου όπου εργάζεται -δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα ποιο είναι το σχολείο- για το λόγο ότι η εκπαιδευτικός δίδαξε στους μαθητές τον <<Κεμάλ>> του Μάνου Χατζιδάκι. Ο γονέας -μεταξύ άλλων- κατηγόρησε την δασκάλα της μουσικής για... ισλαμική προπαγάνδα. 

Προφανώς, ο γονέας του παιδιού θα προτιμούσε η δασκάλα να έχει μιλήσει στους μαθητές για την <<Σεξουαλική Πολυρρυθμία>> του μεγάλου μας μουσουργού, ενόσω θα πρόβαλε στα παιδιά και σκηνές από την ταινία <<Sweet Movie>>.

Η διευθύντρια του σχολείου -ύστερα από τα παράπονα του γονέα- μπήκε στην τάξη όπου διδάσκει η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός και μάζεψε τις φωτοτυπίες που είχαν μοιραστεί στα παιδιά, στη συνέχεια την κάλεσε στο γραφείο της και την επέπληξε γιατί <<δεν κάνει σωστά τη δουλειά της>>, ενώ της τόνισε πως <<μοναδικό μας μέλημα είναι να μάθουμε στα παιδιά να αγαπάνε την πατρίδα και να τους τονώσουμε το εθνικό φρόνημα>>. 

Επίσης, η διευθύντρια του δημοτικού σχολείου τόνισε στην εκπαιδευτικό πως θα μπορούσε -αντί για Χατζιδάκι- να διδάξει στα παιδιά την μουσική ιδιοφυΐα του Γιάννη Πλούταρχου που με τα λαϊκά του άσματα κρατάει ψηλά τον Ελληνισμό και αχ κορίτσι μου στους χτύπους της καρδιάς μου απόψε χόρεψε φτερά αγγέλου στο κορμί μου φόρεσε. 

(Αφού χαιρετίσω την κίνηση της εκπαιδευτικού να διδάξει Χατζιδάκι στους μαθητές της -ίσως αν όλοι οι εκπαιδευτικοί κάναν το ίδιο ο κόσμος να ήταν καλύτερος-, θέλω να την συγχαρώ που δημοσιοποίησε το θέμα - είναι πολύ σημαντικό να γνωρίζουν όλοι πως αυτή η χώρα κατακλύζεται από καθυστερημένους. Είναι ένα βήμα για να τους αφανίσουμε. Ευτυχώς που υπάρχουν δασκάλες σαν κι εσάς).  

Βενιζελοκουβελιάδα

Κατατέθηκε σήμερα στη βουλή από τους Ε. Βενιζέλο και Φώτη Κουβέλη η πρόταση νόμου για το ρατσισμό. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο που κατέθεσαν οι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ έχει στόχο να απαλλάξει τη χώρα από την ξενοφοβία και τα κρούσματα ρατσιστικής βίας που βρίσκονται σε έξαρση τελευταία, αλλά, βασικά, οι δύο πολιτικοί ηγέτες -επειδή ξέρουν πως όπου να 'ναι παίρνουν τον πούλο- ρίχνουν ακόμη λίγη στάχτη στα μάτια του κόσμου μπας και τσιμπήσει κάνα πρόβατο και τους περάσει για σοσιαλδημοκράτες ιδεολόγους. 

Οπωσδήποτε, αν είσαι μετανάστης στην Ελλάδα και ακούς πως άνθρωποι όπως ο Βενιζέλος και ο Κουβέλης λαμβάνουν μέτρα κατά του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, μια ανακούφιση τη νιώθεις. Με ανοιχτή την πόρτα θα κοιμάσαι τα βράδια. 

Άσε που, αν είσαι και ομοφυλόφιλος, θα μπορείς να παίρνεις το ταίρι σου απ' το χέρι και να σουλατσάρεις στην πόλη ελεύθερα, απολαμβάνοντας τον έρωτά σου χωρίς να έχεις να φοβηθείς τίποτα - θα σκέφτεσαι πως έχουν μεριμνήσει για σένα το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ και σε κάθε ευκαιρία θα πλακώνεσαι στα γλωσσόφιλα.

(Εν τω μεταξύ, οι ναζί είναι στη βουλή, τα καθάρματα που ξέσκισαν τη χώρα δεν έχουν οδηγηθεί στη Δικαιοσύνη, οι πολίτες βυθίζονται στη φτώχεια και την εξαθλίωση, οι αποκρατικοποιήσεις πάνε σύννεφο -ξεπούλημα κανονικό- αλλά το νομοσχέδιο Κουβέλη-Βενιζέλου παρουσιάζεται από τα παπαγαλάκια των χουντοκάναλων σαν κάτι ουάου -που βάζει τη χώρα στο σωστό δρόμο της ανάπτυξης- και οι δύο επικεφαλής του πλασάρονται σαν ιερές αγελάδες. Και το χειρότερο: πολλοί τσιμπάνε. Τζάμι!)

(Πάντως, εμένα ήδη μου μύρισε Μνημόνιο 4).

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Ήρθε το θέρος, ξεκίνησε ο έρως

Σοκαρισμένο είναι το πανελλήνιο με αφορμή την κόντρα που ξέσπασε μεταξύ της βουλευτού των Ανεξάρτητων Ελλήνων Ραχήλ Μακρή και του αντιπροέδρου της βουλής Γιώργου Καλαντζή. Αιτία της κόντρας στάθηκε η ενδυμασία της κ. Μακρή -στενή πράσινη φούστα και κολλητό μπλουζάκι, σιγά τα λάχανα δηλαδή- που ξύπνησε τα πιο ζωώδη ένστικτα του κ. Καλαντζή - και οι νεοδημοκράτες έχουν ψυχή. 

Σύμφωνα με πληροφορίες που εξήλθαν από το κεφάλι του γράφοντος, η κ. Μακρή, μετά το τέλος της ομιλίας της, έριξε ένα λάγνο βλέμμα στον κ. Καλαντζή ο οποίος αναστατώθηκε και, αποκρινόμενος στο ερωτικό κάλεσμα της βουλευτού, πέταξε έξω το σάρκινο γιαταγάνι του με αποτέλεσμα να τρομάξει ολόκληρο το κοινοβούλιο και να τον περάσουν για ανωμαλάρα. 

Αργότερα, όταν ο κ. Καλαντζής βρήκε τα λογικά του -και τον έβαλε μέσα-, πήρε το λόγο και μεταξύ άλλων τόνισε πως <<πρέπει να προσέχουμε ιδιαίτερα την εμφάνισή μας τώρα που μπαίνει το θέρος>> - μόνο ένας νεοδημοκράτης θα έλεγε <<θέρος>> αντί για <<καλοκαίρι>>. 

Προφανώς, ο κ. Καλαντζής επέπληξε την κ. Μακρή γιατί θα προτιμούσε η κ. Μακρή  να έχει πάει στη βουλή με γόβα στιλέτο, ξώβυζο και σούπερ μίνι ώστε να πάρει λίγο μάτι κι αυτός ο καψερός που έχει σιχαθεί την πατσαβούρα τη γυναίκα του. 

Πάντως, αν οι γυναίκες του κοινοβουλίου -ειδικά τώρα που σφίγγουν οι ζέστες- αποφάσιζαν να πηγαίνουν στη βουλή ντυμένες σαν ξέκωλα, αφενός θα εκτόξευαν τα νούμερα τηλεθέασης του καναλιού της βουλής στα ύψη -θα καρφώνονταν όλοι οι στερημένοι μπροστά στην οθόνη με το πουλί στο χέρι- και αφετέρου θα αφύπνιζαν τα πιο σκοτεινά ένστικτα των βουλευτών που όλη μέρα σκύβουν πάνω από νομοσχέδια και το μόνο που σκέφτονται είναι η σωτηρία της χώρας - οι κακόμοιροι.

Φανταστείτε, λόγου χάρη, την Όλγα Κεφαλογιάννη -που είναι θεογκόμενα- να ανεβαίνει στο βήμα της βουλής με τα μπούτια έξω και τα βυζιά φόρα παρτίδα - θα παθαίνουν ντουβρουτζά οι από κάτω. Θα την βλέπει ο Άδωνις και θα ξεχνάει τη Μανωλίδου. Θα τεντώνεται το κρεάτινο τσεκούρι του Βορίδη. Θα της σηκώνεται της Μπακογιάννη! 

(Εν τω μεταξύ, η χώρα έχει χρεοκοπήσει, οι πολίτες της είναι ντιπ αποβλακωμένοι, τα καθάρματα που λιάνισαν -και συνεχίζουν να λιανίζουν- τη χώρα κυκλοφορούν ελεύθερα, αλλά, αν μια βουλευτής σκάσει μύτη στη βουλή με στενή φούστα και κολλητό μπλουζάκι, γίνεται πρώτο θέμα στις κωλοφυλλάδες και όλοι ασχολούνται μ' αυτό. Λαός να σου πετύχει!). 

Σάββατο 11 Μαΐου 2013

Εμφύλιος

Διαβάζω από χθες στο διαδίκτυο τα άρθρα που έχουν γραφτεί με αφορμή την επικείμενη κινητοποίηση των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις - έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα. Και καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Ο εμφύλιος φουντώνει. Φουντώνει συνεχώς. Sad but true. 

Οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος που έχει την ατυχία να κατοικεί σ' αυτή τη χώρα -εκτός από το ότι έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη- καταλαβαίνει πως η απεργία είναι η μοναδική απάντηση στην λυσσαλέα βαρβαρότητα της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά. Η απεργία διαρκείας, μάλιστα. Και ναι, μέσα στις πανελλαδικές. 

Μεταξύ των άρθρων που έχω διαβάσει, έχω ανακαλύψει λογικούς και ψύχραιμους ανθρώπους, αλλά έχω ανακαλύψει και πολλούς γκάου. 

Οι δεύτεροι (οι γκάου), είναι εκείνοι οι καταναλωτές κουτόχορτου, που, παρακολουθώντας καθημερινά τα γιουσουφάκια των δελτίων ειδήσεων, αφουγκράζονται, ενστερνίζονται και μάλιστα αναπαράγουν την κάθε αρχιδιά που θα πετάξει ο Πρετεντέρης και ο Ευαγγελάτος, ενώ, παράλληλα, στρέφονται με απίστευτη λύσσα ενάντια στους εκπαιδευτικούς που με την στάση τους θα <<χαντακώσουν τα όνειρα των παιδιών μας>>. Καμία ελπίδα. 

Όπως έγραψα παραπάνω, η απεργία είναι η μόνη απάντηση, το μόνο μας όπλο ενάντια στην καλπάζουσα χούντα τους, αλλά, δυστυχώς, το νόημα έχει χαθεί. Αντί να πιάσουμε ο ένας τον άλλον απ' το χέρι και να κατέβουμε στο δρόμο διεκδικώντας τα αυτονόητα -Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια-, κάνουμε το αντίθετο: Τρώμε τις σάρκες μας. Μιλάμε για απίστευτη ανθρωποφαγία. 

Αυτό το διάστημα που διανύουμε -και με αφορμή την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών- είναι ένα πολύ καλό διάστημα για να κατανοήσει κανείς το μίσος που πλανιέται τριγύρω. Πολύ μίσος. Το βλέπεις παντού. Σε πιάνει αναγούλα. 

Συζητούσα χθες μέσω μηνυμάτων στο διαδίκτυο με έναν μαθητή της τρίτης λυκείου. Το τι χολή έβγαλε για τον κλάδο των καθηγητών δεν περιγράφεται - τους έβγαλε όλους τομάρια που τα ξύνουν όλη μέρα απολαμβάνοντας τους παχυλούς τους μισθούς, λες και υπάρχουν πια παχυλοί μισθοί. Φυσικά, είναι τελείως αντίθετος με την απεργία. <<Αν δω έστω έναν να προσπαθεί να αναβάλει τις πανελλαδικές, θα παίξω ξύλο, σοβαρά σου μιλάω>> μου έγραψε. Λογικό. Θέλει να δώσει πανελλήνιες το παιδί, να βγει σωστός άνεργος στην κοινωνία. (Και όχι, δεν είναι όλοι οι καθηγητές τομάρια. Ανάμεσά τους υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια). 

Ας μην κοροϊδευόμαστε, οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο. Έτσι όπως έχει η κατάσταση στη χώρα -με την ανεργία στους νέους να έχει αναρριχηθεί στο 64,2%-, είναι τουλάχιστον θλιβερό να θεωρείς πως ο θεσμός των πανελλαδικών έχει κάποιο όφελος. Ακόμα πιο θλιβερό είναι να πιστεύεις πως η κινητοποίηση των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις θα πετσοκόψει τα όνειρα των παιδιών. Πρέπει να είσαι πολύ γκάου. 

Το χειρότερο δε όλων είναι ο πόλεμος -που όλο και φουντώνει- μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Σωστός εμφύλιος. Έχουν καταφέρει να μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Και το έχουν καταφέρει πανηγυρικά. Με φοβερή μαεστρία. Τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο. Το λέω και το εννοώ. 

Το μίσος ξεχειλίζει και μας βουλιάζει. Όλο και πιο κάτω. Συνέχεια. 

Η αλληλεγγύη έχει πια ξεφτιλιστεί. Σε πολλούς δεν περνάει καν απ' το μυαλό πως μαθητές και καθηγητές θα μπορούσαν να κατέβουν μαζί στο δρόμο -καλώντας και όλους τους υπόλοιπους- για να διεκδικήσουν τις ζωές τους. Γιατί για τις ζωές τους πρόκειται. Για τις ζωές μας.  

Δεν ξέρω που θα μας οδηγήσει όλο αυτό. Αυτό που ξέρω είναι πως, αν τελικά πραγματοποιηθεί η απεργία, -αν και χλωμό το βλέπω, γιατί η ακροδεξιά από χθες έκανε λόγο για επιστράτευση- θα είναι ένα γερό τεστ για ολόκληρη την κοινωνία. Τα αποτελέσματα αυτού του τεστ θα δείξουν κατά πόσο -και σε τι βαθμό- μας αφορά η βελτίωση της ζωής μας. Αν μη τι άλλο, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να διαπιστώσουμε αν μας έχει μείνει καθόλου τσίπα. Θα δούμε ποιοι γουστάρουν τον ουρανό και ποιοι τη λάσπη. 

Τρίτη 7 Μαΐου 2013

Η πιο αξέχαστη Κυριακή του Πάσχα

Ο Ντόνι πέρασε φανταστικά την Κυριακή του Πάσχα και μέσα σε κλίμα συγκίνησης και νοσταλγίας αφηγείται -πάντα με τρόπο γλαφυρό- τα γεγονότα που τον σημάδεψαν. 

Πολύ ωραία τα περάσαμε την Κυριακή του Πάσχα. Οικογενειακά. Όπως συνηθίζεται, άλλωστε. Οι συγγενείς έδωσαν για ακόμη μια χρονιά βροντερό παρών -αφού οι γκαρίλες τους λίγο έλειψε να αναστήσουν το αρνί- και όλοι μαζί γιορτάσαμε την κορύφωση του Θείου Δράματος εξολοθρεύοντας αρνιά, κατσίκια, κοκορέτσια και μαγειρίτσες - κτηνωδία με τα όλα της. Ωστόσο, το <<όλοι μαζί>> που έγραψα είναι λιγάκι σχετικό, γιατί, εγώ δεν έφαγα τίποτα από τα παραπάνω -και κατέβαλα οποιαδήποτε προσπάθεια ώστε να μην τα μυρίσω κιόλας, αλλά, μάταια, διότι, και 15 χιλιόμετρα να απέχεις απ' τη σούβλα, όλο και κάποιος συγγενής θα έρθει να σε σταυροφιλήσει έχοντας τη μπόχα της αρνίλας κολλημένη στα μάγουλα- και την έβγαλα μόνο με σαλάτες και αυγά (κι ας επέμενε η μαμά να φάω λίγο κρεατάκι). Πολλά αυγά, τώρα που το σκέφτομαι. Τόσα αυγά που φοβόμουν μην και μου φυτρώσει κάνα λειρί. Τέλος πάντων, αυτά τα οικογενειακά τραπεζώματα, μολονότι τα αντιπαθώ σφόδρα, έχουν την πλάκα τους. Τα χαρακτηρίζει ένας αέναος σουρεαλισμός. Είναι απολαυστικό να βρίσκεσαι στο ίδιο τραπέζι με τη θεία τη Νίτσα, τη θεία τη Ρίτσα -πιθανότατα κλαδεμένη μαγειρίτσα-, τη θεία τη Πίτσα και ακόμα 20 θειάδες που τραγουδάνε φάλτσα, μιλάνε φάλτσα, σκέφτονται φάλτσα και γενικά είναι από μόνες τους ένα φάλτσο, μια παραφωνία. Εγώ καθόμουν και τις παρατηρούσα σιωπηλός να επιδίδονται σε ένα ακατάσχετο σαβούρωμα, τσουγκρίζοντας κάθε τόσο τα λαδωμένα ποτήρια τους και ανταλλάζοντας ευχές και σκεφτόμουν πως, τη βγάζουν δεν τη βγάζουν τη μέρα με τόσο μεγάλη συλλογή τριγλυκεριδίων. 

Κάποια στιγμή, δεν θυμάμαι πως, βρέθηκα να κάθομαι δίπλα στη θεία Πίτσα. Η θεία Πίτσα ήταν πολύ στεναχωρημένη γιατί σκεφτόταν τον -εδώ και 15 χρόνια- μακαρίτη άντρα της και το 'χε ρίξει στο τραγούδι και το κρασί - βασικά, στουπί είχε γίνει. Τραγουδούσε λοιπόν η θεία Πίτσα κι εκεί που απογειώθηκε το ντέρτι της μου ζήτησε να την συνοδεύσω στην ερμηνεία της. Την συνόδευσα για να μην την στεναχωρήσω και πάει και αυτοκτονήσει - έκανα τις δεύτερες. Ήμουν εκπληκτικός. <<Σπαραξικάρδια εκτέλεση>>, όπως δήλωσε η θεία Πίτσα αργότερα. Ευχαρίστησα τη θεία Πίτσα για τα καλά της λόγια και γέμισα το ποτήρι μου με μπύρα - δεν πίνω ποτέ απ' το μπουκάλι γιατί φωνάζει η μαμά. Έμεινα πάλι να παρατηρώ τον κόσμο. Πολλά άγνωστα πρόσωπα. Τι διάολο; Πότε πλάκωσαν τόσοι νοματαίοι; Δεν φτάνει που από μόνοι μας σχηματίζουμε 10 διμοιρίες, έρχονται και κατσικώνονται κι άλλοι! Εν τω μεταξύ, ήταν ένας τύπος με ροζ πουκάμισο πολύ αντιπαθητικός - αφού να φανταστείτε, έπινε μπύρα απ' το μπουκάλι. Τον παρατηρούσα πως έτρωγε. Έχωνε και τα δυο χέρια στα ψαχνά του αρνιού και μπουκωνόταν κάτι τεράστιες μπουκιές. Ύστερα έτριβε την κοιλιά του και ρευόταν. Τον φοβήθηκε το μάτι μου. Αυτό που με συγκλόνισε ήταν ότι, ενώ τα χέρια του ήταν λιγδιασμένα από τ' αρνιά και τα κοκορέτσια, πέρναγε τα δάχτυλά του στα μαλλιά και τα χάιδευε. Τελείως γκάου! Ούτε και η μαμά τον χώνεψε. Και όλο μιλούσε. Μιλούσε ασταμάτητα. Είχε άποψη για τα πάντα. Ο ξερόλας με το ροζ πουκάμισο και την αρνίλα στο μαλλί - να ποιος ήταν. Αργότερα έμαθα πως ψηφίζει ΔΗΜ.ΑΡ - και εκεί ξεκαθάρισαν τα πάντα. Εν πάση περιπτώσει, κάπου έβγαλα να ανάψω ένα τσιγάρο, αλλά, την ώρα που το έφερνα στα χείλια μου, η μαμά -που τώρα στέκονταν πίσω από το δεξί μου αυτί- μου ψιθύρισε <<ε, ρε διάολε, πριν λίγο κάπνισες!>>, κι έτσι άφησα το τσιγάρο - η μαμά είχε δίκιο. Μην ξέροντας τι άλλο να κάνω, σηκώθηκα για μια βόλτα στον κήπο - είχε τεράστιο κήπο το σπίτι που βρισκόμασταν. Κοίταζα τις σούβλες που είχαν μείνει ορφανές από αρνιά και κατσίκια - είχαν μεταναστεύσει στα στομάχια των παρευρισκομένων από ώρα. Μετά έφερα ένα γύρο το βλέμμα μου αναζητώντας τη θεία Πίτσα, αλλά δεν την είδα πουθενά. Είχε εξαφανιστεί. Ανησύχησα. Σκέφτηκα πως μπορεί να αυτοκτόνησε. Έτρεξα στη μαμά και τη ρώτησα αν ήξερε κάτι. <<Την ξαπλώσαμε στο κρεβάτι. Φέσι έγινε πάλι, η μαλακισμένη>>. Επέπληξα τη μαμά για την αθυροστομία της και εκείνη μου ζήτησε συγνώμη. Αντίο, θεία Πίτσα. Χριστός ανέστη. 

Η ώρα κόντευε εφτά και οι περισσότεροι άγνωστοι είχαν φύγει - εκτός από το ροζ πουκάμισο που είχε ανοίξει σχεδόν όλα του τα κουμπιά και μας μοστράριζε την χοντρή κοιλιά του. Τώρα η μουσική είχε χαμηλώσει και όλοι πίνανε καφέ και συζητούσαν - ή μάλλον, γκάριζαν. Κάπου άκουσα τη θεία Ρίτσα να φωνάζει λυσσασμένα, σε μια προσπάθεια να εκφράσει το ειλικρινές της μίσος για τους Εβραίους. <<Παλιάνθρωποι!>>. <<Βρωμιάρηδες!>>. Η θεία Ρίτσα είναι πολύ καλή Χριστιανή, σκέφτηκα. Και πηγαίνει τακτικά στην Εκκλησία - τη Μεγάλη εβδομάδα ειδικά, δεν αφήνει το στασίδι. Έτσι αποφάσισα να μην την στεναχωρήσω λέγοντάς της πως και ο Χριστός Εβραίος ήταν - αφήστε που άμα στεναχωρούσα τη θεία Ρίτσα, θα με μάλωνε η μαμά. Ο θείος Μίλτος, ο σύζυγος της θείας Ρίτσας, προσπαθούσε να την ηρεμήσει. Όταν η θεία Ρίτσα μιλάει για τους Εβραίους κοκκινίζει ολόκληρη. Εκείνη τη στιγμή, νομίζαμε ότι θα μας έμενε στα χέρια. Ο θείος Μίλτος της έδωσε ένα ποτήρι νερό αλλά αμέσως η θεία Ρίτσα του το επέστρεψε στη μούρη - μάλλον δεν διψούσε. Όταν ηρέμησαν τα πνεύματα και εκτονώθηκε η κατάσταση, φάνηκε και η θεία Πίτσα - πιθανότατα να την ξύπνησαν οι αγριογκαρίδες της θείας Ρίτσας, που καλό θα ήταν στο επόμενο τραπέζι να 'ρθει με φίμωτρο. Η θεία Πίτσα ζήτησε κρασί. (Έχω την υποψία πως αντιμετωπίζει ένα μικρό πρόβλημα με το ποτό. Δεν είμαι απόλυτα σίγουρος, κάποια στιγμή θα ρωτήσω τη μαμά). Ο αδερφός της θείας Πίτσας, θείος Μάχος, της απαγόρευσε να πιει άλλο. Η θεία Πίτσα, φανερά ενοχλημένη από την αυστηρότητα του αδερφού της, έτρεξε στην κουζίνα και κατέβασε μισό κιλό κόκκινο ημίγλυκο από το χαρτόκουτο. Χαμός έγινε. Θείος Μίλτος και θείος Μάχος πάλευαν αμφότεροι να απομακρύνουν τη θεία Πίτσα από το κρασί - η μαμά κοίταζε από μακριά σκεπτική. Εγώ παρακολουθούσα με εμβρίθεια τη σκηνή και σκεφτόμουν πως η θεία Πίτσα είναι ένα πολύ βασανισμένο άτομο και πως όταν μια γυναίκα πίνει κι όταν παραφέρεται μην την επαραξηγείτε πως πονάει δεν ξέρετε. Θεώρησα σωστό να την πλησιάσω και να της ζητήσω να τραγουδήσουμε παρέα για να ξεχαστεί λιγάκι. Αφού πήρα την άδεια από τη μαμά, έπιασα τη θεία Πίτσα απ' τον ώμο και αρχίσαμε να σιγοτραγουδάμε το <<Να 'ταν η θα, να 'ταν η θάλασσα κρασί και τα βουνά και τα βουνά μεζέδες, κι οι βάρκες κρασοπότηρα να πίνουν οι γλεντζέδες>> - διαλέξαμε το συγκεκριμένο για να ξεφύγει λίγο ο νους της από το αλκοόλ. Την φανταστική -σύμφωνα με τη μαμά- ερμηνεία μας ακολούθησε το θερμό χειροκρότημα των υπολοίπων -συμπεριλαμβανομένου του ροζ πουκαμίσου που δεν έλεγε να φύγει ακόμα- κι έτσι τα χαμόγελα επανήλθαν στα πρόσωπα ολονών. Το γλεντοκόπι και ο χορός ξεκίνησαν πάλι και κράτησαν μέχρι αργά τη νύχτα -δυστυχώς χωρίς τη θεία Πίτσα γιατί πήγε και ταβλιάστηκε- με τη μαμά να ρίχνει τη μια ζεμπεκιά πίσω απ' την άλλη κι εμένα να τη συνοδεύω με παλαμάκια. Ήταν η ομορφότερη μέρα της άνοιξης - μια έκπαγλη γιορτή! Πάντα τέτοια!