Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Παραμονή Χριστουγέννων στη Λάρισα

Παραμονή Χριστουγέννων σήμερα και όλη η Λάρισα είναι στο πόδι, σε μια προσπάθεια να καταναλώσει όσο περισσότερο μπορεί. Το κλίμα στην πόλη είναι γιορτινό και το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Θεανθρώπου έχει πλημμυρίσει τις καρδιές των Λαρισαίων με αγάπη, που μοναδικό αποδέκτη έχει τον εαυτό τους, λες και ο Χριστός όταν γεννιόταν έλεγε «αγάπα μόνο την πάρτη σου, κοίτα το τομάρι σου και όλοι οι άλλοι στ' αρχίδια σου».

Οι Λαρισαίοι έχουν ξεχυθεί από το πρωί στην αγορά και παίρνουν σβάρνα τα πολυκαταστήματα, ούτως ώστε να αγοράσουν κάνα δώρο της προκοπής στην καλή τους μπας και τους κάνει κάνα καλό τσιμπούκι το βράδυ και ξεχάσουν τα χρέη.

Στη Λάρισα τα φετινά Χριστούγεννα είναι πολύ ατμοσφαιρικά και περπατώντας στους κεντρικούς δρόμους της πόλης διαπιστώνεις πως όλοι είναι μέσα στην τρελή χαρά, λες και ζουν στο πιο όμορφο μέρος του πλανήτη. Ωστόσο, το γεγονός δεν θα πρέπει να μας κάνει εντύπωση γιατί οι Λαρισαίοι είναι από τη φύση τους χαζοχαρούμενοι και ό,τι και να συμβαίνει γύρω τους αυτοί θα έχουν του μουνιού τους το χαβά.

Δεν είναι λίγοι οι Λαρισαίοι που έχουν χτυπηθεί άγρια από την οικονομική κρίση και φέτος τα Χριστούγεννα δεν έχουν λεφτά για δώρα, αλλά, εδώ που τα λέμε, καλά να πάθουν γιατί τόσα χρόνια ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους -με το πλαστικό χρήμα των τραπεζών και τα δάνεια-, ενώ, παράλληλα, νόμιζαν πως είναι Ωνάσηδες και είχαν όλοι τους από τρία αυτοκίνητα και άλλα τόσα ακίνητα και κυκλοφορούσαν με ένα σνομπ ύφος που σου γεννούσε την επιθυμία να τους αρχίσεις στα κλωτσομπουνίδια.

Τέλος πάντων, αν δεν υπήρχαν τα γύρω χωριά, σιγά που θα κουνιόταν φύλλο στην αγορά της Λάρισας.

Έρχεται ο κάθε ζάμπλουτος τσομπάνος από την γραφική Τζούξανη και η κάθε μπαστουνόβλαχα από την μαγευτική Βερδικούσια, σηκώνουν ένα ολόκληρο μαγαζί και μετά οι τοπικές εφημερίδες γράφουν ότι «ανάσανε η αγορά της Λάρισας». Ναι, σιγά μην πετύχαμε και πρωτογενές πλεόνασμα.

Ο Δήμος Λαρισαίων αυτές τις μέρες κρατάει την παράδοση, που δεν είναι άλλη από το να παριστάνει πως ενδιαφέρεται για την πόλη και τους ανθρώπους της, αλλά μέχρι και το τελευταίο κνώδαλο αντιλαμβάνεται πλέον ότι μόλις περάσουν τα Χριστούγεννα θα αρχίσει να αδιαφορεί για τα πάντα, αφήνοντας την πόλη μέσα στη βρώμα και το σκουπιδομάνι.

Βέβαια, οι Λαρισαίοι έχουν το Δήμο που τους αξίζει. Και τον Δήμαρχο που τους αξίζει. Ρίξε μια ματιά στη φάτσα του Τζανακούλη και θα καταλάβεις τι παίζει στη Λάρισα.

Εν πάση περιπτώσει, απόψε το βράδυ η Λάρισα αναμένεται να μετατραπεί σε πεδίο μάχης, αφού όλοι οι Λαρισαίοι θα πάρουν σβάρνα τα μπουζούκια και τα υπόλοιπα κωλομάγαζα, και σε γενικές γραμμές στην πόλη δεν θα πέφτει καρφίτσα. Τα σκυλάδικα θα πλημμυρίσουν από μερακλωμένους κοιλαράδες βλάχους που θα βαράν παλαμάκια στις πατσαβούρες που έχουν για γκόμενες, ενώ αυτές, ικανοποιημένες που έπιασαν κότσο έναν νεόπλουτο μαλάκα που θα τις ντύνει, θα τις ταΐζει και θα τις πηγαίνει στα μπουζούκια εφ' όρου ζωής, θα χορεύουν πάνω στα τραπέζια τα «Καγκέλια» και άλλες μεγάλες επιτυχίες που σου φέρνουν θλίψη, εμετό και καντήφλα, ενώ παράλληλα σε κάνουν να αναρωτιέσαι πότε θα θανατωθούν μαζικά οι Λαρισαίοι μπας και γλιτώσει η ανθρωπότητα.

Άντε και του χρόνου. 

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη

Ο Ντόνι Ντάρκο είναι πολύ στεναχωρημένος με την κατάσταση στη χώρα και γράφει γράμμα στον Άγιο Βασίλη - εδώ ο Σαμαράς μιλάει με το Θεό, στο γράμμα στον Άγιο Βασίλη θα κολλήσουμε; 

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, πολύ σε γουστάρω - δεν υπάρχεις. Είσαι ο μόνος Άγιος που πίνει τόση κόα-κόλα - θα πάθει τίποτα το στομάχι σου καμιά μέρα. Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, έχω να σου γράψω από τότε που ήμουν 2 χρονών - ήξερα να γράφω από τα 2 γιατί ήμουν παιδί θαύμα. Για να το κάνω τώρα, που είμαι 26 χρονών μαντράχαλος, καταλαβαίνεις πως η κατάσταση είναι απελπιστική.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, ζω στη Λάρισα, στην πόλη του καφέ και της διασκέδασης -όπως λέει και μια σελίδα στο Facebook- αλλά, πίστεψέ με, καθόλου δεν διασκεδάζω. Εντάξει, κάνα καφέ τον πίνω πού και πού.
Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, εδώ στη Λάρισα όλοι είναι στον κόσμο τους και ο καθένας κοιτάει την πάρτη του - καλά, αυτό το φαινόμενο δεν παρατηρείται μόνο στη Λάρισα. Οι Λαρισαίοι είναι τόσο στην κοσμάρα τους που, όταν τον περασμένο Μάρτιο πέθαναν δυο νέα παιδιά από μαγκάλι, αντί να πάρουν τα όπλα και να τα κάνουν πουτάνα όλα, βγήκαν να διαδηλώσουν σιωπηρά κρατώντας αναμμένα κεριά - τόσο γκάου. Φυσικά, μετά από λίγες μέρες, τα δυο αυτά παιδιά ξεχάστηκαν - λες και δεν έζησαν ποτέ. Δεν είναι τραγικό; Για να στο κάνω πιο λιανά, οι Λαρισαίοι επέλεξαν να απαντήσουν στην βαρβαρότητα -γιατί είναι βαρβαρότητα να χάνονται δυο νέοι από μαγκάλι το 2013- με κεριά και μούγκα. Δεν νομίζω πως υπάρχουν πιο καθυστερημένοι άνθρωποι. Πιστεύω θα συμφωνήσεις μαζί μου.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, εδώ στη Λάρισα ο κόσμος αδιαφορεί για τα πάντα χωρίς να καταλαβαίνει πως αυτό πολλές φορές οδηγεί κάποιους ανθρώπους στην απελπισία. Φαντάζομαι θα ξέρεις πως η αδιαφορία είναι από τις σκληρότερες μορφές βίας - και μετράει πολλά θύματα. Αλήθεια, γιατί αυτή τη βία δεν την καταδικάζει κανένας; Τέλος πάντων.

Για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα -γιατί πολλή μαυρίλα έπεσε-, θα σου πω πως εδώ στη Λάρισα λειτουργούν οι πρώτοι αυτόματοι πωλητές γάλακτος - μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν πουθενά αλλού στην Ελλάδα. Μιλάμε έχουν κάνει θραύση. Οι κτηνοτρόφοι έχουν θησαυρίσει. Πολύ τους αρέσει το γάλα τους Λαρισαίους. Με το που άνοιξαν οι αυτόματοι πωλητές, οι Λαρισαίοι έπεσαν με τα μούτρα στο γάλα - πίνουν όσο γάλα δεν έπιναν τα προηγούμενα 20 χρόνια. Τις προάλλες πήγε σε έναν αυτόματο πωλητή ο γενικός γραμματέας της Νέας Δημοκρατίας, Ανδρέας Παπαμιμίκος. Αμέσως πλάκωσαν οι δημοσιογράφοι να φωτογραφίσουν αυτόν τον επιφανή νέο να κατεβάζει γάλα -από το μηχάνημα, όχι από τα βυζιά του- και να πίνει. Φοβερή στιγμή. Αυτό που με στεναχώρησε είναι πως δεν βρέθηκε ένας Λαρισαίος εκείνη την ώρα να του πετάξει ένα γιαούρτι στη μάπα.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, τι μαλακίες κάθομαι και σου γράφω τόση ώρα; Θα με περάσεις για τελείως καθυστερημένο. Λοιπόν, θα σοβαρευτώ και θα σου γράψω τι πραγματικά θέλω.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, δεν θα σου ζητήσω δώρο -αν και ήμουν πολύ καλό παιδί το 2013- αλλά μια χάρη - βασικά, θα σου ζητήσω πολλές χάρες. Επειδή με στεναχωρεί πολύ που η χώρα μου πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο -δεν κοιμάμαι τα βράδια-, θέλω να σου ζητήσω να εξαφανίσεις τα καθεστωτικά κανάλια και τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους. Πολύ μου τη σπάνε όλα αυτά τα καθάρματα που παριστάνουν τους ηθικούς και τους αδέκαστους. Θέλω να τους τελειώσεις - να φύγουν απ' τις ζωές μας μια για πάντα. Αν το κάνεις αυτό, πιστεύω πως η χώρα θα πάει μπροστά - θα έρθει μια κάποια ανάπτυξη. Αν δεν το κάνεις, μούφα Άγιος είσαι.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, θα απορείς που -ενώ σου ζήτησα να εξαφανίσεις τα καθεστωτικά κανάλια και τους καθεστωτικούς δημοσιογράφους- δεν σου είπα τίποτα για την κυβέρνηση. Μα, αν αφανιστούν οι δημοσιογράφοι του Βενιζέλου και του Σαμαρά, θα αφανιστεί και η κυβέρνηση - παρέα θα καταρρεύσουν. Επίσης, αν διαλύσεις τα καθεστωτικά κανάλια και όλους αυτούς τους εμετικούς δημοσιογράφους, μην ξεχάσεις τα αφεντικά τους. Οπωσδήποτε, δεν γίνεται η Ελλάδα να πάει παρακάτω με Μπόμπολες, Αλαφούζους κλπ. Γάμησέ τους τα πρέκια, σε παρακαλώ.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, θέλω ακόμα να προσπαθήσεις με κάποιο τρόπο να βάλεις μυαλό στον Αλέξη Τσίπρα και να του πεις πως -αν θέλει να κυβερνήσει- πρέπει να διώξει τους λαγούς από το κόμμα. Τους Τατσόπουλους, δηλαδή. Αν το κάνει αυτό, μπορεί να εμπνεύσει τους πολίτες και να έρθει μια αλλαγή. Δεν είμαι και πολύ αισιόδοξος ότι οι πολίτες την γουστάρουν την αλλαγή -απ' ό,τι δείχνουν τους αρέσει η μιζέρια- αλλά, τι διάολο, αν ένα κόμμα έχει όρεξη να αλλάξει την κατάσταση, κάποιοι θα ακολουθήσουν. Δεν είναι όλοι ραγιάδες και προσκυνημένοι ακόμα.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, επειδή σε έπρηξα με την πολιτική και πολύ φοβάμαι ότι θα το βαρεθείς το γράμμα μου και θα το πετάξεις, αλλάζω θέμα.

Ρε συ Άγιε Βασίλη -αν μου επιτρέπεις το ύφος-, τι θα γίνει με τα περιστέρια εδώ στη Λάρισα; Έχουν τρελαθεί. Όλη μέρα χέζουν. Περνάς από την κεντρική πλατεία και φοβάσαι μην φας καμιά κουτσουλιά στο δόξα πατρί. Πάντως, τώρα που το κλίμα στην πόλη είναι γιορτινό και η πλατεία φοράει τα καλά της, έχει πολλή πλάκα να βλέπεις τους Λαρισαίους να προσπαθούν να φωτογραφηθούν μπροστά από το έλατο χωρίς να τους χέσει κάνα περιστέρι.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, άκουσες ότι η Λάρισα είναι υποψήφια για Πράσινη Ευρωπαϊκή πρωτεύουσα; Και γαμώ, έτσι; Εδώ στον κάμπο είχαμε να πάρουμε τέτοια χαρά από τότε που άνοιξε το πρώτο Mikel. Μια που το φερε η κουβέντα, κάνε κάτι για να σταματήσουν να ανοίγουν Mikel. Φοβάμαι καμιά μέρα μην γυρίσω σπίτι και έχει γίνει το δωμάτιό μου Mikel.

Αγαπητέ Άγιε Βασίλη, σου έχω γράψει ένα σωρό αρλούμπες. Πάντα έτσι γράφω - κοπανάω ό,τι μου κατεβαίνει στο κεφάλι. Ελπίζω να μη με παρεξηγήσεις.

Α, παραλίγο να το ξεχάσω. Γιατί στα κάλαντα της πρωτοχρονιάς λέμε «Άγιος Βασίλης έρχεται και δεν μας καταδέχεται»;  Το συζητούσα χθες αυτό με δυο φίλες μου. Μας απασχόλησε αρκετά το ζήτημα - μετά γίναμε ντίρλα και το ξεχάσαμε. Δεν πιστεύω να μην μας καταδέχεσαι επειδή είσαι καμιά σνομπαρία; Πολύ θα στεναχωρηθώ αν μάθω κάτι τέτοιο.

Φιλούθκια! 

Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου 2013

Παραμυθένια Χριστούγεννα στη Λάρισα

Ξεκινάνε αύριο οι Χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις στη Λάρισα και όλη η πόλη φοράει τα γιορτινά της, σε μια προσπάθεια να κρύψει την ασχήμια της· η Λάρισα κάθε χρόνο τα Χριστούγεννα θυμίζει άσχημη γκόμενα που προσπαθεί να φτιασιδωθεί λίγο μπας και τραβήξει την προσοχή των άλλων αλλά όλοι ξέρουν πως είναι μια μπακατέλα που μποχάει και έχει τον ανθρωποδιώκτη.

Ο Δήμαρχος Λαρισαίων Κώστας Τζαμπακούλης θα μεταβεί το απόγευμα της Παρασκευής στην πλατεία Ταχυδρομείου όπου και θα ανάψει τα φώτα στο Χριστουγεννιάτικο καράβι, ώστε να μπορούν μετά οι καθυστερημένοι Λαρισαίοι να βγάζουν φωτογραφίες για να τις βάλουν στο Facebook. Θα πηγαίνει η Άννα Τιριτόμπα και θα βγάζει 500 φωτογραφίες μπροστά από το καράβι, θα τις ανεβάζει στο Facebook, θα παίρνει 852 like και θα σκάει από τη ζήλια της η Λίτσα Βλαχοπαινεμένη που στο σχολείο προσπαθούσε να της φάει το γκόμενο.

Στη συνέχεια ο Κώστας Τζαμπακούλης θα πάει στην Κεντρική πλατεία για να ανάψει τα φώτα του δέντρου -όπως καταλαβαίνετε, θα πνίγεται στη δουλειά ο Δήμαρχος-, αλλά επειδή η Κεντρική πλατεία τελευταία έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης, εξαιτίας των περιστεριών που είναι κρυωμένα και καταχέζουν τον τόπο, υπάρχει περίπτωση η φωταγώγηση του ελάτου να αναβληθεί, για να μην φάει ο Δήμαρχος καμιά κουτσουλιά στη μάπα.

Συνεργάτες του Δημάρχου πρότειναν να χρησιμοποιηθεί μια διμοιρία ΜΑΤ ώστε να ραντίσει με χημικά τα κρυωμένα πουλιά μπας και ψοφήσουν, αλλά ο Δήμαρχος απέρριψε την ιδέα γιατί φοβήθηκε πως ο συνδυασμός χημικών και κουτσουλίλας θα δημιουργήσει μια αποπνικτική ατμόσφαιρα στον αέρα, με αποτέλεσμα να μην πατήσει άνθρωπος στην πλατεία.

Ειρήσθω εν παρόδω, η Κεντρική πλατεία της Λάρισας πρέπει να είναι η πιο βρώμικη πλατεία της Ευρώπης. Κατά τ' άλλα, η Λάρισα είναι υποψήφια για τον τίτλο της Πράσινης Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας - γελάνε και οι πέτρες. Βέβαια, τόσα χρόνια Νέα Δημοκρατία σ' αυτή την πόλη, κάποιος έπρεπε να τη χέσει - ας είναι τα πουλιά.

Ο Κώστας Τζαμπακούλης, αφού πάρει σβάρνα τις πλατείες, θα μεταφερθεί στον Μύλο του Παπά που εγκαινιάζεται φέτος και θα βρίσκεται στο επίκεντρο των Χριστουγεννιάτικων εκδηλώσεων.

Ο Μύλος του Παπά θα μετατραπεί σε παραμυθένια πολιτεία έτοιμη να φιλοξενήσει μικρούς και μεγάλους, αφού στο σημείο θα υπάρχει παγοδρόμιο και στο παγοδρόμιο μπορούν να σπάσουν τα μούτρα τους παιδιά και γονείς. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ο Μύλος του Παπά για το λιλιπούτειο κοινό της Λάρισας, μιας και στο χώρο θα πωλούνται παιχνίδια και ένα σωρό ακόμα σαχλαμάρες που θα αναγκάσουν τους γονείς να βγάλουν καβούρια στις τσέπες τους.

Ο Κώστας Τζαμπακούλης, στην συνέντευξη τύπου που παραχώρησε πριν από λίγες ημέρες, εμφανίστηκε ιδιαίτερα κεφάτος -θα είχε κοπανήσει τίποτα τσίπουρα φαίνεται- και τόνισε πως τα παιδιά θα μείνουν πολύ ευχαριστημένα από το εορταστικό πρόγραμμα που ετοίμασε ο Δήμος γι' αυτά, ενώ σημείωσε πως αυτές οι γιορτές είναι για τα παιδιά, αλλά μέχρι και ο τελευταίος καθυστερημένος αντιλαμβάνεται πια πως αυτά είναι λόγια του κώλου μιας και όλο τον υπόλοιπο χρόνο τα παιδιά τα έχουν όλοι γραμμένα στ' αρχίδια τους.

Η περίοδος των Χριστουγέννων -εκτός από τα παιδιά- αφορά και τους ζητιάνους, αφού τα Χριστούγεννα είναι παραδοσιακά η περίοδος που η ζητιανιά ανθίζει στην Ελλάδα, αλλά καλό θα ήταν για τους ζητιάνους της Λάρισας να μην βγουν φέτος στους δρόμους γιατί εξαιτίας τους κινδυνεύει να χαλάσει η υπέροχη εικόνα της πόλης μας που συμπληρώνεται από ζάμπλουτους καράβλαχους, απολιτίκ χαζογκόμενες και διάφορους άλλους φελλούς που κοιτάν μόνο την πάρτη τους.

Χρόνια πολλά!

Στον άστεγο κύριο με το μαύρο σκουφί -ναι, έχουμε και στη Λάρισα άστεγους-, που με αντάλλαγμα ένα τσιγάρο μου χάρισε την ρετσίνα του. Σου ζήτησα να καθίσεις να την πιούμε μαζί, όμως δεν είχες όρεξη για κουβέντες - μάλλον μπορώ να καταλάβω το γιατί

Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Για τον Θανάση Παπακωνσταντίνου

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι ένας από τους καλύτερους μουσικούς καλλιτέχνες που διαθέτει αυτή τη στιγμή η Ελλάδα. Μόνο που δεν το ξέρει ούτε ο ίδιος, ούτε η Ελλάδα. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου μάλλον θα πρέπει να πεθάνει πρώτα για να αναγνωρίσει η Ελλάδα το μεγαλείο του - έτσι συμβαίνει συνήθως με τους μεγάλους καλλιτέχνες. Sad but true.

Θαυμάζω τον Θανάση Παπακωνσταντίνου γιατί είναι ένας καλλιτέχνης με στυλ. Δηλαδή, η μουσική του ξεχωρίζει - κοινώς, ο άνθρωπος έχει στάμπα. Εκτιμώ πολύ τους μουσικούς σαν τον Θανάση Παπακωνσταντίνου - που καταλαβαίνεις τα τραγούδια τους από τα πρώτα δευτερόλεπτα. Τέτοιοι καλλιτέχνες σπανίζουν στις μέρες μας. Ακόμα, θαυμάζω τον Θανάση Παπακωνσταντίνου γιατί -απ' όσο ξέρω τουλάχιστον- δεν έχει εμφανιστεί ποτέ σε κανέναν ιδιωτικό τηλεοπτικό σταθμό. Προφανώς είναι ένας άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του.

Υπάρχουν τραγούδια του Θανάση Παπακωνσταντίνου που είναι ικανά να σε οδηγήσουν στον απόλυτο διονυσιασμό. Ακούστε πχ την <<Ανδρομέδα>>. 

Άιντε μες της γης το πυρωμένο κέντρο,
Άιντε δυο πουλιά φιλιούνται σ' ένα δέντρο

Καλά, αν -ακούγοντας αυτό το τραγούδι- πιείτε και κάνα ποτηράκι κρασί παραπάνω, θα φτάσετε στην έκσταση. Ασυγκράτητοι θα γίνετε.

Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου γεννήθηκε στον Τύρναβο του νομού Λάρισας - είναι γείτονας κατά κάποιο τρόπο. Δηλαδή, ο Τύρναβος, πέρα από εξαιρετικό τσίπουρο -και εξαιρετικά ομοιώματα φαλλών-, βγάζει και εξαιρετικούς καλλιτέχνες. Μπράβο στον Τύρναβο - σηκώνω το ποτήρι μου.

Και τώρα θα σας πω μια μικρή ιστορία.

Στα τέλη της δεκαετίας του 80 ο πατέρας μου είχε ένα ξυλουργείο - κρίμα που δεν ζούσα τότε γιατί θα μπορούσα να περηφανεύομαι πως είμαι γιος ξυλουργού, σαν το Χριστό. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, που τότε ήταν γύρω στα 25 και δεν τον ήξερε κανείς, πήγαινε συχνά στο ξυλουργείο κουβαλώντας κομμάτια ξύλου, ώστε να του τα κόψει ο πατέρας μου με την κορδέλα (σ.σ. ξυλουργικό εργαλείο) και μετά να τα μετατρέψει σε μουσικά όργανα - μπουζούκια, κλασικές κιθάρες, τζουράδες κλπ.

Εκείνη την περίοδο, η μάνα μου ήταν με την κοιλιά στο στόμα. Είχε εμένα μέσα της - μαμά, αν ήξερες τότε τι θα έφερνες στον κόσμο, θα την έκανες την αμαρτία. Λίγες μέρες αφότου γεννήθηκα, ο πατέρας μου βρισκόταν στο ξυλουργείο -ο αναίσθητος- μαζί με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου. Ο πατέρας μου τότε, που -όπως μου είπε η μαμά αργότερα- κόντευε να τα κάνει πάνω του από τη χαρά του που μετά από δυο κόρες έβγαλε επιτέλους κι έναν γιο, ζήτησε από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου να φτιάξει ένα βιολί για τον νεογέννητο κανακάρη του (δηλαδή για μένα). Δεν ξέρω γιατί ο μπαμπάς επέλεξε το βιολί συγκεκριμένα και όχι ας πούμε ένα μπαγλαμαδάκι που είναι και πιο μερακλίδικο. Υποθέτω πως ήθελε να μεγαλώσει έναν Παγκανίνι και όχι έναν Τσιτσάνη. Όπως και να χει, το βιολί δεν ήρθε ποτέ - Θανάση, ακόμα το περιμένω.

Έγραψα αυτή την σύντομη ιστορία για να σας δώσω να καταλάβετε ότι με τον Θανάση Παπακωνσταντίνου μας συνδέουν πολλά - μαλακίες, ούτε που με 'χει δει ποτέ ο άνθρωπος. Πάντως, εγώ τον αγαπώ και τον εκτιμώ - κι ας μην τον γνωρίζω προσωπικά. Και μπορώ να τον διαβεβαιώσω -αν και το ξέρει ήδη- πως εδώ στη Λάρισα κόβουν φλέβες για πάρτη του. Τα τραγούδια του παίζουν παντού.

Τα τελευταία χρόνια ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου είναι μόνιμος κάτοικος Μεταξοχωρίου. Το Μεταξοχώρι είναι το χωριό από το οποίο κατάγομαι. Βρίσκεται μισή ώρα έξω από τη Λάρισα και είναι ένα πανέμορφο χωριό. Μπορεί να μην πηγαίνω συχνά, αλλά το ξέρω σαν την παλάμη μου και το αγαπάω - αλίμονο, εκεί έτρεχα με τις πάνες. Επίσης, θέλω να σας πω πως το Μεταξοχώρι έχει τα μεγαλύτερα σουβλάκια που έχω δει ποτέ. Θα πάθετε την πλάκα σας. Και λουκούμια σκέτα - σουβλάκια είναι δηλαδή, απλώς είναι πολύ νόστιμα.

Στην επόμενη συναυλία του Θανάση Παπακωνσταντίνου στο Μεταξοχώρι, θα είμαι εκεί. Και αν ξεπεράσω και τις ντροπές μου, ίσως να γνωριστούμε. Καλά, αν είναι και η μαμά μαζί -που σίγουρα θα είναι γιατί λατρεύει τη μουσική του Θανάση- οπωσδήποτε θα γνωριστούμε. Θα με πάει μπροστά του με το ζόρι. <<Θανάση, αυτός είναι ο γιος μου. Γράφει κιόλας!>>. Ρόμπα θα με κάνει.

Ο πατέρας μου πριν λίγες μέρες μου αποκάλυψε πως ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου φτιάχνει στούντιο σε ένα χωριό λίγο πάνω από το Μεταξοχώρι. Ενθουσιάστηκα. Σκέφτηκα πως όταν ολοκληρωθεί το στούντιο, θα πλακώσουν καλλιτέχνες από όλη την Ελλάδα - θα γίνει το χωριό μας έδρα καλλιτεχνών. Θανάση, αν διαβάζεις, μπορείς να φέρεις τον Γιάννη Αγγελάκα στο στούντιο; Τον εκτιμώ πολύ -όχι όσο εσένα φυσικά- και θα θελα να τον γνωρίσω. Ευχαριστώ. Και τον Νότη Σφακιανάκη αν μπορείς φέρε. Είμαι σίγουρος πως είστε φίλοι. Ευχαριστώ και πάλι. 

Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2013

Κουράγιο

Ο Πέτρος Κωστόπουλος εμφανίστηκε σήμερα λίγο μετά τις 10:00 το πρωί στη Γ.Α.Δ.Α, όπου και συνελήφθη για χρέη προς το Δημόσιο. Σύμφωνα με δημοσιογραφικό ρεπορτάζ, ο τηλεπαρουσιαστής και πρώην εκδότης παρουσιάστηκε αυτοβούλως στη Γ.Α.Δ.Α γιατί είναι πολύ σκληρό αρσενικό και οι αστυνομικοί φοβόντουσαν να πάνε να τον πάρουν.

Ο Πέτρος Κωστόπουλος φέρεται να οφείλει περίπου 500.000 ευρώ προς το ελληνικό Δημόσιο και εντός της ημέρας αναμένεται να παρουσιαστεί ενώπιον του εισαγγελέα.

Εν τω μεταξύ, με αφορμή την σύλληψη του Πέτρου Κωστόπουλου, στο πρωινό του Mega έγινε ο κακός χαμός και τα τηλέφωνα της εκπομπής δεν σταμάτησαν να χτυπάνε. Πνευματικά ανάπηρες νοικοκυρές από όλη την επικράτεια ρωτούσαν να μάθουν το λόγο της απουσίας του αγαπημένου τους κουραδόμαγκα -μόνο σ' αυτές είναι πια συμπαθής ο Πετράν-, με αποτέλεσμα να αναγκάσουν τη σύζυγό του, Τζένη Μπαλατσινού, να σπάσει τη σιωπή της και να αποκαλύψει πως ο Πέτρος Κωστόπουλος <<είχε κάποιες ανειλημμένες υποχρεώσεις>>.

Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις ένα από τα πρόσωπα που ξέσκιζαν τη χώρα επί χρόνια να οδηγείται τώρα στη Δικαιοσύνη. Ανακουφίζεσαι κάπως. Βέβαια, δεν μπορούμε ακόμα να ξέρουμε αν ο Πέτρος Κωστόπουλος θα πάρει αυτό που του αξίζει -δηλαδή μια ισόβια κάθειρξη-, αλλά όπως και να το κάνουμε, και μόνο στο άκουσμα της είδησης ότι ένας άνθρωπος που συγκεντρώνει πάνω του ολόκληρη τη λαμογιά και τη σαπίλα που κυριάρχησαν τα προηγούμενα χρόνια συνελήφθη, μια χαρά τη νιώθεις. Ανεβαίνει η ψυχολογία σου.

Αν τελικά γίνει το θαύμα και αποδοθεί επιτέλους Δικαιοσύνη σε αυτή τη χώρα και ο Πέτρος Κωστόπουλος πάει φυλακή -μιας και καταλήστεψε τα πάντα-, θέλω πολύ να δω αν θα διατηρήσει αυτό το μάγκικο ύφος του πολλά βαρύ και ασήκωτου -που πλέον πουλάει μόνο σε καθυστερημένους που γουστάρουν Σφακιανάκη- ή αν θα αποδειχτεί μια κοτούλα που τα 'χει κάνει πάνω της.

Και επειδή στη φυλακή το ντεμέκ ζοριλίκι του Πέτρου Κωστόπουλου δεν θα περνάει -η φυλακή δεν είναι τηλεοπτικό στούντιο-, είμαι σίγουρος πως θα συμβεί το δεύτερο.

Η πιο αισιόδοξη σκέψη που μπορεί να κάνει ο Πέτρος Κωστόπουλος -αν τελικά καταδικαστεί-, είναι πως σε λίγο καιρό θα μοιράζεται το κελί με κάποιο φιλαράκι του από το ΠΑΣΟΚ.

Κουράγιο, Πετράν. 

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Το καραβάνι της Χαλκιδικής στο καρναβάλι της Λάρισας

Μετά την Κατερίνη, το καραβάνι αλληλεγγύης και ενημέρωσης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής έφτασε και στη Λάρισα. Χθες ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που είδα τόσο πολύ κόσμο στους δρόμους και στις πλατείες της Λάρισας. Η πλατεία Ταχυδρομείου -που ήταν ο τόπος συνάντησης των Λαρισαίων με τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής- ήταν κατάμεστη από το μεσημέρι και στο σημείο πραγματικά δεν έπεφτε καρφίτσα. Επίσης, πρώτη φορά είδα όλες τις καφετέριες του κέντρου άδειες - στα Mikel δεν πάτησε ψυχή. Αξίζει ένα μεγάλο, συλλογικό μπράβο στους χιλιάδες κατοίκους της Λάρισας που κατέκλυσαν την πόλη χθες το απόγευμα, γεμίζοντας αισιοδοξία τους αγωνιστές της Χαλκιδικής, που αντίκρισαν μαγεμένοι το μέγα πλήθος της Θεσσαλικής πρωτεύουσας να τους υποδέχεται με ενθουσιασμό και ζεστά χαμόγελα. Venceremos, σύντροφοι!

Εντάξει, αστειεύομαι.

Έφτασα στην πλατεία Ταχυδρομείου γύρω στις 17:30 - το ραντεβού με το καραβάνι της Χαλκιδικής ήταν στις 18:00. Με λύπη μου διαπίστωσα πως στην πλατεία είχαν μαζευτεί το πολύ 30 άτομα - οι μισοί ήταν κάτι ραμολιμέντα του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, σκέφτηκα, ψιχαλίζει κιόλας. Είναι και Σάββατο - μην πάει τζάμπα το πιστολάκι.

Όταν έφτασαν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής -με συνθήματα και φουλ αγωνιστικό πνεύμα- η πλατεία ξαφνικά πήρε χρώμα. Ζωντάνεψε. Πάλι καλά, γιατί λίγο πριν θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή.

Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής άπλωσαν τα πανό τους, ύψωσαν στον αέρα τις σημαίες τους, μοίρασαν τα ενημερωτικά φυλλάδια και, γενικά, δεν σου έδιναν την εντύπωση πως απογοητεύτηκαν από το γεγονός ότι στο κάλεσμά τους ανταποκρίθηκαν ελάχιστοι - αντιθέτως. Αυτό με παραξένεψε, οπότε άρχισα να κόβω βόλτες ανάμεσά τους μπας και πιάσω κουβέντα με κάποιον.

Κάποια στιγμή πλησίασα μια κυρία μεγάλης ηλικίας και τη ρώτησα πώς της φαίνεται που όλη η Λάρισα είναι στο πόδι για χάρη της Χαλκιδικής. Γέλασε και με περιπαικτική διάθεση μου είπε πως μάλλον οι Λαρισαίοι αγαπούν τον Μπόμπολα. Γέλασα κι εγώ και της είπα πως η συντριπτική πλειοψηφία των Λαρισαίων δεν έχει ιδέα ποιος είναι αυτός ο εθνικός ευεργέτης - απλώς είναι στον κόσμο της. Μου έσφιξε το χέρι χαμογελώντας και απομακρύνθηκε γιατί οι δικοί της είχαν αρχίσει τα συνθήματα και ήθελε να πάει να φωνάξει κι αυτή. Θεά.

Μετά από λίγο έγιναν κάποιες ομιλίες. Άκουσα με προσοχή κάποιους ομιλητές των ενεργών πολιτών της Λάρισας -τα είπαν πολύ ωραία, με νεύρο και τσαμπουκά- και άκουσα και μια εκπαιδευτικό. Η εκπαιδευτικός ξεσκίστηκε να εκφράζει <<την αμέριστη συμπαράσταση των Λαρισαίων στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής>>. Ναι, την είδαμε τη συμπαράσταση - έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα με τέτοια λαοθάλασσα. Εν πάση περιπτώσει, η καλύτερη ομιλία δόθηκε στο τέλος από ένα παλικάρι με μούσια - ήταν από τους ελάχιστους νέους που βρέθηκαν εκεί. Ενθάρρυνε αρκετά τους Χαλκιδικιώτες - και δεν έλεγε ό,τι του κατέβαινε. Άσε που μου φάνηκε έτοιμος για αντάρτικο πόλεων. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκε.

Κάπου έπιασα την κουβέντα με δύο κυρίους - κι αυτοί μεγάλης ηλικίας. Μου εξομολογήθηκαν πως στην Κατερίνη ήταν πιο ζεστά τα πράγματα και πως ο κόσμος εκεί ήταν περισσότερος. Δεν ξαφνιάστηκα - τους είπα ότι και στη Γυάρο ακόμα περισσότεροι θα ανταποκρινόντουσαν. <<Δεν πειράζει, μωρέ>> είπε ο ένας <<κι εδώ κάποια στιγμή θα καταλάβουν>>. <<Θα καταλάβουν>> επανέλαβε κουνώντας το κεφάλι του κι ο άλλος. Τους είπα πως είναι πολύ επιεικείς και πως δεν είναι ανάγκη να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους Λαρισαίους - οι Λαρισαίοι αδιαφορούν γιατί σκέφτονται μόνο την πάρτη τους. <<Εντάξει, δεν πειράζει>> είπαν κι οι δυο με μια φωνή. Γλυκύτατοι άνθρωποι - εγώ στη θέση τους θα έλεγα τα χειρότερα.

Κάναμε μια πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Λάρισας -για να εκφραστεί η αλληλεγγύη και από τις καφετέριες- και μετά επιστρέψαμε στην πλατεία Ταχυδρομείου για να αποχαιρετήσουμε τους κατοίκους της Χαλκιδικής. Ενώ ήταν ώρα να φύγουν, αρκετοί καθυστερούσαν να επιβιβαστούν στα λεωφορεία γιατί από την τόση Λαρισαϊκή αλληλεγγύη συγκινήθηκαν και δεν ήθελαν να πάνε πουθενά. Τελικά, έκαναν την καρδιά τους πέτρα, ανέβηκαν στα λεωφορεία και έφυγαν.

(Μη δίνετε και πολλή σημασία στη Λάρισα και μην απογοητεύεστε - αν και δεν σας είδα να απογοητεύεστε ιδιαίτερα. Εδώ στη Λάρισα δεν είναι και πολύ διαδεδομένοι οι κοινωνικοί αγώνες - σε αντίθεση με τα μπουζούκια και τα κλαμπ που έχουν τρελό σουξέ. Έχετε πολύ κόσμο στο πλευρό σας και το γνωρίζετε - δεν έχετε ανάγκη τη Λάρισα. Καλό αγώνα και καλή λευτεριά).












Πέμπτη 21 Νοεμβρίου 2013

Η Λάρισα στον δρόμο της καταξίωσης

Μετά την επιτυχία της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου και την πρόκριση στο Μουντιάλ της Βραζιλίας, ακόμα ένας θρίαμβος έρχεται να ζεστάνει τις καρδιές των περήφανων Ελλήνων: σύμφωνα με δημοσίευμα του ΣΚΑΪ.gr, η Λάρισα είναι υποψήφια Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2016!

Το βραβείο για την Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης απονέμεται κάθε χρόνο σε πόλεις που πρωτοπορούν στην φιλοπεριβαλλοντική αστική διαχείριση -αλλά και σε όσες εφαρμόζουν ουσιαστικές λύσεις για την αντιμετώπιση της ρύπανσης-, οπότε είναι πολύ λογικό η Λάρισα να είναι υποψήφια για τον τίτλο της Πράσινης Πρωτεύουσας, αφού η Θεσσαλική πόλη -σε αντίθεση με τις άλλες Ευρωπαϊκές πόλεις που μποχάνε- αποτελεί πρότυπο καθαριότητας.

Μαζί με τη Λάρισα θα είναι υποψήφιες η Σαντατέρ και η Σαραγόσα της Ισπανίας -η Μπαρτσελόνα αποκλείστηκε στα προημιτελικά-, ενώ το στέμμα της Πράσινης Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας διεκδικεί με αξιώσεις και το Βλαδιβοστόκ - το Βλαδιβοστόκ δεν είναι Ευρωπαϊκή πόλη αλλά επειδή είμαι μπλόγκερ μπορώ να γράφω ό,τι μου κατεβαίνει στην καρκάλα. 

Οι πολίτες της Λάρισας -γνωστοί σε ολόκληρη την Ευρώπη για την αγάπη τους για το περιβάλλον- ενθουσιάστηκαν που η πόλη τους διεκδικεί μια τέτοια διάκριση -από τότε που ο Αλέξης Γεωργούλης αποφάσισε να κάνει διεθνή καριέρα είχαν να δουν τέτοια χαρά-, ενώ η υποψηφιότητα της Λάρισας για τον τίτλο της Πράσινης Ευρωπαϊκής Πρωτεύουσας έκανε τους Λαρισαίους να ξεχάσουν για λίγο το δυσάρεστο γεγονός ότι στο Μουντιάλ θα πάει η εθνική Ελλάδος αντί για την Α.Ε.Λ αμάνικο ρετσίνα και λουκάνικο. 

Εν τω μεταξύ, στο άκουσμα της είδησης ότι η πόλη τους διεκδικεί τον τίτλο της Πράσινης Πρωτεύουσας, πολλοί Λαρισαίοι πίστεψαν ότι ο διαγωνισμός αφορά πόλεις που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ -με συνέπεια να δυσανασχετήσουν γιατί η Λάρισα ψηφίζει μαζικά Νέα Δημοκρατία-, ενώ κάποιοι άλλοι αρχικά είχαν την εντύπωση πως ο διαγωνισμός έχει να κάνει με πόλεις που είναι τίγκα στο μπάφο - καλά, εκεί θα ήμασταν το μεγαλύτερο φαβορί. 

Η νικήτρια πόλη θα ανακοινωθεί τον Ιούνιο του 2014 στην Κοπεγχάγη -νικήτρια του διαγωνισμού για το 2014-, και σύμφωνα με πληροφορίες στην μεγαλειώδη εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί θα παρευρεθεί ο Δήμαρχος Λαρισαίων Κώστας Τζανακούλης, συνοδευόμενος από άλλους επιφανείς καράβλαχους της Νέας Δημοκρατίας. 

Αν η πόλη μας τελικά κερδίσει τον διαγωνισμό και το 2016 είμαστε η Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης, θα γίνει ένα μεγάλο πάρτι στο αρχαίο θέατρο με μουσική, χορό, καφέδες Mikel και δωρεάν Wi-Fi, ενώ στα πλαίσια των εορτασμών θα καεί και το άλσος Μεζούρλου. 

Πάμε μωρή Λαρισάρα!

Τρίτη 5 Νοεμβρίου 2013

Από τη Ρώμη για τον Alpha...

Ο δημοσιογράφος και ανταποκριτής του Alpha, Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, με αφορμή την αυτοκτονία ενός 20χρονου Ιταλού ομοφυλόφιλου, έγραψε ένα άρθρο για την <<Εφημερίδα των συντακτών>> όπου -μεταξύ άλλων- καταδικάζει την ομοφοβία και τον ρατσισμό απέναντι στους ομοφυλόφιλους, καθιστώντας σαφές πως και ο ίδιος είναι ομοφυλόφιλος, σε μια προσπάθεια να κινητοποιήσει τον κόσμο ενάντια στις φασιστικές συμπεριφορές.

<<Δεν είμαι ήρωας, ζητώ να αλλάξουμε, επιτέλους, την ψυχή και τη σκέψη μας>> σημειώνει ο ίδιος στο τέλος του άρθρου του.

Η -ομολογουμένως γενναία- κίνηση του Έλληνα δημοσιογράφου προκάλεσε αίσθηση στη χώρα μας.

Στην Ελλάδα του 2013, στην Ελλάδα του ρατσισμού, του ναζισμού και της αμορφωσιάς, μια τέτοια κίνηση φυσικά και θα προκαλούσε αίσθηση.

Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης, με αφορμή το θλιβερό γεγονός της αυτοκτονίας ενός νέου ανθρώπου, βγήκε και είπε -ή μάλλον έγραψε- τα αυτονόητα. Κι όμως, στη σημερινή Ελλάδα, ακόμα και όταν λέγονται -ή γράφονται- τα πιο αυτονόητα πράγματα, δημιουργείται ντόρος. Μιλάμε για πολύ καθυστερημένη χώρα. Κατάντια.

Αν και δεν είμαι ομοφυλόφιλος -μου αρέσει να με θηλάζουν δημόσια οι φίλες μου-, φαντάζομαι πως το να βγεις και να αποκαλύψεις πως είσαι ομοφυλόφιλος δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο - ειδικά αν είσαι γνωστός. Θέλει τσαγανό. Βέβαια, αν έχεις απέναντί σου έναν λαό όπως οι Έλληνες, δεν θέλει απλώς τσαγανό. Θέλει αρχίδια.

Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης αποδείχτηκε ένας γενναίος άνθρωπος. Και οι γενναίοι άνθρωποι σπανίζουν στην εποχή μας. Έχουν σχεδόν εξαφανιστεί.

Το θέμα είναι αν θα μιμηθούν και άλλοι την κίνηση του Έλληνα δημοσιογράφου. Αν θα δείξουν και άλλοι ομοφυλόφιλοι -γνωστοί και μη- την ίδια γενναιότητα.

Η αγριότητα της εποχής δεν απαιτεί να κρύβεσαι. Απαιτεί να <<φανερώνεσαι>>. Ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης <<φανερώθηκε>>. Και αυτό είναι προς τιμήν του.

Το θάρρος και η γενναιότητα λείπουν στις μέρες μας.

Η ελληνική κοινωνία πλέον απαρτίζεται από άβουλες κότες και φοβισμένα ανθρωπάκια. Αυτός μάλλον πρέπει να είναι ο λόγος που όταν συναντάμε ανθρώπους γεμάτους θάρρος και γενναιότητα ενθουσιαζόμαστε. Εγώ τουλάχιστον ενθουσιάζομαι. Και κάνω τα πάντα για να μοιάσω σε αυτούς τους ανθρώπους.

Εν πάση περιπτώσει, τυχαίνει να γνωρίζω πολλούς ομοφυλόφιλους και αυτό που παρατηρώ είναι πως αρκετοί από αυτούς κρύβονται και δεν αποκαλύπτουν την σεξουαλική τους ταυτότητα. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να καταπιέζονται. Και όταν ένας άνθρωπος καταπιέζεται, δεν περνάει καλά - μαραίνεται. Ζει μια ζωή κόλαση.

Ακόμα, έχω την εντύπωση πως όταν ένας άνθρωπος κρύβεται και δεν δείχνει αυτό που πραγματικά είναι, πάνω από όλα δεν σέβεται τον εαυτό του. Κι όταν κάποιος δεν σέβεται τον εαυτό του, δεν μπορεί να κερδίσει τον σεβασμό των άλλων. Στο κάτω-κάτω, δεν τον αξίζει.

Βέβαια, γνωρίζω και πολλούς ομοφυλόφιλους που είναι περήφανοι και αξιοπρεπείς άνθρωποι. Που όχι μόνο δεν κρύβονται, αλλά αυτό που είναι το φωνάζουν. Αυτοί μου εμπνέουν σεβασμό. Γιατί είναι ελεύθεροι άνθρωποι. Ελεύθεροι κι ωραίοι.

Εν κατακλείδι, ο Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης έδειξε το δρόμο. Άραγε θα υπάρξουν άλλοι που θα τον ακολουθήσουν; Θα καταφέρει ένας Έλληνας δημοσιογράφος να εμπνεύσει κόσμο; Ή θα συνεχίσουν όλοι να κρύβονται στα καβούκια τους, ενώ όλο και περισσότεροι φασίστες θα έρχονται στο προσκήνιο; Ο καιρός θα δείξει.

(Η εποχή αυτή απαιτεί θάρρος. Η εποχή αυτή απαιτεί ανθρώπους που δεν φοβούνται να <<βγουν από τη ντουλάπα>>. Οι υπόλοιποι ας καθίσουν στα αυγά τους. Κο-κο-κο!).

(Το ξαναγράφω: η κίνηση του Θεόδωρου Ανδρεάδη Συγγελάκη -αν και θα έπρεπε- δεν θεωρείται αυτονόητη. Αυτό λέει πολλά για την κατάντια μας).

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Άνευ τίτλου

Χθες βράδυ πήγα στο θέατρο <<Τζένη Καρέζη>> για να δω την παράσταση <<Η Ανάκριση>>. Η <<Ανάκριση>> είναι ένα έργο του Πέτερ Βάις, βασισμένο στην πρώτη μεγάλη δίκη σημαντικών στελεχών του στρατοπέδου συγκέντρωσης και εξόντωσης Άουσβιτς. (Η παράσταση είναι εξαιρετική -σου γρατζουνάει τη μνήμη ενώ, παράλληλα, σου υπενθυμίζει σε πόσο μεγάλο κτήνος είναι ικανός να μετατραπεί ο άνθρωπος- και όσοι μπορείτε να πάτε οπωσδήποτε να τη δείτε).

Λίγες ώρες μετά την παράσταση -και ακόμα συγκλονισμένος από τις δονήσεις που μου πρόσφερε- έμαθα για τη δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο. Ένιωσα σύγχυση. Σαστιμάρα. Μου ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι.

Σκέφτηκα πως όση ώρα εγώ παρακολουθούσα μια παράσταση-βαρύ κατηγορώ κατά του ναζισμού, έξω δολοφονούνταν ναζιστές.

Είναι απίστευτες οι φάρσες που μας σκαρώνει καμιά φορά το σύμπαν.

Και έρχομαι στο δια ταύτα.

Δυο άτομα που επέβαιναν σε μια μοτοσικλέτα σταμάτησαν έξω από τα γραφεία των ναζί στο Νέο Ηράκλειο. Η ώρα γύρω στις 7 το απόγευμα. Ο συνεπιβάτης της μοτοσικλέτας κατεβαίνει από τη μηχανή, πλησιάζει προς τα γραφεία και πυροβολεί στην ψύχρα. Σκοτώνει δυο Χρυσαυγίτες και αφήνει έναν τραυματία. Ύστερα -όπως λένε οι πληροφορίες των εγχώριων Μ.Μ.Ε- οι δράστες με απόλυτη ψυχραιμία ανεβαίνουν στην μοτοσικλέτα και εξαφανίζονται. Με απόλυτη ψυχραιμία, το τονίζω.

Είναι ξεκάθαρο πως οι δυο δράστες φέρθηκαν με επαγγελματισμό.

Κανένας ερασιτέχνης και κανένας... όψιμος δολοφόνος δεν θα ήταν ικανός να διαπράξει τέτοιο έγκλημα. Σε αυτό συμφωνούν οι πάντες.

Μετά το γεγονός της δολοφονίας, φούντωσαν οι φήμες που ήθελαν άτομα του αντιεξουσιαστικού χώρου να είναι υπεύθυνα για τη δολοφονία.

Δεν θυμάμαι ποτέ -στο πρόσφατο παρελθόν τουλάχιστον- να έχουν δράσει με τέτοιον επαγγελματισμό ομάδες αντιεξουσιαστών. Και το βασικότερο, δεν θυμάμαι ποτέ αντιεξουσιαστές ή αναρχικοί ή <<ακραίοι αριστεροί>> -όπως θέλετε πείτε τους- να έχουν στην κατοχή τους όπλα. Όπλα έχουν μόνο οι μπάτσοι και οι ναζί. Και οι τρομοκρατικές οργανώσεις. Που στην Ελλάδα έχουν πλέον εξαρθρωθεί - άρα αποκλείεται αυτομάτως το ενδεχόμενο η δολοφονία να διαπράχθηκε από τρομοκρατική οργάνωση.

Όσοι από χθες το βράδυ στηρίζουν την άποψη πως για το έγκλημα ευθύνονται άτομα του αντιεξουσιαστού ή αναρχικού χώρου, είναι εντελώς βλαμμένοι -εκτός βέβαια κι αν είναι δημοσιογράφοι καθεστωτικών μέσων ενημέρωσης, οπότε πάσο- και φυσικά επικίνδυνοι.

Αρχικά, τι όφελος θα είχαν οι αντιεξουσιαστές να προβούν σε μια τέτοια πράξη;

Αρκετοί υποστηρίζουν πως ήταν μια πράξη εκδίκησης για τη δολοφονία Φύσσα.

Μα, και έτσι να είναι τα πράγματα, γιατί να πάρεις εκδίκηση σκοτώνοντας δυο νεαρά παιδιά, που στο κάτω-κάτω βρίσκονται στο τελευταίο σκαλί της ιεραρχίας των Χρυσαυγιτών;

Αν ήθελες να εκδικηθείς για τα εγκλήματα των ναζί, δεν θα στόχευες στην ηγεσία τους;

Επίσης, έχουν περάσει κοντά δυο μήνες από τη δολοφονία του Φύσσα. Για ποιον πούστη λόγο οι ομάδες των αντιεξουσιαστών να περιμένουν δυο ολόκληρους μήνες για να δράσουν;

Γιατί δηλαδή δεν έδρασαν όταν πριν από μερικούς μήνες οι ναζί δολοφονούσαν μετανάστες στην Αθήνα;

Την έπεφταν ντάγκλα από τους μπάφους;  

Ας μη γελιόμαστε.

Ο ηγέτης της Χρυσής Αυγής είναι στη φυλακή, το κόμμα δημοσκοπικά πνέει τα λοίσθια, η πλειοψηφία των βουλευτών του κόμματος εδώ και καιρό δεν χαίρει καμιάς ασυλίας και, γενικά, όλα δείχνουν πως η Χρυσή Αυγή -ως πολιτικό κόμμα πάντα- βουλιάζει. Οπότε, το αντιεξουσιαστικό στρατόπεδο δεν είχε κανένα -μα κανένα- λόγο να τη <<χτυπήσει>>.

Φυσικά, όλα αυτά από χθες το βράδυ άλλαξαν.

Σήμερα η Χρυσή Αυγή είναι ένα κόμμα που πενθεί νεκρούς. Είναι ένα κόμμα με ήρωες. Με ήρωες που <<έπεσαν>>.

Δυο φέρετρα αρκούν για να <<αναστήσουν>> τη Χρυσή Αυγή.

Και σε αυτό φυσικά θα συνδράμουν σημαντικά τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης και οι παπαγάλοι τους.

Δεν ξέρω τι θα ακολουθήσει από δω και πέρα.

Αυτό που ξέρω είναι πως το πράγμα βρωμάει. Και βρωμάει πολύ.

Σηκώνουν τη Χρυσή Αυγή από τον <<τάφο>>. Κάποιο σοβαρό λόγο θα έχουν.

Φυσικά, η θεωρία των δυο άκρων θα ξαναζωντανέψει στις οθόνες μας. Θα παρακολουθήσουμε ένα άθλιο και απαράδεκτο σίκουελ. Στη σκέψη και μόνο μου ρχεται αναγούλα.

Δεν χωράει αμφιβολία πως η συγκεκριμένη δολοφονία βολεύει όσο τίποτα την πολιτική και οικονομική ελίτ της χώρας αλλά και τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε. Κουτί τους ήρθε. Βούτυρο στο ψωμί τους.

Τις ημέρες που έρχονται θα παρακολουθήσουμε νταβραντισμένους ναζιστές που θα κλαίγονται στα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης για τον θάνατο των δυο συντρόφων τους -ήδη από χθες το βράδυ ξεκίνησε η κλάψα στα κανάλια και στους ραδιοφωνικούς σταθμούς-, ενώ δουλοπρεπείς δημοσιογράφοι θα τους σιγοντάρουν και θα τους... παρηγορούν - δεν αποκλείεται ο Σταύρος Θεοδωράκης να φιλοξενήσει στην εκπομπή του κάναν Καιάδα, προσφέροντάς του τον δημοσιογραφικό του ώμο για να βουρκώσει, ενώ από πίσω θα σέρνεται απαλά η μουσική μιας ροκ μπαλάντας.

Ετοιμαστείτε για τη μεγάλη αθλιότητα που έρχεται. Ετοιμαστείτε να νιώσετε ασφυξία.

Καλού κακού, ετοιμαστείτε να ετοιμάσετε και τις βαλίτσες σας.

Αυτή η χώρα δεν παλεύεται άλλο.

(Σε αυτό το κείμενο έχω αραδιάσει -κάπως άγαρμπα και αδέξια- ό,τι έχω μέσα στο κεφάλι μου. Η σύγχυση δεν κρύβεται. Αλλά δεν με νοιάζει. Θέλω να γράψω κάτι τελευταίο: η Ελλάδα πλέον είναι ένα επικίνδυνο μέρος να ζεις. Επικίνδυνο για την ψυχική σου υγεία. <<Στο τέλος δεν θα μείνει σκεπτόμενος Έλληνας που να μην περνάει από το μυαλό του η μετανάστευση>> είπα χθες σε μια φίλη. Αυτό την τρόμαξε. Εμένα με τρομάζει πιο πολύ).

Πέμπτη 3 Οκτωβρίου 2013

Μόνο γι' αυτό

Ανοίγω το μπλογκ μόνο γι' αυτή τη φράση:

Αυτή η εποχή είναι πολύ άγρια για να απομακρυνθούμε ο ένας απ' τον άλλο.

(Στη Ράνια που με παρότρυνε) 

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

"Μαύρη μέρα, μαλάκα, μαύρη"

Θυμώνω με όσους δεν θυμώνουν. Θυμώνω και με μένα που δεν θυμώνω όσο θα έπρεπε. 


Η ώρα 6 το απόγευμα. Σχεδόν όρμησα στη συγκέντρωση. Έψαξα τους δικούς μου. Εκείνο που ήθελα περισσότερο εκείνη την ώρα ήταν να μοιραστώ το θυμό μου με αυτούς που αγαπάω. Να βγάλω από μέσα μου όλο το θυμό και όλη τη θλίψη και όλη τη μαυρίλα της ημέρας που μου πλάκωνε το στήθος. Που με έπνιγε. Ασφυξία. Βρήκα τους δικούς μου.

Οι δρόμοι γεμάτοι κόσμο. Συνθήματα, μπάτσοι, ντουντούκες, τύμπανα, πανό. Και οργή. Οργή να φαν' κι οι κότες. Πρόσωπα τσαλακωμένα από θυμό. Μια κοπέλα βάφει με σπρέι την τράπεζα: θάνατος στον φασισμό. Ύστερα απομακρύνεται. Μπαίνει στο μπουλούκι. Την κοιτάζω. Τα μάτια της γυαλίζουν. Ολονών τα μάτια γυαλίζουν. Γροθιές στον αέρα. Τον σκίζουν.

Η πορεία φτάνει στα γραφεία των ναζί. Τα ΜΑΤ καραδοκούν και ελλοχεύουν λίγο παραδίπλα. Ένας ΜΑΤατζής γελάει με έναν αναρχικό που προσπαθεί να σπάσει κάτι, δεν θυμάμαι τι. Ο ΜΑΤατζής γελάει. Γελάει χλευαστικά. Νόμιζα πως οι ΜΑΤατζήδες δεν μπορούν να γελάσουν - μπορούν μόνο να δείρουν.

Η πορεία συνεχίζει. Περνάει κάτω απ' τα γραφεία των ναζί. Τίποτα. Ψυχή. Η πορεία συνεχίζει.

Οι δρόμοι έχουν γεμίσει φωνές. Μια κοπέλα δεν φωνάζει τα συνθήματα, τα ουρλιάζει. Ξελαρυγγιάζεται. Μέχρι κι Παύλος θα την άκουσε. Δεν μπορεί, σίγουρα θα την άκουσε.

Αντιφασισμός. Πλημμύρισε η πόλη αντιφασισμό. Άγρια η ομορφιά.

Γιαγιάδες χειροκροτούν με πάθος μετά το σπάσιμο μιας τράπεζας - εικόνα που δεν έχω ξαναδεί στη Λάρισα. Γροθιές στον αέρα και γροθιές σφιγμένες έτοιμες να τα λιανίσουν όλα. Ο θυμός κατακλύζει την πόλη.

Τυχαίνει να περάσω δίπλα από έναν ταξιτζή που παραπονιέται για το σπάσιμο μιας τράπεζας. Του ουρλιάζω μες στα μούτρα πως οι ναζί δολοφόνησαν έναν άνθρωπο κι αυτός ασχολείται με τζάμια. Δεν μιλάει. Δεν βγάζει κιχ ο πούστης. Κιχ.

Έχω χάσει τους δικούς μου. Περπατάω μόνος μου ανάμεσα σε αγνώστους που είναι θυμωμένοι. Πολύ θυμωμένοι. Είμαι κι εγώ θυμωμένος. Οι άγνωστοι είναι κι αυτοί δικοί μου. Ο θυμός ενώνει τους ανθρώπους.

Δεν είναι κακό πράγμα ο θυμός. Όταν θυμώνεις σημαίνει πως έχεις ψυχή - πως είσαι ψυχωμένος. Αλίμονο σ' αυτούς που δεν θύμωσαν και που δεν ένιωσαν το στομάχι τους να τραντάζεται όταν οι φασίστες έφαγαν λάχανο έναν νέο άνθρωπο. Αλίμονο.

Η πορεία κάπου τελειώνει. Ο κόσμος διαλύεται. Βρίσκω τη Δ. Περπατάμε πλάι-πλάι χωρίς να μιλάμε. Μαυρίλα. Στα σπλάχνα μέσα. Και οι δυο.

Γυρίζω σπίτι. Ανοίγω το λάπτοπ. Θέλω να βάλω τις σκέψεις μου σε τάξη, θέλω να γράψω. Αδυνατώ. Ολιγωρώ. Μπλοκάρω. Κλείνω το λάπτοπ.

Μαύρη μέρα, μαλάκα, μαύρη.

(Στον Π. - μάγκα μου, δεν θέλω να σε ξαναδώ έτσι) 

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

"Σώνει γυάλισμα..."

Ο παππούς και η γιαγιά ήταν το πιο αστείο ζευγάρι που έχω δει ποτέ. Εκείνος κοντούλης και αδύνατος, εκείνη ψηλή και παχουλή - νταρντάνα που λέμε. Τρωγόντουσαν συνεχώς. Όταν η γιαγιά έβαζε τις φωνές στον παππού -επειδή ο παππούς τα έτσουζε λιγάκι-, εκείνος με κοιτούσε με νόημα και μου έκλεινε το μάτι. Μεγάλη λεβεντιά ο παππούς. Δεν έχω δει άνθρωπο στη ζωή μου να χαμογελάει τόσο. Να χαμογελάει με την καρδιά του.

Η γιαγιά ήταν στρυφνός και αυστηρός άνθρωπος. Όταν κάτι την εκνεύριζε, γούρλωνε τα μάτια της και σε κοιτούσε με κείνο το βλέμμα που -όταν είσαι 8 χρονών παιδί- είναι ικανό να σε στοιχειώσει. Δεν ήταν κακός άνθρωπος η γιαγιά. Σε καμία περίπτωση. Απλώς, είχε περάσει δύσκολα στη ζωή  της - όπως και ο παππούς. Που χαμογελούσε συνέχεια. Με την καρδιά του. 

Η γιαγιά χαμογελούσε σπάνια -και γελούσε ακόμη πιο σπάνια- αλλά, όταν το έκανε, έλαμπε ολόκληρη. Φωτίζονταν το πρόσωπό της και από τύραννος -όπως την έλεγε η μητέρα μου- γινόταν ξαφνικά ο πιο γλυκός άνθρωπος. 

Στο σπίτι στο χωριό έχουμε τρεις μεγάλους καθρέφτες - για την ακρίβεια, τρεις τεράστιους καθρέφτες. Όταν ήμουν πιτσιρικάς στεκόμουν με τις ώρες μπροστά απ' αυτούς τους καθρέφτες και γυαλιζόμουν. Η γιαγιά καθόταν στην πολυθρόνα της και με κοιτούσε. «Σώνει γυάλισμα!» μου έλεγε αυστηρά - εννοούσε να τελειώνω με το γυάλισμα. «Άσε με ρε γιαγιά!» φώναζα εγώ και συνέχιζα να αυτοθαυμάζομαι. <<Σώνει γυάλισμα!>>. 

Ο παππούς τις περισσότερες ώρες καθόταν στην αυλή, σε μια σιδερένια καρέκλα με κόκκινο μαξιλάρι. Από εκεί έβλεπε όλους τους περαστικούς του χωριού και χαιρετιόταν με τους πάντες - η αυλή βλέπει κατευθείαν στο δρόμο, οπότε του παππού δεν του ξέφευγε τίποτα. Ο παππούς είχε την τάση να βγάζει παρατσούκλια - είχε βγάλει παρατσούκλια για όλους σχεδόν τους συγχωριανούς του. Κάθε φορά που περνούσε κάποιος χωριανός έξω απ' το σπίτι μας και χαιρετιόταν με τον παππού, περίμενα να ακούσω το παρατσούκλι. Μόλις το άκουγα, χτυπιόμουν απ' τα γέλια. Το ίδιο κι ο παππούς. Τις περισσότερες φορές γελούσε κι ο χωριανός. 

Το σακάκι του παππού ήταν μόνιμα κρεμασμένο στην κρεμάστρα έξω από το μπάνιο. Στην αριστερή τσέπη του σακακιού του -κι όχι τη δεξιά- έβαζε πάντα μια σοκοφρέτα. Η σοκοφρέτα προοριζόταν για μένα, μιας και ήμουν ο μικρότερος. Το πρώτο πράγμα που έκανα μόλις σηκωνόμουν απ' το κρεβάτι ήταν να πάω να πάρω τη σοκοφρέτα μου απ' το σακάκι του παππού - το δεύτερο πράγμα που έκανα ήταν να φάω τη σοκοφρέτα στην αυλή, παρέα με τον παππού, που με έβλεπε πασαλειμμένο με σοκολάτες και γελούσε. Θεέ μου, πόσο γελούσε! 

Το περισσότερο γέλιο το ρίχναμε όταν ερχόταν ο παπάς του χωριού στο σπίτι - ο παπάς που με βάφτισε, ο οποίος είναι πανύψηλος και λιγάκι αφασία. Έμπαινε λοιπόν ο παπα-Γιάννης στο σαλόνι και ο πατέρας μου, κοιτώντας με με νόημα, μου σφύριζε δείχνοντας με το κεφάλι του τον παπά: «Σσσσ». Τότε εγώ -που ήξερα τι σήμαινε το «Σσσσ»- άρπαζα ένα μαξιλάρι και του το 'φερνα του παπά στο κεφάλι. Ο παπάς σάστιζε και μάζευε το καπέλο του από κάτω - τον άφηνα ασκεπή τον άνθρωπο με τις μαλακίες μου. Λυνόμασταν στα γέλια. Ο πατέρας μου και ο παππούς που παρακολουθούσαν την σκηνή γελούσαν σχεδόν μέχρι δακρύων - ο κακομοίρης ο παπα-Γιάννης δεν γελούσε και τόσο. Η γιαγιά, -που συνήθως ήταν κι εκείνη αυτόπτης μάρτυρας της μαξιλαροεπίθεσης στον παπά-, μας καταριόταν. Ο παπάς βλέπετε ήταν -μετά τον παππού- η καλύτερη συντροφιά της. Το τι ξυλιές έχω φάει γι' αυτόν απ' τη γιαγιά δεν περιγράφεται. Χαλάλι. Είναι μεγάλη μορφή ο παπα-Γιάννης. 

Όταν χάσαμε τον παππού νομίζω ήμουν γύρω στα 10. Ήταν από τις πιο λυπητερές μέρες της ζωής μου. Παρότι μικρό παιδί, έκλαψα σαν άντρας. Δεν ξέρω αν το έχω πει σε κανέναν αλλά, αμέσως μετά την κηδεία, έτρεξα στο σακάκι του και έχωσα και τα δυο μου χέρια στην αριστερή τσέπη. Η σοκοφρέτα έλειπε - όπως και το τρανταχτό γέλιο του παππού.

Τη γιαγιά τη χάσαμε πολύ αργότερα - όταν ήμουν πια φοιτητής στη Θεσσαλονίκη. Χτύπησε το τηλέφωνό μου στις 6 τα χαράματα - ήξερα πριν το σηκώσω πως πρόκειται για τη γιαγιά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι με τσαλακωμένο πρόσωπο και τσαλακωμένη καρδιά. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πόσο δεμένο ένιωθα το στομάχι μου εκείνες τις ώρες. Κόμπος. 

Όταν φτάσαμε στο χωριό με την αδερφή μου για την κηδεία της γιαγιάς, ήταν όλοι εκεί. Δεν έχω ξαναδεί τον πατέρα μου να κλαίει έτσι - έκλαιγε γοερά. Έχω την εντύπωση πως τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να σε σπάσει χειρότερα από το κλάμα του πατέρα σου. Την κηδεία την ανέλαβε φυσικά ο παπα-Γιάννης. Ο άνθρωπος ήταν τσακισμένος - η γιαγιά ήταν η καλύτερή του φίλη. Μετά την κηδεία γύρισα στο σπίτι να κάνω ένα τσιγάρο. Ήθελα να μείνω για λίγο μόνος. Κάπνιζα κι έφερνα άσκοπες βόλτες στο σαλόνι. Έσβησα το τσιγάρο στο πάτωμα και πήγα και στήθηκα μπροστά από τους καθρέφτες. «Σώνει γυάλισμα». 

Στην πιο γενναία γυναίκα που έχω γνωρίσει - την αδερφή μου

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Ανοίγει το αρχαίο θέατρο της Λάρισας - όλε!

Με τη συναυλία της διεθνούς φήμης Ελληνίδας σοπράνο Αναστασίας Ζαννή ανοίγει σήμερα στις 9 το βράδυ το Α' αρχαίο θέατρο Λάρισας, μετά την έγκριση που έδωσε χθες το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο. Βέβαια, το αρχαίο θέατρο της Λάρισας είναι πάντα ανοιχτό -μπορείς να μπεις απλώς πηδώντας τα κάγκελα- και εδώ και αρκετά χρόνια αποτελεί τόπο συνάντησης ζευγαριών που θέλουν να κουτουπωθούν χωρίς να τους παίρνει μάτι όλος ο ντουνιάς - παράλληλα, το αρχαίο θέατρο χρησιμεύει και ως ουρητήριο, αφού αν μπεις μέσα η κατρουλίλα σου σπάει τη μύτη.

Η μεγαλειώδης αποψινή εκδήλωση δίνει μια ευκαιρία στους Λαρισαίους πολίτες να ξεφύγουν για λίγο από την ποίηση και την λογοτεχνία -που καταπιάνονται συνεχώς- για να πάνε να απολαύσουν όπερα - είναι γνωστό πως οι Λαρισαίοι είναι λάτρεις της όπερας. 

Αρχικά υπήρχε η σκέψη -αντί για την Αναστασία Ζαννή- να έρθει ο Πάνος Κιάμος και να τραγουδήσει στο αρχαίο θέατρο, αλλά ο Δήμος Λαρισαίων απέρριψε αυτή την ιδέα γιατί οι Λαρισαίοι ως πολίτες αποστρέφονται τα σκυλάδικα -κυριολεκτικά βγάζουν σπυριά- και υπήρχε ο κίνδυνος να μην πατήσει ψυχή στη συναυλία - τώρα που θα τραγουδήσει μια σοπράνο, το αρχαίο θέατρο θα πλημμυρίσει από κόσμο. 

Η συναυλία θα πραγματοποιηθεί στο χώρο της κύριας σκηνής του αρχαίου θεάτρου όπου θα τοποθετηθούν ειδικές θέσεις για τους επισκέπτες, ώστε να προστατευθούν οι κερκίδες του μνημείου που είναι ετοιμόρροπες. Η πρωτοβουλία να τοποθετηθούν ειδικές θέσεις είναι πολύ θετική, γιατί μπορεί κάποιος φανατικός της όπερας να εκστασιαστεί από την μαγική ερμηνεία της σοπράνο και να αρχίσει να χοροπηδάει στις κερκίδες του θεάτρου, με αποτέλεσμα να γκρεμοτσακιστεί μαζί με το μνημείο. 

Κατά τη διάρκεια της μεγάλης συναυλίας, εντός -αλλά και εκτός- του χώρου του θεάτρου θα διανέμονται δωρεάν σάντουιτς με καπνιστή γαλοπούλα και χαλβά Φαρσάλων από τα Τρίκαλα, ύστερα από πρωτοβουλία που ανέλαβε ο Μορφωτικός Εκπολιτιστικός Σύλλογος Κοιλάδας που συνδιοργανώνει την εκδήλωση.

Παράλληλα, μέσα και έξω από το θέατρο θα υπάρχουν αστυνομικοί της ομάδας ΔΙΑΣ που θα επιτηρούν το χώρο, γιατί ελλοχεύει ο κίνδυνος να επιτεθούν ομάδες αντιεξουσιαστών -που είναι κι αυτοί φανατικοί της όπερας- με σκοπό να παρακολουθήσουν την συναυλία τζάμπα. Οι αστυνομικοί θα μεταμφιεστούν σε σερβιτόρους από τα Μικέλ ούτως ώστε να ξεγελάσουν τους αντιεξουσιαστές οι οποίοι θα είναι ντυμένοι μπάτσοι, οπότε θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον να δούμε ποιος θα ξεγελάσει ποιον. 

Μετά το τέλος της συναυλίας θα ακολουθήσει ομιλία του Δημάρχου Λαρισαίων Κωνσταντίνου Τζανακούλη, όπου -σύμφωνα με δημοσιογραφικές πηγές- ο Δήμαρχος θα θίξει το θέμα των
βλαχοδημάρχων που έθεσε ο Αλέξης Τσίπρας πριν από λίγες μέρες μιλώντας στην κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Τζανακούλης θέλει στην ομιλία του να καταστήσει σαφές πως δεν είναι βλάχος αλλά μπαστουνόβλαχος. 

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

Η Μελίτα

Εδώ και καιρό έχω μια κατσαρίδα στο σπίτι μου. Είναι καφετιά και χοντρή. Από αυτές που τις βλέπεις και σου σηκώνεται η τρίχα κάγκελο. Την έχω ονομάσει Μελίτα - όχι για κάποιον ιδιαίτερο λόγο, απλώς, μου αρέσει το όνομα.

Η Μελίτα είναι το πρόσωπο(;) με το οποίο πέρασα τις περισσότερες ημέρες του καλοκαιριού - είχα ένα συναρπαστικό καλοκαίρι, όπως καταλαβαίνετε- και, πλέον, μπορώ να πω με σιγουριά πως γνωριζόμαστε καλά - γνωρίζω τη Μελίτα καλύτερα απ' ό,τι νόμιζα πως γνώριζα μερικούς κοντινούς μου ανθρώπους.

Οι περισσότεροι άνθρωποι που έρχονται στο σπίτι μου, όταν βλέπουν τη Μελίτα πετάγονται πάνω. Μάλλον δεν την βρίσκουν ιδιαίτερα χαριτωμένη. Τους καταλαβαίνω - κι εγώ στην αρχή όταν την έβλεπα πάθαινα ζημιά.

Με τον καιρό, όμως, την συνήθισα - καλά, θα μου πείτε, με τον καιρό και τον Άδωνι υπουργό υγείας συνηθίζεις.

Στη Μελίτα δεν αρέσει καθόλου το φως. Προτιμάει το σκοτάδι. Το σκοτάδι δεν ενοχλεί καθόλου τη Μελίτα - ίσα-ίσα, φαίνεται πως συντείνει στην ηρεμία της.

Καμιά φορά, όταν είναι νύχτα, μπαίνω αιφνιδιαστικά σε ένα από τα δωμάτια του σπιτιού που είναι σκοτεινά και ανάβω το φως, σε μια προσπάθεια να δω που είναι η Μελίτα.

Ένα βράδυ, μπήκα αναπάντεχα και με φόρα στην κουζίνα και άναψα το φως. Η Μελίτα βρισκόταν στο πάτωμα της κουζίνας και -μόλις η κουζίνα φωτίστηκε- σάστισε. Άρχισε να τρέχει πανικόβλητη με τα μικρά της ποδαράκια εδώ κι εκεί - της στέρησα το σκοτάδι της κι αυτό την τρέλανε.

Στεκόμουν και την παρατηρούσα. Συνέχιζε να τρέχει -με απίστευτη ταχύτητα- πέρα-δώθε, ενόσω εγώ την... κατασκόπευα. Μετά, βρήκε μια χαραμάδα και πήγε και χώθηκε πίσω από τα ντουλάπια της κουζίνας - εκεί είχε μπόλικο σκοτάδι. Μου έκανε τρομερή εντύπωση η ταχύτητα με την οποία η Μελίτα έφυγε από το φως κι επέστρεψε στο σκοτάδι.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η Μελίτα προτιμάει το σκοτάδι από το φως. Μου είναι αδύνατον να ανακαλύψω αυτό που κάνει τη Μελίτα να αγαπάει τόσο πολύ το σκοτάδι και να μισεί τόσο πολύ το φως.

Υποθέτω πως στο σκοτάδι της έχει βολευτεί - και, όπως όλοι γνωρίζουμε, το... ξεβόλεμα είναι πολύ δύσκολο πράγμα.

Υποθέτω ακόμα, πως η Μελίτα αισθάνεται ασφαλής στο σκοτάδι της - το φως είναι κάτι που δεν έχει συνηθίσει και την πανικοβάλει.

Γεια σου, Μελίτα. Συνέχισε να ζεις στο σκοτάδι σου. Μάλλον εκεί ανήκεις.  

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

Στην Κ.

Αγόρασα μια μπύρα από το περίπτερο και κατευθύνθηκα προς το αρχαίο θέατρο - κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ένα από τα πιο όμορφα μέρη της Λάρισας. Φτάνοντας εκεί, διαπίστωσα πως η ΕΛΜΕ Λάρισας πραγματοποιούσε συγκέντρωση - το κατάλαβα από τα πανό και τα μεγάφωνα. Ένα τεράστιο πλήθος καθηγητών ήταν μαζεμένο εκεί - το πολύ να ήταν 30 άτομα. Εδώ είμαστε, μουρμούρισαΣτρώθηκα σ' ένα πεζούλι, άναψα τσιγάρο και άνοιξα τη μπύρα μου. Έφερα ένα γύρο το βλέμμα μου και αυτό έπεσε πάνω σε αρκετούς καθηγητές μου από το λύκειο. Τους αναγνώρισα σχεδόν αμέσως, μέχρι και τα επίθετά τους θυμήθηκα - εκείνοι πάλι δεν κατάλαβαν Χριστό. Οι περισσότεροι έπιναν μπύρα και συζητούσαν μεταξύ τους σαν μια ωραία παρέα - βέβαια, στο σχολείο δεν τους χαρακτήριζε τόση κοινωνικότητα, γιατί συνήθως σιχαίνονταν ο ένας τον άλλον και ο καθένας πήγαινε και καθόταν κάπου μόνος του στα διαλείμματα, οπότε τώρα που τους είδα έτσι έφτασα στο συμπέρασμα πως οι μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης τους έφεραν κοντά. Τα μεγάφωνα έπαιζαν το <<Όταν σφίγγουν το χέρι>>. Μου άρεσε η ατμόσφαιρα - η νύχτα ήταν γλυκιά. Ξαφνικά, βλέπω την Κ. - η Κ. έχει κανονικό όνομα, απλώς δεν το γράφω ολόκληρο για να μην καταλάβει πως μιλάω γι' αυτήν και πάθει κάναν έρωτα. Αμέσως βγάζω το κινητό μου από την τσέπη και τηλεφωνώ στη φίλη μου τη Μ. - η φίλη μου η Μ. δεν έχει κανονικό όνομα, βαφτίστηκε έτσι, <<Μ.>>.

<<Είμαι στο αρχαίο θέατρο, έχουν συγκέντρωση οι εκπαιδευτικοί και μάντεψε ποια είναι εδώ!>> λέω  στη Μ. με ακράτητο ενθουσιασμό. 
<<Η Μαριάννα Ντούβλη>> μου απαντάει.
<<Τι λες μωρή ηλίθια;>>. 
<<Γιατί; Κι αυτήν στο χώρο της εκπαίδευσης ανήκει. Με την ευρύτερη έννοια>>.
<<Είναι εδώ η Κ.! Από το λύκειο!>>, ανακοινώνω με ακόμα πιο ακράτητο ενθουσιασμό, παραβλέποντας τις αρλούμπες της. 
<<Ποια Κ.; Ποιο λύκειο;>>, με προσγειώνει η Μ. 
<<Η φιλόλογος που είχαμε στη δευτέρα λυκείου, ρε μπάζο!>> την γειώνω εγώ. 
<<Α, η αγαπημένη μου! Να πας να της μιλήσεις και να της δώσεις πολλά φιλιά και από μένα, ακούς;>>.
<<Μωρέ εγώ να της μιλήσω και να της δώσω και φιλιά, εκείνη όμως θα με θυμάται; Φαντάζεσαι να την πλησιάσω και να την αρχίσω στα ματς-μουτς, και εκείνη να με κοιτάει λες και το έσκασα από κάνα αναμορφωτήριο;>>.
<<Δεν ξέρω για σένα, εμένα πάντως σίγουρα θα με θυμάται>>. 
<<Ναι, επειδή την έγλυφες συνέχεια, βούρλο>>.
<<Κλείσε τώρα το τηλέφωνο και πήγαινε να της μιλήσεις>>, αποκρίθηκε εκείνη κι εγώ έκανα αυτό που με προέτρεψε - της έκλεισα το τηλέφωνο στη μούρη. 

Έμεινα να κοιτάζω την Κ. σαν χάνος. Ντρεπόμουν πολύ να πάω να της μιλήσω - πάντα ντρέπομαι τους ανθρώπους που σέβομαι και εκτιμώ. Η Κ. δεν είχε αλλάξει καθόλου από την τελευταία φορά που την είχα δει - από την δευτέρα λυκείου δηλαδή. Ήταν το ίδιο όμορφη και είχε το ίδιο γλυκό χαμόγελο καρφωμένο στο πρόσωπό της - επιπλέον, είχε φοβερό στυλ, κάτι που δεν χαρακτηρίζει ιδιαίτερα τους εκπαιδευτικούς. Τα μαλλιά της ήταν κατακόκκινα και λυμένα - μια φορά στην τάξη της είχα πει πως ομορφαίνει όταν λύνει τα μαλλιά της. Την κοίταζα λοιπόν και σκεφτόμουν πως μου ήταν αδύνατον να πάω να της μιλήσω - άσε που ήμουν ήδη στην τέταρτη μπύρα και έχανα κάπως τα λόγια μου. Η τεράστια αδυναμία που είχα στην Κ. ως μαθητής -και όχι μόνο- οφείλονταν στο γεγονός πως ήταν μια καθηγήτρια που με ξεστράβωνε και με έκανε να πιστεύω πως έχω κι εγώ κάποια αξία σ' αυτή τη ζωή - και θα της είμαι αιώνια ευγνώμων γι' αυτό. Ακόμα, θαύμαζα την ομορφιά του πνεύματός της - σε στιγμές νόμιζα πως είχα καθηγήτρια τη Μαλβίνα Κάραλη. Ως καλλιεργημένος και έξυπνος άνθρωπος, η Κ. είχε απίστευτο χιούμορ και αυτοσαρκαζόταν άγρια - το τελευταίο σπάνια το συναντάς σε μια γυναίκα. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ατάκες που πετούσε για τον διευθυντή και τους υπόλοιπους καθηγητές - χτυπιόταν όλη η τάξη από τα γέλια. Η γυναίκα ήταν θεά. Και μας έδειχνε τον ουρανό. Όχι το βούρκο.

Χτύπησε το κινητό μου. Ήταν η Μ. 
<<Τι 'ναι πάλι γαμώ το στανιό σου;>>, απάντησα ευγενικά. 
<<Τι έγινε; Της μίλησες;>>. 
<<Όχι>>. 
<<Κότα!>>. 
<<Πάντως, είναι ακόμα μεγάλη τυπάρα. Και γύναικος>>.
<<Σου ρίχνει είκοσι χρόνια, σύνελθε>>. 
<<Με τα καλοκαίρια μέσα;>>.
<<Χωρίς>>. 
<<Κλείσε, μου ήρθε κατούρημα>>. 

Κάνα μισάωρο μετά, τα ηχεία έπαιζαν Ξυλούρη, Πότε θα κάνει ξαστεριά - την ίδια απορία εξέφραζα κι εγώ απευθυνόμενος στην ουροδόχο κύστη μου. Η ώρα κόντευε 12 τα μεσάνυχτα και οι καθηγητές άρχιζαν σιγά σιγά να αποχωρούν. Η Κ. ήταν ακόμα εκεί κι εγώ δεν είχα σκοπό να φύγω πριν από κείνη. Έστριψα ένα τσιγάρο, το έφερα στο στόμα μου, και αφού το άναψα κοίταξα το πανό απέναντί μου: Δεν περισσεύει κανείς. Σκέφτηκα για λίγο το λόγο που οι εκπαιδευτικοί πιστεύουν πως δεν περισσεύει κανείς - νομίζω πως είναι λάθος από τη μεριά των εκπαιδευτικών να πιστεύουν κάτι τέτοιο. Οπωσδήποτε, όταν μια χώρα έχει χρεοκοπήσει -και, φυσικά, δεν μιλάω μόνο για οικονομική χρεοκοπία- και οι πολίτες της επιλέγουν να οδηγηθούν στην αλληλοεξόντωση από το να διεκδικήσουν δικαιοσύνη και αξιοπρέπεια -επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στην πολιτική και οικονομική ελίτ που νέμεται την Ελλάδα να αλωνίζει-, όλοι περισσεύουμε. Και όχι μόνο περισσεύουμε, αλλά είμαστε και για τον πούτσο - αυτά δεν τα γράφω επειδή τα πιστεύω αλλά επειδή θέλω να εντυπωσιάσω την Κ. σε περίπτωση που με διαβάζει. Άδειασα το κεφάλι μου από τέτοιες σκέψεις και επέλεξα να το γεμίσω με περισσότερη μπύρα - την τέταρτη την είχα κιόλας στραγγίξει (ίσα, ρε Μπουκόφσκι). Στο δρόμο για το περίπτερο χώθηκα στο πίσω μέρος ενός πάρκινγκ και κατούρησα - επιτέλους, έκανε ξαστεριά. Επιστρέφοντας στο αρχαίο θέατρο, είδα την Κ. να αποχαιρετάει τους συναδέλφους της - ετοιμαζόταν να φύγει. Εκείνη τη στιγμή αποφάσισα να πάω και να της μιλήσω -χωρίς να ξέρω ακριβώς τι θέλω να της πω- αλλά την αμέσως επόμενη στιγμή το ανέβαλα, διότι, εκτός όλων των άλλων, είμαι και κότα - καλά τα έλεγε η Μ.

Αφού αποχαιρέτησε όλους τους συναδέλφους της -και τους ελάχιστους μαθητές που είχαν μαζευτεί στο αρχαίο θέατρο-, η Κ. έφυγε. Το Πότε θα κάνει ξαστεριά είχε αντικατασταθεί από το Τους έχω σιχαθεί - ωστόσο, στο δικό μου μυαλό έπαιζε το Μια γυναίκα φεύγει, μια σωστή κυρία, για προφανείς λόγους, όπως καταλαβαίνετε. Αφού άδειασα και την πέμπτη μπύρα, σηκώθηκα και γύρισα σπίτι. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως δεν της είχα πει κουβέντα - πως δεν είχα πει έστω ένα καλό κουράγιο σε έναν άνθρωπο που μου είχε ανοίξει τα μάτια. Ήμουν έτοιμος να σκάσω. Και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, πάλι έτοιμος να σκάσω είμαι.

Στην Κ. και σε όλους τους εκπαιδευτικούς που γουστάρουν ουρανό και μαθαίνουν το ίδιο και στους μαθητές τους - καλή τους δύναμη και να είναι καλά.

Τρίτη 13 Αυγούστου 2013

Άθεοι vs Θεοσεβούμενων - σημειώσατε 1

Σύμφωνα με αμερικανική επιστημονική έρευνα, οι άθεοι έχουν υψηλότερη κατά μέσο όρο νοημοσύνη από τους θρησκευόμενους ανθρώπους, αλλά αυτό είναι κάτι που ήδη γνωρίζαμε -ότι δηλαδή οι θρησκευόμενοι είναι ένα μάτσο πυροβολημένοι και εμείς οι άθεοι κάτι φανταχτερές ιδιοφυΐες- αφού είναι αδύνατον να θεωρηθείς νοήμων άνθρωπος όταν πιστεύεις πως πριν από κάποια χιλιάδες χρόνια μια παρθένα γκαστρώθηκε έτσι από το πουθενά για να γεννήσει έναν μακρυμάλλη γενειοφόρο που περπάτησε στο νερό και σταυρώθηκε για έναν λαό που τον μισούσε. 

Εν τω μεταξύ, αν παρατηρήσετε όλους αυτούς τους θρησκευόμενους πόσο φθονεροί είναι μεταξύ τους και πόσο μισούν ο ένας τον άλλο -ενώ ο Θεός τους κήρυττε την αγάπη και την αδελφοσύνη-, θα οδηγηθείτε εύκολα στο συμπέρασμα ότι μιλάμε για τελείως γκάου άτομα. 

Επίσης, οι θρησκευόμενοι άνθρωποι -σε αντίθεση με την πλειοψηφία των αθεϊστών- είναι βαριά αμόρφωτοι - το πιο σπάνιο στοιχείο που μπορείς να εντοπίσεις σε μια θεούσα είναι η μόρφωση. Μάλλον ο Θεός τους δεν τους θέλει μορφωμένους. Τους προτιμά ηλίθιους και αποβλακωμένους. 

Ακόμα, παρατηρήστε το ύφος των θεοσεβούμενων ανθρώπων σε μια συζήτηση. Δεν ξέρω από που πηγάζει όλη αυτή η ανωτερότητα που βγάζουν όταν σου μιλάνε και που οφείλεται αυτό το ύφος φωτεινού παντογνώστη που παίρνουν, αλλά, κανένας ανώτερος άνθρωπος -όπως και κανένας φωτεινός παντογνώστης- δεν θα σου προκαλούσε πονοκέφαλο με την ακατάσχετη πολυλογία του και δεν θα σε άφηνε να αρθρώσεις λέξη - επίσης, οι θεοσεβούμενοι ακούν μόνο αυτά που λένε οι ίδιοι, ποτέ αυτά που λένε οι συνομιλητές τους (μάλλον επειδή είναι μεγαλοφυΐες).

Τώρα, βέβαια, σκέφτομαι ότι ένας από τους πιο θεοσεβούμενους ανθρώπους της χώρας μας είναι ο Αντώνης Σαμαράς - ο άνθρωπος μιλάει με τον ίδιο το Θεό, τι να λέμε. Ωστόσο, ομολογώ ότι μου είναι αδύνατον να κατανοήσω το γεγονός ότι ένας τόσο θρησκευόμενος άνθρωπος σαν τον Αντώνη Σαμαρά έχει καταφέρει να κάνει μια ολόκληρη χώρα σμπαράλια -σε συνεργασία φυσικά με τους ψηφοφόρους του που στην πλειοψηφία τους είναι εκλεκτοί άνθρωποι του Θεού- και έχει οδηγήσει στην κατάθλιψη τους περισσότερους Έλληνες.

Μάλλον η χώρα πρέπει να περάσει στα χέρια των άθεων - αν και διατηρώ τις αμφιβολίες μου και γι' αυτούς. 

Αγαπητοί άθεοι αναγνώστες, έχω την εντύπωση πως ξέφυγα από το θέμα. 

Μπορεί να φταίει η ζέστη. 

Ή μπορεί να φταίει που βιάζομαι να τελειώσω το κείμενο για να προλάβω τον εσπερινό. 

(Η φωτογραφία είναι από το θέατρο Χυτήριο, όπου ένα μεγάλο πλήθος πιστών είχε μαζευτεί εκεί για να δείξει το υψηλό του IQ. Θυμάστε;).

Πέμπτη 8 Αυγούστου 2013

Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού

Η Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού που γιορτάζεται σήμερα αφήνει παγερά αδιάφορους τους περισσότερους Έλληνες, αφού η πλειοψηφία των πολιτών αυτής της χώρας δεν μπορεί να κουτουπωθεί και να φτάσει στην σεξουαλική κορύφωση όταν η ανεργία στους νέους κοντεύει να αγγίξει το 65% - η ανεργία σκοτώνει την εκσπερμάτιση. 

Επίσης, δεν μπορείς να πεις στην άλλη <<Πάμε μωρή να σε πιτσιλίσω>> τη στιγμή που το Κ.Κ.Ε δέχεται τα ύπουλα χτυπήματα του ιμπεριαλισμού και του κλέβουν τον 902 οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Μην τα ισοπεδώσουμε όλα - πάνω απ' όλα η αριστερά. 

Η Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού καθιερώθηκε από τον Αμερικανό εικαστικό καλλιτέχνη, Άλεξ Χίρκα, ο οποίος ήταν αμφίφυλος και κάπνιζε μαριχουάνα με τη σέσουλα, οπότε σίγουρα δεν ήταν μέλος του Κ.Κ.Ε - στο Κ.Κ.Ε ανήκουν μόνο διαυγή αρσενικά, γι' αυτό το κόμμα θριαμβεύει.

Αγαπητοί αναγνώστες, δεν ξέρω πως κατάφερα να μπλέξω την Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού με το Κ.Κ.Ε - σας ζητάω να με συγχωρέσετε γιατί είναι εντελώς ντεκαβλέ και το αναγνωρίζω.

Τέλος πάντων, η Παγκόσμια Ημέρα Οργασμού για τους Έλληνες εργαζόμενους είναι μια μέρα σαν όλες τις άλλες -δεν τους κάνει καμία αίσθηση-, αφού η κυβέρνηση φροντίζει να τους χαρίζει καθημερινά τους πιο στιβαρούς οργασμούς - τους πηδάει κανονικότατα κι αυτοί συνεχίζουν να δουλεύουν σαν σκλάβοι. Βέβαια, πέρυσι είχαμε εκλογές. Ας πρόσεχαν. 

Οπωσδήποτε, ο οργασμός είναι κάτι που ανανεώνει και γλυκαίνει τον άνθρωπο, αλλά στην Ελλάδα δεν πρέπει να είναι και πολύ διαδεδομένος -σε αντίθεση με το ρατσισμό που γνωρίζει άνθηση- γιατί οι περισσότεροι Έλληνες -εξαιτίας της φτώχειας και της εξαθλίωσης που βιώνουν από αυτούς που ψήφισαν- έχουν καταντήσει κάτι ανέραστα και ανοργασμικά ανθρωπάκια που πρέπει να τους γίνει ευθανασία για το καλό του πλανήτη.  

Σύμφωνα με στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού, ο Αντώνης Σαμαράς εξετάζει την πιθανότητα να απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό από την Αμερική, με σκοπό να πείσει τους Έλληνες που σκέφτονται να γιορτάσουν την σημερινή μέρα να μην βιαστούν να πέσουν με τα μούτρα στις σαρκικές απολαύσεις, μιας και από το χειμώνα έρχονται τα καλύτερα γαμήσια. 

Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Αύγουστος

Το κτήμα ήταν τεράστιο, αχανές, κι εμείς κάναμε -στην κυριολεξία- ό,τι γουστάραμε. Η παραλία ήταν δυο χωμάτινες κατηφόρες και κάτι πέτρινα σκαλάκια μακριά, και όποτε μας κάπνιζε βουτούσαμε στα πράσινα νερά, φορώντας κάτι αστεία πάνινα παπούτσια που μας προστάτευαν από τις κοτρόνες - δεν μπορούσες με τίποτα να βουτήξεις με γυμνά πόδια γιατί οι πέτρες θα σε ξέσκιζαν. Τα πάνινα παπούτσια -που τα είχαμε προμηθευτεί σχεδόν όλοι- κόστιζαν 5 ευρώ και άντεχαν το πολύ 5 μέρες. Ήμασταν πραγματικά πολύ αστείοι μέσα σε αυτά τα φτηνά παπούτσια - κοιτούσαμε ο ένας τον άλλο και ξεσκιζόμασταν στα γέλια. 

Το κτήμα ανήκε στους θείους μου και μας το παραχώρησαν με μεγάλη χαρά - το μόνο που μας είπαν ήταν να διατηρούμε την τουαλέτα καθαρή. Μείναμε στο κτήμα περίπου 2 εβδομάδες -η τουαλέτα διατηρήθηκε καθαρή καθ' όλη τη διάρκεια των διακοπών- και την περάσαμε φίνα. Λεφτά δεν είχαμε πολλά, όμως νιώθαμε στα αλήθεια πλούσιοι. Καθόμασταν με τις ώρες μέσα στη θάλασσα -με τα πάνινα παπούτσια να έχουν γίνει από ένα σημείο και μετά σμπαράλια- και κρατούσαμε όλοι από ένα ποτό, έτσι, για να μην μείνουμε νηφάλιοι και πάθουμε καμιά ζημιά. 

Δεν θυμάμαι ποια μέρα ήταν όταν ο Κ. μας έδειξε τον βράχο που πάνω του είχαν γράψει με σπρέι <<Χρυσή Αυγή>>. Θυμάμαι πάντως πως γελάσαμε πολύ όταν τον είδαμε. <<Μαλάκα, μέχρι κι εδώ έχει φασίστες. <<Γάμησέ τα>>. Δεν μου έκανε καμία εντύπωση που κανείς δεν ασχολήθηκε περαιτέρω με τον Χρυσαυγίτη βράχο - περνούσαμε τόσο ωραία, που δεν υπήρχε χρόνος για φασίστες και ναζί. Επίσης, ήταν Αύγουστος. Και τον Αύγουστο στην Ελλάδα δεν υπάρχουν φασίστες και ναζί. 

Τα κορίτσια της παρέας ήταν το κάτι άλλο. Βουτούσαν στη θάλασσα με τα στρώματα και δεν κατέβαιναν από αυτά παρά μόνο όταν νύχτωνε. Με τον Μ. και τον Θ. προσπαθούσαμε να τους τα πάρουμε αλλά μάταια. Με το που πλησιάζαμε κοντά τους -με σκοπό να καταλάβουμε τα στρώματα- έβαζαν τις φωνές και μας έδιωχναν. Εδώ που τα λέμε, καλύτερα χωρίς στρώματα, παρά χωρίς κορίτσια. 

Όταν νύχτωνε στο κτήμα δεν έβλεπες την τύφλα σου. Απόλυτο σκοτάδι - τα φαναράκια που είχαμε μαζί δήθεν για να φωτίζουν δεν βοηθούσαν ιδιαίτερα. Έτσι, μαζευόμασταν όλοι στο μέρος από όπου βλέπαμε ουρανό. Το μέρος αυτό βρισκόταν ένα επίπεδο πάνω από τη θάλασσα και ήταν στα αλήθεια υπερπαραγωγή. Ο ουρανός απλωνόταν από πάνω μας γεμάτος αστέρια -δεν υπάρχει καλύτερο φως από αυτό των αστεριών- κι εμείς αραχτοί στις ξαπλώστρες τον θαυμάζαμε με τα σαγόνια μας έτοιμα να πέσουν από την ομορφιά. Κάθε φορά που έπεφτε ένα αστέρι γινόταν ο κακός χαμός - τσιρίζαμε όλοι μαζί <<Μαλάκες, το είδατε;!>>, και μετά ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο αν έκανε κάποια ευχή. Φυσικά, κανείς δεν αποκάλυπτε την ευχή του. 

Παράλληλα, ο Α. και η Δ. ετοίμαζαν κάτι αρωματικά τσιγάρα -τα γνωστά μπάφους- τα οποία γύριζαν από χέρι σε χέρι και από στόμα σε στόμα, ντύνοντας το όλο σκηνικό με μπόλικα χαμόγελα και γέλια. Θυμάμαι τον Μ. να προσπαθεί να ανάψει ένα από αυτά, όταν ξαφνικά εμφανίστηκε ένας τεράστιος αρουραίος και πέρασε με απίστευτη ταχύτητα κάτω από την ξαπλώστρα του, για να εξαφανιστεί λίγα δευτερόλεπτα μετά. Τότε πετάχτηκε ο Κ. και είπε <<Να ποιος έβαψε τον βράχο!>> και εκεί πεθάναμε όλοι στα γέλια - εγώ, παρασυρμένος από την ομορφιά της στιγμής και τη ζάλη, έκανα την εξής σκέψη: ίσως η Χρυσή Αυγή να είναι σαν έναν αρουραίο: όσο ξαφνικά και αστραπιαία εμφανίζεται και σε φρικάρει, άλλο τόσο ξαφνικά και αστραπιαία εξαφανίζεται και δεν τον ξαναβλέπεις πια ποτέ. Παρήγορη σκέψη, δεν μπορώ να πω - ίσως και λίγο μαστουρωμένη. Φυσικά, δεν την μοιράστηκα με κανέναν - φοβήθηκα ότι θα με έπαιρναν με τις πέτρες. 

Το πρώτο πράγμα που κάναμε με τον Κ. όταν ξυπνούσαμε δεν ήταν να χασμουρηθούμε ή να χουζουρέψουμε αλλά να γεμίσουμε τα πλαστικά μας ποτήρια με τζιν και χυμό. Το δεύτερο πράγμα που κάναμε ήταν να βουτήξουμε στη θάλασσα - αφήνοντας φυσικά τα ποτήρια μας στην άμμο. Εγώ και ο Κ. ξυπνούσαμε νωρίτερα από τους υπόλοιπους γιατί ήμασταν οι πρώτοι που χτυπούσε ο ήλιος - οι υπόλοιποι κοιμόντουσαν του καλού καιρού μιας και είχαν πιάσει τα πιο σκιερά μέρη του κτήματος. Ωστόσο, μου άρεσε να ξυπνάω χαράματα γιατί εκείνη την ώρα η θάλασσα ήταν φανταστική και καθαρή σαν κρύσταλλο. Αργότερα, κατά τις 11 που ξυπνούσαν οι υπόλοιποι, εγώ και ο Κ. ήμασταν ήδη μεθυσμένοι - δεν είμαι σίγουρος αν έφταιγε το τζιν με το χυμό ή ο Αύγουστος που γινόμασταν τόσο εύκολα κουρούμπελα. Θυμάμαι μια μέρα την Δ. που μας πλησίασε αγουροξυπνημένη και μας είπε <<Καλά, εσείς από τώρα γίνατε φέσια;>>, και τότε εγώ άρχισα να απαγγέλλω ολόκληρο το <<Μεθύστε>> του Μπωντλαίρ - όταν δεν έχω τι να πω, καταφεύγω στους ποιητές. Μόλις μια ώρα μετά, η Δ. ήταν μεθυσμένη - τελείως ντίρλα. Φαίνεται η απαγγελία μου την είχε πείσει. 

Θα μπορούσα να γράφω για ώρες για το πόσο υπέροχες ήταν εκείνες οι μέρες στο κτήμα, αλλά αφενός θα γίνω κουραστικός και αφετέρου θα σας κάνω να ζηλέψετε. Τελικά, όσο άσχημη και να είναι η κατάσταση στη χώρα μας, ο Αύγουστος πάντα θα έρχεται και η ομορφιά του πάντα θα μας σώζει. Το μόνο που χρειαζόμαστε είναι μερικοί καλοί φίλοι, ένα μαγιό και μια παραλία - άντε και ένα ζευγάρι πάνινα παπούτσια για τις πέτρες. 

Δεν χρειάζεται να γράψω σε ποιους αφιερώνεται - ξέρουν αυτοί

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Με την αισχύνη του πρώτου

Με χαρά διαπιστώνω πως το κείμενο <<Είστε να κλείσουμε μια εφημερίδα;>> είναι -από άποψη αναγνωσιμότητας- το πιο επιτυχημένο κείμενο αυτού εδώ του μπλογκ από την ημέρα που άνοιξε - το έχουν διαβάσει σχεδόν πάνω από 2000 άνθρωποι. 

Θέλω να σας πω πως η αγάπη σας για την <<Ελευθερία>> με συγκίνησε. Ειλικρινά, τέτοιο κύμα λατρείας για την αρχαιότερη εφημερίδα της Λάρισας δεν το περίμενα - είμαι βέβαιος πως και οι συντάκτες της τα ίδια θα λένε. 

Εν τω μεταξύ, είναι απορίας άξιον που η <<Ελευθερία>> -ενώ η χώρα έχει χρεοκοπήσει και οι περισσότερες εφημερίδες βαράνε κανόνι η μια μετά την άλλη- κρατιέται ακόμα ζωντανή. Αθάνατη είναι η ρουφιάνα - γι' αυτό και δεν πρόκειται ποτέ να... αναστηθεί. 

Εν πάση περιπτώσει, επειδή οι καιροί αγριεύουν επικίνδυνα και η ατμόσφαιρα μυρίζει μπαρούτι, θέλω για ακόμα μια φορά να σας παρακαλέσω να βοηθήσουμε την <<Ελευθερία>> να κλείσει με το κεφάλι ψηλά. 

Και πως θα το κάνουμε αυτό; Μα χωρίς να την αγοράζουμε!  

Μην αγοράζετε την <<Ελευθερία>>. Εκτός όλων των άλλων, είναι και μια κίνηση αγάπης προς την πόλη σας. 

Πείτε το σε όλους. 

Σώστε την <<Ελευθερία>> από τον εαυτό της. Μην την αγοράζετε. 

Με 50 λεπτά μπορείτε να αγοράσετε 5 τσίχλες - θα κάνετε και πολλές φούσκες.

Μην αγοράζετε την <<Ελευθερία>>. 

Πατώστε την. 

Αυτά. 

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους καλούς αναγνώστες για τα mail και τις αναδημοσιεύσεις. Ένα μεγαλύτερο ευχαριστώ στους κακούς αναγνώστες για τα μπινελίκια και τις χριστοπαναγίες - παιδιά, ακόμα χτυπιέμαι από τα γέλια με αυτά που διάβασα. 

Σάββατο 27 Ιουλίου 2013

Καλοκαίρι στη Λάρισα

Ο Ντόνι μένει όλο το καλοκαίρι στη Λάρισα -την λατρεύει και δεν μπορεί να την αποχωριστεί με τίποτα-, οπότε είναι ο κατάλληλος για να σας συμβουλεύσει πώς να περάσετε όμορφα στην πιο ερωτική πόλη του Θεσσαλικού κάμπου. 

Αν όλοι σας οι φίλοι λείπουν στις παραλίες κι εσείς έχετε ξεμείνει μόνος στη Λάρισα, δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέστε - η στεναχώρια κάνει ρυτίδες. Το πρώτο μέρος που μπορείτε να επισκεφτείτε ώστε να νιώσετε κι εσείς σαν τους λουόμενους φίλους σας και να μην έχετε να ζηλέψετε τίποτα, είναι η δημοτική πισίνα της Νεάπολης. 

Η δημοτική πισίνα της Νεάπολης είναι το κατάλληλο μέρος για να αισθανθείτε πως βρίσκεστε μακριά από την πόλη, αφού το μέρος μαζεύει κάθε αρχιδιάς αρχίδι - όπως ακριβώς γίνεται στα παράλια της Λάρισας. Τα πιτσιρίκια που θα συναντήσετε στην δημοτική πισίνα της Νεάπολης θα σας χαρίσουν το αίσθημα της ανεμελιάς, αφού μαζί τους κουβαλάνε ρακέτες, μάσκες, αναπνευστήρες και βατραχοπέδιλα, ενώ η φασαρία που προκαλούν θα σας κάνει να αναπολήσετε τον Ηρώδη. 

Αυτό που θα πρέπει να προσέξετε ιδιαίτερα στην δημοτική πισίνα της Νεάπολης, είναι το νερό της πισίνας. Αν μέσα στο νερό εντοπίσετε μια κίτρινη απόχρωση, να είστε σίγουροι πως δεν προέρχεται από το σύστημα ανακύκλωσης της πισίνας, αλλά από τα κατρουλιά που αμολάν οι πιτσιρικάδες - ωστόσο μην πτοηθείτε: εντοπίστε τους γονείς και κάντε τους παράπονα, και εκείνοι αμέσως θα σας αποζημιώσουν γράφοντάς σας εκεί που δεν πιάνει μελάνι.  

Ένα άλλο ιδανικό μέρος που μπορεί να επισκεφτεί κάποιος που έχει ξεμείνει καλοκαιριάτικα στη Λάρισα είναι της Λαρίσης το ποτάμι που το λένε Πηνειό. Δεν εννοώ φυσικά να πάτε και να πέσετε μέσα στο ποτάμι - κινδυνεύετε να σας φάει κάνας γουλιανός την κοκόνα. Δίπλα από τον Πηνειό, κατά μήκος της διαμορφωμένης κοίτης του ποταμού, βρίσκεται μια αστική παραλία η οποία μπορεί να σας προσφέρει την απαιτούμενη δροσιά που χρειάζεστε. Ηλιοθεραπεία δεν μπορείτε να κάνετε -γιατί μπορεί να σας τσιμπήσει κάνας ντάβανος-, αλλά μπορείτε να παίξετε beach volley ή ρακέτες - βέβαια, αν αρχίσετε να παίζετε beach volley και ρακέτες μόνος σας, θα σας περάσουν για τελείως καθυστερημένο και θα φωνάξουν τους κυρίους με τα άσπρα να σας φορέσουν τον ζουρλομανδύα. 

Σε περίπτωση που δεν είστε μπακούρι και επισκεφτείτε τον Πηνειό με τον σύντροφό σας και αισθανθείτε μια σεξουαλική επιθυμία -καυλώσετε ελληνιστί-, θα πρέπει να προσέχετε τους ματάκηδες και τους λιγούρηδες, που θα καραδοκούν και θα ελλοχεύουν σε κάθε σας κίνηση - το σεξ μέσα στον ποταμό είναι κάτι που δεν θα σας συνιστούσα, γιατί μπορεί να φύγετε με τρία αρχίδια. 

Το Αισθητικό Άλσος της Λάρισας αποτελεί μια ακόμα επιλογή απόδρασης για αυτούς που κάνουν καλοκαίρι στην πόλη. Το Αισθητικό Άλσος της Λάρισας ενδείκνυται για απογευματινούς περιπάτους, που σας δίνουν τη δυνατότητα -μέσω της περισυλλογής- να χαλαρώσετε λιγάκι και να σκεφτείτε τους λόγους που σας οδήγησαν στο να επισκεφτείτε το Αισθητικό Άλσος μέσα στον καύσωνα - μα καλά, τελείως βλαμμένος είστε; 

Το πάρκο του Αλκαζάρ αποτελεί μια από τις πιο σταθερές επιλογές για τους Λαρισαίους που βρίσκονται μακριά από τις παραλίες και έχουν ανάγκη από λίγη δροσιά. Το πάρκο του Αλκαζάρ αποδεικνύει πως η Λάρισα είναι μια πόλη γεμάτη πράσινο - πράγματι, αν ανατρέξετε σε παλιότερα εκλογικά αποτελέσματα θα διαπιστώστε πως η Λάρισα ψήφιζε κάργα ΠΑΣΟΚ. Η λίμνη, τα δέντρα, τα συντριβάνια και τα λουλούδια θα σας χαρίσουν ένα υπέροχο αίσθημα θλίψης και αναγούλας, ενώ οι μύγες δεν θα σας αφήσουν σε ησυχία. Επίσης, στο πάρκο του Αλκαζάρ θα βρείτε αναψυκτήριο που προσφέρει μέρα-νύχτα καφέ, μπύρα και σουβλάκι από άλογο (βυσσινί).

Τέλος, ο λόφος του φρουρίου είναι από τα γραφικότερα μέρη της Λάρισας αλλά, καλό θα ήταν να τον επισκεφτείτε αφού δύσει ο ήλιος, γιατί η ζέστη δεν παλεύεται - κάθεσαι σε ένα πεζούλι και ανάβει ο κώλος σου. Η πλατεία Λαμπρούλη που εδράζει στον λόφο του φρουρίου αποτελεί σημείο συνάντησης δεκάδων Λαρισαίων, οι οποίοι με μπύρα στο χέρι και μπάφο στο παπούτσι συζητάνε για ποίηση, λογοτεχνία, κλασσική μουσική αλλά και για το κατά πόσο μπορεί να επιτευχθεί ο σοσιαλιστικός διεθνισμός, με αποτέλεσμα μερικές φορές να οξύνεται η κατάσταση και να κρίνεται απαραίτητη η επέμβαση ασθενοφόρου. 

Άντε και καλό υπόλοιπο καλοκαιριού! 

Παρασκευή 26 Ιουλίου 2013

Τα πουλιά

Τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας είναι στην καρακοσμάρα τους. Για παράδειγμα, πριν λίγες μέρες που έσκασε η βόμβα στη Μανδηλαρά, τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας αδιαφόρησαν - άκουσαν το μπαμ, κοιτάχτηκαν, και είπαν <<δε γαμιέται, εμείς μπορούμε να πετάξουμε>>. Και πέταξαν ψηλά. 

Βασικά, τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας αδιαφορούν σχεδόν για τα πάντα. Μπορούν να πετάξουν. Και το ξέρουν. Αυτό τους φτάνει. 

Τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας είναι ψηλά στα δέντρα, και όποτε τους καπνίσει ανοίγουν τα φτερά τους και απογειώνονται στον ουρανό. Μερικές φορές, πριν απογειωθούν, χέζουν κιόλας. Και χέζουν γερά. Άμα σε πετύχουν, την έβαψες - έχεις λουστεί από πάνω μέχρι κάτω και άντε μετά να ξεπλύνεις τη βρώμα. 

Τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας είναι επαρχιώτικα πουλιά -και όπως όλα τα επαρχιώτικα πουλιά, έτσι κι αυτά, σε αντίθεση με τα υπόλοιπα, την περνάνε φίνα- και ίσως εκεί να οφείλεται ένα μεγάλο μέρος της αδιαφορίας τους. 

Η αλήθεια είναι ότι τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας δεν πολυκόβονται για το τι συμβαίνει στα πουλιά των μεγάλων αστικών κέντρων. Για την ακρίβεια, δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή. 

Μπορεί καμιά φορά να συναντιούνται με πουλιά από την Αθήνα ή τη Θεσσαλονίκη και να λένε <<μάγκα μου, κοίτα αυτά τα πουλιά πόσο στεναχωρημένα είναι>>, αλλά μέχρι εκεί. Μετά, θα πετάξουν και πάλι. 

Βέβαια, δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας να αδιαφορούν για τα πουλιά των μεγάλων αστικών κέντρων γιατί δεν θέλουν να στεναχωριούνται. 

Μπορεί βλέποντας τα πουλιά των μεγαλουπόλεων που είναι λυπημένα και κατσούφικα και δεν μπορούν να πετάξουν να λυπούνται κι αυτά. 

Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που τα αποφεύγουν και δεν θέλουν πολλές παρτίδες 

Μπορεί να νιώθουν πως αν αρχίσουν το πάρε δώσε με αυτά τα πουλιά θα χάσουν την ανεμελιά και το κέφι τους και θα τραβηχτούν προς τα κάτω. Μπορεί να νιώθουν πως θα ξεχάσουν ακόμα και να πετάνε.  

Ίσως τα πουλιά στην κεντρική πλατεία της Λάρισας μερικές φορές να αναρωτιούνται <<μα καλά, τι τρέχει με κείνα τα πρωτευουσιάνικα πουλιά και είναι κακόκεφα όλη μέρα; Γιατί τόση μιζέρια, ρε παιδιά;>>. 

Μου φαίνεται μια φορά άκουσα ένα πουλί στην κεντρική πλατεία της Λάρισας να το αναρωτιέται αυτό φωναχτά. 

Και μετά το είδα να σκίζει τον ουρανό.

Αδιαφορώντας. 

(Δεν ξέρω γιατί το γύρισα στην αλληγορία. Ίσως φταίνε τα φεγγάρια).