Ο Νίκος Βούτσης μου θυμίζει έναν κοντόχοντρο παππού από το Μεταξοχώρι, ο οποίος τσάκιζε τα παϊδάκια και τα κεμπάπ στην ταβέρνα και, με τα δάχτυλα τίγκα στα λίπια και στο λάδι, έστρωνε τα μαλλιά του, προκαλώντας αηδία στους γύρω του.
Και μετά την Ζωή Κωνσταντοπούλου, έχουμε τον Νίκο Βούτση.
Επιστρέψαμε δηλαδή στην κανονικότητα, όπου πρόεδρος της βουλής των Ελλήνων είναι ένα ακόμα διακοσμητικό και ακίνδυνο χούφταλο.
Από την Ζωή στον θάνατο.
Εντάξει, οποιοσδήποτε και να διαδεχόταν την Ζωή Κωνσταντοπούλου στην προεδρία της βουλής θα ήταν καταδικασμένος -επειδή αποκλείεται να ξεπερνούσε σε μαχητικότητα, αποφασιστικότητα και τσαμπουκά την Ζωή Κωνσταντοπούλου- αλλά ο Νίκος Βούτσης έχει αυτήν τη φάτσα που σε κάνει να σκέφτεσαι «πού πας, ρε Καραμήτρο;».
Με τον Νίκο Βούτση στην προεδρία της βουλής, υποψιάζομαι πως οι επιτροπές της βουλής θα θαφτούν. Εντάξει, όχι αμέσως. Θα το καθυστερήσει λίγο ο Νίκος, για το ξεκάρφωμα.
Εκτός αν κάποιος πιστεύει πως ο Νίκος Βούτσης -ο οποίος ψήφισε μονοκούκι το Μνημόνιο- θα είναι άξιος συνεχιστής του έργου της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Εδώ γελάμε. Δυνατά.
Διάβαζα προηγουμένως στο Facebook το μήνυμα του Πέτρου Τατσόπουλου στον Νίκο Βούτση. Μέλι έσταζε ο Τατσόπουλος για τον Βούτση. «Συγχαρητήρια στον φίλο μου», «Καλή επιτυχία, Νίκο» και τέτοια.
Όταν στάζει μέλι ο Τατσόπουλος για σένα, μάλλον είσαι για τα μπάζα. Όχι μάλλον, σίγουρα.
Άντε βρε, να τον χαιρόμαστε!
