Τώρα οι σκλάβοι έχουν λυσσάξει

Ο Νίκος Ρωμανός διανύει την 23η ημέρα απεργίας πείνας, διεκδικώντας το αίτημά του για χορήγηση εκπαιδευτικών αδειών από τη φυλακή, προκειμένου να σπουδάσει στην Πανεπιστημιακή σχολή που πέρασε. 

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια. Ο αγώνας του Νίκου Ρωμανού είναι δίκαιος. Όσοι δεν έχουν αποκτηνωθεί ακόμα -ή δεν είναι εντελώς καθυστερημένοι-, το καταλαβαίνουν αυτό. 

Η ιστορία του Νίκου Ρωμανού είναι λίγο πολύ γνωστή. 

Το βράδυ της 6ης Δεκεμβρίου 2008, ο Νίκος Ρωμανός βρισκόταν μαζί με τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια, όταν ο δεύτερος δολοφονήθηκε από τα πυρά του αστυνομικού Επαμεινώνδα Κορκονέα. Ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος ξεψύχησε στα χέρια του κολλητού του, Νίκου Ρωμανού. 

Βρισκόμαστε μόλις 4 ημέρες πριν την συμπλήρωση των 6 χρόνων από την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. 

Σήμερα, ο Νίκος Ρωμανός δείχνει αποφασισμένος να πάει μέχρι το τέλος. Δικαίωση ή θάνατος. 

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το ελληνικό κράτος θα αφήσει τον Νίκο Ρωμανό να πεθάνει επειδή επιθυμεί να σπουδάσει στην Πανεπιστημιακή σχολή που πέρασε με εξετάσεις. 

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι το ελληνικό κράτος, μετά τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, θα δολοφονήσει και τον Νίκο Ρωμανό.  

Μπορεί να ακούγεται αφελές αλλά δυσκολεύομαι να το πιστέψω.

Πάντως, είναι αξιοσημείωτη η λύσσα με την οποία μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας έχει στραφεί εναντίον του Νίκου Ρωμανού. Βέβαια, είναι και δικαιολογημένη. 

Πώς τολμάς, κύριε, να σηκώνεις κεφάλι σε μια κοινωνία γεμάτη κότες, ραγιάδες και προσκυνημένους;

Βλέπουν οι Έλληνες την περήφανη στάση ενός 21χρονου -που δεν μασάει και δεν κωλώνει- και θυμούνται πόσο χέστηδες και εθελόδουλοι είναι οι ίδιοι. 

Διάολε, γι' αυτό έχουν πάρει ανάποδες με τον Ρωμανό οι Έλληνες. Γιατί με την συμπεριφορά του τους θυμίζει ότι είναι σκλάβοι. 

Νίκο Ρωμανέ, οι σκλάβοι έχουν λυσσάξει. Οι σκλάβοι δεν θα σου συγχωρήσουν ποτέ ότι τόλμησες να αντισταθείς. 

Οπότε, στα δικά μου μάτια, έχεις δικαιωθεί. Για πάντα.