Συνέβη κάτι πάρα πολύ αστείο σήμερα στον ΟΑΕΔ - ξαναπήγα σήμερα στον ΟΑΕΔ, γιατί μου είχαν λείψει και ήθελα να τους ξαναδώ. Πήγα μόνος μου αυτή την φορά, χωρίς τον Ν. Έχει και δουλειές ο άνθρωπος, δεν θα ασχολείται όλη μέρα με μένα το μογγόλι.
Για να εξυπηρετηθείς στον ΟΑΕΔ, παίρνεις ένα χαρτάκι. Το χαρτάκι έχει πάνω έναν αριθμό. Περιμένεις σε ένα τραπεζάκι μέχρι να φανεί στον πίνακα ο αριθμός σου. Μόλις φανεί ο αριθμός σου, σηκώνεσαι για να κάνεις την δουλειά σου.
Τίποτα καινούριο, η διαδικασία είναι ακριβώς ίδια με αυτήν στις ελληνικές τράπεζες.
Είχα τον αριθμό 195. Στον πίνακα ήταν το 93.
«Γάμησέ τα», σκέφτηκα. «Θα μείνω εδώ μέχρι να γίνει ο Κυριάκος πρωθυπουργός της Ελλάδας».
Περίμενα, περίμενα, περίμενα.
Κάνα μισάωρο αργότερα, ο πίνακας έγραφε 95.
«Για να χρειάστηκε μισή ώρα για να εξυπηρετηθούν δυο άνθρωποι, σκέψου πόση ώρα θα χρειαστεί για να εξυπηρετηθούν εκατό. Θα φύγω από δω μέσα όταν θα διοργανώσει ξανά Ολυμπιακούς αγώνες η Ελλάδα».
Με είχε πιάσει απελπισία. Σηκώθηκα -σιχτιρίζοντας- και βγήκα έξω για τσιγάρο.
Εν τω μεταξύ, έξω να κάνει τρελό πουτσόκρυο. Αέρας και κακό. Αλλά τι α καντς; Α κατς α μπαφιάεις;
Αφού κάπνισα το τσιγάρο μου μέχρι το φίλτρο, το έσβησα στην σόλα του παπουτσιού μου, πέταξα την γόπα σε ένα κάδο εκεί παραδίπλα -έχω γίνει ορίτζιναλ Ευρωπαίος μιλάμε-, και ξαναμπήκα στον ΟΑΕΔ.
Στην είσοδο είναι ένας υπάλληλος (κατάλαβα πως ήταν υπάλληλος από το καρτελάκι που κρεμόταν στον λαιμό του) ίδιος ο Ντάισελμπλουμ.
Μαλλάκι μπούκλα, γυαλάκια, κάτασπρο δέρμα και φλωρόφατσα. Σουηδός λογικά.
«Εδώ είμαστε», σκέφτομαι.
«Excuse me», του κάνω, «do you speak english?».
«Of course».
«Σωραίος», του λέω ασυναίσθητα. «Can you please help me?» συνεχίζω, δίνοντάς του το χαρτάκι με τον αριθμό μου και δείχνοντας του με το δάχτυλο τον πίνακα.
«Wait a second», μου κάνει.
Σβέλτα Γερούν, δεν είναι Eurogroup εδώ.
Ο Ντάισελμπλουμ επιστρέφει χαμογελαστός με άλλο χαρτάκι. Μου το δίνει. Το χαρτάκι έγραφε 196.
Στον πίνακα ήταν ακόμα το 95.
«Μας υποχρέωσες φιόγκε», σκέφτομαι. «Maybe is it better for me to come back tomorrow morning?», τον ρωτάω σε άπταιστα αγγλικά Τσίπρα. Τα νεύρα εν τω μεταξύ κρόσσια.
«No, you are next!», μου λέει ο τύπος γεμάτος ενθουσιασμό.
Κούλαρε μεγάλε.
«Τι έγιναν οι υπόλοιποι εκατό, ρε πούστη μου; Πέθαναν;», αναρωτιέμαι φωναχτά.
Ο άλλος να με κοιτάει απορημένος εν τω μεταξύ. Με ηλίθιο έμπλεξα, σου λέει.
Επειδή εγώ είχα κάψει φλάντζα και ο Σουηδός το κατάλαβε, μου εξήγησε πως τα δυο τελευταία ψηφία είναι ο αριθμός μου.
Το πρώτο ψηφίο -δηλαδή ο άσσος- ήταν ο αριθμός του γραφείου του υπαλλήλου που θα με εξυπηρετούσε. (Και πού να το ξέρω εγώ, μετανάστης άνθρωπος, ρε μάστορα;)
Για να καταλάβετε, όταν μπήκα στον ΟΑΕΔ είχα στο χέρι μου τον αριθμό 93 αλλά νόμιζα πως είχα το 193, με αποτέλεσμα να περιμένω τζάμπα για πάνω από μια ώρα, ενώ έχασα και την σειρά μου.
Γάμησέ τα.
Πάντως, ρε παιδί μου, είμαστε πανέξυπνοι εμείς οι Έλληνες.
Είναι απορίας άξιον το πώς καταφέραμε και χρεοκοπήσαμε, και βρέθηκε η χώρα μας στον πούτσο του Σόιμπλε καβάλα.
(Από το Νόρσεπινγκ για το προτεκτοράτο, Γιόνας Γιόνανσον Ντάρκο.)
