Από τις 6 Μαΐου και μετά, ρίζωσε μια χαοτική σύγχυση στα χουντοκάναλα και στα παπαγαλάκια τους. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α έγινε 2ο κόμμα, το ΠΑΣΟΚ πέθανε, η αρχή του τέλους της Νέας Δημοκρατίας έλαβε θέση εκκίνησης. Μπροστά σε αυτά τα γεγονότα, τα καθεστωτικά Μ.Μ.Ε και οι μεγαλοδημοσιογράφοι τους ξαφνιάστηκαν, σάστισαν, πανικοβλήθηκαν. Παρατηρήστε τα πρόσωπά τους στα τηλεπαράθυρα. Όλοι τους μοιάζουν μπερδεμένοι, τρομαγμένοι, δύσθυμοι. Πάνω σε μια καρέκλα που τρέμει. Σε μια βολεψιά που κλονίζεται. Ξέρουν πολύ καλά πως το τέλος τους πλησιάζει. Γνωρίζουν από πρώτο χέρι πως ο κόσμος τους σιχάθηκε. Έχουν συμφιλιωθεί με την ιδέα της κατάρρευσής τους. Θα πω κάτι που έχω ξαναπεί: Έχουν ηττηθεί και το ξέρουν, έχουμε νικήσει και δεν το ξέρουμε.
Η κατρακύλα του δικομματισμού παρέσυρε όλους αυτούς τους γυάλινους δούλους. Η πανούκλα που ονομάζεται MEGA, αυτήν η εστία μόλυνσης, πλησιάζει στο τέρμα της. Ο κόσμος έπιασε το νόημα.
Η 6η Μαΐου σήμανε μόνο ένα πράγμα: Την αναγέννηση της ελπίδας σε μια χώρα που την θεωρούσε κλινικά νεκρή.
Ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α απέκτησαν δύναμη ισχύος -από το 1958 αυτός ο τόπος είχε να δει κόμμα της αριστεράς στην 2η θέση- και αυτό πλήγωσε τους αμέτρητους πολλούς. Ποιους; Τους νταβατζήδες των καναλιών, τους μεγαλοεκδότες και τα τσιράκια τους, τους φανταχτερούς λαϊφσταλάδες, που πίστευαν πως έχουν πιάσει τον παπά απ' τ' αρχίδια, ενώ στην πραγματικότητα η πανηγυρική πανωλεθρία τους μόλις έκανε την εμφάνισή της.
Ο κόσμος δεν ακούει πια την ηλίθια προπαγάνδα τους - την φτύνει κατάμουτρα. Δεν τεντώνει πια τ' αυτιά του -όπως κάποτε- στην τρομοκρατία που πουλάνε - αυτά είναι περασμένα μεγαλεία. Ο κόσμος τους έκαψε και αυτό τους πονάει.
Οι εκλογές της 6ης Μαΐου ήταν μόνο το ξεκίνημα.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι πολιτικοί ηγέτες δεν τα βρήκαν μεταξύ τους και διανύσαμε ένα διάστημα ακυβερνησίας - το οποίο είχε την πλάκα του αφού έκανε και ωραίο καιρό. Τούτων δοθέντων, η προσφυγή σε νέες κάλπες ήταν μονόδρομος. Αλλά όχι κωλόδρομος.
Παρακολούθησα την συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στην κρατική τηλεόραση και στον Στέλιο Κούλογλου (φτου, Κύριε!) και διαπίστωσα πως, όταν όλοι μιλάνε για ευρώ, δραχμή, και γενικότερα για άψυχα νομίσματα, ο Τσίπρας μιλάει για Δημοκρατία. Με λίγα λόγια, μιλάει για ουσιαστικά πράγματα - όχι για ανούσια κωλόχαρτα.
Έχει πιάσει το νόημα και αυτός.
Από την έναρξη της δεύτερης προεκλογικής περιόδου και μετά, τα χουντοκάναλα κάνουν ό,τι μπορούν για να περισώσουν το τομάρι τους, προσάπτοντας στον μεγαλύτερο εχθρό τους -τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α- οποιαδήποτε κατηγορία τους κατεβάσει η γκλάβα. Αρκεί να παρακολουθήσετε ένα δελτίο ειδήσεων του MEGA για να το διαπιστώσετε. Οι Πρετεντέρηδες, οι Τσίμες, οι Τρέμες και οι Καψήδες έχουν καταντήσει πιο γραφικοί και απ' το Κ.ΚΕ. Και πιο αστείοι.
Γελοίοι, δεν καταλαβαίνετε πως όσο συνεχίζετε να προβάλετε τους Σαμαράδες και τους Βενιζέλους, τόσο ο κόσμος αηδιάζει και στρέφει το βλέμμα του εκεί ακριβώς που δεν θέλετε;
Ηλίθιοι, δεν αντιλαμβάνεστε πως όσο επιμένετε στην αισχρή προπαγάνδα σας, ο λαός επιθυμεί όλο και πιο βροντερά την εξόντωσή σας;
Τα πράγματα είναι απλά: Δεν παρακολουθούμε τα δελτία τους, δεν αγοράζουμε τις εφημερίδες τους. Και πεθαίνουν.
Όπως ήδη θα διαπιστώσατε, είμαι αισιόδοξος - μέχρι αποδείξεως του εναντίου.
Στις 6 Μαΐου τους ταπεινώσαμε. Στις 17 Ιουνίου τους τελειώνουμε.
(Και κάτι ακόμα. Η είσοδος των Χρυσών Αυγών στο κοινοβούλιο έσπειρε σε πολλούς τον τρόμο - και είναι απόλυτα φυσιολογικό. Όμως, τελευταία, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το κακό έχει παραγίνει. Όλος ο κόσμος -μαζί και 'γω- ασχολείται με τη χουντολαγνεία που δέρνει τον Μιχαλολιάκο και τους oμοϊδεάτες του. Συναγωνιστές, είναι σαν να βλέπουμε το δέντρο και να χάνουμε το δάσος. Οι Χρυσαυγίτες, τώρα που απέκτησαν βήμα, το περισσότερο που θα καταφέρουν θα είναι να ξεφτιλιστούν. Η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων τους, όταν τους ψήφιζε, δεν γνώριζε τι καπνό φουμάρουν. Οπότε, τώρα που τα φασιστοκάναλα τους προβάλλουν -σχεδόν- καθημερινά, είναι μια καλή ευκαιρία να μάθουν και να τους στείλουν πίσω στις σπηλιές απ' όπου και ήρθαν - οι πιο ευαίσθητοι απ' αυτούς θα τους συστήσουν έναν καλό ψυχίατρο.)
Υ.Γ: Αυτό το κείμενο γράφτηκε πριν από περίπου ένα μήνα για το free press περιοδικό <<Imagine>>. Το επιτελείο του περιοδικού θεώρησε σωστό να κόψει αυτό το κείμενο και να μην το φιλοξενήσει στις σελίδες του. <<Δεν μπορεί ένα κείμενο λίγο πριν τις εκλογές να στιγματίζεται προς μια κατεύθυνση>> μου είπαν - απορώ, ρε παιδιά, το διαβάσατε το κείμενο πριν βγάλετε αυτό το συμπέρασμα;
Βέβαια, όλα αυτά έγιναν χωρίς να με ενημερώσει κανένας από τα στελέχη του περιοδικού - αν δεν είχα πάρει το περιοδικό στα χέρια μου, δεν θα είχα ιδέα πως αυτές οι λέξεις που έγραψα δεν δημοσιεύτηκαν ποτέ. Ωστόσο δεν με ενόχλησε αυτό - έχω αρχίσει να συμφιλιώνομαι πια με τη χούντα στο χαρτί.
Αυτό που με ενόχλησε, είναι πως, με αυτή τους την κίνηση, οι φανταστικοί αυτοί άνθρωποι, μου είπαν -στην ουσία- πως πρέπει να σταματήσω να γράφω αυτό που σκέφτομαι. Προφανώς, κανείς τους εκεί μέσα δεν έχει καταλάβει ότι, βασική αρχή της γραφής, είναι να γράφεις αυτό που ακριβώς σκέφτεσαι - αλλιώς καταντάς μια ακόμα φαντασμαγορική μαλακία. Περαστικά σας, παιδιά.
Βοηθήστε αυτό το θλιβερό, μικροαστείο περιοδικό να κλείσει με αξιοπρέπεια.
Μην παίρνετε το <<Imagine>>.
(Θα έγραφα <<μην αγοράζετε το "Imagine">>, αλλά το <<Imagine>> δεν έχει τιμή. Καμία.)
