Αν υπάρχει κάτι πολύ σπάνιο στην τωρινή Ελλάδα -και δυσεύρετο-, αυτό είναι οι χαρούμενοι άνθρωποι. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κι εγώ δεν μπορώ να τους εντοπίσω, ή αν απλώς κρύβονται για να μην τους βαρύνει η θλίψη των υπολοίπων - αν γνωρίζετε την κρυψώνα τους ενημερώστε με.
Είναι αξιοσημείωτο το πόσα θλιμμένα πρόσωπα συναντάς καθημερινά. Βέβαια, πλέον δεν θα πρέπει να μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Η Ελλάδα είναι μια θλιμμένη χώρα. Με θλιμμένους ανθρώπους.
Νομίζω πως πια έχουμε φτάσει στο σημείο να συναντάμε στο δρόμο χαρούμενους και ανέμελους ανθρώπους και να τους κοιτάμε με δυσπιστία, σχεδόν να τους θεωρούμε ύποπτους. <<Μα καλά, που ζούνε αυτοί;>>. Εμένα μου συμβαίνει καθημερινά. Ίσως να έχει συμβεί και σε εσάς.
Φτάσαμε η ανθρώπινη ανεμελιά και το κέφι να καταδικάζονται.
Θα έρθει η ώρα που θα βλέπουμε χαμογελαστούς ανθρώπους στους δρόμους και θα τους ανακρίνουμε: <<Γιατί χαμογελάς; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Τόσο στην κοσμάρα σου είσαι; Μίλα, γουρούνι!>>.
Μπορεί να το βρίσκετε αστείο, όμως δεν είναι. Με δυσκολία μπορώ πια να θυμηθώ την τελευταία φορά που συνάντησα κάποιον χαρούμενο φίλο. Δεν θέλω να το ρίξω στο μελόδραμα, όμως, έχω την εντύπωση -που όσο περνάει ο καιρός γίνεται πεποίθηση- πως ο ένας τραβάει τον άλλον προς τα κάτω. Και η κατηφόρα δεν έχει τέλος.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκαρδιωτικό από το να συναντάς ανθρώπους μεταξύ 20 και 30 χρονών που σου λένε πως έχουν στερέψει από κουράγιο. Που σου λένε πως έχουν σχεδόν παραιτηθεί. Νέοι με γέρικες καρδιές. Κουβεντιάζεις για λίγο μαζί τους και σε πιάνει μαύρη μελαγχολία.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου -ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες- να μην έχει δύναμη για τίποτα - ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες, το τονίζω. Άλλες φορές πάλι με πιάνει το πείσμα: <<Δεν θα πέσουμε και σε κατάθλιψη, ρε πούστη!>>.
Πολλοί υποστηρίζουν -και είμαι μαζί τους- πως οι δημιουργοί της μιζέριας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όμως, λογικά, αφού καταφέραμε να δημιουργήσουμε τέτοια μιζέρια, είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε και τα αντίθετά της: Τη χαρά και την όρεξη για ζωή.
Τελικά καταλήγω: Ζητούνται χαρούμενοι άνθρωποι. Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι απαραίτητοι. Οι χαρούμενοι άνθρωποι πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Είναι αναγκαίοι. Που έχουν εξαφανιστεί; Ή μήπως ζούμε στην εποχή που διαπρέπουν μόνο οι ναζιστές; Και μόνο στην σκέψη αρρωσταίνω.
Και ποιοι είναι οι χαρούμενοι άνθρωποι; Είναι αυτοί που δεν έχουν παραιτηθεί, είναι αυτοί που παλεύουν για Αξιοπρέπεια, είναι αυτοί που αγωνίζονται για Δικαιοσύνη, είναι αυτοί που δεν λουφάζουν στην εγωιστική τους κατήφεια, είναι αυτοί που δίνουν κουράγιο στους γύρω τους, είναι αυτοί που βοηθάνε τους συνανθρώπους τους, είναι αυτοί που καίγονται. Είναι οι ερωτευμένοι με τη ζωή.
Δεν είναι τα δύσθυμα ανθρωπάκια που χαζεύουν τον Πρετεντέρη, δεν είναι αυτοί που με μειλίχιο ύφος καταδικάζουν τους απεργούς, δεν είναι οι <<μισθουλάκος να υπάρχει>>, δεν είναι οι <<κοίτα εσύ την δουλειά σου και ας κόψουν τον λαιμό τους οι άλλοι>>.
Ρίχνοντας μια ματιά γύρω σου, το μόνο που βλέπεις είναι συννεφιασμένα και χλωμά πρόσωπα. Που εξαφανίστηκαν τα χαμόγελα και τα γέλια; Τζάμπα είναι, διάολε!
Θέλουμε πίσω τα γέλια μας, θέλουμε πίσω την θετική σκέψη, θέλουμε πίσω έστω την θέα της Ελπίδας.
Η θέα της Ελπίδας -ίσως και η ίδια η Ελπίδα- ήταν ζωντανή στις περσινές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου. Δεν μπορεί να μην το παρατηρήσατε. Προσωπικά όλοι μου οι φίλοι ήταν τελείως διαφορετικοί εκείνη την περίοδο. Οι περισσότεροι είχαν την εντύπωση πως κάτι καινούργιο πρόκειται να ξεκινήσει. Κάτι διαφορετικό. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς. Οι περισσότεροι είχαμε ανθίσει.
Ειλικρινά, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα τι πάει να πει <<αέρας της αλλαγής>>. Τον ένιωθες παντού - εκτός και αν βρισκόσουν στην καρακοσμάρα σου. Ήταν ένα πολύ αισιόδοξο διάστημα. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Μέχρι που -φυσικά- ήρθαν τα εκλογικά αποτελέσματα. Και μαζί τους η ανώμαλη και άγρια προσγείωση.
Οπωσδήποτε, τον <<αέρα της αλλαγής>> δεν θα τον φέρει κάποιο κόμμα. Και μιας και αναφέρθηκα στις περσινές εκλογές του καλοκαιριού και ίσως ορισμένοι να με παρεξηγήσατε, όχι, δεν εννοούσα πως ο <<αέρας της αλλαγής>> είχε να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε καμία περίπτωση.
Είναι προνόμιο των δούλων να εξαρτάται το δικό τους καλύτερο αύριο -ή η προσωπική τους ευτυχία- από την επιτυχία ενός κόμματος.
Τον <<αέρα της αλλαγής>>, λοιπόν, δεν θα τον φέρει κανένα κόμμα. Τον <<αέρα της αλλαγής>> θα τον φέρουν οι χαρούμενοι άνθρωποι - υπήρξαν τότε, θα υπάρξουν και τώρα. Και θα τον φέρουν αυτοί που δεν τους γονάτισαν. Που δεν έχουν γίνει δούλοι. Που μπορούν ακόμα και χαμογελάνε. Που θέλουν στα αλήθεια να αλλάξουν τα πράγματα. Που θέλουν εκδίκηση. Και που ήδη την προετοιμάζουν:
Είναι αξιοσημείωτο το πόσα θλιμμένα πρόσωπα συναντάς καθημερινά. Βέβαια, πλέον δεν θα πρέπει να μας κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Η Ελλάδα είναι μια θλιμμένη χώρα. Με θλιμμένους ανθρώπους.
Νομίζω πως πια έχουμε φτάσει στο σημείο να συναντάμε στο δρόμο χαρούμενους και ανέμελους ανθρώπους και να τους κοιτάμε με δυσπιστία, σχεδόν να τους θεωρούμε ύποπτους. <<Μα καλά, που ζούνε αυτοί;>>. Εμένα μου συμβαίνει καθημερινά. Ίσως να έχει συμβεί και σε εσάς.
Φτάσαμε η ανθρώπινη ανεμελιά και το κέφι να καταδικάζονται.
Θα έρθει η ώρα που θα βλέπουμε χαμογελαστούς ανθρώπους στους δρόμους και θα τους ανακρίνουμε: <<Γιατί χαμογελάς; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου; Τόσο στην κοσμάρα σου είσαι; Μίλα, γουρούνι!>>.
Μπορεί να το βρίσκετε αστείο, όμως δεν είναι. Με δυσκολία μπορώ πια να θυμηθώ την τελευταία φορά που συνάντησα κάποιον χαρούμενο φίλο. Δεν θέλω να το ρίξω στο μελόδραμα, όμως, έχω την εντύπωση -που όσο περνάει ο καιρός γίνεται πεποίθηση- πως ο ένας τραβάει τον άλλον προς τα κάτω. Και η κατηφόρα δεν έχει τέλος.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο αποκαρδιωτικό από το να συναντάς ανθρώπους μεταξύ 20 και 30 χρονών που σου λένε πως έχουν στερέψει από κουράγιο. Που σου λένε πως έχουν σχεδόν παραιτηθεί. Νέοι με γέρικες καρδιές. Κουβεντιάζεις για λίγο μαζί τους και σε πιάνει μαύρη μελαγχολία.
Πολλές φορές πιάνω τον εαυτό μου -ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες- να μην έχει δύναμη για τίποτα - ακόμα και τις πιο ηλιόλουστες μέρες, το τονίζω. Άλλες φορές πάλι με πιάνει το πείσμα: <<Δεν θα πέσουμε και σε κατάθλιψη, ρε πούστη!>>.
Πολλοί υποστηρίζουν -και είμαι μαζί τους- πως οι δημιουργοί της μιζέριας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όμως, λογικά, αφού καταφέραμε να δημιουργήσουμε τέτοια μιζέρια, είμαστε ικανοί να δημιουργήσουμε και τα αντίθετά της: Τη χαρά και την όρεξη για ζωή.
Τελικά καταλήγω: Ζητούνται χαρούμενοι άνθρωποι. Οι χαρούμενοι άνθρωποι είναι απαραίτητοι. Οι χαρούμενοι άνθρωποι πρέπει να βγουν στην επιφάνεια. Είναι αναγκαίοι. Που έχουν εξαφανιστεί; Ή μήπως ζούμε στην εποχή που διαπρέπουν μόνο οι ναζιστές; Και μόνο στην σκέψη αρρωσταίνω.
Και ποιοι είναι οι χαρούμενοι άνθρωποι; Είναι αυτοί που δεν έχουν παραιτηθεί, είναι αυτοί που παλεύουν για Αξιοπρέπεια, είναι αυτοί που αγωνίζονται για Δικαιοσύνη, είναι αυτοί που δεν λουφάζουν στην εγωιστική τους κατήφεια, είναι αυτοί που δίνουν κουράγιο στους γύρω τους, είναι αυτοί που βοηθάνε τους συνανθρώπους τους, είναι αυτοί που καίγονται. Είναι οι ερωτευμένοι με τη ζωή.
Δεν είναι τα δύσθυμα ανθρωπάκια που χαζεύουν τον Πρετεντέρη, δεν είναι αυτοί που με μειλίχιο ύφος καταδικάζουν τους απεργούς, δεν είναι οι <<μισθουλάκος να υπάρχει>>, δεν είναι οι <<κοίτα εσύ την δουλειά σου και ας κόψουν τον λαιμό τους οι άλλοι>>.
Ρίχνοντας μια ματιά γύρω σου, το μόνο που βλέπεις είναι συννεφιασμένα και χλωμά πρόσωπα. Που εξαφανίστηκαν τα χαμόγελα και τα γέλια; Τζάμπα είναι, διάολε!
Θέλουμε πίσω τα γέλια μας, θέλουμε πίσω την θετική σκέψη, θέλουμε πίσω έστω την θέα της Ελπίδας.
Η θέα της Ελπίδας -ίσως και η ίδια η Ελπίδα- ήταν ζωντανή στις περσινές εκλογές του Μαΐου και του Ιουνίου. Δεν μπορεί να μην το παρατηρήσατε. Προσωπικά όλοι μου οι φίλοι ήταν τελείως διαφορετικοί εκείνη την περίοδο. Οι περισσότεροι είχαν την εντύπωση πως κάτι καινούργιο πρόκειται να ξεκινήσει. Κάτι διαφορετικό. Και βάζω και τον εαυτό μου μέσα σε αυτούς. Οι περισσότεροι είχαμε ανθίσει.
Ειλικρινά, ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που κατάλαβα τι πάει να πει <<αέρας της αλλαγής>>. Τον ένιωθες παντού - εκτός και αν βρισκόσουν στην καρακοσμάρα σου. Ήταν ένα πολύ αισιόδοξο διάστημα. Δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο. Μέχρι που -φυσικά- ήρθαν τα εκλογικά αποτελέσματα. Και μαζί τους η ανώμαλη και άγρια προσγείωση.
Οπωσδήποτε, τον <<αέρα της αλλαγής>> δεν θα τον φέρει κάποιο κόμμα. Και μιας και αναφέρθηκα στις περσινές εκλογές του καλοκαιριού και ίσως ορισμένοι να με παρεξηγήσατε, όχι, δεν εννοούσα πως ο <<αέρας της αλλαγής>> είχε να κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ. Σε καμία περίπτωση.
Είναι προνόμιο των δούλων να εξαρτάται το δικό τους καλύτερο αύριο -ή η προσωπική τους ευτυχία- από την επιτυχία ενός κόμματος.
Τον <<αέρα της αλλαγής>>, λοιπόν, δεν θα τον φέρει κανένα κόμμα. Τον <<αέρα της αλλαγής>> θα τον φέρουν οι χαρούμενοι άνθρωποι - υπήρξαν τότε, θα υπάρξουν και τώρα. Και θα τον φέρουν αυτοί που δεν τους γονάτισαν. Που δεν έχουν γίνει δούλοι. Που μπορούν ακόμα και χαμογελάνε. Που θέλουν στα αλήθεια να αλλάξουν τα πράγματα. Που θέλουν εκδίκηση. Και που ήδη την προετοιμάζουν:
