Αγαπητέ Αλέξη, σε σιχαίνομαι βαθιά -ειλικρινά, ξερνάω με την πάρτη σου- αλλά δεν θα μπορούσα να ξεκινήσω ένα γράμμα με την φράση «σιχαμένε Αλέξη» -δεν ακούγεται ωραία-, οπότε μένω στο «αγαπητέ».
Αγαπητέ Αλέξη, θέλω να σε ευχαριστήσω γιατί με έχεις κάνει απολιτίκ.
Η στάση σου από το δημοψήφισμα του περασμένου Ιουλίου και έπειτα με έκανε να αναρωτηθώ «για ποιο λόγο κάθομαι και ασχολούμαι με την πολιτική σε ένα προτεκτοράτο;».
Ε, και έτσι σταμάτησα να ασχολούμαι. Και βρήκα την υγειά μου.
Ειλικρινά, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που αγνόησες ένα δημοψήφισμα, υπέγραψες Μνημόνιο και γενικά έκανες τα αντίθετα από αυτά που υποστήριζες επί χρόνια με πάθος.
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που -με την στάση σου- έδειξες σε όλο τον πλανήτη πως η Ελλάδα δεν είναι παρά ένα προτεκτοράτο-αποικία που δεν έχει ούτε σήμερα, ούτε αύριο.
Σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου που αποδείχτηκες κι εσύ ένας φτηνός απατεώνας, ένα ξεπουλημένο τομάρι, ένας Παπανδρέου, ένας Σαμαράς.
Αν δεν είχαν γίνει έτσι τα πράγματα, εγώ τώρα θα καθόμουν και θα έγραφα καθημερινά για πολιτική -όπως έκανα πριν έρθει η... ριζοσπαστική σου αριστερά στην εξουσία-, έχοντας την ελπίδα πως κάτι μπορεί να αλλάξει.
Αλλά ευτυχώς, ο σοφός ελληνικός λαός σε έκανε πρωθυπουργό, σε ξεβράκωσε και έτσι εγώ τώρα μπορώ και ασχολούμαι με εντελώς χαζά πράγματα που δεν επιβαρύνουν καθόλου την ψυχική μου υγεία.
Να, για παράδειγμα, τις προάλλες ασχολούμουν με την Eurovision.
Με τι να ασχοληθεί κανείς σε ένα προτεκτοράτο;
Με το Eurogroup και την... διαπραγμάτευση;
Με την Eurovision θα ασχοληθεί. Ukraine, 12 points!
Θυμάμαι πριν μερικά χρόνια που χλεύαζα και απαξίωνα όσους αδιαφορούσαν για την πολιτική αλλά τώρα πια τους καταλαβαίνω.
Βλέπεις, Αλέξη, με έχεις κάνει έναν από αυτούς.
Στο τσακ είμαι να αρχίσω να βλέπω πρωινάδικα.
Στο τέλος θα αρχίσω να διαβάζω και thecurlysue. Χαζογκόμενα κανονική.
Για να καταλάβεις, έχω φτάσει να ασχολούμαι μέχρι και με τον Σάκη Ρουβά· για να μην ασχοληθώ με εσένα.
Και δεν φαντάζεσαι πόσο ανακουφισμένος νιώθω. Σαν να έχει φύγει ένα βάρος από την πλάτη μου.
Όσο ασχολούμουν με κάτι απατεώνες σαν και του λόγου σου, με κάτι τυχοδιώκτες σαν τον Σόιμπλε, με κάτι θλιβερά υποκείμενα σαν τον Άδωνι και με τους ραγιάδες Έλληνες, ένιωθα άρρωστος. Βαριά.
Κόντευα να πάθω κατάθλιψη.
Ειδικά πέρυσι το καλοκαίρι με το δημοψήφισμα που πίστεψα κι εγώ -σαν καλό χάπατο- πως μπορεί τελικά να είσαι ένας έντιμος άνθρωπος και πως η Δημοκρατία μπορεί και πάλι να επιστρέψει στην χώρα που την γέννησε -κάτι τέτοιες μαλακίες έγραφα τότε-, παραλίγο να κάψω τον εγκέφαλό μου.
Μέχρι και με φίλους τσακώθηκα για πάρτη σου. Και να φανταστείς, δεν σε είχα ψηφίσει καν.
Τις προάλλες με ρώτησε ένας φίλος γιατί δεν γράφω πια για πολιτική.
«Ρε μαλάκα, εδώ γίνονται τέρατα κι εσύ κάθεσαι και ασχολείσαι με την Eurovision;».
«Σιγά μην βγάλω εγώ τον καρκίνο για τους απατεώνες και τους ραγιάδες. Άσε που τώρα πια είμαι απολιτίκ. Eurovision, Σάκης Ρουβάς, Σκορδά και Λιάγκας. Γαμώ τις φάσεις».
Κόκαλο ο φίλος.
Να σαι καλά, ρε Αλέξη. Ειλικρινά ρε φίλε. Σε σένα χρωστάω ότι το στομάχι μου έπαψε πια να δένεται κόμπος.
(Ρε Αλέξη, αφού ήσουν κι εσύ ένα ακόμα χαρτί του σάπιου συστήματος -κι ας ούρλιαζες για δικαιοσύνες, δημοκρατίες, ελπίδες και αξιοπρέπειες- και αφού τα πάντα ήταν συμφωνημένα από πριν, γιατί ονόμασες τον γιο σου Ερνέστο; Ξέρω, είναι εντελώς άσχετο αλλά το σκεφτόμουν σήμερα. Δηλαδή, αυτό το καημένο το παιδί καθόλου δεν το σκέφτεσαι; Και άντε πες τώρα είναι πολύ μικρός. Τι θα γίνει όμως όταν θα πάει σχολείο; Ο πατέρας του θα είναι ο μεγαλύτερος απατεώνας που γνώρισε ποτέ η Αριστερά, θα είναι ο άνθρωπος που αγνόησε ένα δημοψήφισμα και έφερε δυο Μνημόνια μέσα σε 15 μήνες, και αυτόν θα τον λένε Ερνέστο; Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!!! Θα τον πάρουν με τις πέτρες τον καημένο τον πιτσιρικά, ρε συ Αλέξη. Ήθελα να 'ξερα, μαστουρωμένοι ήσασταν με την Περιστέρα όταν αποφασίζατε για το όνομα του παιδιού σας; Τι να πω. Φιλιά.)
