Γράμμα ενός Λαρισαίου στον Πρόεδρο του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ

Με αφορμή την δήλωση του Κωνσταντίνου Κατακουζηνού, εεε, με συγχωρείτε, του Γερούν Ντάισελμπλουμ ήθελα να πω. ότι οι χώρες του ευρωπαϊκού Νότου -δηλαδή η Ελλάδα, η Ιταλία, η Ισπανία και η Πορτογαλία- ξόδευαν τα λεφτά σε ποτά και γυναίκες τα προηγούμενα χρόνια, ο κομαντάντε γράφει γράμμα στον Πρόεδρο του Eurogroup, γιατί θέλει να του πει δυο τρία πραγματάκια. Το γράμμα είναι γραμμένο στα λαρισαϊκά που είναι πάνω κάτω ίδια με τα Ολλανδικά. 

*Ρουφηξά Τσίβας Ρίγκαλ, "Γυναίκες", Στράτος Διονυσίου στο youtube


Αγαπητέ Γιρούν, 

Μ' επιτρέπς τουν ενικό, έτσ Πρόιδρε; 

Αυτό σ' έλειπε, να σι μιλάω στουν πληθυντικουό, μιτά από 450 Eurogroup, να πούμι. 

Άσε που για να μιλήεις σι κάποιουν στουν πληθυντικουό, πρέπει να σι ιμπνέει σεβασμουό. 

Εσύ τι σεβασμουό να μ' ιμπνεύς, που ούτι πτυχίου δεν έχς; Ένα παλιοΤΕΙ έχς βγάλ εκεί πέρα, και μας το παίειζ και επιστήμουνας, τρομάρας. 

Ιν πας περιπτώς. 

Δεν μι λες ρε Γιρούν, τι μαλακίες είνι αυτές που λες για τς Νοτιοευρωπαίοι, ότι πρώτα ξόδεψάνε τα λιφτά σε γναίκες και πουτά, και μετά ζήτσαν βουήθεια από τς Βόρειοι; 

Πού ξερς ισύ πού τα τρώγαμι ιμείς οι Νότιοι τα λιφτά, ρε αχμάκ; 

Έκανε η γκόμινάς κουνσομανσιόν στου Φάληρο μήπους; Αχαχαχαχαχαχα!!!

Δηλαδή, για να καταλάβου, ισύ, ύστιρα από τόσα χρόνια κρίσης σε τούτες τς χώρες, αυτό κατάλαβις ότι φταίει; Ότι τρώγαμι τς παράδες μας στα ξίδια και στς πτάνες; 

Αρέ, ισύ δεν είσι επιστήμουνας, μιγαλοφυΐα είσι - τέτοια ανάλυσ ούτε η Νόαμ Τσόμσκι! 

Με τέτοιου μυαλό, απουρώ πώς έχασις στς εκλουγές - μάλλον σε μαύρισαν οι Ολλανδοί γιατί ζηλεύουν την εξυπνάδας και την ομορφάδας, πανάθιμά σε. 

Γιρούν, θα σι κάνω μια ιρώτησ και θέλω να μ' απαντήεις ειλικρινά: 

Τι κακουό έχ να τρώει κανείς τα λεφτάτ στα πουτά και στς γναίκες; 

Ιντάξ, για το πουτό, άντε πες του καταλαβαίνω - χαλάει το σκώτ. Αλλά για τς γναίκες; 

Αρέ, μπας και δεν είσι σερνικός; Μπας και είσι κουνιστή πολυθρόνα και μας τα λες αυτά; 

Κάτι είχα υπουψιαστεί ιγώ τότε που στέλναμι τουν Βαρουφάκ στα Eurogroup. Τον κοίταζες κι έλιωνις θυμάμι - απ' τ' αρχίδιατ κρεμιόσαν. 

Τι έγινε Γιρούν, το γυαλίζουμι το πόμουλο; Την ξεφλουδίζουμι την μπανάνα; Το καλούμι το έκτακτο Eurogroup; 

Ρε πού μπλέξαμι με τς ανώμαλοι!

Γιρούν, λύσι μι μια απουρία: 

Ισύ πού τα ξοδεύς τα λιφτά, αν όχι στου πιουτί και στου μουνί; 

Στς μάσκες για τουν ύπνου; Στα πυτζαμάκια τα σατέν; Στους ζελέδες για τα μπουκλάκιας;

Πού λεβέντημ; 

Άιντε, σ' αφήνου τώρα, γιατί τόση ώρα σε φαντάζομι και μ' έρχιται να ξιράσω, μ' έρχιται. 

Φιόγκο. Ε φιόγκο!

Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης: τα στάτους 10 διάσημων ποιητών στο ελληνικό Facebook

Τι στάτους θα έγραφαν σήμερα, ανήμερα της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, η Κατερίνα Γώγου, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι, ο Οδυσσέας Ελύτης και άλλοι διάσημοι ποιητές αν είχαν λογαριασμό στο Facebook; Τι θα έλεγαν στους χρήστες που τους αγαπούν και τους θαυμάζουν; Ο κομαντάντε διαλέγει τους 10 πιο... ποσταρισμένους ποιητές του ελληνικού Facebook και τους δίνει φωνή, γιατί κρίμα είναι κι αυτοί οι καημένοι.  
*Ρουφηξιά καυτού σαλεπιού (Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης είναι, δεν σηκώνει φρέντου ισπρέσου)


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

Με έχετε κατσιάσει εδώ μέσα, ρε μαλάκες. Ποστάρετε και κανέναν άλλον, έλεος, θα με σιχαθώ στο τέλος. Μπέσα τώρα: αν όταν έγραφα την «Μοναξιά» ήξερα ότι μια μέρα θα μου πατάνε καρδούλες οι Συριζαίοι στο Facebook, θα αυτοκτονούσα μια ώρα αρχύτερα. Στα διάλα. #WorldPoetryDay


ΤΣΑΡΛΣ ΜΠΟΥΚΟΦΣΚΙ

Τι το θελα το έκτο μπουκάλι ουίσκι χτες, ρε πούστη μου. Έχω ένα κεφάλι γάμα τα. Παγκόσμια ημέρα ποίησης σήμερα λέει. Σκατά. Να σας πω ρε παιδιά, σταματήστε εδώ μέσα να μου αποδίδετε την φράση «Το πρόβλημα με τον κόσμο είναι ότι οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση». Δεν είναι δικιά μου, γαμώ τον αντίχριστο σας. Δεν ξέρω ποιος διάολο το έγραψε αυτό, έχω κάπως μπερδευτεί με την μαλακία που σας δέρνει. Πάντως, Μπουκόφσκι δεν είναι. Πάω τώρα, γιατί με καλεί ο Μπαμπάς Θάνατος. #WorldPoetryDay


ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ

«Όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει» ποστάρει η άλλη και από κάτω γράφει το όνομά μου. Δεν το έχω πει εγώ αυτό μωρή πατσαβούρα, ο Σεφέρης το χει πει. Μου θες και ποίηση, τρομάρα σου. Survivor και πολύ σου είναι. Κάτσε να τσεκάρω πόσα like πήρε το ποστ της βλαμμένης. Τι; Πενήντα; Σόιμπλε, φέρε Μνημόνια αγορίνα μου. #WorldPoetryDay

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Ο χρήστης Σταυρούλα Boom Boom λέει διαβάζει Γιώργος Σεφέρης στην τοποθεσία Ίλιον. Ποιο Νόμπελ και μαλακίες, αυτό θα πει καταξίωση. Like. #WorldPoetryDay











ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ

Θάνατος είναι οι κάργες που πατάνε "Ουάου!" στα στάτους του Κορτώ και μετά ποστάρουν δικά μου ποιήματα. Θάνατος είναι αυτοί που αφήνουν μπουκετάκια με λουλούδια κάτω απ' τα ποστ της Δημουλίδου. Μωρέ καλά ξηγήθηκα εγώ στην Πρέβεζα με το πιστόλι. 
#WorldPoetryDay









ΑΡΘΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ

Η άλλη χτες το βράδυ έγραφε κάτι για Τσανγκ και Μπο και σήμερα πόσταρε το «Ένα φαντασμαγορικό μελόδραμα κατάντησα» με λεζάντα "Χρόνια πολλά!!!". Ε, άντε γαμήσου δηλαδή. Μπλοκ. #WorldPoetryDay

ΤΑΣΟΣ ΛΕΙΒΑΔΙΤΗΣ

Ντάξει μαλάκες το χετε βγάλει απ' τα μάτια. Σας είπε κανείς ότι θα γαμήσετε αν ποστάρετε τόσο πολύ Λειβαδίτη; Έλεος δηλαδή. 
#WorldPoetryDay











Κ. Π. KΑΒΑΦΗΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζεις πατώντας like στο δικό σου στάτους. #WorldPoetryDay











ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

Ξέρει κανείς πώς βάζω άνω τελεία σε αυτό το μαραφέτι;;; Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, δεν θα κλείσει η αξιολόγηση. #WorldPoetryDay










ΠΑΟΥΛΟ ΚΟΕΛΙΟ

Παιδιά, εγώ ποιητής δεν είμαι αλλά -επειδή παρατηρώ πως έχω τρελό σουξέ εδώ μέσα- θέλω να σας πω τούτο: με Κοέλιο ούτε εγώ δεν γάμησα. Αχαχαχαχχ!!1 #WorldPoetryDay

Τελικός The Voice of Greece - Μας έφαγαν την αηδόνα μας οι πούστηδοι!

Ο κομαντάντε είναι ακόμα έξαλλος με το πώς εξελίχτηκε ο χτεσινός τελικός του The Voice και γράφει στην μητρική του γλώσσα -που δεν είναι άλλη από τα λαρισαϊκά- για να ξεσπάσει. 

*Ρουφηξά φρέντου ισπρέσου


Αρέ τι έγινε ψες στο The Voice αρέ; Χαντακώθκι η αηδόνα μας, η ξανθιά νιράιδα του κάμπου, η Νικουλιέτα η Μηλιών!

Ας πάρουμι, όμως, τα πράματα απ' την αρχή.  

Στρώθκα, που λες, αγαπητέ συμπουλίτ και αναγνώστ, από νουρίς στουν καναπέ να δω τουν τελικό, να ακούσω κάνα τραγδάκ, μπας και φτιάς λίγου η διάθεσήμ, που με χει φάει η μαύρη ξενιτιά, με χει φάει. 

Καλά ε, τα σκώτια μας έβγαλαν ικεί στουν ΣΚΑΪ μέχρι να αρχινίσ η τελικός. Ρε γαμώ τον αντιχριστότς. 

Για να καταλάβς, αγαπητέ συμπουλίτ και αναγνώστ, τραγούδσε μέχρι κι η Καπουτζίδς· αυτό τ΄ αστείο με τς Έλληνες παρουσιαστές που τραγδάνε πρέπει να σταματήσ κάποια στιγμή, γιατί στου τέλος βλέπω κάναν Χατζηνικουλάου να κλείνει τς ειδήσεις τραγδώντας τα νησιώτκα του Πάριου. 

Η οποίος Καπουτζίδς, ιν του μεταξύ, είχι πλάκα -αφού σατίρσε ιεύστουχα τς Ρουβάδες και τς Μαραβέγες- αλλά η φωνήτ είναι χειρότιρ κι απ' του Λαζόπουλου, και καλά θα καν να μην ξανατραγδήσ, γιατί θα αρχινίσουμε να πδάμε απ' τα μπαλκουόνια, να πούμι. 

Τώρα που το θυμήθκα, η Έλινα η Παπαρίζου τι γύρευε ψες στουν τελικό; Αφού δεν τς έμεινε ούτε ένας παίχτς - όποιος παίχτς πήγε με την Παπαρίζου τουν έφαγε του μαύρου φίδ. Ντιπ γκαντέμου η Σουηδέζα.

Πάντους, ιδώ που τα λέμι, καλά έκανε η Έλινα και εμφανίσκε στουν τελικό, αφού ήταν φουτιά και λάβρα μ' αυτό του ξώβζο που κοτσάρσε - ακουόμα να ξικαυλώσω. 

Αλλά κι η Σακς όμως ε; Κούκλος! Τον έβλεπι η συγκάτοικος και κουλάζονταν. Έχουν βελτιωθεί και τα ελληνικάτ ιν τω μεταξύ, ενώ τώρα μαθαίν και την προυπαίδεια - πάει για διανοούμενος η Σακς. 

Η Μουζουράκς κλασικά, ντιπ καραγκιόηζ. Απουρώ πώς έριξε την Σολωμού αυτό το παρτάλ. Μαρή Σολωμού, μπέσα τώρα, τι του βρήκες αυτουνού του χαζομσόχαζου; Τι σι μάγεψε; Το χιούμορτ -που είναι πιο κρύου κι απ' τα καλοριφέρια των Ιλλήνων-, για η γουρουνότριχα στου στέρνου; Απαπαπαπα, αίσχους!

Η Κουστής η Μαραβέγιας τι ντύθκε ψες; Νικροθάφτς; Με κοτσάρσε και παπιγιόν η χλιάρας. Η Μαραβέγιας στο The Voice είσι ρε φιόγκο, όχι η Κλούνεϊ στα Όσκαρ!

Ιυτυχώς που βγήκε και τραγούδσε η Ιλιουνώρα η Ζουγανέλ, και σώθκι κάπως η βραδιά. 

Παρεμπιπτόντους, ουραίο μανάρ η Ιλιουνώρα. Μπαμπάτσικο και τρουφαντό· όχι σαν κάτι άλλες που βλέπουμι στην τηλιόρασ, ατάιστες και σκιλιτουμένες. Αυτό το «Μακριάμ να φύγς» που είπε η Ιλιουνώρα πουλύ μ' άρισε. Θκοτς είνι; 

Τέλους πάντουν, μετά από κάνα σαρανταπεντάλεπτου διαφημίεις -μας βγάλατι την Παναγία, μας βγάλατι-, βγαίν που λες, αγαπητέ συμπουλίτ και αναγνώστ, η θκιά μας η Λαρισαία να τραγδής, κι εκστασιάζουμι εγώ ντιπ. 

Άιντε μωρέ Λάρσα!!!

Κοτσάρω ένα κασκουόλ τς ΑΕΛ στουν λιμό, κουπανάω και δυο σφηνάκια τσίπρο Τυρνάβου που μ' έδωσε η μάναμ πεσκέσ, και απουλαμβάνω του μανάρ το καμπίσο να ερμηνεύ Τσιτσάν, «Αργοσβήντς μόν». 

Καλά ε, ρέστα έδωσι η κορτσάρα μας. Άμα την άκουγι η Τσιτσάνς, θα πάθινε μουνόπλακα. 

Όπως ήταν αναμινόμινο, η Νικουλιέτα πέρασι στην τελική τιτράδα. 

Καλά, εκεί να ιδείς, αγαπητέ συμπουλίτ και αναγνώστ, τι παγγύρια έφτιασα. 

Έτσι γαμάει η φρέντου ισπρέσου, κφάλις! ΑΕΛ, Μηλιών, μπάτσ, γρούνια, δολοφόν! 

Μαζί με την θκιά μας την Λαρσαία προκρίθκι η Κασσιανή, μια κοντοκουρεμέν παχουλοκουμψή -έτσ λίγου λισβία μι φάνκε-, ένας Κύπριος αμπλαούμπλας -έτσ λίγου αδερφή μι φάνκε-, κι ένας γεματούλς μι κουτσίδ στα μαλλιά, κλαψομούντς τέρμα. 

Ιντάξ, μπρουστά στην Νικουλιέτα μας, τούτ οι χαλιέδες δεν έκλαναν μια. Το χα σίγουρο ότι θα τς φάει ούλοι λάχανου. 

Ιέλα όμως που η κοσμάκς είντος ντιπ μαλάκας, κι αντί να στείλ την αηδόνα μας στην τελική δυάδα, έστειλε την άλλη την νταρντανουλεσβία την Κασσιανή μαζί με την λούγκρα απ' την Κύπρου!

«Αρέ είσαστε με τα καλά σας;», αρχίντσα ιγώ να ουρύομαι μπρουστά στην τηλιόρασ, «τς ανώμαλ ψηφίσατε αρέ; Ο θεός να φλαξ!».  

Το τι χριστούς και παναγίες κατέβασα δεν πιριγράφιται. Έξαλλος ήμαν, αγαπητέ συμπουλίτ και αναγνώστ. Φρικάρσα, τρελάθκα, αγανάχτσα!

Μα να μείνει ικτός η ξανθιά η γουργόνα μας, που τραγδάει και ημερεύ η ψυχής, και να πιράσουν οι ντιγκιντάγκις, οι αφύσικ, που τς βλέπς και τς δυο και σκιάζισαι; Αυτό είνι απ΄ τ΄ άγραφα!

Αρέ μόνο πούστηδοι και Κύπριοι ψηφίζουν στα ιλληνικά talent shows; 

Ου να μου χαθείτε! 

Ζωδιακές προβλέψεις μόνο για Λαρισαίους από τον αστροκομαντάντε Ντάρκο

Ο αστροκομαντάντε γράφει τα ζώδια του Μαρτίου μόνο για Λαρισαίους - κάποιος έπρεπε να το κάνει κι αυτό. Οι προβλέψεις που ακολουθούν δεν αφορούν αναγνώστες που στις φλέβες τους κυλάει αίμα αντί για φρέντου ισπρέσου. Κοινώς, όσοι δεν έχετε καταγωγή από Λάρισα να πάτε να διαβάσετε ζώδια αλλού. Ευχαριστώ. 

Αρέ φεγάτε μην φάτε τίπουτα κλουτσές! Ξουτ λέμι!

*Ρουφηξά φρέντου ισπρέσου


ΚΡΙΑΡ

Αγαπητό Κριάρ, η Μαρτς δεν σι μπήκε κι τόσο καλά, γιατί χρουστάς τα μαλλιοκέφαλάς. Τα χρέη στις τράπιζες και τς εφουρίες σι πνίγουν, αλλά μην κάειτς να σκάεις κιόλα - στην Ιλλάδα χρουστάνι οι πάντες. Στην τελική, άμα δεν την παλεύς ντιπ, δέσι στον λαιμός μια κουτρώνα και βούτα στουν Αγιόκαμπο, που είναι και βαθιά. Βέβια, θα αφήσεις πίσω ένα σουρό χρέη που θα κληθούν να πλιερώσουν άλλοι για σένα, αλλά μια ζωή εγωίσταρος ήσαν και κοίταγες μοναχά την πάρτης, οπότε στα τσάκιας - βούτα και άσε τς χαζοί να πλιερώνουν.

ΤΑΥΡΟΥΣ

Για εσάς τς Ταύρ είναι πουλύ ισιόδουξα τα πράματα. Βέβια, πουλλοί Ταύρ θα δουν τα ραδίκια ανάπουδα μες στουν Μάρτ -θα τς φάει δηλαδή του μαύρου χώμα- αλλά, αν δεν είστι ένας από δαύτους, θα την πιράσετε ζάχαρ. Η Μαρτς είνι η μήνας που μπαίν η Αφρουδίτ στουν Ζυγό και αυτό για τς Ταύρ σημαίν πως θα γνωρίσουν έναν μιγάλο έρουτα, γι' αυτό να βγαίνετε έξω και να μην κάθοσάστε ούλη μέρα στου σπίτ σαν τς μανιαμούνιες. Αυτό ουστώσο δεν ισχύει για τς Ταύρ που γεννήθκαν στου δεύτερου δικαπινθήμιρο του Μαρτ - εσείς ό,τι και να φτιάσετε μπακούρια θα μείνετε κι αγάμητ.

ΔΙΔΜΟΣ

Για τα  Διδμάκια έχω πουλύ καλά νέα αν και δεν τα γουστάρω ντιπ γιατί είναι διπρόσουπα -καθόλου κλισέ αυτό- και μας βγάζουν την πιστ. Επίσης, γιατί οι γυναίκες Δίδυμοι μιλάνε τόσο πουλύ; Αρέ τι γλουσσοκουπάνες είνι αυτές γαμώ τον αντιχριστότς; Είχα μια πρώην που ήταν Δίδυμος και κάθε φουρά που μίλαγε κατέβαζα τα ντιπόν λες κι ήταν καραμέλις. Μια παπαρδέλα ο θιός να φλάξ. Τέλους πάντων, η Μαρτς είνι η μήνας που θα βρεις επιτέλους δλειά φίλε Δίδυμε, αλλά μην φανταστείς τίπουτα μιγάλο κι τρανό - σι κάνα Μικέλ θα σε προυσλάβουν να φτιάντς καφέδις.  Δεν πειράζ, απ΄ του ολότιλα... Αν είσι γυναίκα Δίδυμος προσουχή μην καταπιείς την γλώσσας στην δλειά γιατί θα σι σουτάρουν κι άντε μετά να βρεις άλλ.

ΚΑΡΚΙΝΟΣ

Η Μαρτς φίλε Καρκίνε θα σι βρει όπως σι βρίσκουν ούλοι οι άλλοι μήνες. Δηλαδή μίζιρο, μουνόχνωτο και γρινιάρ. Απουρώ πώς σ' αντέχουν οι γύρως. Τώρα ειδικά που η Άρς βρίσκιται στον 9ο οίκος, θα γίντς ανυπόφουρος να πούμι. Άνθρουπος δεν θα σε πλησιάζ. Μιας και είσι άνιργος από το 2009, τα οικονομικάς πάνε κατά διαόλου, ενώ τα ερωτικάς ας μην τα συζητήσουμε καλύτερα, γιατί σι βλέπω να κριμιέσαι απ' του καλώδιο του λάπτοπ. Γενικά είσι για τον πούτσο. Άιντε καλό μήνα!

ΛΙΟΥΝΤΑΡ

Αυτόν τον μήνα η Ερμής μπλέκιται με την Αφρουδίτ και τουν Δία, ουπότε καταλαβαίντς. Τι κοιτάς σαν μουσχάρ αρέ; Σι λέω μπλέκιται η Ερμής με την Αφρουδίτ και τουν Δία. Ξέρς τι σημαίνει αυτό για τα ερωτικάς; Στάσου να στου κάνω λιανά: θα τς γαμήεις όοιλ. Δεν θα αφήεις θηλκιά γάτα! Έχει μπει κι η άνοιξ κιόλα, όλη μέρα κορδουμένο θα τοχς το μαντζαφλάρις. Οι Λαρισαίες είντες τίγκα στα αφρουδίσια βέβαια αλλά τι α καντς; Α κατς α σκάεις; Πέτα εκεί πέρα μια καπότα και μην τς λυπάσι ντιπ τς βρωμομούνες. Καλά γαμήσα!

ΠΑΡΘΕΝΟΥΣ

Υπουχόνδριοι μια ζουή και ξενέρωτ. Είχα μια γκόμινα Παρθένου και για να ρίξουμι κάνα γαμήσ μ' έβαζι πρώτα να κάνου ντουζ. Αρέ τι ντουζ να κάνω πάλι γαμώ την Παναγίας; Προψές έκανα, έλα ιδώ να σι πιτάξω τα μάτια όξω μανάριμ, κι έχω κάτι καύλις απ' του πρωί που ήμαν στου χουράφ, να φλαξ ο θεός, να φλαξ. Τίπουτα αυτήν. Ανένδοτ. Άμα δεν πλένομαν πρώτα δεν τ΄ άνοιγε τα ποδάρια. «Α σαπέρα μαρή Κατακουζήνα» τς είπα μια μέρα και την παράτσα. Όχι θα κάθομαν να σκάσω. Για τς Παρθέν τι πρόβλεψ να κάνω; Ντικαβλέ και αντικούκου θα είστι μια ζουή, ουπότε άι σαπέρα.

ΖΓΟΣ

Για τς Ζγοί η Μάρτς θα είνι ένας πουλύ καλός μήνας. Οι γυναίκες Ζγοί που γεννήθκαν του τελευταίου δεκαήμερου του Μαρτ θα φασωθούν μια Παρασκευή στου Άλουμπαρ, κι αυτό είναι πουλύ θετικό γιατί μπορεί επιτέλους να δουν χαρά στα σκέλιατς. Για τς άντρες Ζγοί είναι επίσης καλά τα πράματα, αφού στα μέσα του μήνα θα συνέλθουν απ' τα πουτά και τα κρασά που ήπιαν την καθαροδευτέρα στου Μπουρανί και θα σταματήσει να πονάει το κεφάλιτς.

ΣΚΟΥΡΠΙΟΣ

Αν είσι γκέι Σκουρπιός η Μαρτς είνι η τυχερός μήνας, αφού η Ερμής μπαίνει στουν δεύτερου οίκος, κι εσύ πιντς και δεν ξέρς τι φτιάντς. Να βγαίντς πιο συχνά στου Μόσπιτ γιατί εκεί θα γνωρίεις την αδερφή ψυχής, την λούγκρα που πάντα πιρίμενες να ρθει καβάλα στου πουλύχρωμο άλουγο. Οι στρέιτ Σκουρπιοί θα ζοριστείτε λίγο τούτο τον μήνα και ειδικά όσοι είστε αγρότες, αφού στη Λάρσα θα πέσουν δέκα πόντ χιόν, με απουτέλεσμα να σας καούν οι κιρασές.

ΤΟΥΞΟΤΣ

Μπορεί να έχς την θιά Αφρουδίτ στουν 9ο οίκος φίλη Τουξοτίνα αλλά αυτό δεν σημαίν απουλήτως τίπουτα, αφού είσι τόφαλος και ασχημομούρα, οπότε δεν σι πλησιάζ ούτε η Ρέγγας. Κουράγιου. Μπορεί στην άλλη ζουή να σταθείς πιο τυχιρή. Για τς άντρες Τουξότες τα πράγματα είνι ακόμα χειρότιρα, αφού η Άρς, η Κρόνος κι η θιά Αθηνά τσακώνουνται αναμεταξύτς στον 5ο οίκο για τα κοινόχρηστα, με απουτέλεσμα εσάς να μην σας σηκώνιται ούτε με βιάγκρα. 

ΙΓΟΚΙΡΩΣ

Οι Ιγόκερ θα λάμψιτε τούτο τον μήνα. Κάτι έχετε κάνει στην ιμφάνισή σας και τραβάτι όλα τα βλέμματα πάνου σας, μπαγάσικα Ιγοκιράκια. Τόσο ακαταμάχητ είστι αυτόν τον κιρό, που όλοι θέλουν να σας πηδήξουν. Μην τς καθίσετε ουόλ ουστόσο γιατί θα σας βγει τόνομα και πτάνα θα σας ανιβάζουν, πτάνα θα σας κατιβάζουν. Είνι και μικρή η Λάρσα, θέλει να χς το νους.

ΥΔΡΟΥΧΟΟΣ

Οι Υδρουχόοι είστε γνουστοί για την φαντασία σας και για την δημιουργικότητά σας αλλά δυστυχουώς οι περισσότερ είστι άνεργ τα τελευταία ιφτά χρόνια, ουπότε πάνε στράφ τα χαρίσματά σας και τα ταλέντα σας. Όπως κι ναχ, μην σας παίρν από καταή. Εκμεταλλιυτείτε την ανιργία σας και αράξτι σπίτ να δείτε Survivor αυτόν τουν μήνα· η μάνατζερ ράγκμπι, η πρώην μισθουφόρος και οι υπόλοιπ αποτυχημέν εκεί μέσα σίγουρα θα σας κάνουν να αισθανθείτε καλύτιρα. Σουστός;

ΨΑΡ

Του ψαρ βρουμάει απ΄του κεφάλ λέει η σουφός και χριοκοπημένος ιλληνικός λαός, ουπότε φίλοι Ιχθείς φρουντίστε να λούζιστε πιο συχνά. Αυτό ήταν και του μόνο που είχα να σας πω, γιατί κουράσκα τόση ώρα να γράφω μαλακίες. Στου κάτου-κάτου είστι τόσο κυκλουθυμικοί και σπασαρχίδηδες, που σας έχω γραμμένους στα τσάκιαμ τα δυό. Ας προυσέχατι. 

Σουηδοί και Έλληνες

Γελάω πάρα πολύ με τους Σουηδούς. 

Οι Σουηδοί είναι ένας λαός που «σηκώνει» άγρια και ανελέητη σάτιρα.

Καλά, κι οι Έλληνες σηκώνουν άγρια και ανελέητη σάτιρα αλλά στην Σουηδία μένω τώρα, οπότε τους Σουηδούς θα σατιρίσω· μην παρεξηγηθούν κιόλας οι άνθρωποι.

Άλλωστε, τι άλλο να πεις για τους Έλληνες; Τι να σατιρίσεις πια;

Οι Έλληνες σατιρίζονται μόνοι τους. 

Τους έχουν πάρει την χώρα, τους έχουν σακατέψει τις ζωές τους, κι αυτοί κάθονται και κοιτάνε σαν χαπακωμένοι, ενώ υπάρχουν ακόμα Έλληνες -εφτά χρόνια μετά την χρεοκοπία και τρία Μνημόνια- που τσακώνονται για τα κόμματα.

Τέλος πάντων, με τον φίλο μου τον Ν. χτυπιόμαστε από τα γέλια με τους Σουηδούς. Ειδικά, όταν έχουμε πιει και καμιά μπύρα παραπάνω. Τους αλλάζουμε τα φώτα κανονικά.

Οι Σουηδοί δεν είναι άνθρωποι, αλγόριθμοι είναι.

«Όλα με πρόγραμμα, όλα με σχέδιο» που έλεγε κι ο Άσιμος στο Γιουσουρούμ.

Αυτοί, για να ρίξουν κάνα πήδημα με την γυναίκα τους, βάζουν πρώτα ειδοποίηση στο κινητό.

Δεν είναι τυχαίο ότι η αγαπημένη μέρα του Σουηδού είναι το Σάββατο.

Ο Σουηδός λατρεύει το Σάββατο γιατί είναι η μέρα που δεν δουλεύει -κανένας Σουηδός δεν δουλεύει το Σάββατο, όταν λέμε κανένας, κανένας-, οπότε έχει το ελεύθερο να τα κάνει όλα πουτάνα και να ζήσει. 

Να ζήσει σαν άνθρωπος.

Γιατί τις άλλες μέρες δεν ζει ο Σουηδός. Κάνει κάτι άλλο που δεν λέγεται ζωή.

Ο Σουηδός την Δευτέρα είναι Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και το Σάββατο Αλέξης Ζορμπάς. Όπα!!!

Το Σάββατο θα δεις Σουηδούς να φωνάζουν και να γελάνε στους δρόμους, να φλερτάρουν και να φασώνονται στα μαγαζιά, να χορεύουν -κάπως αστεία-, να παίζουν, να πλακώνονται στο ξύλο.

Θα δεις δηλαδή κανονικούς ανθρώπους με εκρήξεις και συναισθήματα, όχι άψυχα ρομπότ χωρίς εκκρίσεις και χυμούς.

Το Σάββατο ο Σουηδός βγάζει τον πραγματικό του εαυτό. «Λύνεται». Παύει να είναι το πολιτικά ορθό ον που είναι τις άλλες μέρες και γίνεται άνθρωπος. Ανθρώπινος άνθρωπος. 

Εντάξει, βοηθάει και το ποτό -που το γαμάνε τη μάνα το Σάββατο οι Σουηδοί-, αλλά, όταν τους βλέπω έτσι αυθόρμητους, ανθρώπινους και παρορμητικούς τους χαίρομαι πάρα πολύ, ενώ σκέφτομαι πως, κατά βάθος, έτσι θα ήθελαν να ζουν κι εκείνοι.

Πώς θα ήθελα να ζουν; 

Σαν εμάς. Σαν Έλληνες. 

Γιατί μπορεί οι Έλληνες να τα έχουμε κάνει όλα μουνί αλλά να ζούμε ξέρουμε. Και με το παραπάνω.

Τους Έλληνες μπορείς να τους κατηγορήσεις για πάρα πολλά -για τα πάντα- αλλά δεν θα σου περάσει καν από το μυαλό να τους κατηγορήσεις ότι δεν ξέρουν να ζουν· μόνο ένας ηλίθιος θα κατηγορούσε τους Έλληνες ότι δεν ξέρουν αν ζουν. 

Και επειδή μου αρέσει να μιλάω πάντα με στοιχεία: 

Τις προάλλες συναντήσαμε έξω από ένα μπαρ έναν Σουηδό. Ήταν Σάββατο κι ο Σουηδός τα είχε λίγο κοπανημένα, οπότε μας έπιασε την κουβέντα. 

Έπρεπε να δείτε την έκφραση του Σουηδού όταν του είπαμε πως είμαστε Έλληνες. Έλαμψε το πρόσωπό του. 

Αφού συζητήσαμε για λίγο -ο τύπος ήταν «ψαγμένος» και μάγκας και αποθέωνε τον Θόδωρο Αγγελόπουλο-, μας αποχαιρέτισε λέγοντάς μας «ευχαριστώ» που ήρθαμε στην χώρα του και της δώσαμε λίγη ζωντάνια. 

Έτσι ακριβώς μας το είπε:

«Ευχαριστώ που ήρθατε στην χώρα μου και της δίνετε λίγη από την ζωντάνια σας». 

Εκπληκτικό; 

Εντάξει, εμένα τα λόγια του δεν μου έκαναν και τρομερή εντύπωση -γιατί κατά βάθος ξέρω πόσο πολύ θαυμάζουν τον τρόπο ζωής μας οι... μουντοί και άχαροι βορειοευρωπαίοι με την ανυπόφορη προτεσταντική ηθική (ας ακούγεται υπερβολικό αυτό, έτσι είναι)- αλλά, όσο να πεις, γούσταρα.

Γούσταρα που ένας Σουηδός μου είπε «φιλαράκι, σε παραδέχομαι γιατί ξέρεις να ζεις, και σε ευχαριστώ που είσαι εδώ και μου μαθαίνεις κι εμένα να ζω». 

Γιατί αυτό μας είπε στην ουσία ο Σουηδός. 

Οι Έλληνες ξέρουμε να ζούμε. Κι ας μην έχουμε πια ζωή.  

(Αφιερωμένο σε όλους τους Έλληνες που αγαπούν -αγνά- την πατρίδα τους.)

Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ

Η ταινία του Άγγλου σκηνοθέτη Κεν Λόουτς «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ» -που βραβεύτηκε με τον Χρυσό Φοίνικα στο 69ο Διεθνές Κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών και την οποία είδα χτες- είναι η καλύτερη ταινία του 2016 και μια από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ. 

Λίγες ταινίες με έχουν κάνει να κλάψω τόσο πολύ όσο το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ». Υπήρχαν στιγμές που πάλευα να πνίξω τα αναφιλητά. 

Επίσης, λίγες ταινίες με έχουν κάνει να θυμώσω έτσι. 

Με θύμωσε η ιστορία του Ντάνιελ Μπλέικ και της φίλης του Κέιτ, της νεαρής μητέρας που προσπαθεί να μεγαλώσει μόνη της τα δυο της παιδιά.

Η σκηνή με την Κέιτ στο κοινωνικό παντοπωλείο είναι μια σκηνή που δεν θα ξεχάσω ποτέ. 

Κεν Λόουτς, το σινεμά σου με θύμωσε. 

Και σινεμά που σε θυμώνει, δεν μπορεί παρά να είναι καλό σινεμά. 

Κεν Λόουτς, σε αγαπάω. 

Και σε αγαπάω γιατί -μέσα από αυτό το αριστούργημα- έγινες η φωνή εκατομμυρίων συνανθρώπων μας που παλεύουν να παραμείνουν αξιοπρεπείς και άνθρωποι ενώ οι ζωές τους διαλύονται.

Φωνάζει ο Κεν Λόουτς μέσα από το «Εγώ, ο Ντάνιελ Μπλέικ». 

Τι φωνάζει ο Κεν Λόουτς; 

«Σταματήστε να δημιουργείτε άλλους εξαθλιωμένους και κοινωνικά αποκλεισμένους ανθρώπους». 

Αυτό φωνάζει. 

«Όταν έχεις χάσει τον αυτοσεβασμό σου, δεν σου έχει μείνει τίποτα άλλο να χάσεις» λέει ο υπέροχος Ντάνιελ Μπλέικ σε μια σκηνή μέσα στην ταινία, μιλώντας σε μια υπάλληλο ιδιωτικής εταιρείας. 

Να τους φοβάστε αυτούς που δεν έχουν τίποτα να χάσουν. 

Εσείς που τους δημιουργήσατε, να τους τρέμετε.

Αυτοί θα σας φάνε. 

Γράμμα ενός Λαρισαίου νεομετανάστη στην πρώην του ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου

Ο κομαντάντε γράφει γράμμα στην πρώην του ανήμερα του Αγίου Βαλεντίνου γιατί πονάει. Το γράμμα είναι γραμμένο στα λαρισαϊκά γιατί η πρώην του είναι από ένα χωριό έξω από την Λάρισα και δεν μιλάει ούτε ελληνικά, ούτε και καμία άλλη ξένη γλώσσα. 

*Ρουφηξά φρέντου ισπρέσου, Γιάννης Πάριος, "Δώσε μου λιγάκι ουρανό" στο youtube


Ζηνοβία καλησπέρα, 

Τι φτιάντς μανάριμ; 

Σήμερα στην Σουηδία έβγαλι ήλιου. Ως κι ο κιρός ήθελε να σι γράψω καρδούλαμ.

Τι κιρό φτιάν εκεί στου Νταρντανουχώρ; 

Ζηνοβία, δεν σι έχω ξεπιράσ ακόμα. Με την σκέψης κοιμάμι, με την σκέψης ξυπνάου. Μπέσα.

Θυμάμι τότε που σι γνώρσα σε κείνο το παγγύρ στα Καλαμπαλίκια Ελασσόνας. 

Φόραγες ένα κόκκινο φόριμα να φλάξ ο Θιός. Φουτιά σκέτ ήσαν κορίτσιμ. Σε χάζιυαν οι μπαρμπάδες να χορεύς και τς σηκώνουνταν. 

Είχες έρθ με τον ξάδερφός τον γκαμπλέα που δεν μας άφηνι να μιλήσουμε - θυμάσι; Πώς μ' έρχονταν να τον σκάσω δυο σκαμπίλια τον κιαρατά... Ήταν κρεμανταλάς όμως και σκιάζομαν. 

Δεν θα ξιχάσω ποτέ την πρώτη κουβέντα που μ' είπες εκείνο του βράδ στου παγγύρ.

Η ορχήστρα έπαιζι το "Στου πιδιού μου την χαρά έσφαξα έναν κόκουρα", κι εγώ ήρθα κι σ' έπιασα του χέρι να σε χουρέψω. 

Τότε ισύ σκούπσες τα χέριας που ήταν μες στην γλίτσα απ΄ τα κιμπάπια, μι κάρφουσες με του βλέμμα και μ΄ είπες:

«Να με συμπαθάς αλλά θέλω να πάω στου μέρους να κάνω το ψιλόμ». Ήσαν ζόρικο γκομινάκ, δεν λέου. 

Καλά, η ξάδιρφός μ' έριξε ένα βλέμμα ικείν την ώρα που στέκομαν πάνω απ' το τραπέζ - αμάν αμάν Παναγίαμ. Χέσκα στα βρακιάμ. 

Ιυτυχώς τον καλμάρσες ισύ και δεν μι πλάκωσε στις γλήγορες. Τι αγριόγρουνο είνι αυτός η ξάδερφός ρε Ζηνοβία; 

Θυμάμι τώρα το πρώτου μας γλουσσόφιλο κάτω απ΄ το σπίτ τς κυρά Αφρούλας. 

Είχι μόλις τελειώς το παγγύρ κι ο ξάδερφός είχε πάει σπίτ να ταβλιαστεί, κι έτσ ιγώ βρήκα ευκιρία να σι στριμώξω. Αλλά κι ισύ όμως, άλλο που δεν ήθιλες - πονηριάρκο. 

Να σι πω την αλήθεια, είχα λίγο άγχους για το πώς θα σε φιλήσω, γιατί προηγουμένως είχα πλακώς τα κρέατα και τα κριμμύδια στου τραπέζ, με αποτέλισμα να βρομοκοπάει η ανάσαμ. 

Άσε που απ΄ του φαΐ κόντιυα να χιστώ απάνωμ. Αλλά κρατιόμαν για σένα ψυχήμ. 

Ιυτυχώς, μόλις με φίλτσες κατάλαβα ότι είχις φάει κι ισύ του καταπέτασμα -βρομοκόπαγις βλέπς σκουρδίλα-, κι έτσ ησύχασα. 

Πουλύ τ΄ αγαπούσις του φαΐ γλυκιάμ Ζηνοβία. Ήσαν τρουφαντό θηλυκό. Μπριτζόλες και κιμπάπια σ' έβαζε η μάνας στου μπιμπερό; Ήθιλα να ξιρα.

«Σαρμαδάκ» σι φώναζα. Θυμάσι; Πώς γέλαγις όταν στο λιγα! Φωτίζοσαν ολόκληρ. Αχ μαναράκιμ. 

Μετά που αρχίντσες δίαιτα κι έχασις 25 κιλά και γίνκες σαν δοκάρ, ντιπ δεν μ΄ άρισες - το ξέρς.  

«Πώς γίνηκες έτσ γαμώ τον αντιχριστόμ;» σι έλεγα τότε, «σαν αυτά τα ξυλάγκουρα τς Victoria's Secret είσι». 

«Ιγώ το μωρόμ το θέλω φουσκωτό, να χου να πιάνου» σι έλεγα, «ισένα φουβάμι να σι πιάσω μην κάντς κάνα κρακ ξαφνικά και σπάεις». 

«Άμα θέλτς φουσκωτό να πας να πάρς ένα στρώμα» μ΄ ειρωνεύκες, ενώ με απείλτσες ότι θα με απαρατήεις για τουν Θύμιου που είχι του Παντουπωλείο, κι όλο σε γυρόφερνε η κιαρατάς. 

Ζηνοβία, ακόμα σι γυροφέρν τούτος ο χλιάρας; 

Κοίτα μην μάθω ότι τα μπλιξες μ΄ αυτόν, θα σι πάρει και θα σι σκώσ κακομοίραμ.

Θα ρθω στου Νταρντανουχώρ και θα τα φτιάσω ούλα λίμπα!

Σ΄αφήνω τώρα γιατί συγχύσκα και θα αρχίσω τς χριστοπαναγίες. Είμι ουξύθυμος πουλύ. Μι ξέρς. 

Άιντε, γράψι μι κι ισύ κάποια στιγμή. 

I love you σαρμαδάκιμ.


Η Βαλιντίνος

Γράμμα ενός Λαρισαίου νεομετανάστη στην μητέρα του

Με αφορμή την συμπλήρωση ενός μήνα στην κακούργα ξενιτιά -σήμερα-, ο κομαντάντε γράφει γράμμα στην μάνα του. Το γράμμα είναι γραμμένο στα λαρισαϊκά γιατί η μαμά τα καταλαβαίνει καλύτερα. Ευχαριστώ για την κατανόηση. 

*Ρουφηξά φρέντου ισπρέσου, "Μάνα μου", Στέλιος Καζαντζίδης στο youtube

Μανούλαμ καλησπέρα, 

Τι φτιάντς; Όλα καλά; 

Ιγώ μόλις λούσκα κι έκατσα να σι γράψω.

Είδες τι καλό πιδί που είμι; Δεν βγαίνω έξω λουσμένος για να μην πλευριτώσω. Όπως μ' έχεις ορμηνέψ ισύ μανούλαμ γλυκιά.  

Τι καιρό φτιάν εκεί στη Λάρσα; Ιδώ στην Σουηδία χιουνάει απ' το προυί. 

Ιυτυχώς που ρίχει και κάνα χιόν, και σπάει λιγάκ η μουντίλα κι η μαυρίλα. 

Εκεί χιόντσε καθόλου ή μπα; Εύχομι να μην ξαναχιονίσ, γιατί την τελευταία φουρά σας κόπκε το νιρό για μια βδουμάδα, ενώ -για τρεις πόντοι- έκλεισαν και τα σχουλειά για ένα μήνα. 

Άσε που ανησυχώ μην ξαναπάρει τς δρόμοι ο μπαμπάς μες στου χιόν, και σαβουρωθεί και σπας κάνα πουδάρ, και τρέχετε μετά στα νοσοκομεία γέροι ανθρώπ - για τέτοια είμαστι τώρα;

Η γάτος τι φτιάν; Τον ταΐζς ή έχει σκεβρώσ ντιπ; Να τον δίντς να τρώει καλά, κρίμα είνι του ζωντανό. 

Καλά ρε μάνα, έφτιασες σιλίδα στο Facebook; Είσι με τα καλάς ή το χασες ντιπ;  

Βλέπω ψες αίτημα φιλίας, πατάω ικεί να ιδω μήπως είνι κάνα μανάρ που με ζαχαρών, και στην φωτογραφία είσι εσύ. 

Να! λέω, έφτιασε Facebook η μάναμ. Α δεν είμαστι καλά. 

Δεν πιστεύω να μιλάς με τίποτα γκομινάκα στου τσατ; Πρόσιξε καλά μάνα, αν πάρω είδησ τίπουτα τέτοιου, την έβαψες κακομοίραμ. 

Δεν σε ξεπλέν ούτε η Πηνειός. Θα ρθω στ Λάρσα και θα σι κουρέψω γλι!

Ώρα είναι να φτιάεις και κάνα ίνσταγκραμ, και να κοτσάρς τίπουτα σέλφι με duck face. 

Άπαπα Παναγίαμ, ριζίλι των σκυλιών θα γίνουμε. 

Τέλους πάντουν, σ΄ αφήνω να έχς Facebook, αλλά μόνο για να μιλάς με μένα, τον κανακάρης. 

Άντε και για να ανταλάειζ καμιά συνταγή με τς φιλινάδες. 

Τώρα που είπα φιλινάδες, η κυρά Τασούλα τι φτιάν; Καλά είντην; 

Έμαθα παράτσε τον κυρ Στέλιου και κλέφκε με κείνον τον Αλβανό που τς μάζευε τς ελιές στα χουράφια. 

Καλά ρε μάνα, τι τον θέλει τον Αλβανό η κυρά Τασούλα, 70 χρονών γυναίκα; Τι καραγκιοζλίκια είνι αυτά; 

Αυτός είνι 28 χρονών, τι να φτιάς με την γριά στου κρεβάτ; 

Μάνα, στα χέρια θα του μείνει του Αλβανού η κυρά Τασούλα. Ιδώ θα σι και θα δεις. 

Κοίτα εκεί πέρα να την βάλτς μυαλό, γιατί θα τς φάει ούλη την σύνταξη αυτός, κι ύστερα θα την απαρατήσει στα κρύα του λουτρού. 

Καλά, την βλέπω την κυρά Τασούλα να παίρνει μετά σβάρνα τα μεσημεριανάδικα και να κλαίγετι σαν εκείνη την χαζιά την Ρούλα την Βροχοπούλου. 

Τι άλλο να σι πω μανούλαμ. 

Εμείς ιδώ καλά πιρνάμε με τα πιδιά. 

Βλέπουμι κάθε μέρα The Voice -όταν δεν έχει το βάζουμι και το βλέπουμι ιπανάληψ-, ενώ τρώμι σαν τα ζώα. 

Καλά, η Νίκος έχει φτιάς μια κλιά μέχρι απέναντ· του καλουκαίρ τον βλέπου να σκάει μύτ ζμπαραλία με το σεντόν. Αφού οι Σουηδέζες τον βλέπουν και κόβουν λάσπ. 

Κι εγώ πάντως κανά δυο τρία κιλάκια τα χω βάλει. Γομαράκ θα σε ρθω στο χουριό του καλουκαίρ άμα συνεχίσω να μασλάω σαν το μουσχάρ. 

Σάματς και τι όμως; Εσύ και 180 κιλά να γίνω, πάλι θα με ταχταρίειζ στα γόνατάς μανούλαμ.

Α μανούλαμ, τώρα που το θυμήθκα, μι πήρες κάνα δώρο για τ Αγίου Βαλιντίνου ή μ' έγραψες στα τσάκιας όπως πέρις και θα θυμώσω πάλι; 

Εγώ σι πήρα αλλά δεν θα σι γράψω τι σι πήρα γιατί θα μι πουν μαμάκια. 

Πάντους, θα στου στείλω του δώρο μι κούριερ, μην αγχώνισαι. 

Σ' αφήνω τώρα μανούλαμ γιατί πείνασα.

Να είσι καλά και να προυσέχς. 

Ναι, ξέρου, ζακέτα να βάλου. 

Άιντε φλιά. 

Στους Κηλαηδόνηδες λέμε ναι, όχι λέμε στους Μαραβέγιες

Με αφορμή τον θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη, έγραψα χτες στα social media πως «Λιγοστεύουν οι Κηλαηδόνηδες και πληθαίνουν οι Μαραβέγιες».

Θέλω να πω πως συμφωνώ απόλυτα με αυτό που έγραψα και μπράβο μου που το σκέφτηκα.

Λιγοστεύουν οι Κηλαηδόνηδες και πληθαίνουν οι Μαραβέγιες. Έτσι είναι.

Η Ελλάδα είναι μια χρεοκοπημένη και διαλυμένη χώρα με διαλυμένους ανθρώπους, οπότε θα περίμενε κανείς να κυριαρχούν καλλιτέχνες με πολιτικό λόγο και σκέψη -τέτοιος ήταν ο Κηλαηδόνης- που θα εκφράζουν τον πόνο και τον καημό του σύγχρονου Έλληνα, ενώ μέσα από τα τραγούδια τους θα παίρνουν θέση απέναντι στην αδικία, την βαρβαρότητα και την αηδία που μας περικυκλώνουν.

Στην διαλυμένη Ελλάδα του 2017, με τα εφτά χρόνια χρεοκοπίας και τα τρία Μνημόνια, όχι μόνο δεν κυριαρχούν τέτοιοι καλλιτέχνες -«Κηλαηδόνηδες»- αλλά παντού ακούς και βλέπεις κάτι ατάλαντα τσουτσέκια να τραγουδάνε γλυκερές σαχλαμάρες, εκφράζοντας ένα τσούρμο φελλούς που δεν μπορούν να δουν πέρα από την μύτη τους, ενώ δεν είναι σε θέση ούτε καν να σκεφτούν.

Αλλά ποιος να τους βάλει να σκεφτούν όλους αυτούς; Ο... Μαραβέγιας κι ο Μουζουράκης;  

Από την άλλη, είναι και κάπως λογικό σε μια χώρα που έχει καταρρεύσει -σε όλα τα επίπεδα- να μην υπάρχουν σοβαροί καλλιτέχνες και τραγουδοποιοί με πολιτική σκέψη και κοινωνικές ευαισθησίες αλλά χαζοχαρούμενα παιδαρέλια που αδυνατούν να μετατρέψουν την πραγματικότητα σε τέχνη και δεν κάνουν, βέβαια, μουσική αλλά δημόσιες σχέσεις.

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που τα σκέφτεται αυτά τα πράγματα και εξοργίζεται από το γεγονός ότι δεν υπάρχει σήμερα ούτε ένας σοβαρός Έλληνας τραγουδοποιός να μας βάλει πέντε όμορφα τραγούδια στο στόμα με νόημα, να τα τραγουδήσουμε, να γουστάρουμε.   

Θέλω να πιστεύω πως δεν είμαι ο μόνος. Αχ, σας παρακαλώ, πείτε μου πως δεν είμαι ο μόνος!!!

Εντάξει, δεν ζητάω κάναν Καζαντζίδη -μια φορά γεννιούνται τέρατα σαν τον Καζαντζίδη- αλλά έλεος, ρε πούστη μου, με όλους αυτούς τους χλιαρούς και αδιάφορους τραχανάδες που μας βρομίζουν τα αυτιά με τις Λόλες, τους Πυροσβεστήρες και τ' αρχίδια μας κουνιούνται. 

Το ελληνικό τραγούδι φίλε μου ήταν πάντα βαθιά πολιτικό, και μιλούσε απευθείας στις καρδιές των ανθρώπων επειδή εξέφραζε με μοναδικό τρόπο τους πόνους, τις πίκρες και τους καημούς τους.

Το ελληνικό τραγούδι είναι το «Καίγομαι» του Γκάτσου, όχι το «Μαζί σου πέφτω κι άλλο χαμηλά» του Μαραβέγια.

Το «Μ' αεροπλάνα και βαπόρια» του Νιόνιου, όχι το «Μαντάμ» του φιόγκου.

Το ελληνικό τραγούδι είναι κλάμα και οδυρμός, δεν είναι χίπστερ αγαπουλινιές και καρδούλες, σαν emoticon στο Facebook. 

Η πρώτη σκέψη που έκανα χτες όταν πληροφορήθηκα τον θάνατο του Λουκιανού Κηλαηδόνη ήταν η εξής: 

Η μεγαλύτερη τραγωδία όταν χάνονται τόσο σπουδαίοι καλλιτέχνες είναι πως δημιουργείται περισσότερος χώρος για τους ατάλαντους, τους ακατάλληλους, τους -αν θέλετε- μη πολιτικούς μουσικάντηδες του κώλου. 

Με μια λέξη τους Μαραβέγιες.

Η Ελλάδα χάνεται, οι Έλληνες υποφέρουν και δυστυχώς δεν υπάρχει ούτε ένας Έλληνας καλλιτέχνης να το εκφράσει όλο αυτό.

Αυτό είναι που με κάνει έξαλλο. 

Έξαλλο!!! 

(Αυτό ήταν ένα θυμωμένο και γεμάτο πίκρα ποστ από έναν ξενιτεμένο.)

Ραντεβού στα Πατζεράδικα

Ξύπνησα και το στόμα μου πονούσε ακόμα από τα φιλιά μας. Σε μύριζα στα δάχτυλα του χεριού μου, σε μύριζα πάνω στο δέρμα μου.

Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από το να κουβαλάς πάνω σου την μυρωδιά του Άλλου.

Ήπιαμε καφέ. Μετά, έφυγες. Δεν είπαμε «αντίο», είπαμε «γεια». Τι γλυκιά ανακούφιση.

Τρεις φορές γύρισα και σε κοίταξα να απομακρύνεσαι μέσα στο πλήθος. Δεν γύρισες ούτε μια. Τα προσέχω εγώ κάτι τέτοια - να ξέρεις.

Ο έρωτας είναι -μεταξύ πολλών άλλων- και μια διαρκής διαπάλη με το εγώ σου. Ένα εκατομμύριο ορισμούς σου έχω δώσει για τον έρωτα -δικούς μου αλλά και άλλους, κλεμμένους-, αλλά αυτόν ποτέ. Οπότε, στον δίνω τώρα.

Μια διαρκής διαπάλη με το εγώ σου, που λες.

Όσο πιο μεγάλο το εγώ, τόσο πιο δύσκολη η μάχη που δίνεις να σταθείς όρθιος και ακέραιος απέναντι στον Άλλο και να μην ξεβρακωθείς ολόκληρος μπροστά του, να τα δει όλα, να του ρθει ντουβρουτζάς και να αρχίσει να τρέχει πανικόβλητος.

Να ξεβρακωθείς μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά. Δεν το διευκρινίζω επειδή είσαι χαζή και δεν θα το καταλάβεις, αλλά επειδή θέλω να ξέρεις τι οδυνηρή εμπειρία είναι για μένα το εσωτερικό ξεβράκωμα -αυτό που ξερνάς όλο σου το μέσα στα μούτρα του Άλλου- και πόσο πολύ με κουρελιάζει. Γλυκά, αλλά με κουρελιάζει.

Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος με πολύ μεγάλο εγώ. Τι μεγάλο, τεράστιο. Και με τρώει. Σαν καρκίνος.

Δεν στο έχω πει ποτέ αλλά μερικές φορές σου κάνω επίτηδες την ζωή ποδήλατο για να σε «τιμωρήσω» για όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεχύνονται από μέσα μου για σένα σαν ποτάμι και κοντεύουν να με πνίξουν.

Βλέπεις, εκτός από ερωτευμένος, είμαι και μαλάκας. Σε βλέπω τώρα να χαμογελάς δαγκώνοντας τα χείλη σου. Και λιώνω.

Όταν είμαι μαζί σου -κάθε φορά που είμαι μαζί σου- νιώθω πεταμένος σε μια αρένα. Απέναντί μου, εγώ. Εγώ απέναντι σε μένα. Εγώ απέναντι στο εγώ μου. Η μάχη των μαχών. Τo El Clasico της καψούρας.

Εσύ κάθεσαι στις εξέδρες και παρακολουθείς αυτή την φιέστα γελοιότητας. Δεν φεύγεις. Κάθεσαι και παρακολουθείς. Ως το τέλος. Θεότρελη. Ή μήπως ερωτευμένη; Να μου πεις, έχει διαφορά;

Κάποιες φορές -όταν βλέπεις πως δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα- ρίχνεσαι η ίδια στην μάχη. Και τότε νικάω. Για την ακρίβεια, νικάμε. Τι θλιβερός θρίαμβος.

Δεν είμαι από αυτούς που λακίζουν. Δεν υπήρξα ποτέ ρίψασπις στον έρωτα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;

Άνθρωπος είμαι, όχι στοιχειό.

Ορμάω στον έρωτα ρουφώντας όλο το πένθος και την πίκρα και την παράνοια. Ορμάω συνειδητά. Γουστάρω. Γου-στά-ρω.

Ξανά:

Ο έρωτας είναι μια διαρκής διαπάλη με το εγώ σου. Και αξίζει μόνο σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να δώσουν την μάχη μέχρι το τέλος.

Για σένα θα με συντρίψω.

(Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Είναι του Πατζέρο. Ο Πατζέρο είναι ο γάτος με τα τρία πόδια που έχω στην αυλή. Επειδή ο Πατζέρο δεν ξέρει υπολογιστή, μου ζήτησε ευγενικά να μου υπαγορεύσει ένα κείμενο κι εγώ να το δημοσιεύσω. Πατζέρο, ορίστε, το δημοσίευσα. Γατάκι.)

Σημειώσεις ενός Λαρισαίου νεομετανάστη στην Σουηδία (γράμμα στους συμπολίτες μου: part 4)

Ο κομαντάντε γράφει και τέταρτο γράμμα στους συμπολίτες του γιατί μπορεί. Δεν θα μπω στον κόπο να επαναλάβω πως οι παρακάτω γραμμές απαγορεύεται να διαβαστούν από αναγνώστες που δεν έχουν καταγωγή από Λάρισα, γιατί και που το λέω εσείς κάνετε το δικό σας -έχω άπειρες καταγγελίες από Λαρισαίους αναγνώστες που έχουν πιάσει επ' αυτοφώρω Αθηναίους, Θεσσαλονικιούς και Πατρινούς να διαβάζουν τις Σημειώσεις ενός Λαρισαίου νεομετανάστη (μιλάμε για θράσος)-, οπότε το κείμενο που ακολουθεί είναι ελεύθεροι να το διαβάσουν οι πάντες. 

Ιμπρός, διαβάστε να ιδώ τι θα καταλάβετε, μαλακουκαύληδες!

*Ρουφηξά φρέντου ισπρέσου 

Αγαπητοί συμπουλίτες (αλλά και ανεπιθύμητ προυτευουσιάν),

Συνέβ κάτι προυτόγνωρο την περασμέν Παρασκευή ιδώ στου Νόρσεπινγκ. 

Ας πάρουμι τα πράγματα από την αρχή.

Επισκέφκα που λέτι μια εκκλησά ιδώια κουντά στου σπιτ, για να προυσευχηθώ. 

Είχα να προυσευχηθώ ιιιιιι χρόνια·  αφού δεν θυμόμαν καν τα lyrics. Άτσα, να το και του αγγλικό. 

Τι νόμζες; Μουναχά για κουρνίζα το χω του προφίτσενσυ; 

«Αρέ τι δλειά έχεις εσύ να παέντς στις εκκλησές άθιος άνθρουπος;», σας ακούω να ρουτάτι. 

Γιατί, η Αλιέξης η Τσίπρας τι δλειά είχε να παέν στου Σκουπευτήριο τς Κισαριανής να αφήσ λουλούδια; Πω πω, σας απουστόμωσα τώρα ντιπ ε. Δεν σας χάλασι. 

Μπαίνουντας που λέτι στην εκκλησά, βλέπου μπρουστά απ΄ του ιερό -αντί για παπά- τέσσερις μαυρουφορεμένους Νορβηγούς με βιουλιά και κιθάρες στα χέρια (φουτό)

«Αρέ πού μπήκα αρέ, σε εκκλησά ή στου Φάληρο;», σκέφκα. 

Ιν του μεταξύ, έτσι που ήταν ντυμέν οι Νουρβηγοί μες στην κακιά μαυρίλα, νόμζα ότι κλαίγαμι κάναν πεθαμένου. 

Ήταν και του κλίμα έτσι κάπως πιρίεργο-λες κι ήταν Μιγάλ Παρασκιυή κι έκλιγάμε τον Χριστό-, με απουτέλεσμα να μι σηκωθεί η τρίχα κάγκιλο. Σκιάχκα ντιπ!

Τέλους πάντουν, στρώνω τον κώλομ σ' ένα στασίδ εκεί πέρα, για να δω τι θα φτιάσουν οι Βίκινγκς - σκέφκα ότι μπορεί να ήταν τίποτα φιλέλληνες και να έριχναν κάναν Τσιτσάνη. 

Αρχινάν που λες οι Νορβηγοί να παίζουν κάτι πεθαμενατζίδικα - σ' έρχονταν να αυτοκτονήεις! 

«Αρέ τι φτιάνετε αρέ χαζομσόχαζ;», αρχίνισα ιγώ να φουνάζω, «δεν καθόμαν σπίτ να ακούσω Μπουφίλιου άμα ήταν έτσ;». 

Τίπουτα αυτοί. Το βιολίτς. 

Η τραγουδιάρα ιν τω μεταξύ- αντί για ξώβυζο, μίνι φούστα και δωδεκάπουντο- να φουράει ένα μακρύ κατάμαυρου ράσο, λες κι ήταν η Παπαγιάντς απ' του Μιταξοχώρ! (Γεια σου πατρίδα ευλογημένη!) 

Αφού αντί για γαρύφαλλα σ' έρχονταν να τς πιτάξεις κόλλυβα.

«Αρέ θα μας ρίξετε ζγκατάθλιψ γαμώ τον αντίχριστό σας» σνέχισα ιγώ να φουνάζω, «παίξτι κάναν Κουντουλάζο να μερακλώσουμι, να γουστάρουμι». 

Εκεί αυτοί. Τα πεθαμενατζίδικα. Ρε πού μπλιέξαμι με τς αυτοκτονικοί γαμώ τον αντιχριστόμ.

Μπέσα τώρα, ένιουθα λες κι έπαιζα στην «10η εντολή» του Κοκκινόπουλου· αυτό μουρέ του σήριαλ στην τηλιόραση που σκουτώνονται ούλοι αναμεταξύτς. 

«Αρέ επειδή ισείς έχετι να ιδείτε ήλιο καμιά πενηνταριά χρόνια και καταπίνετε τα μουρλόχαπα με τς χούφτις, θα μας φτιάσετε κι εμάς σαν τα μούτρα σας;». 

Τίπουτα. Μλούσες δεν μλούσες, στ' αρχίδιατς. 

Μες στην εκκλησά ιν του μεταξύ να μην ακούγετι κιχ. Κοιτούσαν ούλοι απουσβολωμέν τς πεθαμενατζήδες. 

«Αρέ τι κοιτάτε σαν τα όρνια αρέ χαζομσόχαζ; Ούτε την Παπαρίζου στην Γιουρουβίζιον να βλέπατι», γύρισα και τις είπα. Καλά τς είπα. 

Αφού είδα κι απόειδα, σκώθκα απάν, κουκλώθκα, και ρίχνοντας δυο φάσκιλα στς πεθαμενατζήδες έκανα μεταβουλή κι έφυγα. 

Ακούς ικεί να παίζουν μουσική μες στην εκκλησά τα παλιόσκλα. Τι το κάναμε ιδώ πέρα αρέ; «Στην υγειά μας» με τουν Σπύρου Παπαδόπουλου;

Ε ρε Σεραφείμ Πειριώς που σας χρειάζιτι παλιοπούστηδοι!

Άι γεια.