Αίσθηση έχουν προκαλέσει οι φωτογραφίες από τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν τον διάσημο σκηνοθέτη, σεναριογράφο και ηθοποιό να φασώνει με πάθος μια φοβερή θεογκόμενα που ντρέπεται να βγάλει το βρακί της επειδή είναι αξύριστη.
Πάντως, από τις φωτογραφίες που δόθηκαν στη δημοσιότητα έλειπε η μαμά της θεογκόμενας, η οποία υποψιάζομαι πως θα είναι ακόμα πιο θεογκόμενα και ο Χριστόφορος θα της τον φερμάρει στη ζούλα για να μην τους πάρει πρέφα η κόρη και γίνει της πουτάνας.
Ο τίτλος της νέας ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη πιθανολογείται ότι θα είναι «Γλυκύ μου έαρ» αλλά ακούγεται πολύ και το «Να με προσέχεις γιατί είμαι ατάλαντος».
Πρόκειται για μια ερωτική τριλογία με θέμα την κρίση και τον φασισμό. Δηλαδή, ανάμεσα από τα πηδήματα ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης θα φωνάζει και κάνα «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία».
Στην ταινία πρωταγωνιστούν και αρκετοί ξένοι ηθοποιοί, οπότε αντιλαμβανόμαστε πως ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης αποφάσισε να τρελάνει στο μπαλαμούτι και τους αλλοδαπούς.
Προσωπικά, ανυπομονώ να βγει στους κινηματογράφους η καινούρια ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη.
Θέλω να είμαι από τους πρώτους που δεν θα πάνε να τη δουν.
Σύμφωνα με την εφημερίδα Larissanet, ο Θεσσαλικός κάμπος ευνοεί τις καταχρήσεις και πολλοί είναι οι Θεσσαλοί που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αλλά, εδώ που τα λέμε, είναι τόσο βαρετή η ζωή στον Θεσσαλικό κάμπο που δεν παλεύεται χωρίς ναρκωτικά και ξίδια.
Σύμφωνα πάντα με την Larissanet, 6 στους 10 εφήβους έκαναν χρήση χασίς ή δοκίμασαν ελαφριά ναρκωτικά, οπότε αντιλαμβανόμαστε πως 4 στους 10 εφήβους είναι εντελώς ξενέρωτοι. Ή οργανώθηκαν στην ΚΝΕ.
Πάντως, οι καλοί δημοσιογράφοι της Larissanet δεν φρόντισαν να μας ενημερώσουν αν οι έφηβοι του Θεσσαλικού κάμπου κάπνισαν ελληνικό χασίς -που είναι αγνό, παρθένο και απ' τα κόκαλα βγαλμένο των Ελλήνων τα ιερά- ή προτίμησαν το αλβανικό που είναι τίγκα στο σπόρι και σε οδηγεί απευθείας στην ντάγκλα.
Από την έρευνα της εφημερίδας προκύπτει πως η ανεργία ώθησε πολύ κόσμο στις καταχρήσεις και αυτό είναι πολύ θετικό, αφού είναι προτιμότερο να είσαι άνεργος και να την πίνεις όλη μέρα από το να δουλεύεις για 250 ευρώ ανασφάλιστος, να μην έχεις εργατικά δικαιώματα και να σου σπάει και τ' αρχίδια ένα μαλακισμένο αφεντικό.
Βέβαια, αυτά που λένε οι εφημερίδες δεν είναι να τα πολυπιστεύεις, αφού και πριν από την κρίση -που υπήρχαν ακόμα δουλειές- οι Θεσσαλοί τίγκα στις καταχρήσεις ήταν, μιας και έτρεχαν κάθε βράδυ στα σκυλάδικα και χόρευαν τσιφτετέλια πάνω στα τραπέζια, ενώ κατέβαζαν και από δυο μπουκάλια ουίσκι ο καθένας και μετά πήγαιναν και ψήφιζαν με λύσσα ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία και μετά η χώρα χρεοκόπησε.
Ακόμα, η Larissanet αναφέρει πως πολλοί Θεσσαλοί έχουν εθιστεί στον τζόγο αλλά δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, αφού κι ο Ντοστογιέφσκι εθισμένος στον τζόγο ήταν αλλά έγραψε φοβερά αριστουργήματα.
Τέλος, αρκετοί είναι και οι Θεσσαλοί που αντιμετωπίζουν πρόβλημα εθισμού στο διαδίκτυο αλλά αυτοί μάλλον θα είναι τίποτα μπλόγκερς που -ως γνωστόν- δεν αποχωρίζονται το λάπτοπ ούτε όταν πάνε στην τουαλέτα.
Ο πρόεδρος της ΠΑΕ ΑΕΛ Βαγγέλης Πλεξίδας ανακοίνωσε την πώληση της ιστορικής ομάδας της Λάρισας -με την προϋπόθεση να βρεθεί ένας σοβαρός επενδυτής εντός 15 ημερών- και τώρα όλοι περιμένουμε ποιος ζάπλουτος μαφιόζος θα βρεθεί να αγοράσει την ΑΕΛ, ώστε να βγούμε στην Κεντρική πλατεία και να πανηγυρίσουμε με σημαίες και με ταμπούρλα.
Σύμφωνα με τον Βαγγέλη Πλεξίδα, η ΑΕΛ πωλείται έναντι του ποσού των 360.000 ευρώ. Εντάξει, κοψοχρονιά.
Εν τω μεταξύ, το πρωί της Κυριακής μια ομάδα οργανωμένων οπαδών της ΑΕΛ σκαρφάλωσαν στα γραφεία της ομάδας και κρέμασαν ένα πανό που έγραφε «Πλεξίδα άδειασέ μας της γωνιά και πίσω στο χωριό σου», ενώ ακούστηκαν και συνθήματα όπως «ΑΕΛ, κουλτούρα, Σεπουλτούρα» και «ΑΕΛ, αμάνικο, ρετσίνα και λουκάνικο».
Αίσθηση προκάλεσε το γεγονός πως το πανό που κρέμασαν οι Monsters δεν είχε ούτε ένα ορθογραφικό λάθος αλλά αυτό μάλλον συνέβη κατά τύχη, αφού είναι γνωστό πως οι οπαδοί της ΑΕΛ είναι εντελώς αγράμματοι και δεν μπορούν να γράψουν σωστά ούτε το όνομά τους.
Το κρέμασμα του πανό από τους οργανωμένους οπαδούς της ΑΕΛ έκανε έξαλλο τον Βαγγέλη Πλεξίδα, ο οποίος την ίδια μέρα αποφάσισε την επ' αόριστον διακοπή των προπονήσεων της ανδρικής ομάδας και της ομάδας νέων ποδοσφαίρου της ΑΕΛ, καθώς και την επ' αόριστον διακοπή της λειτουργίας των γραφείων της ΠΑΕ.
Η κίνηση του Πλεξίδα εξόργισε το λαρισαϊκό πόπολο και αυτό είναι πολύ λογικό, αφού οι ποδοσφαιριστές της ΑΕΛ παίζουν διαστημική μπάλα -Ροναλντίνιο όλοι- και δεν μπορεί το κάθε ταγάρι από τα Τρίκαλα να μας στερεί τέτοιο υπερθέαμα επειδή έτσι του κάπνισε.
Θα μπορούσα να γράψω πολλά ειρωνικά σχόλια για το θέμα. Λέω όμως να γράψω κάτι άλλο.
Βρίσκω εντελώς γελοίο στην χρεοκοπημένη Ελλάδα του 2014 -με την μισή κοινωνία να βρίσκεται σε απόγνωση- να υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που ασχολούνται με το ποδόσφαιρο και τις ομάδες-εταιρείες του κάθε μαφιόζου.
Βρίσκω ακόμα πιο γελοίο το γεγονός πως αυτοί οι άνθρωποι ξεσηκώνονται όταν αδικείται η ομάδα τους αλλά κάνουν τουμπεκί όταν καθημερινά αδικούνται εκατομμύρια συμπατριώτες τους.
Αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να αντιδράς και να απαιτείς δικαιοσύνη μόνο όταν αδικείται η ομάδα σου;
Πώς είναι δυνατόν να μην σου καίγεται καρφί για το ότι χιλιάδες συνάνθρωποι σου βλέπουν τις ζωές τους να ρημάζονται;
Πώς είναι δυνατόν να αδιαφορείς για το ότι οι υπεύθυνοι για την χρεοκοπία της χώρας σου παραμένουν ατιμώρητοι και στις θέσεις τους;
Πώς είναι δυνατόν να βάζουν λουκέτο στην ίδια σου τη χώρα κι εσύ να διαμαρτύρεσαι για το λουκέτο στην ομάδα σου;
Πώς είναι δυνατόν να είσαι τόσο μαλάκας;
Ο πατέρας μου έχει φοβερό κόλλημα με τον Καζαντζίδη - είναι «Καζαντζιδικός», όπως διατείνεται ο ίδιος. Την ημέρα της κηδείας του Καζαντζίδη -ήμουν γύρω στα 14-, τον θυμάμαι χαρακτηριστικά να στέκεται όρθιος μπροστά στην τηλεόραση και να παρακολουθεί με βουρκωμένα μάτια. Δεν είχε καταφέρει να πάει στην κηδεία του -το ήθελε πολύ- και ήταν απαρηγόρητος. Ένιωθε σαν να πρόδωσε έναν φίλο.
Για τους φίλους έχω δώσει την μπουκιά απ' το στόμα μου
και τα ρούχα μου ακόμα έβγαλα απ' το σώμα μου
Ήταν Κυριακή του Πάσχα και είχαμε μαζευτεί όλοι μαζί στο σπίτι στο χωριό. Είχαμε τελειώσει με το φαγητό και τώρα πίναμε κρασί και συζητούσαμε περί ανέμων και υδάτων. Κάποια στιγμή το ραδιόφωνο έπαιξε το «Νόμιζα πως ήταν φίλοι». Ο πατέρας μου άρχισε να κλαίει - πάντα γίνεται ρημάδι με αυτό το τραγούδι. «Ωχ, άρχισε πάλι», θυμάμαι να λέει η μάνα μου βουρκωμένη και με φωνή που έτρεμε· με το που αρχίζει να κλαίει ο πατέρας μου, κλαίει κι η μάνα μου - νόμος. Εγώ και οι αδερφές μου γελούσαμε. Βασικά, έτοιμοι ήμασταν να τα μπήξουμε κι εμείς, αλλά παριστάναμε τους άνετους.
Βοριάς είν' η αγάπη σου
και ποιος θα με γλιτώσει
Εκείνο τον Δεκαπενταύγουστο δεν είχε δάκρυα. Είχε μόνο γέλια και χαρές. Ήμασταν πάλι στο χωριό - αυτή τη φορά όμως στην πλατεία, στο πανηγύρι. Θυμάμαι τον πατέρα μου να πηγαίνει στον μπουζουκτσή και να του ψιθυρίζει κάτι στο αυτί. Λίγο μετά η ορχήστρα άρχισε να παίζει το «Με το βοριά». Είδα τον πατέρα μου να σηκώνεται από το τραπέζι και να χορεύει το ωραιότερο ζεϊμπέκικο της ζωής του. Έλαμπε από χαρά. Του χτυπούσα παλαμάκια και καμάρωνα...
«Ποιο θες να σου βάλω τώρα;». «Όποιο και να βάλεις ωραίο θα ναι».
Συχνά εκτελώ χρέη dj για την αφεντιά του. Όταν είναι στα κέφια του μου ζητάει να του παίξω «Στελάρα» από το ίντερνετ. Έτσι τον λέει τον Καζαντζίδη ο πατέρας μου: «Στελάρα». Κάθομαι λοιπόν στον υπολογιστή και του παίζω Στελάρα από το youtube. Εκείνος τραγουδάει. Πάντα βουρκωμένος, πάντα με έναν κόμπο στο λαιμό.
Όταν ήμουν μικρός δεν τον άντεχα τον Καζαντζίδη. Για την ακρίβεια, άκουγα Καζαντζίδη και μου ανέβαινε το αίμα στο κεφάλι. Κάθε φορά που επιστρέφαμε από το χωριό με το αυτοκίνητο, ο πατέρας μου -που ήξερε πως έβγαζα καντήλες με τα τραγούδια του Καζαντζίδη- έβαζε επίτηδες μια κασέτα με τις «μεγάλες επιτυχίες του Στέλιου» για να με βουρλίσει. Σε όλη τη διαδρομή τον θυμάμαι να γυρνάει το κεφάλι του στο πίσω κάθισμα -εκεί που καθόμουν εγώ δηλαδή- και να λέει «αυτά είναι τραγούδια». Η μάνα μου γελούσε από τη θέση του συνοδηγού. Tο διασκέδαζε.
Η αλήθεια είναι πως κι εγώ το διασκέδαζα. Κρυφά.
Το πέλαγο είναι βαθύ
κι η αγάπη είναι μεγάλη
έχω έναν πόνο στην ψυχή
και ποιος θα μου τον βγάλει
Το κείμενο είναι αφιερωμένο στον πατέρα μου που τις προάλλες με ρώτησε «για μένα πότε θα γράψεις;»
Ο πιο βαρύς χειμώνας της τελευταίας δεκαετίας αναμένεται να είναι ο φετινός για τη χώρα μας και τα Βαλκάνια, οπότε ετοιμάστε την διαθήκη σας γιατί θα πεθάνετε από το κρύο. Ήδη από τις 22 Οκτωβρίου έχουν σημειωθεί αρκετές χιονοπτώσεις στις ορεινές περιοχές, ενώ οι θερμοκρασίες που καταγράφονται είναι πιο χαμηλές σε σύγκριση με τις αντίστοιχες των προηγούμενων ετών αλλά αυτό το καταλαβαίνουμε και μόνοι μας, αφού μέσα στο σπίτι φοράμε 7 πουλόβερ για να ζεσταθούμε.
Επειδή η μόνο περίπτωση να ανάψετε το καλοριφέρ είναι να κερδίσετε το Τζόκερ, φροντίστε φέτος το χειμώνα να πιάσετε φιλίες με τίποτα πλούσιους, για να σας καλούν στο σπίτι τους και να ζεσταίνεστε. Βέβαια, θα είναι κάπως δύσκολο για εσάς να κάνετε πλούσιους φίλους, αφού έτσι πτωχούλης και τριτοκοσμικός που είστε σας αποφεύγουν όλοι. Δηλαδή, έχετε τον ανθρωποδιώκτη.
Πάντως, το θετικό για εσάς είναι πως και πέρυσι τον χειμώνα άφραγκοι ήσασταν -και δεν είχατε την δυνατότητα ούτε ξύλα για τη σόμπα να αγοράσετε-, οπότε δεν θα σας κακοφανεί ιδιαίτερα που έξω θα κάνει ψόφο και μέσα το καλοριφέρ θα είναι μπούζι, ενώ παράλληλα εσείς θα τουρτουρίζετε τυλιγμένοι με την φλοκάτη.
Σύμφωνα με Ευρωπαίους μετεωρολόγους, ο φετινός χειμώνας φαίνεται ότι δεν θα έχει καμία σχέση με τους προηγούμενους, αφού φέτος θα πέσουν πολλά χιόνια, οπότε τουλάχιστον θα μπορείτε να παίζετε χιονοπόλεμο με τους πάμφωτους και εξαθλιωμένους φίλους σας που είναι οι μόνοι που σας ανέχονται ακόμα.
Κορυφαίος Γερμανός μετεωρολόγος δήλωσε πως «οι Ευρωπαίοι δεν θα ζεσταθούν πριν τον Απρίλιο» αλλά σκασίλα σας εσάς, αφού το πιθανότερο είναι πως θα τα χετε τινάξει από το κρύο πριν τα Χριστούγεννα.
Άντε και καλή ψυχή!
(Σήμερα πάντως έχει πολύ ζεστή μέρα. Όχι μέσα στο σπίτι. Έξω.)
Αίσθηση έχουν προκαλέσει οι φωτογραφίες από τα γυρίσματα της νέας ταινίας του Χριστόφορου Παπακαλιάτη που δημοσιεύτηκαν στο διαδίκτυο. Οι φωτογραφίες απεικονίζουν τον διάσημο σκηνοθέτη, σεναριογράφο και ηθοποιό να φασώνει με πάθος μια φοβερή θεογκόμενα που ντρέπεται να βγάλει το βρακί της επειδή είναι αξύριστη. 
