Είναι πολύ όμορφο να διαπιστώνεις πως -μέσα σε αυτή την άγρια και βρώμικη εποχή- υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που νοιάζονται για τους ανθρώπους.
Επίσης, είναι πολύ όμορφο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγωνίζονται. Κι εγώ μια από αυτές τις μέρες είχα την τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε πολλούς αγωνιστές. Και ξανάνιωσα.
Είναι όμορφοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται - λάμπουν ολόκληροι. Τους άλλους δεν τους μπορώ. Νιώθω πως με τραβάνε προς τα κάτω.
Αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα πως υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό από το ευρώ, τη δραχμή, τις αγορές, τις διαδηλώσεις, την Αριστερά, τη Δεξιά και όλα αυτά: είναι οι άνθρωποι που επιστρέφουν στη ζωή.
Οι άνθρωποι που πέρασαν «από το σκοτάδι στο φως», όπως είπε και ένας ωραίος κύριος.
Δυστυχώς δεν μπορώ να επεκταθώ στο θέμα - σε κάποιους δεν θα άρεσε κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως γνώρισα μερικούς γενναίους ανθρώπους που με γέμισαν κουράγιο και με έκαναν να αισθανθώ πιο πλούσιος.
Τελικά, το μόνο που έχει αξία σε αυτή τη ζωή είναι οι άνθρωποι. Γι' αυτό να τους προσέχετε τους ανθρώπους σας. Να νοιάζεστε, να ρωτάτε. Και να τους γιορτάζετε κάθε μέρα. (Αυτά τα γράφω κυρίως για να τα διαβάσω εγώ).
Μάλλον έχω γράψει τα απίστευτα κλισέ, οπότε κλείνω με αυτό το υπέροχο τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη και του Μάνου Λοΐζου. Το αφιερώνω σε αυτούς τους αγωνιστές της ζωής -ένας από αυτούς μου το θύμισε άλλωστε-, που είναι οι μόνοι που μπορούν να εξανθρωπίσουν κάπως την κοινωνία μας - η κοινωνία πρέπει να επανενταχτεί σε εσάς, και όχι το αντίθετο. Είστε όλοι πολύ ωραίοι μάγκες :-))
Επίσης, είναι πολύ όμορφο να βρίσκεσαι ανάμεσα σε ανθρώπους που αγωνίζονται. Κι εγώ μια από αυτές τις μέρες είχα την τύχη να βρεθώ ανάμεσα σε πολλούς αγωνιστές. Και ξανάνιωσα.
Είναι όμορφοι οι άνθρωποι που αγωνίζονται - λάμπουν ολόκληροι. Τους άλλους δεν τους μπορώ. Νιώθω πως με τραβάνε προς τα κάτω.
Αυτές τις μέρες συνειδητοποίησα πως υπάρχει κάτι πολύ πιο σημαντικό από το ευρώ, τη δραχμή, τις αγορές, τις διαδηλώσεις, την Αριστερά, τη Δεξιά και όλα αυτά: είναι οι άνθρωποι που επιστρέφουν στη ζωή.
Οι άνθρωποι που πέρασαν «από το σκοτάδι στο φως», όπως είπε και ένας ωραίος κύριος.
Δυστυχώς δεν μπορώ να επεκταθώ στο θέμα - σε κάποιους δεν θα άρεσε κάτι τέτοιο. Το μόνο που μπορώ να πω είναι πως γνώρισα μερικούς γενναίους ανθρώπους που με γέμισαν κουράγιο και με έκαναν να αισθανθώ πιο πλούσιος.
Τελικά, το μόνο που έχει αξία σε αυτή τη ζωή είναι οι άνθρωποι. Γι' αυτό να τους προσέχετε τους ανθρώπους σας. Να νοιάζεστε, να ρωτάτε. Και να τους γιορτάζετε κάθε μέρα. (Αυτά τα γράφω κυρίως για να τα διαβάσω εγώ).
Μάλλον έχω γράψει τα απίστευτα κλισέ, οπότε κλείνω με αυτό το υπέροχο τραγούδι του Μανώλη Ρασούλη και του Μάνου Λοΐζου. Το αφιερώνω σε αυτούς τους αγωνιστές της ζωής -ένας από αυτούς μου το θύμισε άλλωστε-, που είναι οι μόνοι που μπορούν να εξανθρωπίσουν κάπως την κοινωνία μας - η κοινωνία πρέπει να επανενταχτεί σε εσάς, και όχι το αντίθετο. Είστε όλοι πολύ ωραίοι μάγκες :-))
