Μετά την Κατερίνη, το καραβάνι αλληλεγγύης και ενημέρωσης ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής έφτασε και στη Λάρισα. Χθες ήταν η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που είδα τόσο πολύ κόσμο στους δρόμους και στις πλατείες της Λάρισας. Η πλατεία Ταχυδρομείου -που ήταν ο τόπος συνάντησης των Λαρισαίων με τους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής- ήταν κατάμεστη από το μεσημέρι και στο σημείο πραγματικά δεν έπεφτε καρφίτσα. Επίσης, πρώτη φορά είδα όλες τις καφετέριες του κέντρου άδειες - στα Mikel δεν πάτησε ψυχή. Αξίζει ένα μεγάλο, συλλογικό μπράβο στους χιλιάδες κατοίκους της Λάρισας που κατέκλυσαν την πόλη χθες το απόγευμα, γεμίζοντας αισιοδοξία τους αγωνιστές της Χαλκιδικής, που αντίκρισαν μαγεμένοι το μέγα πλήθος της Θεσσαλικής πρωτεύουσας να τους υποδέχεται με ενθουσιασμό και ζεστά χαμόγελα. Venceremos, σύντροφοι!
Εντάξει, αστειεύομαι.
Έφτασα στην πλατεία Ταχυδρομείου γύρω στις 17:30 - το ραντεβού με το καραβάνι της Χαλκιδικής ήταν στις 18:00. Με λύπη μου διαπίστωσα πως στην πλατεία είχαν μαζευτεί το πολύ 30 άτομα - οι μισοί ήταν κάτι ραμολιμέντα του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, σκέφτηκα, ψιχαλίζει κιόλας. Είναι και Σάββατο - μην πάει τζάμπα το πιστολάκι.
Όταν έφτασαν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής -με συνθήματα και φουλ αγωνιστικό πνεύμα- η πλατεία ξαφνικά πήρε χρώμα. Ζωντάνεψε. Πάλι καλά, γιατί λίγο πριν θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή.
Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής άπλωσαν τα πανό τους, ύψωσαν στον αέρα τις σημαίες τους, μοίρασαν τα ενημερωτικά φυλλάδια και, γενικά, δεν σου έδιναν την εντύπωση πως απογοητεύτηκαν από το γεγονός ότι στο κάλεσμά τους ανταποκρίθηκαν ελάχιστοι - αντιθέτως. Αυτό με παραξένεψε, οπότε άρχισα να κόβω βόλτες ανάμεσά τους μπας και πιάσω κουβέντα με κάποιον.
Κάποια στιγμή πλησίασα μια κυρία μεγάλης ηλικίας και τη ρώτησα πώς της φαίνεται που όλη η Λάρισα είναι στο πόδι για χάρη της Χαλκιδικής. Γέλασε και με περιπαικτική διάθεση μου είπε πως μάλλον οι Λαρισαίοι αγαπούν τον Μπόμπολα. Γέλασα κι εγώ και της είπα πως η συντριπτική πλειοψηφία των Λαρισαίων δεν έχει ιδέα ποιος είναι αυτός ο εθνικός ευεργέτης - απλώς είναι στον κόσμο της. Μου έσφιξε το χέρι χαμογελώντας και απομακρύνθηκε γιατί οι δικοί της είχαν αρχίσει τα συνθήματα και ήθελε να πάει να φωνάξει κι αυτή. Θεά.
Μετά από λίγο έγιναν κάποιες ομιλίες. Άκουσα με προσοχή κάποιους ομιλητές των ενεργών πολιτών της Λάρισας -τα είπαν πολύ ωραία, με νεύρο και τσαμπουκά- και άκουσα και μια εκπαιδευτικό. Η εκπαιδευτικός ξεσκίστηκε να εκφράζει <<την αμέριστη συμπαράσταση των Λαρισαίων στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής>>. Ναι, την είδαμε τη συμπαράσταση - έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα με τέτοια λαοθάλασσα. Εν πάση περιπτώσει, η καλύτερη ομιλία δόθηκε στο τέλος από ένα παλικάρι με μούσια - ήταν από τους ελάχιστους νέους που βρέθηκαν εκεί. Ενθάρρυνε αρκετά τους Χαλκιδικιώτες - και δεν έλεγε ό,τι του κατέβαινε. Άσε που μου φάνηκε έτοιμος για αντάρτικο πόλεων. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκε.
Κάπου έπιασα την κουβέντα με δύο κυρίους - κι αυτοί μεγάλης ηλικίας. Μου εξομολογήθηκαν πως στην Κατερίνη ήταν πιο ζεστά τα πράγματα και πως ο κόσμος εκεί ήταν περισσότερος. Δεν ξαφνιάστηκα - τους είπα ότι και στη Γυάρο ακόμα περισσότεροι θα ανταποκρινόντουσαν. <<Δεν πειράζει, μωρέ>> είπε ο ένας <<κι εδώ κάποια στιγμή θα καταλάβουν>>. <<Θα καταλάβουν>> επανέλαβε κουνώντας το κεφάλι του κι ο άλλος. Τους είπα πως είναι πολύ επιεικείς και πως δεν είναι ανάγκη να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους Λαρισαίους - οι Λαρισαίοι αδιαφορούν γιατί σκέφτονται μόνο την πάρτη τους. <<Εντάξει, δεν πειράζει>> είπαν κι οι δυο με μια φωνή. Γλυκύτατοι άνθρωποι - εγώ στη θέση τους θα έλεγα τα χειρότερα.
Κάναμε μια πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Λάρισας -για να εκφραστεί η αλληλεγγύη και από τις καφετέριες- και μετά επιστρέψαμε στην πλατεία Ταχυδρομείου για να αποχαιρετήσουμε τους κατοίκους της Χαλκιδικής. Ενώ ήταν ώρα να φύγουν, αρκετοί καθυστερούσαν να επιβιβαστούν στα λεωφορεία γιατί από την τόση Λαρισαϊκή αλληλεγγύη συγκινήθηκαν και δεν ήθελαν να πάνε πουθενά. Τελικά, έκαναν την καρδιά τους πέτρα, ανέβηκαν στα λεωφορεία και έφυγαν.
(Μη δίνετε και πολλή σημασία στη Λάρισα και μην απογοητεύεστε - αν και δεν σας είδα να απογοητεύεστε ιδιαίτερα. Εδώ στη Λάρισα δεν είναι και πολύ διαδεδομένοι οι κοινωνικοί αγώνες - σε αντίθεση με τα μπουζούκια και τα κλαμπ που έχουν τρελό σουξέ. Έχετε πολύ κόσμο στο πλευρό σας και το γνωρίζετε - δεν έχετε ανάγκη τη Λάρισα. Καλό αγώνα και καλή λευτεριά).
Εντάξει, αστειεύομαι.
Έφτασα στην πλατεία Ταχυδρομείου γύρω στις 17:30 - το ραντεβού με το καραβάνι της Χαλκιδικής ήταν στις 18:00. Με λύπη μου διαπίστωσα πως στην πλατεία είχαν μαζευτεί το πολύ 30 άτομα - οι μισοί ήταν κάτι ραμολιμέντα του ΣΥΡΙΖΑ. Εντάξει, σκέφτηκα, ψιχαλίζει κιόλας. Είναι και Σάββατο - μην πάει τζάμπα το πιστολάκι.
Όταν έφτασαν οι κάτοικοι της Χαλκιδικής -με συνθήματα και φουλ αγωνιστικό πνεύμα- η πλατεία ξαφνικά πήρε χρώμα. Ζωντάνεψε. Πάλι καλά, γιατί λίγο πριν θύμιζε Μεγάλη Παρασκευή.
Οι κάτοικοι της Χαλκιδικής άπλωσαν τα πανό τους, ύψωσαν στον αέρα τις σημαίες τους, μοίρασαν τα ενημερωτικά φυλλάδια και, γενικά, δεν σου έδιναν την εντύπωση πως απογοητεύτηκαν από το γεγονός ότι στο κάλεσμά τους ανταποκρίθηκαν ελάχιστοι - αντιθέτως. Αυτό με παραξένεψε, οπότε άρχισα να κόβω βόλτες ανάμεσά τους μπας και πιάσω κουβέντα με κάποιον.
Κάποια στιγμή πλησίασα μια κυρία μεγάλης ηλικίας και τη ρώτησα πώς της φαίνεται που όλη η Λάρισα είναι στο πόδι για χάρη της Χαλκιδικής. Γέλασε και με περιπαικτική διάθεση μου είπε πως μάλλον οι Λαρισαίοι αγαπούν τον Μπόμπολα. Γέλασα κι εγώ και της είπα πως η συντριπτική πλειοψηφία των Λαρισαίων δεν έχει ιδέα ποιος είναι αυτός ο εθνικός ευεργέτης - απλώς είναι στον κόσμο της. Μου έσφιξε το χέρι χαμογελώντας και απομακρύνθηκε γιατί οι δικοί της είχαν αρχίσει τα συνθήματα και ήθελε να πάει να φωνάξει κι αυτή. Θεά.
Μετά από λίγο έγιναν κάποιες ομιλίες. Άκουσα με προσοχή κάποιους ομιλητές των ενεργών πολιτών της Λάρισας -τα είπαν πολύ ωραία, με νεύρο και τσαμπουκά- και άκουσα και μια εκπαιδευτικό. Η εκπαιδευτικός ξεσκίστηκε να εκφράζει <<την αμέριστη συμπαράσταση των Λαρισαίων στους αγωνιζόμενους κατοίκους της Χαλκιδικής>>. Ναι, την είδαμε τη συμπαράσταση - έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα με τέτοια λαοθάλασσα. Εν πάση περιπτώσει, η καλύτερη ομιλία δόθηκε στο τέλος από ένα παλικάρι με μούσια - ήταν από τους ελάχιστους νέους που βρέθηκαν εκεί. Ενθάρρυνε αρκετά τους Χαλκιδικιώτες - και δεν έλεγε ό,τι του κατέβαινε. Άσε που μου φάνηκε έτοιμος για αντάρτικο πόλεων. Στο τέλος καταχειροκροτήθηκε.
Κάπου έπιασα την κουβέντα με δύο κυρίους - κι αυτοί μεγάλης ηλικίας. Μου εξομολογήθηκαν πως στην Κατερίνη ήταν πιο ζεστά τα πράγματα και πως ο κόσμος εκεί ήταν περισσότερος. Δεν ξαφνιάστηκα - τους είπα ότι και στη Γυάρο ακόμα περισσότεροι θα ανταποκρινόντουσαν. <<Δεν πειράζει, μωρέ>> είπε ο ένας <<κι εδώ κάποια στιγμή θα καταλάβουν>>. <<Θα καταλάβουν>> επανέλαβε κουνώντας το κεφάλι του κι ο άλλος. Τους είπα πως είναι πολύ επιεικείς και πως δεν είναι ανάγκη να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τους Λαρισαίους - οι Λαρισαίοι αδιαφορούν γιατί σκέφτονται μόνο την πάρτη τους. <<Εντάξει, δεν πειράζει>> είπαν κι οι δυο με μια φωνή. Γλυκύτατοι άνθρωποι - εγώ στη θέση τους θα έλεγα τα χειρότερα.
Κάναμε μια πορεία στους κεντρικούς δρόμους της Λάρισας -για να εκφραστεί η αλληλεγγύη και από τις καφετέριες- και μετά επιστρέψαμε στην πλατεία Ταχυδρομείου για να αποχαιρετήσουμε τους κατοίκους της Χαλκιδικής. Ενώ ήταν ώρα να φύγουν, αρκετοί καθυστερούσαν να επιβιβαστούν στα λεωφορεία γιατί από την τόση Λαρισαϊκή αλληλεγγύη συγκινήθηκαν και δεν ήθελαν να πάνε πουθενά. Τελικά, έκαναν την καρδιά τους πέτρα, ανέβηκαν στα λεωφορεία και έφυγαν.
(Μη δίνετε και πολλή σημασία στη Λάρισα και μην απογοητεύεστε - αν και δεν σας είδα να απογοητεύεστε ιδιαίτερα. Εδώ στη Λάρισα δεν είναι και πολύ διαδεδομένοι οι κοινωνικοί αγώνες - σε αντίθεση με τα μπουζούκια και τα κλαμπ που έχουν τρελό σουξέ. Έχετε πολύ κόσμο στο πλευρό σας και το γνωρίζετε - δεν έχετε ανάγκη τη Λάρισα. Καλό αγώνα και καλή λευτεριά).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου