Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Καινούρια ζάλη

Παρόλο που η ερμηνεία του Γιάννη Στάνκογλου ήταν εξαιρετική, παρόλο που λατρεύω οτιδήποτε έχει να κάνει με τον Αρθούρο Ρεμπώ και παρόλο που ο μονόλογος του Μίκαελ Αζάρ ήταν καθηλωτικός, αυτό που μου έμεινε περισσότερο από την παράσταση «Είμαι ένας άλλος» -που παρακολούθησα την περασμένη Πέμπτη μαζί με δυο καλές φίλες- είναι αυτό το τραγούδι από τις Τρύπες. Αν και είναι ένα τραγούδι που το έχω λιώσει στην κυριολεξία, ένα τραγούδι που το έχω χιλιοακούσει, ένα τραγούδι που το ξέρω απέξω κι ανακατωτά -και ένα τραγούδι από αυτά που μου κάνουν την καρδιά συντρίμμια και γουστάρω-, όταν έπαιξε στην παράσταση, ήταν λες και το άκουγα πρώτη φορά. Μαγικό συναίσθημα, που μάλλον οφείλεται στο γεγονός πως -πηγαίνοντας να δω μια θεατρική παράσταση με θέμα τη ζωή και τη φιλοσοφία του Ρεμπώ- το τελευταίο πράγμα που περίμενα ήταν να ακούσω Τρύπες. Ήταν εντελώς αναπάντεχο, γι' αυτό και όταν από τα ηχεία του θεάτρου ξεκίνησε να παίζει η εισαγωγή του τραγουδιού κόντεψα να παραλύσω. «Τρύπες», ψέλλισα - είχα ανατριχιάσει ολόκληρος. Τέλος πάντων, δεν ξέρω τίνος ιδέα ήταν να ακουστεί το «Καινούρια ζάλη» σε μια παράσταση για τον Ρεμπώ, πάντως το αποτέλεσμα ήταν υπέροχο. Πιστεύω πως χωρίς αυτό το τραγούδι το έργο θα ήταν φτωχότερο· δεν υποτιμώ καθόλου την αξία της παράστασης με αυτό το σχόλιο - απλώς γνώμη μου είναι πως το συγκεκριμένο τραγούδι την απογείωσε. Ο συγκερασμός των στίχων του Γιάννη Αγγελάκα με το εκπληκτικό κείμενο του Μίκαελ Αζάρ με άφησε άφωνο - εντούτοις σιγοτραγουδούσα τους στίχους μια χαρά. Σηκώνω την αριστερή μου γροθιά στον Αρθούρο Ρεμπώ. Σηκώνω το ποτήρι μου στον Γιάννη Αγγελάκα και στις Τρύπες. 

(Και τώρα πατάμε Play.)