Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα στον κόσμο από το να κουβαλάς πάνω σου την μυρωδιά του Άλλου.
Ήπιαμε καφέ. Μετά, έφυγες. Δεν είπαμε «αντίο», είπαμε «γεια». Τι γλυκιά ανακούφιση.
Τρεις φορές γύρισα και σε κοίταξα να απομακρύνεσαι μέσα στο πλήθος. Δεν γύρισες ούτε μια. Τα προσέχω εγώ κάτι τέτοια - να ξέρεις.
Ο έρωτας είναι -μεταξύ πολλών άλλων- και μια διαρκής διαπάλη με το εγώ σου. Ένα εκατομμύριο ορισμούς σου έχω δώσει για τον έρωτα -δικούς μου αλλά και άλλους, κλεμμένους-, αλλά αυτόν ποτέ. Οπότε, στον δίνω τώρα.
Μια διαρκής διαπάλη με το εγώ σου, που λες.
Όσο πιο μεγάλο το εγώ, τόσο πιο δύσκολη η μάχη που δίνεις να σταθείς όρθιος και ακέραιος απέναντι στον Άλλο και να μην ξεβρακωθείς ολόκληρος μπροστά του, να τα δει όλα, να του ρθει ντουβρουτζάς και να αρχίσει να τρέχει πανικόβλητος.
Να ξεβρακωθείς μεταφορικά, όχι κυριολεκτικά. Δεν το διευκρινίζω επειδή είσαι χαζή και δεν θα το καταλάβεις, αλλά επειδή θέλω να ξέρεις τι οδυνηρή εμπειρία είναι για μένα το εσωτερικό ξεβράκωμα -αυτό που ξερνάς όλο σου το μέσα στα μούτρα του Άλλου- και πόσο πολύ με κουρελιάζει. Γλυκά, αλλά με κουρελιάζει.
Ξέρεις καλά πως είμαι άνθρωπος με πολύ μεγάλο εγώ. Τι μεγάλο, τεράστιο. Και με τρώει. Σαν καρκίνος.
Δεν στο έχω πει ποτέ αλλά μερικές φορές σου κάνω επίτηδες την ζωή ποδήλατο για να σε «τιμωρήσω» για όλα αυτά τα συναισθήματα που ξεχύνονται από μέσα μου για σένα σαν ποτάμι και κοντεύουν να με πνίξουν.
Βλέπεις, εκτός από ερωτευμένος, είμαι και μαλάκας. Σε βλέπω τώρα να χαμογελάς δαγκώνοντας τα χείλη σου. Και λιώνω.
Όταν είμαι μαζί σου -κάθε φορά που είμαι μαζί σου- νιώθω πεταμένος σε μια αρένα. Απέναντί μου, εγώ. Εγώ απέναντι σε μένα. Εγώ απέναντι στο εγώ μου. Η μάχη των μαχών. Τo El Clasico της καψούρας.
Εσύ κάθεσαι στις εξέδρες και παρακολουθείς αυτή την φιέστα γελοιότητας. Δεν φεύγεις. Κάθεσαι και παρακολουθείς. Ως το τέλος. Θεότρελη. Ή μήπως ερωτευμένη; Να μου πεις, έχει διαφορά;
Κάποιες φορές -όταν βλέπεις πως δεν μπορώ να τα βγάλω πέρα- ρίχνεσαι η ίδια στην μάχη. Και τότε νικάω. Για την ακρίβεια, νικάμε. Τι θλιβερός θρίαμβος.
Δεν είμαι από αυτούς που λακίζουν. Δεν υπήρξα ποτέ ρίψασπις στον έρωτα. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;
Άνθρωπος είμαι, όχι στοιχειό.
Ορμάω στον έρωτα ρουφώντας όλο το πένθος και την πίκρα και την παράνοια. Ορμάω συνειδητά. Γουστάρω. Γου-στά-ρω.
Ξανά:
Ο έρωτας είναι μια διαρκής διαπάλη με το εγώ σου. Και αξίζει μόνο σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να δώσουν την μάχη μέχρι το τέλος.
Για σένα θα με συντρίψω.
(Το κείμενο δεν είναι δικό μου. Είναι του Πατζέρο. Ο Πατζέρο είναι ο γάτος με τα τρία πόδια που έχω στην αυλή. Επειδή ο Πατζέρο δεν ξέρει υπολογιστή, μου ζήτησε ευγενικά να μου υπαγορεύσει ένα κείμενο κι εγώ να το δημοσιεύσω. Πατζέρο, ορίστε, το δημοσίευσα. Γατάκι.)
