Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Στους Κηλαηδόνηδες λέμε ναι, όχι λέμε στους Μαραβέγιες

Με αφορμή τον θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη, έγραψα χτες στα social media πως «Λιγοστεύουν οι Κηλαηδόνηδες και πληθαίνουν οι Μαραβέγιες».

Θέλω να πω πως συμφωνώ απόλυτα με αυτό που έγραψα και μπράβο μου που το σκέφτηκα.

Λιγοστεύουν οι Κηλαηδόνηδες και πληθαίνουν οι Μαραβέγιες. Έτσι είναι.

Η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη και διαλυμένη χώρα με διαλυμένους ανθρώπους, οπότε θα περίμενε κανείς να κυριαρχούν καλλιτέχνες με πολιτικό λόγο και σκέψη -τέτοιος ήταν ο Κηλαηδόνης- που θα εκφράζουν τον πόνο και τον καημό του σύγχρονου Έλληνα, ενώ μέσα από τα τραγούδια τους θα παίρνουν θέση απέναντι στην αδικία, την βαρβαρότητα και την αηδία που μας περικυκλώνουν.

Στην διαλυμένη Ελλάδα του 2017, με τα εφτά χρόνια χρεοκοπίας και τα τρία Μνημόνια, όχι μόνο δεν κυριαρχούν τέτοιοι καλλιτέχνες -«Κηλαηδόνηδες»- αλλά παντού ακούς και βλέπεις κάτι ατάλαντα τσουτσέκια να τραγουδάνε γλυκερές σαχλαμάρες, εκφράζοντας ένα τσούρμο φελλούς που δεν μπορούν να δουν πέρα από την μύτη τους, ενώ δεν είναι σε θέση ούτε καν να σκεφτούν.

Αλλά ποιος να τους βάλει να σκεφτούν όλους αυτούς; Ο... Μαραβέγιας κι ο Μουζουράκης;  

Από την άλλη, είναι και κάπως λογικό σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει -σε όλα τα επίπεδα- να μην υπάρχουν σοβαροί καλλιτέχνες και τραγουδοποιοί με πολιτική σκέψη και κοινωνικές ευαισθησίες αλλά χαζοχαρούμενα παιδαρέλια που αδυνατούν να μετατρέψουν την πραγματικότητα σε τέχνη και δεν κάνουν, βέβαια, μουσική αλλά δημόσιες σχέσεις.

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που τα σκέφτεται αυτά τα πράγματα και εξοργίζεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει σήμερα ούτε ένας σοβαρός Έλληνας τραγουδοποιός να μας βάλει πέντε όμορφα τραγούδια στο στόμα με νόημα, να τα τραγουδήσουμε, να γουστάρουμε.   

Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος. Αχ, σας παρακαλώ, πείτε μου πως δεν είμαι ο μόνος!!!

Εντάξει, δεν ζητάω κάναν Καζαντζίδη -μια φορά γεννιούνται τέρατα σαν τον Καζαντζίδη- αλλά έλεος, ρε πούστη μου, με όλους αυτούς τους χλιαρούς και αδιάφορους τραχανάδες που μας βρομίζουν τα αυτιά με τις Λόλες, τους Πυροσβεστήρες και τ' αρχίδια μας κουνιούνται. 

Το ελληνικό τραγούδι φίλε μου ήταν πάντα βαθιά πολιτικό, και μιλούσε απευθείας στις καρδιές των ανθρώπων επειδή εξέφραζε με μοναδικό τρόπο τους πόνους, τις πίκρες και τους καημούς τους.

Το ελληνικό τραγούδι είναι το «Καίγομαι» του Γκάτσου, όχι το «Μαζί σου πέφτω κι άλλο χαμηλά» του Μαραβέγια.

Το «Μ' αεροπλάνα και βαπόρια» του Νιόνιου, όχι το «Μαντάμ» του φιόγκου.

Το ελληνικό τραγούδι είναι κλάμα και οδυρμός, δεν είναι χίπστερ αγαπουλινιές και καρδούλες, σαν emoticon στο Facebook. 

Η πρώτη σκέψη που έκανα χτες όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη ήταν η εξής: 

Η μεγαλύτερη τραγωδία όταν χάνονται τόσο σπουδαίοι καλλιτέχνες είναι πως δημιουργείται περισσότερος χώρος για τους ατάλαντους, τους ακατάλληλους, τους -αν θέλετε- μη πολιτικούς μουσικάντηδες του κώλου. 

Με μια λέξη τους Μαραβέγιες.

Η Ελλάδα χάνεται, οι Έλληνες υποφέρουν και δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας καλλιτέχνης να το εκφράσει όλο αυτό.

Αυτό είναι που με κάνει έξαλλο. 

Έξαλλο!!! 

(Αυτό ήταν ένα θυμωμένο και γεμάτο πίκρα ποστ από έναν ξενιτεμένο.)