Πάμε στη Λάρισα για καφέ

Δημοσίευμα της εφημερίδας «Ελευθερία» αναφέρει πως οι πολίτες της Λάρισας πίνουν το 1/3 του καφέ που καταναλώνεται στη χώρα -τα υπόλοιπα 2/3 πίνονται στα γύρω κουτσοχώρια της Λάρισας-, οπότε οι πάντες καταλαβαίνουν το λόγο που οι Λαρισαίοι έχουν κάτι νεύρα κρόσσια και όλη μέρα σκοτώνονται ο ένας με τον άλλο.

Βέβαια, το ότι οι πολίτες της Λάρισας έχουν πέσει με τα μούτρα στον καφέ εξηγείται από το γεγονός ότι εδώ στον θεσσαλικό κάμπο τα Mikel φυτρώνουν το ένα μετά το άλλο -όπως τα βούρλα στο βούρκο-, οπότε δεν σου αφήνουν και πολλά περιθώρια. Βγαίνεις μια βόλτα στη Λάρισα και βλέπεις περισσότερα Mikel απ' ό,τι σπίτια. Εδώ πατάς, εκεί Mikel. Ε, να μην πιεις έναν ρημαδοκαφέ;

Παλιότερα, πριν τα Mikel, η Λάρισα είχε και πάλι τα πρωτεία στην κατανάλωση καφέ -αλλά και στην αγορά Πόρσε Καγιέν- και αυτό μας οδηγεί αυτόματα στο συμπέρασμα πως οι Λαρισαίοι την περνούσαν πάντοτε ζωή και κότα -κι ας κατέρρεε δίπλα τους το σύμπαν-, προφανώς γιατί ήταν, είναι και θα είναι εσαεί ένα μάτσο κατσαπλιάδες που ζουν σε πλήρη αφασία και νοιάζονται μόνο για τα λούσα. Α ναι, και για την ΑΕΛ. 

ΑΕΛ ολέ!

Βασικά, και ως Λαρισαίος, δεν θυμάμαι ποτέ τη Λάρισα να βρίθει από φτωχούς και εξαθλιωμένους. Όλοι σαν προύχοντες ζουν εδώ πέρα. Ακόμα και τώρα -μετά τα 3 Μνημόνια και την άγρια λιτότητα- οι Λαρισαίοι την περνάνε τζάμι, τη στιγμή που στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα της χώρας γίνεται της φτωχής ψωλής το τουρλουμπούκι. 

Εν πάση περιπτώσει, το δημοσίευμα της «Ελευθερίας» επισημαίνει πως η Λάρισα είναι η πόλη που δεν κοιμάται ποτέ, ωστόσο δεν έγινε η παραμικρή αναφορά στο γεγονός ότι οι Λαρισαίοι -παρόλο που πίνουν 500 καφέδες τη μέρα- κοιμούνται όρθιοι. 

Βέβαια -και θέλω καιρό να το θίξω αυτό το θέμα-, δεν θυμάμαι ποτέ να διάβασα κάποιο δημοσίευμα για μια πόλη της Ελλάδας που κοιμάται πάντα - σε όλα τα ανάλογα δημοσιεύματα οι ελληνικές πόλεις «δεν κοιμούνται ποτέ». Τι διάολο, όλες σε αγρυπνία το 'χουν ρίξει;

Αν όλες οι πόλεις της Ελλάδας δεν κοιμόντουσαν ποτέ, θα μας κυβερνούσε τώρα η ακροδεξιά; 

Τέλος πάντων.  

Σύμφωνα με το άρθρο της «Ελευθερίας», νέοι και νέες από 25 έως 30 ετών που έχουν πάρει το πτυχίο τους στοιβάζονται στις καφετέριες προκειμένου να απολαύσουν έναν espresso, περιμένοντας τη στιγμή που θα τους έρθει κάνας διορισμός ή καμιά θέση εργασίας - το να διεκδικήσουν με κάποιο τρόπο κάτι από αυτά δεν τους περνάει απ' το μυαλό, γιατί αφενός ο καναπές της καφετέριας είναι πολύ μαλακός και αφετέρου υπάρχει η πιθανότητα εκεί που κάθεσαι αμέριμνος και ρουφάς τη φραπεδιά σου να σκάσει μύτη ο εργοδότης να σε παρακαλέσει γονατιστός να πας για δουλειά. 

Οι υπόλοιποι που δεν έχουν πάρει ακόμα το πτυχίο τους παίρνουν σβάρνα τις καφετέριες περιμένοντας στωικά την ώρα που θα αποφοιτήσουν απ' τη ρημάδα τη σχολή, ώστε να βγουν σωστοί άνεργοι στην κοινωνία και να πάρουν ξανά σβάρνα τις καφετέριες.

Εν τω μεταξύ, ιδιαίτερη εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι οι δημοσιογράφοι της «Ελευθερίας» επέλεξαν να ασχοληθούν αποκλειστικά με την υπέρμετρη κατανάλωση καφέ αγνοώντας την υπέρμετρη κατανάλωση χασίς που λαμβάνει χώρα στη Λάρισα, αφού το χασίς είναι ένα προϊόν που ανέκαθεν γνώριζε άνθηση στον θεσσαλικό κάμπο, μιας και σαν μαστουριάσω και γινώ λιώμα από τη μαστούρα, ξεχνώ όλα μου τα βάσανα κι όλη μου τη σκοτούρα.  

Μήτσο, γύρνα το!

Άνεργοι, απολυμένοι και μια μικρή ιστορία για τον Τάδε

Μιας και -λόγω προβλημάτων υγείας- δεν μπορώ ακόμα να πάρω σβάρνα τις παραλίες και να επιστρέψω λίγο πριν τα Χριστούγεννα, μένω εγκλωβισμένος στην πόλη -που κυριολεκτικά βράζει- κάνοντας διάφορες σκέψεις (καλά, καμιά φορά πίνω και κάνα Chateau Le Pin). Τελευταία την σκέψη μου μονοπωλούν οι άνεργοι. Οι άνεργοι και οι απολυμένοι.   

Η ανακοίνωση της απόλυσης πρέπει να σκάει σαν βόμβα πάνω στους εργαζόμενους - ειδικά σε όσους έχουν οικογένεια- και να τους κομματιάζει. Ξαφνικά και από το πουθενά, το φάσμα της ανεργίας απλώνεται μπροστά τους και εκείνοι πρέπει να βρουν τρόπο να ανακοινώσουν στις οικογένειές τους πως έμειναν χωρίς δουλειά. Θλιβερή συγκυρία. 

Κάτι άλλο που σκέφτομαι είναι πως η πλειοψηφία των ανέργων στην Ελλάδα ντρέπεται γι' αυτό που είναι. Η ανεργία είναι ντροπή. Έτσι θεωρούν οι περισσότεροι. Μάλιστα προσπαθούν όσο μπορούν να το κρύψουν κιόλας. Από τον περίγυρό τους, σε πολλές περιπτώσεις ακόμα και από τους συγγενείς τους. 

Θυμάμαι τον Μπουκόφσκι στο <<Τοστ ζαμπόν>> να μιλάει για τον άνεργο πατέρα του. Ο πατέρας του Μπουκόφσκι σηκωνόταν κάθε πρωί στις 7, έμπαινε στο φορτηγάκι του και έκανε δήθεν πως πήγαινε για δουλειά - όλα αυτά για τα μάτια του κόσμου. Φυσικά, ο πατέρας του Μπουκόφσκι απλώς έκανε άσκοπες βόλτες στην πόλη και επέστρεφε σπίτι το μεσημέρι, παριστάνοντας τον εργαζόμενο που μόλις τελείωσε τη βάρδιά του. 

Ο πατέρας του Μπουκόφσκι δεν ήθελε με τίποτα να διαρρεύσει στη γειτονιά πως ήταν άνεργος. Τι θα έλεγε ο κόσμος; Ότι τον συντηρούσε η γυναίκα του; 

Με τον ίδιο τρόπο φαντάζομαι θα σκέφτονται οι περισσότεροι άνεργοι ή απολυμένοι σήμερα στην Ελλάδα. Είναι ντροπή να είσαι άνεργος. Είναι τόση ντροπή, που για να αποφύγεις τα κακόβουλα σχόλια του περίγυρού σου θα παριστάνεις πως έχεις δουλειά, ακόμα και αν δεν έχεις στον ήλιο μοίρα.

Θλιβερό.  

Κάποτε, ένας πολύ κοντινός μου άνθρωπος -ας τον βαφτίσουμε Τάδε- έχασε τη δουλειά του. Ο Τάδε πίστευε τότε πως μαζί με τη δουλειά του, έχασε και τη ζωή του. Είχε βυθιστεί -κυριολεκτικά- σε μαύρο πένθος. 

Αυτή η στάση του είχε σαν αποτέλεσμα ο ίδιος να πέσει -για μεγάλο χρονικό διάστημα- σε βαριάς μορφής κατάθλιψη. Δεν άλλαζε κουβέντα με τη γυναίκα του, ντρεπόταν να κοιτάξει τα παιδιά του, απομακρύνονταν απ' τους φίλους του. Ήταν ένας νεκρός που ανάσαινε. 

Μάλιστα, λίγο έλειψε να διαλύσει την οικογένειά του. Και είναι από κείνους που έχουν καταφέρει να χτίσουν μια ευτυχισμένη οικογένεια. Όσο παράδοξο κι αν ακούγεται, χτίζονται ακόμα ευτυχισμένες οικογένειες. 

Τέλος πάντων, οι μέρες περνούσαν και κάποια στιγμή ο Τάδε -πετσοκομμένος από τα κοφτερά νύχια της ανεργίας και χωρίς όρεξη για ζωή, αφού ζωή του ήταν η δουλειά του- αποφάσισε να ορμήσει στην αγορά εργασίας, ψάχνοντας με πείσμα για δουλειά. Ή καλύτερα, ψάχνοντας με πείσμα για ζωή, αφού μιλάμε για την περίπτωσή του. 

Γύριζε από εργοδότη σε εργοδότη παρακαλώντας -στην κυριολεξία- να εργαστεί. Τέτοια ήταν η μανία που τον είχε κυριεύσει, ώστε κατάντησε να εκλιπαρεί προκειμένου να τον εκμεταλλευτούν. Να τον βάλουν να δουλέψει για έναν μισθό της πείνας. Δεν τον ένοιαζε. Θα μπορούσε, τουλάχιστον, να κοιτάξει ξανά στα μάτια τα παιδιά του. Θα περπατούσε και πάλι -όπως και πριν- με το κεφάλι ψηλά στη γειτονιά. Έτσι σκεφτόταν. 

Περνούσε ο καιρός και ο Τάδε δεν έβρισκε πουθενά δουλειά. Κανείς δεν ήθελε να τον εκμεταλλευτεί. Ακόμα και η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο -αυτήν η πανάρχαια τέχνη- δεν ευδοκιμούσε. Όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο για τον Τάδε. Και, κατ' επέκταση, όλα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο και για τους ανθρώπους που τον αγαπούσαν. 

(Ανοίγω παρένθεση για να πω πως η ιστορία του Τάδε θα ολοκληρωθεί στο τέλος του κειμένου με το άνοιγμα μιας ακόμα παρένθεσης). 

Η ιστορία του Τάδε είναι άκρως διδακτική και -αν μη τι άλλο- φωτογραφίζει αυτό που γίνεται σήμερα στη χώρα μας. Χιλιάδες άνθρωποι στην Ελλάδα παρακαλάνε καθημερινά να μετατραπούν σε αντικείμενα εκμετάλλευσης. Το βλέπεις παντού. Είναι η ανεργία που τους ωθεί εκεί. Και το αίσθημα του φόβου. 

Οπωσδήποτε, είναι θλιβερό να φτάνεις στο σημείο όπου παρακαλάς να σε εκμεταλλευτούν. Δείχνει απελπισία. 

Σκέφτομαι τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα. Υποθέτω πως η ανθρώπινη ζωή θα καταντήσει ακόμα πιο φτηνή. Οι άνθρωποι θα <<αγοράζονται>> σχεδόν τζάμπα. 

Εύχομαι να βγω λάθος και να μην συμβεί κάτι τέτοιο. 

Εν πάση περιπτώσει, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι περισσότεροι απολυμένοι ταυτίζουν το χάσιμο μιας δουλειάς με το χάσιμο της ζωής τους. Επίσης, μου είναι αδιανόητο να κατανοήσω την ευκολία με την οποία παραιτούνται έτσι εύκολα από τη ζωή και μαραίνονται. 

Να μου πεις, τι να κάνουν; Να ανθίσουν; Όχι. 

Αναμφισβήτητα, το να χάνεις τη δουλειά σου στους καιρούς που ζούμε δεν είναι και ό,τι καλύτερο - ίσως είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορούν να σου συμβούν. Ειδικά εάν πέρα από το δικό σου στόμα έχεις να ταΐσεις και άλλα στόματα. 

Αλλά, γαμώ το κέρατό μου, σκέφτομαι πως είναι ολέθριο σφάλμα να θεωρείς πως η ζωή σου έχασε κάθε μορφή νοήματος από τη στιγμή που απολύθηκες. 

Κάτι τέτοιο σε καταβάλλει τρομερά. Σε διαλύει.

Η ζωή δεν τελειώνει εκεί που τελειώνει μια δουλειά. Ίσως, μάλιστα, εκεί να είναι που αρχίζει. 

Η ανεργία δεν σε καθιστά άχρηστο. Δεν ήσουν πριν το έργο τέχνης του Θεού και τώρα ξαφνικά -που έμεινες χωρίς δουλειά- κατάντησες ένα τίποτα. 

Οι άνεργοι και οι απολυμένοι δεν είναι πια δακτυλοδεικτούμενοι. Δεν είναι τα <<παράσιτα της κοινωνίας>>. Εκτός και αν οι ίδιοι θεωρούν πως είναι κάτι τέτοιο - εκεί είναι που χάνεται το παιχνίδι. 

Οι άνεργοι και οι απολυμένοι αποτελούν την βροντερή υπενθύμιση ότι ζούμε σε καιρό πολέμου. Ψυχολογικού, ηθικού και οικονομικού. 

Οι άνεργοι και οι απολυμένοι οφείλουν -και επιβάλλεται- να ψάχνουν τρόπους ώστε να μην διαλυθούν. 

Οι άνεργοι και οι απολυμένοι έχουν ένα τεράστιο χρέος απέναντι στους ανθρώπους που αγαπάνε: το χρέος του να μην τσακίζονται. 

Και το χρέος του να μην τα παρατάνε. 

Διαφορετικά τραβάνε και τους άλλους προς τα κάτω.

Διαφορετικά τραβάνε τους πάντες προς τα κάτω.  

Θα το ξαναπώ: η ζωή δεν τελειώνει εκεί που τελειώνει μια δουλειά. H ζωή ίσως εκεί ακριβώς να ξεκινάει. 

Με τους πιο μεγάλους ήλιους.

Και τα πιο πολύχρωμα μπαλόνια! 

(Ο Τάδε -ύστερα από μεγάλη προσπάθεια της γυναίκας του και του στενού του κύκλου- κατάφερε να ορθοποδήσει. Κατάφερε να την δει αλλιώς. Διάβασε βιβλία που δεν είχε διαβάσει ποτέ του, είδε ταινίες που δεν είχε δει ποτέ του, γνώρισε ανθρώπους που δεν είχε γνωρίσει ποτέ του - όλα αυτά, φυσικά, του τα στερούσε η εργασία. Επίσης, ο Τάδε -λόγω της προσωπικής του περιπέτειας- διαπίστωσε πως οι άνθρωποι που νοιάζονται για τους ανθρώπους είναι πολύ περισσότεροι απ' ό,τι νόμιζε - και αυτή του η διαπίστωση τον ενθουσίασε. Εν κατακλείδι, ο Τάδε συνειδητοποίησε πως κανείς δεν είναι μόνος του. Κι ας ζούμε σε καιρό πολέμου. Α ναι, παραλίγο να το ξεχάσω, ο Τάδε σήμερα δουλεύει - Τάδε, ελπίζω να μην έχεις σταματήσει να διαβάζεις, να βλέπεις ωραίες ταινίες και να γνωρίζεις όμορφους ανθρώπους). 

Στον Τάδε και στον κάθε Τάδε

Αυτή η κυβέρνηση βελτιώνει σοβαρά την υγεία

Είναι κάποιες φορές που η πραγματικότητα σε ξεπερνάει. Τα γεγονότα διαδέχονται το ένα το άλλο με απίστευτη ταχύτητα -η επικαιρότητα τρέχει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς- κι εσύ μένεις μαλάκας. Στύβεις το μυαλό σου να γράψεις καμιά κουβέντα γι' αυτά που γίνονται γύρω σου αλλά τίποτα. Λες και έχουν εξαφανιστεί οι λέξεις. 

Χθες βράδυ ανακοινώθηκε η νέα κυβέρνηση. Βέβαια, η νέα κυβέρνηση δεν είναι και τόσο νέα, αφού τα στελέχη της προέρχονται από τα δύο κόμματα που κυβερνάνε τη χώρα τα τελευταία σχεδόν 40 χρόνια. 

Άρα, μιλάμε για μια αραχνιασμένη κυβέρνηση. Που πιθανότατα έχει απέναντί της έναν εξίσου αραχνιασμένο λαό.

Ένας λαός που βυθίζεται όλο και περισσότερο στην αδράνεια και την απραγία -και αρνείται πεισματικά να διεκδικήσει τα αυτονόητα ή να δείξει έστω την παραμικρή θέληση πως επιθυμεί να αλλάξουν τα πράγματα- είναι καταδικασμένος να φάει στη μάπα πρόσωπα όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. 

Αυτοί του αξίζουν. 

Μετά την ανακοίνωση της νεοσύστατης κυβέρνησης χθες βράδυ, έγραψα στα social media πως <<η νεοσύστατη κυβέρνηση είναι μια τρανταχτή υπενθύμιση για το τι έγινε τα τελευταία 35 χρόνια στην Ελλάδα>>. Σιχαίνομαι που το λέω, αλλά έχω απόλυτο δίκιο. Μπράβο μου. 

Χωρίς αμφιβολία, αυτή είναι η πιο γελοία κυβέρνηση που έχει περάσει ποτέ απ' τη χώρα - αρκεί να ρίξει κανείς μια ματιά στα ονόματα που την απαρτίζουν. (Να δεις που κάποτε θα τη θυμόμαστε και θα γελάμε. Ή μάλλον, θα πεινάμε). 

Φυσικά, δεν χρειάζεται να περιμένουμε να δούμε αυτή τη κυβέρνηση επί το έργον - ξέρουμε από τώρα τι θα συμβεί. Αλλά, από χθες το βράδυ, έχω ξεσκιστεί στο γέλιο (και δεν είμαι ο μόνος). Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπουργός! 

Αυτό που σκέφτομαι γράφοντας αυτές τις γραμμές είναι πως, πλέον, στην Ελλάδα του 2013, το γέλιο χρησιμεύει για να αποφευχθεί το κλάμα - και μόνο γι' αυτό. Στην ουσία, οι περισσότεροι από εμάς γελάμε για να μην κλάψουμε. 

Γιατί, αν κάτσουμε και σκεφτούμε στα σοβαρά αυτά που γίνονται στη χώρα -και κυρίως αυτά που γίνονται μέσα μας-, θα βαλαντώσουμε. 

Αντί όμως να κάτσουμε να σκάσουμε και να βγάλουμε κάναν καρκίνο στο τέλος, οι περισσότεροι μπορούμε εφεξής να σκεφτόμαστε πως ο Άδωνις ανέλαβε το υπουργείο υγείας. Καλά, θα χτυπιόμαστε από τα γέλια. Θα νιώθουμε πιο υγιείς από ποτέ.  

Πιθανότατα μόνο έτσι θα σωθούμε από την βαριά κατάθλιψη: εκεί που θα μας παίρνει από κάτω θα σκεφτόμαστε πως ο πιο άρρωστος άνθρωπος της Ελλάδας ηγείται του υπουργείου υγείας και θα κλάνουμε στα γέλια. Θα τηλεφωνούμε και στους φίλους μας να τους το υπενθυμίζουμε για να γελάσουν κι αυτοί. 

<<Έλα, ρε Γιάννη, όλα καλά;>>.
<<Μπα, ρε φίλε, σκατά>>.
<<Μαλάκα, ο Άδωνις είναι υπουργός υγείας>>.
<<Χαχαχαχαχαχαχα! Ο Άδωνις! Υπουργός υγείας! Υγείας! Χαχαχαχαχαχα, να 'σαι καλά ρε φίλε, μου έφτιαξες τη μέρα!>>.
<<Μήπως θέλεις να σου πω και για τον Μητσοτάκη;>>.
<<Χαχαχαχαχαχαχα, όχι ρε φίλε, λυπήσου με, πονάει η κοιλιά μου απ' το γέλιο!>>.

Κάπως έτσι θα γίνεται από 'δω και πέρα. 

Θα μετατρέψουμε το βόθρο γύρω μας σε παιδική χαρά. 

Ούτως ή άλλος, η πλειοψηφία των πολιτών δείχνει ότι δεν θέλει να αλλάξουν τα πράγματα.

Μόνο έτσι λοιπόν. Στην παιδική χαρά, αδερφές μου, στην παιδική χαρά!

Άλλος τρόπος δεν υπάρχει. 

Και ας μην ξεχνάμε και το καλοκαίρι. Και τη θάλασσα. Και τα μεγάλα παγωτά.

Άντε βρε, τζάμι θα τη βγάλουμε!

Κάτι ακόμα για την ΕΡΤ

Πέρασε κιόλας μια εβδομάδα από την ημέρα που η κυβέρνηση ανακοίνωσε το κλείσιμο της ΕΡΤ. Βέβαια, αυτό που τελικά κατάφερε η κυβέρνηση ήταν να ανοίξει την ΕΡΤ. Και να την ανοίξει για τα καλά. Για πρώτη φορά γίναμε μάρτυρες μιας αδέσμευτης και ανεξάρτητης τηλεόρασης, μιας αδέσμευτης και ανεξάρτητης φωνής. Στην ουσία, για πρώτη φορά γίναμε μάρτυρες της αληθινής δημοσιογραφίας - οι περισσότεροι μέχρι πρότινος νομίζαμε πως ήταν φήμη, πως ήταν κάτι που δεν υπάρχει- και αυτό το χρωστάμε στον Αντώνη Σαμαρά. 

Εκείνο που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση -αμέσως μετά την ανακοίνωση για το λουκέτο στην ΕΡΤ- ήταν οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου: <<Καλά τους έκαναν>>. <<Ήρθε και η σειρά σας, ρουφιάνοι δημοσιογράφοι>>. 

Οπωσδήποτε, το να βλέπεις ανθρώπους να χαίρονται με την απόλυση των συνανθρώπων τους είναι -εκτός από αρρωστημένο και τρομακτικό- αποκαρδιωτικό. 

Εκείνες τις ώρες, το μόνο που περνούσε απ' το μυαλό μου -βλέποντας αυτά τα σχόλια- ήταν πως δεν υπάρχει ελπίδα. Κατάφεραν να στρέψουν τη μια κοινωνική ομάδα ενάντια στην άλλη - αυτή είναι ίσως η μεγαλύτερη φιλοδοξία των αυταρχικών καθεστώτων ανά την υφήλιο. Ανθρωποφαγία και άγιος ο Θεός. Μια κοινωνία βουτηγμένη στο μίσος. Φάτε ο ένας τη σάρκα του άλλου. 

Καθώς όμως περνούσε η ώρα και ο κόσμος κατέφθανε στο Ραδιομέγαρο για να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, ένιωσα να ανακουφίζομαι. Διαπίστωσα πως η αλληλεγγύη είναι κάτι που όντως υπάρχει - δεν είναι μύθος. Διαπίστωσα επίσης, πως ο αυταρχισμός του Σαμαρά -και των θλιβερών ομοίων του- απέτυχε παταγωδώς. 

<<Ηττήθηκαν>> σκέφτηκα.  

Σιγά σιγά, όλο και περισσότεροι άνθρωποι κατέκλυζαν το κτίριο της ΕΡΤ, όλο και περισσότεροι άνθρωποι -στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αλλά, κυρίως, έξω από αυτά- άρχισαν να συνειδητοποιούν πως πια είναι θέμα Δημοκρατίας και ουσίας - ακόμη και εκείνοι που στην αρχή, ενδόμυχα ίσως, χάρηκαν που οι <<αλήτες-ρουφιάνοι-δημοσιογράφοι>> βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη στο δρόμο.

Ας βάλουμε, όμως, μερικά πράγματα στη θέση τους.

Φυσικά, η ΕΡΤ ποτέ δεν αποτέλεσε φορέα καθαρότητας και διαφάνειας. Οι πάντες γνωρίζουν πως όλα αυτά τα χρόνια η ΕΡΤ τελούσε υπό την εποπτεία της εκάστοτε κυβέρνησης. Όλοι ξέρουν για τους αυθαίρετους διορισμούς που γίνονταν στην δημόσια τηλεόραση από πλευράς κυβερνήσεων και για τους παχυλούς μισθούς που καρπώνονταν άνθρωποι που στην ουσία φυτεύτηκαν από έναν υπουργό. 

Ωστόσο, το γεγονός ότι στην ΕΡΤ γίνονταν όλα αυτά τα χρόνια τέρατα δεν σημαίνει πως όσοι δουλεύουν σ' αυτήν είναι διεφθαρμένοι. Είναι λάθος να τσουβαλιάζονται -μαζί με την ελίτ της ΕΡΤ που είναι δημιούργημα των κυβερνήσεων αυτής της χώρας- άνθρωποι που μάχονται για Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια. Γιατί, σας έχω νέα: Και μέσα στην ΕΡΤ υπάρχουν άνθρωποι που μάχονται για Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια. Και πολλοί μάλιστα. 

Προσπαθώ να φανταστώ τι θα γινόταν σε περίπτωση που κανένας δεν στήριζε τους εργαζόμενους της ΕΡΤ - σε περίπτωση που όλοι στρέφονταν εναντίον τους και τους γύριζαν την πλάτη. Χάος. Η απόλυτη παραδοχή της ηθικής μας εξαθλίωσης. 

Κάτι τέτοιο όμως δεν έγινε. 

Ο κόσμος ανταποκρίθηκε -και με το παραπάνω- στο κάλεσμα των εργαζόμενων της ΕΡΤ και ο κόσμος εξέφρασε -με κάθε μέσο- την πιο θερμή του αλληλεγγύη.

Οι ιθύνοντες του κλεισίματος της ΕΡΤ πόνταραν στο αντίθετο. Και ηττήθηκαν. 

Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως εμείς νικήσαμε. 

Ωστόσο βρισκόμαστε σε πολύ καλό δρόμο. 

Οι πολίτες αυτής της χώρας απέδειξαν -και συνεχίζουν να αποδεικνύουν- πως η αλληλοστήριξη, η αλληλεγγύη και -τελικώς- η ανθρωπιά, είναι ιδανικά που δεν μπορούν να <<φάνε>> μαύρο - αντιθέτως, μπορούν να εκπέμψουν σε πανελλαδική εμβέλεια. 

Αν κάτι τους τρομοκρατεί, είναι ότι πλέον κοιτάμε τον ουρανό.  

Τον ουρανό. 

Μας βρήκε τρικυμία

Το κλείσιμο της ΕΡΤ και την απόλυση 2.600 υπαλλήλων αποφάσισε η κυβέρνηση με Πράξη Δικτατορικού Περιεχομένου. Είναι φανερό πως η κυβέρνηση Σαμαρά περνάει από την μια επιτυχία στην άλλη, αφού με το λουκέτο στην ΕΡΤ δημιουργούνται χιλιάδες νέες θέσεις ανεργίας, ενώ το θεάρεστο έργο του Αντώνη Σαμαρά πιθανότατα θα ολοκληρωθεί με το ολοκαύτωμα των Ελλήνων. 

Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Αδόλφος Κεδίκογλου βγήκε εχθές το μεσημέρι και ανακοίνωσε το λουκέτο στην ΕΡΤ -ήταν ο καλύτερος για τη δουλειά- χαρακτηρίζοντάς την <<φορέα αδιαφάνειας>> -μιας και ο ίδιος είναι άφθαρτος και καθαρός-, ενώ τόνισε πως <<δεν υπάρχουν περιθώρια ανοχής για ιερές αγελάδες που παραμένουν άθικτες όταν γίνονται περικοπές παντού>>. 

Ακόμα, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κατηγόρησε την ΕΡΤ για δημόσια σπατάλη, λες και η ΕΡΤ δεν δουλεύει υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης και το φύτεμα του Αιμίλιου Λιάτσου στο τιμόνι του σταθμού έγινε βάσει λαϊκών κριτηρίων. 

Η αντίδραση του κόσμου στο κλείσιμο της ΕΡΤ ήταν άμεση και χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν έξω από το ραδιομέγαρο για να στηρίξουν τους εργαζόμενους, αλλά, από την άλλη, υπήρξαν και οι καθυστερημένοι -τους εντόπιζες κυρίως στα social media- που στο άκουσμα για λουκέτο στην ΕΡΤ έτριψαν τα χέρια τους με μπόλικη χαιρεκακία, και σχεδόν ανακουφίστηκαν που η ελληνική ακροδεξιά -ακολουθώντας πιστά τις επιταγές των ξένων δανειστών- πετάει χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο. Παιδιά, εσείς θα πάτε τη χώρα μπροστά. Μπράβο. 

Εκτός από την άμεση αντίδραση του κόσμου, υπήρξε και η άμεση αντίδραση των ΜΑΤ, τα οποία περικύκλωσαν από παντού το κτίριο, και λίγο μετά τις 11 τη νύχτα άρχισαν να ρίχνουν το σήμα της ΕΡΤ σε πολλά μέρη της Ελλάδας, αλλά, δεν είναι και εντελώς σίγουρο ότι οι ΜΑΤατζήδες έριξαν το μαύρο στην ΕΡΤ, αφού αυτοί δεν είναι ικανοί ούτε να δέσουν τα κορδόνια τους. 

Παράλληλα, η ανακοίνωση του κλεισίματος της ΕΡΤ από την κυβέρνηση -και σε συνδυασμό με την ισχυρή παρουσία της αστυνομίας- θορύβησε έντονα τους τηλεδημοσιογράφους  (οι οποίοι χθες ανακάλυψαν τα ΜΑΤ), με αποτέλεσμα εμείς να παρακολουθήσουμε το καλύτερο ζωντανό πρόγραμμα που υπήρξε ποτέ, αφού επιτέλους από αυτόν τον σκουπιδοτενεκέ που λέγεται τηλεόραση ξεστομίστηκαν κάποιες αλήθειες, γεγονός που μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως για να μας πουν τα πράγματα όπως είναι, πρέπει πρώτα να αντιμετωπίσουν το δράμα της απόλυσης. 

Ας είναι κι έτσι. 

Η απόφαση της κυβέρνησης για το λουκέτο στην ΕΡΤ είναι αντισυνταγματική -κρίμα γιατί οτιδήποτε άλλο συμβαίνει σ' αυτή τη χώρα είναι απόλυτα συνταγματικό- και ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ αρνούνται να συμφωνήσουν, όμως, αν οι Ευ. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης είχαν την παραμικρή τσίπα θα είχαν ήδη παραιτηθεί, αλλά, κάτι τέτοιο αποκλείεται να συμβεί διότι χωρίς αυτούς -και κυρίως χωρίς τον Βενιζέλο- ο Σαμαράς δεν θα αντέξει ούτε για μια μέρα. Ο ένας κρατάει τον άλλο από τ' αρχίδια. 

Τέλος θα πρέπει να τονιστεί πως η απόφαση για λουκέτο στην ΕΡΤ βρήκε αντίθετες όλες τις παρατάξεις -εκτός από την Χρυσή Αυγή που είναι αντισυστημική και γουστάρει MEGA και ΣΚΑΪ-, πράγμα που σημαίνει πως πρόκειται για ένα ακόμη δημοκρατικό επίτευγμα που θα διατηρήσει τη χώρα στο δρόμο της ανάπτυξης, της ευημερίας και του ξεπουλήματος. 

Καλή λευτεριά! 

Αυτοί οι Τούρκοι Τούρκο μ' έχουν κάνει!

Συνεχίζονται οι βίαιες αναταραχές στις μεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας και χιλιάδες Έλληνες πολίτες παρακολουθούν με κομμένη την ανάσα και μαλακό τον καναπέ τις εξελίξεις στη γείτονα χώρα -όπως ακριβώς παρακολουθούν τα τούρκικα σήριαλ-, αλλά, δεν τους κόφτει και ιδιαίτερα η έκβαση των πραγμάτων αφού ζουν στον ονειρικό κόσμο της ανάπτυξης και της ευημερίας.  

Τα επεισόδια μεταξύ Τούρκων αστυνομικών και Τούρκων διαδηλωτών κρατούν για τρίτη ημέρα με αποτέλεσμα οι δρόμοι των μεγαλουπόλεων της χώρας να καίγονται, αλλά, ο Τούρκος πρωθυπουργός Ταγίπ Ερντογάν -που είναι κι αυτός ένα σύμβολο ανάπτυξης σαν τον Αντώνη Σαμαρά- κάθεται και κάνει δηλώσεις για το twitter - το αποκάλεσε <<το μεγαλύτερο βάσανο των κοινωνιών>>. 

Ωστόσο, ο Ταγίπ Ερντογάν δεν αναφέρθηκε καθόλου στο Facebook -προφανώς γιατί το βρίσκει πιο ενδιαφέρον από το twitter που είναι σοβαροφανές και βαρετό- μιας και στο Facebook μπορεί να παίρνει μάτι και κανένα 12χρονο.

Τα επεισόδια στην Τουρκία ξεκίνησαν από το πάρκο Γκεζί που βρίσκεται στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης, με αφορμή την ανέγερση ενός εμπορικού κέντρου που σκοπεύει να πραγματοποιήσει η κυβέρνηση - φυσικά, διαλύοντας το πάρκο. Εντούτοις, δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα αν μέσα στο εμπορικό κέντρο που θέλουν να φτιάξουν θα υπάρχει Mikel, ώστε να τρελαθούν οι Τούρκοι διαδηλωτές απ' τη χαρά τους και να σταματήσουν οι εχθροπραξίες. 

Εν τω μεταξύ, ο Ταγίπ Ερντογάν πρόσφατα επέβαλε περιορισμούς στην χρήση οινοπνευματωδών ποτών, κι αυτή είναι μάλλον η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι γιατί, είναι αδιανόητο να επιβιώσεις στη χώρα όπου η τηλεόραση προβάλει τις Φατμαγκιούλ και τους Σουλεϊμάνηδες όλη μέρα χωρίς να είσαι αλκοολικός του κερατά. 

Πάντως, ο Αντώνης Σαμαράς θα μπορούσε να εξετάσει σοβαρά το ενδεχόμενο να θεσπίσει τον νόμο της ποτοαπαγόρευσης εδώ στην Ελλάδα, μπας και φουντώσει επιτέλους το λαϊκό κίνημα και βγουν όλοι οι μπεκρήδες στους δρόμους να τα κάνουν όλα πουτάνα - είναι τόσοι πολλοί που θα τους μαζεύουν τους μπάτσους με τα κουταλάκια. 

Έντονη εντύπωση προκαλεί σε πολλούς Έλληνες το πάθος με το οποίο διαδηλώνουν οι γείτονές τους -πραγματικά, οι Τούρκοι έχουν ενωθεί όλοι με όλους και έχουν κάνει την αστυνομία με τα κρεμμυδάκια-, κι αυτό είναι πολύ λογικό γιατί εδώ στην Ελλάδα οι άνθρωποι έχουν καταντήσει κάτι δύσθυμες κότες που έχουν ξεχάσει έννοιες όπως Δικαιοσύνη και Αξιοπρέπεια προ πολλού, με αποτέλεσμα οι ζωές τους να έχουν κουρελιαστεί και η χώρα να βουλιάζει όλο και πιο βαθιά στα σκατά, αλλά, δεν πειράζει, καλοκαιράκι έχουμε, άρα ας πάρουμε τις παραλίες παραμάζωμα μπας και καταφέρουμε να ξεχάσουμε την ξεφτίλα μας. 

(Παρακολουθώντας τις άγριες εξελίξεις στην Τουρκία έχω διαπιστώσει -και δεν είμαι ο μόνος- πως οι Τούρκοι διαδηλωτές κατεβαίνουν στους δρόμους έτοιμοι να πεθάνουν. Καταλάβατε τώρα γιατί στους Έλληνες δεν αξίζει να ζουν;).