Ένα μεγάλο συρματόπλεγμα. Δυο αγόρια 8 χρονών. Το ένα γιος ενός επιφανούς μέλους των Ναζί, το άλλο γιος ενός Εβραίου ωρολογοποιού. Το ένα ποιοτικό και το άλλο μη ποιοτικό. Και είναι αυτή η ρημάδα η ποιότητα που καθορίζει ποιο παιδί θα βρίσκεται μέσα από το συρματόπλεγμα και ποιο παιδί έξω από αυτό.
Το ποιοτικό Γερμανάκι έξω από το συρματόπλεγμα και το μη ποιοτικό Εβραιόπουλο μέσα από το συρματόπλεγμα.
Οι δυο 8χρονοι γίνονται φίλοι. Οι παιδικές φιλίες δεν λογαριάζουν συρματοπλέγματα - οι παιδικές φιλίες δεν λογαριάζουν τίποτα. Ο ποιοτικός 8χρονος πηγαίνει κρυφά στον μη ποιοτικό 8χρονο σάντουιτς και γλυκά. Βρίσκει το όνομά του αστείο και τον ρωτά γιατί δεν μπορεί να βγει έξω από το συρματόπλεγμα. «Επειδή είμαι Εβραίος» του απαντά.
Ο ποιοτικός και ο μη ποιοτικός παίζουν, γελούν, προβληματίζονται, συνωμοτούν. Αψηφούν, πάνε κόντρα στους κανόνες που κάποιοι άλλοι έφτιαξαν γι' αυτούς, παραβιάζουν τον θεσμό που θέλει οι ποιοτικοί να μην ανακατεύονται ποτέ με τους μη ποιοτικούς.
Και η παραβίαση αυτή είναι αποτέλεσμα της παιδικής αθωότητας και του παιδικού ενστίκτου. Που ποτέ δεν λαθεύουν· τα λάθη αρχίζουν μόνο όταν η παιδική αθωότητα και το παιδικό ένστικτο εξασθενίσουν. Τα λάθη, τελικά, αρχίζουν μόνο όταν τα παιδιά παύουν να είναι παιδιά. Τότε και μόνο τότε.
«Δεν θέλω να φύγεις ξανά».
Όχι. Δεν θα φύγει ξανά. Ο ποιοτικός θα μείνει μαζί με τον μη ποιοτικό. Μέχρι το τέλος. Και θα τον βοηθήσει να βρει τον πατέρα του. Και στο δρόμο για να τον βοηθήσει να βρει τον πατέρα του, από την πολλή του τη λαχτάρα, θα χάσει εκείνο το μεγάλο σάντουιτς που του είχε υποσχεθεί. Αλλά δεν πειράζει. Και οι πιο ποιοτικοί άνθρωποι χάνουν μεγάλα σάντουιτς μερικές φορές.
