Με τα ψώνια ξεδίνεις. Εκτονώνεσαι.
Ψωνίζοντας, ξεχνάς σχεδόν τα πάντα.
«Μα καλά ρε Ντόνι, πόσο ρηχός υλιστής έχεις γίνει τέλος πάντων;».
Αφήστε τα· σε αντίθεση με εσάς στην Ελλάδα που το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι η ταξική πάλη, εγώ έχω πάρει την κάτω βόλτα.
Μέχρι στιγμής, έχω ψωνίσει τέσσερα παντελόνια, τρία πουκάμισα, δυο πουλόβερ, έξι μπλουζάκια κοντομάνικα, εφτά εσωθερμικά -σε διάφορα χρώματα-, και πέντε σκουφιά.
Και είμαι μόνο έξι μέρες στο Νόρσεπινγκ. Στον ένα μήνα λογικά, θα χρειάζομαι οχτώ ντουλάπες για τα ρούχα μου.
Ούτε η Κάρι Μπράντσο στο Sex and the City τέτοιο κάλο.
Σε λίγο ο Ν. και η Μ. θα με κλειδώνουν στο σπίτι, για να μην μπορώ να βγω έξω για shopping. Που είναι ο νέος μου εθισμός.
Θα με δένουν στο κρεβάτι -σαν τους ζουρλούς-, ενώ θα μου φοράνε και φίμωτρο, για να μην ακούγονται τα ουρλιαχτά μου από την λύσσα. Αουουουουουουου!!!
Δεν ξέρω τι έχω πάθει. Έχω γίνει καταναλωτικό ζόμπι· αφού φοβάμαι μην δαγκώσω κανέναν άνθρωπο καμιά μέρα και πάει και σηκώσει όλο το H&M, βγάζοντας παράλληλα αφρούς από το στόμα.
Πάντως, το χαίρομαι.
Αν και γούσταρα τρελά το shopping -από πάντα-, στην Ελλάδα, τα τελευταία 5-6 χρόνια, δεν ψώνιζα σχεδόν ποτέ.
Όλο με τα ίδια ρούχα ήμουνα. Γύφτος. Ντάιο.
Πάντως, από πατριωτισμό δεν ψώνιζα. Ήθελα να είμαι σετ με την οικονομική κατάσταση της χώρας μου.
Σε προτεκτοράτο ζούσα, στο κάτω κάτω. Δεν μου πήγαινε η καρδιά να ντύνομαι σαν τον Πατούλη.
Κυκλοφορούσα συνέχεια με κάτι σκισμένα παντελόνια, κάτι κομμένες μπλούζες και κάτι τρύπια παπούτσια, με αποτέλεσμα να έχω τον ανθρωποδιώκτη.
Δεν ήταν λίγες οι φορές που ενώ κάπνιζα στην στάση του λεωφορείου, οι άνθρωποι μου πέταγαν ψιλά. Μάλλον επειδή με περνούσαν για άστεγο.
Για να καταλάβετε, είχα φτάσει να βγαίνω βράδυ για ποτό με την μπλούζα που φόραγα στον ύπνο. Πιο ντεκαντάνς πεθαίνεις.
Απορώ πώς μου κάθονταν οι γκόμενες. Εντάξει, δεν απορώ και πολύ. Είναι επειδή είμαι ένα κράμα Αλμπέρ Καμύ, Μίλαν Κούντερα και Αριστοφάνη· αυτό με σώζει.
Τώρα, όμως, την έχω καταβρεί με το shopping στην πατρίδα μου την Ευρώπη.
Σκέφτομαι πως, αν συνεχίσω έτσι, σε λίγο καιρό θα έχω γίνει σαν αυτούς τους αστείους τύπους στο youtube που μιλάνε για ρούχα και παπούτσια.
Θα έχω γίνει fashion blogger. Δηλαδή γυναικωτός.
Πάντως, αν με δείτε ποτέ να φωτογραφίζω τα ρούχα μου και να ποστάρω την μια σέλφι μετά την άλλη, να με πάρετε ένα τηλέφωνο να δείτε αν είμαι καλά.
Γιατί μπορεί να έχω γίνει χίπστερ.
Και είναι κρίμα από κομαντάντε να γίνω χίπστερ.
Γενικά, να με προσέχετε.
Πάω τώρα, γιατί μπάνισα χτες ένα φοβερό ζευγάρι παπούτσια σε ένα ρουχάδικο, και δεν ψήνομαι να μου τα προλάβει κάνας αμπλαούμπλας Σουηδός.
Έχουν και 50% έκπτωση.
Καλά μιλάμε, θα τα δει το βράδυ ο Mr. Big και θα πάθει την πλάκα του.
(Από το Νόρσεπινγκ για το προτεκτοράτο, Γιόνας Γιόνανσον Ντάρκο.)
