Σημειώσεις ενός Έλληνα νεομετανάστη (γνωριμία με το Νόρσεπινγκ)

Σήμερα επισκέφτηκα δυο σουηδικές δημόσιες υπηρεσίες. Πήγα στον ΟΑΕΔ και στην εφορία, για να πάρω κάποιες πληροφορίες που ήθελα. 

Μην περιμένετε να σας γράψω τον ΟΑΕΔ και την εφορία στα σουηδικά, γιατί θα μου πάρει δυο μήνες. 

Οι Σουηδοί χρησιμοποιούν τεράστιες λέξεις. Όλοι οι σκανδιναβικοί λαοί χρησιμοποιούν τεράστιες λέξεις. Μια χριστοπαναγία θες να ρίξεις στα σουηδικά και είναι ολόκληρος σιδηρόδρομος.

Τέλος πάντων. 

Στον ΟΑΕΔ και στην εφορία δεν πήγα μόνος μου. Πήγα με τον Ν., γιατί φοβόμουν πως θα χαθώ (είναι μόλις η δεύτερη μέρα που βρίσκομαι στο Νόρσεπινγκ), και με το δίκιο μου, γιατί εδώ χανόμουν στο Μεταξοχώρι, στο Νόρσεπινγκ δεν θα χαθώ; 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση και στις δυο δημόσιες υπηρεσίες που πήγα είναι η ησυχία που επικρατούσε.  

Οι άνθρωποι εδώ δεν βγάζουν κιχ· αφού τους κουνούσα για να δω μήπως είναι ταριχευμένοι. 

Πας σε μια δημόσια υπηρεσία στην Ελλάδα και νομίζεις πως μπήκες στην Θύρα 4. Ουρλιαχτά, βρισίδια, σπρωξίματα - της πουτάνας το κάγκελο. 

Στην Σουηδία νομίζεις πως μπήκες στο ιερό της Εκκλησίας. Άλλο πράμα. 

Για να μην αναφερθώ στο πόσο καθαρά είναι εδώ τα κτίρια. 

Μπαίνεις στον σουηδικό ΟΑΕΔ και σού έρχεται να βγάλεις τα παπούτσια. Στην Ελλάδα, μπουκάρεις με τσιγάρο και φρέντου ισπρέσου σε πλαστικό. Εντάξει, είμαστε και μερακλήδες εμείς οι Έλληνες. 

Κάτι άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι πως κανείς από τους εργαζόμενους που μίλησα σε αυτές τις δυο δημόσιες υπηρεσίες δεν ήταν Σουηδός. 

Ο ένας ήταν Άραβας, η άλλη Κινέζα, ενώ με εξυπηρέτησε και ένας ωραίος νεαρός που δεν κατάλαβα από πού κρατάει· πάντως, σίγουρα δεν ήταν Σουηδός, γιατί ούτε ξανθά μαλλιά είχε, ούτε και μιλούσε πολύ καλά αγγλικά. 

Α, να μην ξεχάσω να αναφερθώ στην ευγένεια με την οποία με αντιμετώπισαν όλοι. Δεν υπάρχει. 

Οι άνθρωποι εδώ -οπουδήποτε και να πας- είναι τόσο ζεστοί και χαμογελαστοί, που σε κάνουν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου· εκτός αν το σπίτι σου είναι η Ελλάδα και έχεις συνηθίσει στην αγένεια και την καφρίλα, οπότε αισθάνεσαι εντελώς ξένος. 

Στον δρόμο συζητούσαμε με τον Ν. πως το Νόρσεπινγκ είναι πόλη πολυπολιτισμική και πως αυτό μας αρέσει πάρα πολύ. 

Στον Τάκη Θεοδωρόπουλο δεν θα άρεσε βέβαια, αλλά ποιος τον γαμάει τον Τάκη Θεοδωρόπουλο; Κανείς μάλλον. Για αυτό είναι έτσι. (Πώς μου ήρθε τώρα ο Τάκης Θεοδωρόπουλος, ένα θεός ξέρει.)

Στην γειτονιά που μένουμε βλέπεις Άραβες, Τούρκους, Κινέζους, Ιταλούς, Αμερικανούς, Αφρικανούς. Πανσπερμία λαών. 

Βέβαια, το κακό είναι ότι βλέπεις και πολλούς Έλληνες αλλά, αν δεν σε δουν να κρατάς τσιγάρο -ώστε να μπορέσουν να σου κάνουν καμιά τράκα-, δεν σου μιλάνε, οπότε κομπλέ. 

Πληθυσμιακά, το Νόρσεπινγκ είναι λίγο μικρότερο από την Λάρισα και απέχει μια ώρα και κάτι από το παραμύθι που λέγεται Στοκχόλμη. 

Το Νόρσεπινγκ έχει πολλά πανεπιστήμια και εμπορικά κέντρα, έχει τραμ, γέφυρες και ποτάμια, ενώ είναι ακόμα στολισμένο από τα Χριστούγεννα, με αποτέλεσμα να σου κόβεται η ανάσα από την λάμψη και την ομορφιά. 

Και μια εικόνα: 

Λίγο παρακάτω από το σπίτι μας υπάρχει ένα ποτάμι. 

Τα νερά που χύνονται στο ποτάμι έχουν παγώσει, και αυτό που βλέπεις είναι ένας κρυστάλλινος και αιωρούμενος καταρράκτης· το θέαμα είναι εκπληκτικό. Αποφάσισα να περνάω από εκεί κάθε μέρα, μέχρι η ομορφιά να μου κάψει τα μάτια. 

Πάντως, το κρύο παλεύεται. Αν καλύψεις αυτιά, λαιμό και χέρια, είσαι μια χαρά. (Για την μάνα μου τα γράφω αυτά, μην δίνετε σημασία.)

Σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, και Εσκιμώος να ντυθείς τον χειμώνα, πάλι θα το δαγκώσεις. 

Τι άλλο να σας πω για το Νόρσεπινγκ. 

Καλά, εννοείται πως εδώ οι οδηγοί είναι πολύ προσεκτικοί και πως ο πεζός έχει πάντα προτεραιότητα· πράγμα που το διασκεδάζω υπερβολικά, αφού διασχίζω κεντρικούς δρόμους σφυρίζοντας και ατενίζοντας το άπειρο - ή κάνοντας σκρολ ντάουν από το κινητό μου στο Facebook. 

Γενικά, και όπως θα έχετε ήδη αντιληφθεί, έχω πάθει την πλάκα μου που μένω Ευρώπη. Γιατί πριν δεν έμενα. 

Αυτό όμως που μου προκαλεί ακόμα μεγαλύτερο ενθουσιασμό είναι που μένω Ευρώπη χωρίς ευρώ. 

Είναι ωραία έξω από το ευρώ. 

Να το δοκιμάσετε. 

(Από το Νόρσεπινγκ για το προτεκτοράτο, Γιόνας Γιόνανσον Ντάρκο.)

(Την φωτογραφία την τράβηξα σε σούπερ μάρκετ. Έχει σουξέ και στην Σουηδία ο Ευλογητός. Μέχρι και εξώφυλλο του έκαναν.)

Σημειώσεις ενός Έλληνα νεομετανάστη

Γράφω αυτές τις γραμμές μην έχοντας ακόμη ανακτήσει στο 100% την ακοή μου και την ψυχραιμία μου. Η πτήση από το Ελ. Βενιζέλος για το αεροδρόμιο της Αρλάντα ήταν σκέτος εφιάλτης. 

Δεν ήθελα το πρώτο μου κείμενο σε σουηδικό έδαφος να ξεκινάει με κράξιμο -ήθελα να ξεκινάει με το πόσο πικρό είναι το ποτήρι της ξενιτιάς και άλλα τέτοια γραφικά που λένε οι Έλληνες- αλλά με κράξιμο θα ξεκινήσει.

Συνηθισμένοι είστε να μου πεις, οπότε σιγά. 

Με τον Ν. μπήκαμε στο αεροπλάνο στις 8. Η πτήση μας έφευγε στις 8:30. Εξαιτίας της κακοκαιρίας, το αεροπλάνο παρουσίασε πρόβλημα -μας ενημέρωσε γι' αυτό ο πιλότος σε πολύ κακά ελληνικά-, με αποτέλεσμα να μείνουμε καθηλωμένοι στις θέσεις μας για πάνω από μια ώρα. 

Όπως καταλαβαίνετε, τα νεύρα είχαν χτυπήσει ταβάνι. Ήμασταν και τέρμα άυπνοι, οπότε γάμησέ τα. 

Λόγω της καθυστέρησης, το ταξίδι από Ελλάδα για Σουηδία διήρκεσε 5 ώρες. Λες και πετούσαμε από Λονδίνο για Νέα Υόρκη. Αχ, τι καλά που θα ήταν να σας έγραφα τώρα από Νέα Υόρκη. Η Κάρι Μπράντσο από τα Lidl. 

Δεν ήταν όμως μόνο η καθυστέρηση που μας έκανε έξαλλους.  

Λίγο πριν την προσγείωση -εκεί που το αεροπλάνο πέφτει από τα σύννεφα (σαν τους Έλληνες κάθε τόσο)-, τα αυτιά μας άρχισαν να βουλώνουν και το κεφάλι μας να πονάει τόσο, που νομίζαμε πως θα σπάσει. 

Σιγά, ρε Ντόνι, πάντα συμβαίνει αυτό στο αεροπλάνο. 

Ναι, δεν αμφιβάλλω πως το βούλωμα των αυτιών και η συμπίεση που νιώθεις το κεφάλι σου είναι κάτι σύνηθες στα ταξίδια με αεροπλάνο, αλλά ακούστε κι αυτό: 

Καθώς είχε αρχίσει η διαδικασία της προσγείωσης, ο Ν. -που είναι τρομερός κουτσομπόλης- άκουσε μια από τις αεροσυνοδούς του αεροπλάνου (οι αεροσυνοδοί καθόντουσαν ακριβώς πίσω μας) να ρωτάει μια άλλη αεροσυνοδό «Είσαι καλά; Πρώτη φορά αισθάνομαι τέτοια πίεση». 

Ε, εκεί ήταν που κατάλαβα πως, τελικά, η δυσφορία που μου προκάλεσε η πτήση -όχι μόνο σε μένα αλλά σε όλο το επιβατικό πλήρωμα- δεν ήταν και τόσο συνηθισμένη. 

Σας μιλάω ειλικρινά: 

Η ακοή μου είχε χαθεί πλήρως, το κεφάλι μου κόντευε να εκραγεί, ενώ το σώμα μου ανέβαζε τρελές θερμοκρασίες, με αποτέλεσμα να αισθάνομαι πως έχω πυρετό. Δεν ξέρω, μπορεί και να είχα. 

Εκεί ήταν που κατάλαβα -μια για πάντα- τον Γιώργο Σεφέρη που έγραψε πως «Όπου και να ταξιδέψω, η Ελλάδα με πληγώνει». Πού να δεις πώς με πλήγωσε εμένα η Aegean, Γιώργο μου. 

Μόνη αχτίδα φωτός στον όλο εφιάλτη μια αεροσυνοδός με καστανά μαλλιά και μπλε μάτια, την οποία ερωτεύτηκα για το χαμόγελό της και για την ευγένειά της. 

Εντάξει, και για τον κώλο της. 

Επειδή δεν έμαθα ποτέ το όνομα της αεροσυνοδού, θα την βαφτίσω Αριάδνη -σαν την κακοκαιρία που σαρώνει αυτές τις μέρες την Ελλάδα- και θα της πω τα εξής: 

Αριάδνη, αν διαβάζεις, εσύ ήσουν ο λόγος που δεν άνοιξα το παράθυρο να πέσω από το αεροπλάνο, να με μαζεύουν οι Σουηδοί με τα κουταλάκια. 

Αριάδνη, καλή μου, πες σε αυτόν τον μαλάκα τον πιλότο ότι μετέτρεψε το ταξίδι μας σε κόλαση. Έλληνας ήταν βέβαια, οπότε σε τι θα το μετέτρεπε; Σε παιδική χαρά; 

Επίσης, Αριάδνη, αν ποτέ ξαναβρεθείς Σουηδία, κάλεσε με στο Σουηδικό νούμερο να πιούμε κανέναν φρέντου ισπρέσου. 

Επειδή στην Σουηδία παίζει να μην έχουν φρέντου ισπρέσου, φέρε εσύ από Ελλάδα. Σε πλαστικό. 

Α, τον αριθμό μου δεν σου έδωσα. 

Γράψε: 011375560.

(Από το Νόρσεπινγκ για το προτεκτοράτο, Γιόνας Γιόνανσον Ντάρκο.)