Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που αντιμετωπίζουν με ειρωνεία όσους Έλληνες εγκατέλειψαν την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ή σκέφτονται να την εγκαταλείψουν. Μάλιστα, πολλοί Έλληνες αποκαλούν «δειλούς» τους Έλληνες που μετανάστευσαν στο εξωτερικό, ενώ τους εγκαλούν επειδή «δεν έμειναν στην Ελλάδα να αγωνιστούμε όλοι μαζί».
Θέλω να τους ρωτήσω κάτι αυτούς τους Έλληνες.
Συγνώμη, ρε παιδιά, βλέπετε εσείς κανέναν στην Ελλάδα να αγωνίζεται; Εκτός από τους εργατοπατέρες του ΠΑΜΕ και τους Ιεχωβάδες του ΚΚΕ· αυτοί συνεχίζουν κανονικά τις παρελάσεις τους.
Βλέπετε εσείς καμία διάθεση από τους Έλληνες να πάρουν την χώρα τους πίσω;
Βλέπετε εσείς οι Έλληνες να θέλουν να αλλάξει κάτι στην χώρα τους;
Γιατί εγώ το μόνο που βλέπω είναι παραίτηση.
Οι Έλληνες πια δεν είναι άνθρωποι αλλά ζόμπι. Δεν είναι λαός αυτός, το Walking Dead είναι. Μόνο με πιο πολλά τατουάζ.
Μετά και την απάτη του Αλέξη Τσίπρα -και την ελπίδα που έγινε κατάρα-, οι Έλληνες μοιάζουν πια τελείως υπνωτισμένοι και εντελώς απρόθυμοι να διεκδικήσουν το οτιδήποτε.
Αν αυτό ήταν το σχέδιο του καθεστώτος με τον ερχομό του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, δηλαδή να πέσουν οι Έλληνες σε βαριά κατάθλιψη και να μετατραπούν σε άβουλα όντα που βλέπουν να τους κλέβουν την χώρα μέσα από τα χέρια τους μην κάνοντας τίποτα για αυτό, τότε μπράβο. Πέτυχε μια χαρά. (Μεταξύ μας, αυτό ήταν το σχέδιο του καθεστώτος. Με τις υγείες μας.)
Αφού λοιπόν μιλάμε για έναν λαό-ζόμπι, ποιος ο λόγος να μένει κανείς στην Ελλάδα σήμερα;
Για να τον δαγκώσουν κι αυτόν τα ζόμπι, να πάθει κατάθλιψη και να βγάλει τον καρκίνο στα 40;
Για ποιο λόγο να γουστάρει κανείς την σκλαβιά;
Για ποιο λόγο να επιμένει κανείς να ζει σε μια χώρα όπου, έξι χρόνια μετά την χρεοκοπία και τέσσερα απανωτά Μνημόνια, κυριαρχούν οι ίδιοι σκατάδες που κυριαρχούσαν και πριν την χρεοκοπία;
Και μάλιστα σε όλους τους χώρους: σε πολιτική, δημοσιογραφία, τηλεόραση, θέατρο, μουσική. Παντού.
Και όχι μόνο κυριαρχούν, αλλά κάνουν παρέλαση μπροστά μας σε καθημερινή βάση. Όπου και να κοιτάξεις τα ίδια καθάρματα, οι ίδιοι φελλοί, οι ίδιες βίζιτες, οι ίδιοι σκουπιδοτενεκέδες-σύμβολα της Ελλάδας που σάπισε και βρόμισε σαν πτώμα, όλοι με ύφος παρεξηγημένης μεγαλοφυΐας και αέρα σταρ παρελαύνουν μπροστά μας κι εμείς, αντί να τους στείλουμε στον διάολο, καθόμαστε και τους κοιτάμε.
Κωστάκηδες, Γιωργάκηδες, Κούληδες, Ντόρες, Λοβέρδοι, Βενιζέλοι, Κοντομηνάδες, Γρηγόρηδες, Σάκηδες, Ρούλες, Θέμοι, Καμπουράκηδες, Αυτιάδες, Δέσποινες, Νότηδες, Τάμτες, Ταμτάκοι. Θέλετε να αναφέρω κι άλλους; Πιστεύω καταλαβαινόμαστε.
Γιατί να επιμένει λοιπόν κάποιος να ζει στην σημερινή Ελλάδα; Για να πνιγεί στον εμετό;
Αφήστε λοιπόν την κριτική στους Έλληνες που εγκατέλειψαν τον βούρκο που λέγεται Ελλάδα και τα «γιατί δεν έμειναν εδώ να αγωνιστούμε όλοι μαζί;».
Λες και αν έμεναν εδώ θα αγωνιζόσασταν.
Οι Έλληνες που έφυγαν από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια -είναι πάρα πολλοί-, είχαν τουλάχιστον τα κότσια να φωνάξουν «Εγώ θέλω να ζήσω με αξιοπρέπεια, δεν γουστάρω να είμαι δούλος».
Και τι προτείνεις δηλαδή, ρε συ Ντόνι; Να εγκαταλείψουμε κι εμείς την Ελλάδα;
Όχι. Δεν λέω αυτό.
Εξάλλου, τίποτα δεν με πονάει περισσότερο από το να βλέπω τους Έλληνες -και ειδικά τους νέους- να εγκαταλείπουν κακήν κακώς την Ελλάδα.
Αυτό που λέω είναι να σέβεστε τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν την Ελλάδα επειδή δεν άντεξαν άλλο αυτή την σαπίλα και να μην τους ασκείτε έτσι εύκολα κριτική.
Ίσως, αυτοί οι άνθρωποι που εγκατέλειψαν την Ελλάδα -επειδή η Ελλάδα τους έγινε πληγή- να την αγαπούν πιο πολύ από εσάς.
Σκεφτείτε το.
