Εδώ και καιρό έχω μια κατσαρίδα στο σπίτι μου. Είναι καφετιά και χοντρή. Από αυτές που τις βλέπεις και σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Την έχω ονομάσει Μελίτα - όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλώς, μου αρέσει το όνομα.
Η Μελίτα είναι το πρόσωπο(;) με το οποίο πέρασα τις περισσότερες ημέρες του καλοκαιριού - είχα ένα συναρπαστικό καλοκαίρι, όπως καταλαβαίνετε- και, πλέον, μπορώ να πω με σιγουριά πως γνωριζόμαστε καλά - γνωρίζω τη Μελίτα καλύτερα απ' ό,τι νόμιζα πως γνώριζα μερικούς κοντινούς μου ανθρώπους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται στο σπίτι μου, όταν βλέπουν τη Μελίτα πετάγονται πάνω. Μάλλον δεν την βρίσκουν ιδιαίτερα χαριτωμένη. Τους καταλαβαίνω - κι εγώ στην αρχή όταν την έβλεπα πάθαινα ζημιά.
Με τον καιρό, όμως, την συνήθισα - καλά, θα μου πείτε, με τον καιρό και τον Άδωνι υπουργό υγείας συνηθίζεις.
Στη Μελίτα δεν αρέσει καθόλου το φως. Προτιμάει το σκοτάδι. Το σκοτάδι δεν ενοχλεί καθόλου τη Μελίτα - ίσα-ίσα, φαίνεται πως συντείνει στην ηρεμία της.
Καμιά φορά, όταν είναι νύχτα, μπαίνω αιφνιδιαστικά σε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού που είναι σκοτεινά και ανάβω το φως, σε μια προσπάθεια να δω που είναι η Μελίτα.
Ένα βράδυ, μπήκα αναπάντεχα και με φόρα στην κουζίνα και άναψα το φως. Η Μελίτα βρισκόταν στο πάτωμα της κουζίνας και -μόλις η κουζίνα φωτίστηκε- σάστισε. Άρχισε να τρέχει πανικόβλητη με τα μικρά της ποδαράκια εδώ κι εκεί - της στέρησα το σκοτάδι της κι αυτό την τρέλανε.
Στεκόμουν και την παρατηρούσα. Συνέχιζε να τρέχει -με απίστευτη ταχύτητα- πέρα-δώθε, ενόσω εγώ την... κατασκόπευα. Μετά, βρήκε μια χαραμάδα και πήγε και χώθηκε πίσω από τα ντουλάπια της κουζίνας - εκεί είχε μπόλικο σκοτάδι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η ταχύτητα με την οποία η Μελίτα έφυγε από το φως κι επέστρεψε στο σκοτάδι.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Μελίτα προτιμάει το σκοτάδι από το φως. Μου είναι αδύνατον να ανακαλύψω αυτό που κάνει τη Μελίτα να αγαπάει τόσο πολύ το σκοτάδι και να μισεί τόσο πολύ το φως.
Υποθέτω πως στο σκοτάδι της έχει βολευτεί - και, όπως όλοι γνωρίζουμε, το... ξεβόλεμα είναι πολύ δύσκολο πράγμα.
Υποθέτω ακόμα, πως η Μελίτα αισθάνεται ασφαλής στο σκοτάδι της - το φως είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει και την πανικοβάλει.
Γεια σου, Μελίτα. Συνέχισε να ζεις στο σκοτάδι σου. Μάλλον εκεί ανήκεις.
Η Μελίτα είναι το πρόσωπο(;) με το οποίο πέρασα τις περισσότερες ημέρες του καλοκαιριού - είχα ένα συναρπαστικό καλοκαίρι, όπως καταλαβαίνετε- και, πλέον, μπορώ να πω με σιγουριά πως γνωριζόμαστε καλά - γνωρίζω τη Μελίτα καλύτερα απ' ό,τι νόμιζα πως γνώριζα μερικούς κοντινούς μου ανθρώπους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται στο σπίτι μου, όταν βλέπουν τη Μελίτα πετάγονται πάνω. Μάλλον δεν την βρίσκουν ιδιαίτερα χαριτωμένη. Τους καταλαβαίνω - κι εγώ στην αρχή όταν την έβλεπα πάθαινα ζημιά.
Με τον καιρό, όμως, την συνήθισα - καλά, θα μου πείτε, με τον καιρό και τον Άδωνι υπουργό υγείας συνηθίζεις.
Στη Μελίτα δεν αρέσει καθόλου το φως. Προτιμάει το σκοτάδι. Το σκοτάδι δεν ενοχλεί καθόλου τη Μελίτα - ίσα-ίσα, φαίνεται πως συντείνει στην ηρεμία της.
Καμιά φορά, όταν είναι νύχτα, μπαίνω αιφνιδιαστικά σε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού που είναι σκοτεινά και ανάβω το φως, σε μια προσπάθεια να δω που είναι η Μελίτα.
Ένα βράδυ, μπήκα αναπάντεχα και με φόρα στην κουζίνα και άναψα το φως. Η Μελίτα βρισκόταν στο πάτωμα της κουζίνας και -μόλις η κουζίνα φωτίστηκε- σάστισε. Άρχισε να τρέχει πανικόβλητη με τα μικρά της ποδαράκια εδώ κι εκεί - της στέρησα το σκοτάδι της κι αυτό την τρέλανε.
Στεκόμουν και την παρατηρούσα. Συνέχιζε να τρέχει -με απίστευτη ταχύτητα- πέρα-δώθε, ενόσω εγώ την... κατασκόπευα. Μετά, βρήκε μια χαραμάδα και πήγε και χώθηκε πίσω από τα ντουλάπια της κουζίνας - εκεί είχε μπόλικο σκοτάδι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η ταχύτητα με την οποία η Μελίτα έφυγε από το φως κι επέστρεψε στο σκοτάδι.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Μελίτα προτιμάει το σκοτάδι από το φως. Μου είναι αδύνατον να ανακαλύψω αυτό που κάνει τη Μελίτα να αγαπάει τόσο πολύ το σκοτάδι και να μισεί τόσο πολύ το φως.
Υποθέτω πως στο σκοτάδι της έχει βολευτεί - και, όπως όλοι γνωρίζουμε, το... ξεβόλεμα είναι πολύ δύσκολο πράγμα.
Υποθέτω ακόμα, πως η Μελίτα αισθάνεται ασφαλής στο σκοτάδι της - το φως είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει και την πανικοβάλει.
Γεια σου, Μελίτα. Συνέχισε να ζεις στο σκοτάδι σου. Μάλλον εκεί ανήκεις.
