Διαβάζω από χθες στο διαδίκτυο τα άρθρα που έχουν γραφτεί με αφορμή την επικείμενη κινητοποίηση των εκπαιδευτικών μέσα στις πανελλαδικές εξετάσεις - έχω διαβάσει σχεδόν τα πάντα. Και καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: Ο εμφύλιος φουντώνει. Φουντώνει συνεχώς. Sad but true. Οποιοσδήποτε νοήμων άνθρωπος που έχει την ατυχία να κατοικεί σ' αυτή τη χώρα -εκτός από το ότι έχει πέσει σε βαριά κατάθλιψη- καταλαβαίνει πως η απεργία είναι η μοναδική απάντηση στην λυσσαλέα βαρβαρότητα της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά. Η απεργία διαρκείας, μάλιστα. Και ναι, μέσα στις πανελλαδικές.
Μεταξύ των άρθρων που έχω διαβάσει, έχω ανακαλύψει λογικούς και ψύχραιμους ανθρώπους, αλλά έχω ανακαλύψει και πολλούς γκάου.
Οι δεύτεροι (οι γκάου), είναι εκείνοι οι καταναλωτές κουτόχορτου, που, παρακολουθώντας καθημερινά τα γιουσουφάκια των δελτίων ειδήσεων, αφουγκράζονται, ενστερνίζονται και μάλιστα αναπαράγουν την κάθε αρχιδιά που θα πετάξει ο Πρετεντέρης και ο Ευαγγελάτος, ενώ, παράλληλα, στρέφονται με απίστευτη λύσσα ενάντια στους εκπαιδευτικούς που με την στάση τους θα <<χαντακώσουν τα όνειρα των παιδιών μας>>. Καμία ελπίδα.
Όπως έγραψα παραπάνω, η απεργία είναι η μόνη απάντηση, το μόνο μας όπλο ενάντια στην καλπάζουσα χούντα τους, αλλά, δυστυχώς, το νόημα έχει χαθεί. Αντί να πιάσουμε ο ένας τον άλλον απ' το χέρι και να κατέβουμε στο δρόμο διεκδικώντας τα αυτονόητα -Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια-, κάνουμε το αντίθετο: Τρώμε τις σάρκες μας. Μιλάμε για απίστευτη ανθρωποφαγία.
Αυτό το διάστημα που διανύουμε -και με αφορμή την κινητοποίηση των εκπαιδευτικών- είναι ένα πολύ καλό διάστημα για να κατανοήσει κανείς το μίσος που πλανιέται τριγύρω. Πολύ μίσος. Το βλέπεις παντού. Σε πιάνει αναγούλα.
Συζητούσα χθες μέσω μηνυμάτων στο διαδίκτυο με έναν μαθητή της τρίτης λυκείου. Το τι χολή έβγαλε για τον κλάδο των καθηγητών δεν περιγράφεται - τους έβγαλε όλους τομάρια που τα ξύνουν όλη μέρα απολαμβάνοντας τους παχυλούς τους μισθούς, λες και υπάρχουν πια παχυλοί μισθοί. Φυσικά, είναι τελείως αντίθετος με την απεργία. <<Αν δω έστω έναν να προσπαθεί να αναβάλει τις πανελλαδικές, θα παίξω ξύλο, σοβαρά σου μιλάω>> μου έγραψε. Λογικό. Θέλει να δώσει πανελλήνιες το παιδί, να βγει σωστός άνεργος στην κοινωνία. (Και όχι, δεν είναι όλοι οι καθηγητές τομάρια. Ανάμεσά τους υπάρχουν και άνθρωποι που θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια).
Ας μην κοροϊδευόμαστε, οι πανελλήνιες εξετάσεις είναι ένα μεγάλο ανέκδοτο. Έτσι όπως έχει η κατάσταση στη χώρα -με την ανεργία στους νέους να έχει αναρριχηθεί στο 64,2%-, είναι τουλάχιστον θλιβερό να θεωρείς πως ο θεσμός των πανελλαδικών έχει κάποιο όφελος. Ακόμα πιο θλιβερό είναι να πιστεύεις πως η κινητοποίηση των καθηγητών μέσα στις εξετάσεις θα πετσοκόψει τα όνειρα των παιδιών. Πρέπει να είσαι πολύ γκάου.
Το χειρότερο δε όλων είναι ο πόλεμος -που όλο και φουντώνει- μεταξύ των κοινωνικών ομάδων. Σωστός εμφύλιος. Έχουν καταφέρει να μας βάλουν να σκοτωθούμε μεταξύ μας. Και το έχουν καταφέρει πανηγυρικά. Με φοβερή μαεστρία. Τους αξίζει ένα τεράστιο μπράβο. Το λέω και το εννοώ.
Το μίσος ξεχειλίζει και μας βουλιάζει. Όλο και πιο κάτω. Συνέχεια.
Η αλληλεγγύη έχει πια ξεφτιλιστεί. Σε πολλούς δεν περνάει καν απ' το μυαλό πως μαθητές και καθηγητές θα μπορούσαν να κατέβουν μαζί στο δρόμο -καλώντας και όλους τους υπόλοιπους- για να διεκδικήσουν τις ζωές τους. Γιατί για τις ζωές τους πρόκειται. Για τις ζωές μας.
Δεν ξέρω που θα μας οδηγήσει όλο αυτό. Αυτό που ξέρω είναι πως, αν τελικά πραγματοποιηθεί η απεργία, -αν και χλωμό το βλέπω, γιατί η ακροδεξιά από χθες έκανε λόγο για επιστράτευση- θα είναι ένα γερό τεστ για ολόκληρη την κοινωνία. Τα αποτελέσματα αυτού του τεστ θα δείξουν κατά πόσο -και σε τι βαθμό- μας αφορά η βελτίωση της ζωής μας. Αν μη τι άλλο, είναι μια θαυμάσια ευκαιρία για να διαπιστώσουμε αν μας έχει μείνει καθόλου τσίπα. Θα δούμε ποιοι γουστάρουν τον ουρανό και ποιοι τη λάσπη.
