Αυτή είναι η θέα από το παράθυρο του πανεπιστημίου του Νόρσεπινγκ που δουλεύει ο Ν.
Οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι στο πανεπιστήμιο κάθονται αραχτοί σε κάτι μεγάλους καναπέδες και διαβάζουν, συζητούν, τρώνε ή κάνουν το διάλειμμα τους, βλέποντας αυτό.
Στο εξής, θα πηγαίνω να γράφω στο πανεπιστήμιο· να ατενίζω αυτό το υπέροχο τοπίο και να ακούω τα νερά να χύνονται στο ποτάμι, να γλυκαίνονται τα μάτια, τ' αυτιά κι η ψυχή μου.
Αχ πατρίδα μου Ευρώπη, μπλόγκερ σού ήρθα, ποιητή με έκανες με τα κάλλη σου. (Μην δίνετε σημασία· είναι από τον ενθουσιασμό, θα μου περάσει,)
Για να μπεις στο πανεπιστήμιο δεν χρειάζεται να είσαι φοιτητής ή να δουλεύεις. Στο πανεπιστήμιο μπορεί να μπει ο καθένας. Θα το εκμεταλλευτώ αυτό, και θα πηγαίνω εκεί να κάθομαι με τις ώρες.
Εκτός από να γράφω ή να διαβάζω, θα χαζεύω και τις φοιτήτριες, γιατί καλό το γράψιμο και το διάβασμα αλλά σαν το μουνί δεν έχει. (Ορίστε, ξαναήρθα στα ίσα μου.)
Δεν σας είπα.
Στο κυλικείο του πανεπιστημίου έχει και φρέντου ισπρέσου. Ήπια σήμερα. Συγκίνηση.
Μια ώρα έκανε να μου τον φτιάξει η υπάλληλος εν τω μεταξύ· εκατό φορές μου ζήτησε συγνώμη η καημένη. Δεν μπορούσε να τον πετύχει με τίποτα.
Καθώς ήμουν έξω και τράβαγα αυτό το βίντεο -είχα βγει για τσιγάρο-, σκεφτόμουν πόσο ελεύθερος νιώθω από την ημέρα που έφυγα από την Ελλάδα.
Το συναίσθημα δεν υπάρχει.
Την χρειαζόμουν την αλλαγή. Όλοι την χρειαζόμαστε την αλλαγή. Αλλά οι περισσότεροι δεν την τολμούμε· προτιμάμε να καθόμαστε να γκρινιάζουμε και να μιζεριάζουμε.
Παιδιά, η γκρίνια κι η μιζέρια είναι ευκολάκια.
Το να κάθεσαι όλη μέρα σε έναν καναπέ και να καταριέσαι τον Τσίπρα, την Μέρκελ, τον Σόιμπλε ή δεν ξέρω γω ποιον άλλον για την μαύρη σου τη μοίρα είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.
Όλοι μπορούν να το κάνουν.
Το δύσκολο είναι να αποφασίσεις να αλλάξεις την ζωή σου και να κάνεις κάτι γι' αυτό.
Το δύσκολο είναι να ξεβολευτείς.
Αλλά σε ποιους κάθομαι και τα λέω τώρα όλα αυτά; Στους Έλληνες;
(Από το Νόρσεπινγκ για το προτεκτοράτο, Γιόνας Γιόνανσον Ντάρκο.)
